120

Dat was een nieuwe steek in het hart van Kruimeltje, die zoo gewend was aan dien ouden, gezelligen naam.

Er waren veel nieuwe kinderen, allen netjes gekleed, zoodat Kruimeltje onder hen

niet in het oog liep, of het moest zijn door zijn guitig, schrander gezicht. Nadat Wilkes nog even een paar woorden met den heer Brilsma gewisseld had, nam deze hem bij de hand en bracht hem naar de tweede klasse, waar meester Leentvaar den scepter zwaaide. Meester Leentvaar was een man van middelbaren leeftijd, die het in zijn hart goed met de kinderen meende, maar er zonderlinge methodes op na hield, om zijn leerlingen iets te onderwijzen. Hij sprak op luiden toon, zijn stem was krakerig en onaangenaam van klank, hoewel niet onvriendelijk. Zijn lange, magere gestalte rees ver boven de lage schoolbanken uit en hij had zulke lange beenen, dat, wanneer hij op de voorste bank ging zitten, zijn kin tusschen zijn knieën was. Meester Leentvaar had lichtblond, sprieterig haar, dat naar alle kanten uitstak en hardnekkig alle pogingen van kam en borstel weerstond. Ondeugende kinderen noemden hem wel eens in het geheim: ‘ meester Peenhaar. ’ Hij had een bijzonder langen neus en daar hij zeer kortzichtig was, leek het wel, of hij met het puntje van zijn neus de woorden bijwees, die hij las.

‘ Meester Leentvaar, ’ sprak de heer Brilsma, ‘ hier is Harry Volker, het ventje, waarvan ik u een en ander verteld heb. Ik hoop, dat u veel plezier van hem moogt beleven. ’

Daarop gaf hij Kruimeltje nog een kneepje in den wang en liet hem aan de zorgen

van den onderwijzer over.

Het bleek echter al spoedig, dat Kruimeltje nog in het geheel niet gewend was aan

beleefd-

Chr. van Abkoude, Kruimeltje