23

‘ Ik heb hier niks geen lieve dieren noodig, ’ kijfde de vinnige stem van vrouw Koster, ‘ er uit, zeg ik, en dadelijk... ’

Kruimeltje trok Moor aan het touw met zich mee en ging de straat weer op. ‘ Kom maar mee, Moor, ’ zei-die, den hond streelend. ‘ Als jij er niet in mag, wil

ik er ook niet in. Same of geen van beie, he? ’

En Moor sprong tegen hem op en likte hem, als bewijs, dat hij er volkomen mee

instemde.

‘ Nou Moor... as 'k je nou los laat loope, zal je dan bij me blijve? Zal je niet

wegloope? ’ Moor blafte.

‘ Goed, dan zal ik je loslate en dan kan je lekker overal rondsnuffele. Kom mee,

jonge, late we es hard loope... ’

Dat was naar den zin van Moor. Luid blaffend holde hij zijn baasje vooruit en had jool voor zes. Zooveel jool, dat hij vol dartele uitgelatenheid om een agent heensprong en luid blafte. De agent had het heelemaal niet op den kefferd begrepen en gaf hem een schop, waarop Moor jankend wegsloop. Maar geen seconde later vloog er een sneeuwbal door de straat, die den agent pardoes in het gezicht trof. Niemand zag, waar die bal vandaan kwam. Kruimeltje wist het best, maar die was alweer met Moor verdwenen.

Het liep tegen den middag en omtrent dien tijd kon je bij 't Leger des Heils in een zijstraat een bord heete erwtensoep met brood krijgen, als je honger had. Hij ging er met Moor heen, maar de hond mocht niet binnenkomen. Kruimeltje wachtte in de lange rij, tot hij aan de beurt kwam voor soep en brood. De soep at hij op en het brood bewaarde hij voor Moor, ofschoon hij het zelf ook wel graag gelust had. De hond verslond het met smaak en keek zijn baasje dankbaar aan.

Wel, ze zouen het best samen vinden, hij en

Chr. van Abkoude, Kruimeltje