Hoofdstuk 87

..

‘Je bent dus gek genoeg om het te doen?’ vroeg Raychel.

‘Vind je dat ik gek ben?’ vroeg Dawn.

‘Ik denk dat dit je verstandigste beslissing is sinds ik je heb ontmoet,’ zei Anna. ‘Volg je hart, meisje. Wees dapper.’

Wees dapper. Dat had Freya ook tegen haar gezegd. Bezat de jurk dan toch magie? Zat hij daarom zo strak en ongemakkelijk? Wilde hij niet gedragen worden tijdens een verdrietige gelegenheid? Hoe dan ook, het had gewerkt. Ze kon niet wachten om hem uit te trekken, hoe mooi hij ook was. Ze zou hem naar Freya terugsturen en hopen dat een toekomstige bruid hem voor de juiste man zou dragen. Al dat verspilde geld, en het kon haar niets schelen.

‘O, voordat we het vergeten, hier is je huwelijkscadeau.’ Christie zocht in haar tas en liet een envelop met geld op Dawns schoot vallen. Er viel nog meer op haar schoot toen de vrouwen hun portemonnees erboven leegden.

‘Nee, dat kan ik absoluut niet...’

‘Ja, dat kun je wel, je hebt het nodig,’ zei Grace.

‘Maar het is een huwelijkscadeau en ik ben niet echt getrouwd.’

‘Het is voor je volgende huwelijk.’

Dawn glimlachte breed. Haar hele hart leek op te zwellen bij de gedachte dat ze in cowboylaarzen zou trouwen. Ze wist dat het zo zou gaan, ze had het gezien. Ze had het gevoel dat haar vader en moeder in de hemel ontspanden. Die wilden alleen dat ze gelukkig was en dat zou ze worden. Voor hen allemaal.

‘Ben ik wettig getrouwd?’

‘Ja,’ zei Christie. ‘Maar ik denk dat je een nietigverklaring kunt aanvragen. Laat een advocaat dat voor je uitzoeken. Concentreer jij je maar gewoon op je liefdesdroom met die cowboy van je.’

‘Mijn hoofd voelt aan als een wasdroger,’ zei Dawn terwijl ze over haar slapen wreef. ‘Ik zal jullie hier nooit genoeg voor kunnen bedanken. Ik kan niet geloven dat ik dit doe.’

‘Beter laat dan nooit,’ zei Grace.

‘We willen allemaal een cd met je handtekening als je een album uitbrengt,’ zei Raychel terwijl ze haar hand op Dawns schouder legde. Het was zo’n troostend gebaar dat de tranen in Dawns ogen schoten.

‘Ik hou verschrikkelijk veel van jullie allemaal,’ zei Dawn. ‘Jullie zijn als moeders en zussen voor me geweest. Ik zal jullie verschrikkelijk missen.’

‘Wij zullen jou ook missen,’ zei Anna. ‘Wat moeten we zonder jouw opmerkingen en je verhalen over vrouwen die seks hebben met schuren?’

‘Hou jullie vast,’ zei Christie met een blik op de klok. Het was precies drie uur en de tourbus stond klaar om het parkeerterrein af te rijden.

Christie drukte het gaspedaal tot op de bodem in, toeterde oorverdovend, zette zich schrap en trapte op de rem. Haar chique auto kwam perfect naast de bus tot stilstand.

‘O hemel, ik zit vast,’ gilde Dawn. De deurkruk zat ergens tussen de plooien van haar jurk en haar enorme handtas.

Raychel sprong uit de auto en deed het portier van de buitenkant open. Ze begon Dawn uit de auto te trekken terwijl Anna tegelijkertijd duwde. Zonder hun hulp had ze tot in de eeuwigheid op de achterbank vastgezeten.

Al Holly sprong de bus uit. Zijn gezicht vertoonde alle tekenen van een man die dacht dat hij hallucineerde en dat het beeld zou verdwijnen als hij bewoog. Dawny Sole had gedacht dat ze in zijn armen zou vliegen, maar het tegendeel was waar. Ze liep langzaam op hem toe terwijl ze elkaar aankeken. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik zonder hem kan leven? vroeg ze zichzelf af.

‘Je bent er,’ fluisterde Al hees. ‘Of kom je weer afscheid nemen?’

‘Nee,’ zei Dawn met een glimlach, ‘dit is een heel overtuigd hallo.’

‘Dawny.’ Zijn ogen glansden van emotie terwijl hij haar hand verlegen vastpakte, als een klein jongetje de hand van een klein meisje in de speeltuin. ‘Ik ga je zo gelukkig maken.’

‘Dat is je geraden,’ zei Anna terwijl ze een van Dawns koffers naar de bus sjouwde. ‘Dawn, kon je geen koffers met wielen nemen, zoals normale mensen?’

‘Ik ben niet normaal,’ zei Dawn lachend.

‘Dat hoef je ons niet te vertellen,’ lachte Raychel, die met de andere koffer worstelde.

Samuel sprong uit de bus en kletste vrolijk over de zwakke sekse. Hij tilde de koffers moeiteloos aan boord.

‘Zorg goed voor haar,’ zei Christie tegen Al. ‘Hoewel ze een nachtmerrie is en onze zenuwen aan flarden zijn en we na vandaag allemaal een stressbehandeling nodig hebben, willen we toch dat je heel goed voor haar zorgt.’

‘Dat beloof ik,’ zei Al met een brede grijns. Hij sloeg zijn arm om Dawn heen en trok haar tegen zich aan. Ze waren een perfect stel en er schoten zoveel vonken tussen hen heen en weer dat je er een ei op zou kunnen bakken.

Plotseling rende Dawn naar haar vriendinnen toe en gaf ze allemaal een dikke omhelzing. Ze bewaarde de dikste voor Christie.

‘Je bent fantastisch geweest,’ zei ze. ‘Ik zal nooit vergeten wat je allemaal voor ons hebt gedaan.’

‘Zorg ervoor dat je gelukkig wordt, lieverd,’ zei Christie. ‘Ga naar Canada en geniet elke minuut van jullie liefde.’

‘Ik zal jullie allemaal zo missen,’ riep Dawn stralend, waarna ze hen een kushandje toewierp. ‘Ik hou van jullie. We houden contact, dat beloof ik.’

‘Dat is je geraden ook,’ zei Anna. ‘Krankzinnig mens.’

Al Holly pakte Dawns hand en trok haar voorzichtig de bus in. Even later zagen ze Dawns stralende gezicht achter een van de ramen. De motor van de bus startte en de vier vrouwen keken hoe hij wegreed en steeds kleiner werd. Hun armen deden pijn van het zwaaien toen hij was verdwenen.

‘Wie beweert dat het leven in Barnsley saai is, moet hier een tijdje komen wonen,’ zei Raychel.

‘En nu? Zullen we teruggaan naar de Dog and Duck voor taart?’ vroeg Anna met onschuldig opgetrokken wenkbrauwen.

‘Tja, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik denk dat dit het moment is voor een glas champagne.’

‘Ik heb geen geld,’ zei Anna. ‘Ik heb mijn portemonnee net op Dawns schoot leeggegooid.’

Christie haalde haar Visa-kaart uit haar zonnige tas.

‘Wie heeft er tegenwoordig nog geld nodig?’ vroeg ze.