Hoofdstuk 15

..

Grace staarde uit het raam nadat ze alle borden en pannen van de zondagse lunch had opgeborgen. Sarah en Hugo waren rond twaalf uur vertrokken om nieuw meubilair voor de serre uit te zoeken, en hadden Sable achtergelaten. Ze was in de tuin aan het voetballen met haar opa en Joe. Hij was een lieve jongen en leek erg veel op Paul. Hij was vriendelijk en rustig en het gelukkigst als hij met zijn neus in een boek zat of op een blocnote tekende.

Gordon was dit weekend in een uitstekend humeur. Te goed voor Grace’ gemoedsrust. Hij had aan een stuk door geglimlacht, toen hij op vrijdagavond naar het oudstrijderslegioen ging en tijdens de zondagse lunch. Het was echter geen vriendelijke glimlach. Er was iets in de manier waarop hij lachte wat haar verontrustte.

Ze probeerde nog steeds te achterhalen wat Gordon in zijn schild voerde – dat hij iets in zijn schild voerde liet geen twijfel – toen Laura een kop thee aan Grace gaf en haar gedachten onderbrak.

‘Mam? Hallo! Thee!’

‘O sorry, lieverd, ik was even van de wereld.’

‘Ik dacht dat Sarah maar een uurtje zou wegblijven,’ zei Laura. ‘Het zijn er inmiddels al meer dan twee.’ Ze ging naast haar moeder staan, die door het raam naar Sable keek die kwaad wegrende omdat Joe de bal niet naar haar had geschopt. ‘In elk geval heb je de volgende paar weken vrij als ze naar het buitenland zijn voor de paasvakantie.’

‘Ze is zwanger,’ zei Grace. ‘Ze heeft zoveel mogelijk hulp nodig.’

‘Het verbaast me dat ze niet heeft gevraagd op Sable te passen terwijl zij met z’n tweeën naar het buitenland gaan,’ zei Laura.

Grace hield voor zich dat Sarah dat inderdaad had gevraagd, en dat ze had geantwoord dat ze geen vrij kon nemen nu ze nog maar zo kort een nieuwe functie had. Sarah had het vervolgens niet aan haar vader gevraagd, omdat ze heel goed wist wat zijn antwoord zou zijn. Hij vond het niet erg om een intensief halfuur met zijn kleindochter te spelen zoals hij nooit met zijn eigen kinderen had gespeeld, maar hij zou er nooit mee instemmen om overdag in zijn eentje voor een kind te zorgen terwijl Grace werkte.

‘Ze had niet zwanger moeten worden als ze het niet aankan,’ ging Laura verder. ‘We weten allemaal dat ze deze baby krijgt om de barsten in haar huwelijk te lijmen.’

Grace gaf geen commentaar, maar ze wist dat Laura gelijk had en dat maakte haar verdrietig.

‘Je weet toch dat ze na de geboorte meteen weer naar haar werk wil en verwacht dat jij voor de baby gaat zorgen? Hugo en Sarah rekenen erop dat je zo snel mogelijk met vervroegd pensioen gaat.’

‘Tja, dan zullen ze nogal teleurgesteld zijn,’ zei Grace met een diepe zucht. Ze wist dat haar werkbelasting en huishoudelijke slavenarbeid zou verdriedubbelen als ze haar baan opgaf. Ze was verloren als ze uiteindelijk gedwongen met pensioen moest.

‘Als Sarah en Hugo zich al die dure vakanties kunnen veroorloven, snap ik niet waarom ze geen kindermeisje in dienst nemen,’ zei Laura. Ze dacht even na en gaf antwoord op haar eigen vraag. ‘Tja, ik neem aan dat ik het wel snap, als ik erover nadenk. Sarah duldt geen andere vrouw in huis terwijl zij zwanger is. Ze wil het risico niet lopen dat Hugo opnieuw vreemdgaat. Waar gaan ze ook alweer naartoe in de paasvakantie? Laat me raden, Benidorm?’

Grace lachte. Ze wist dat Laura een grapje maakte, omdat Hugo al minstens vijftig keer had verteld dat ze een vijfsterrenhotel in Lanzarote zouden gebruiken als uitvalsbasis om rond te kijken op het eiland omdat ze er een huis wilden kopen. Hugo was een enorme snob en Sarah deed tegenwoordig niet veel voor hem onder. Ze waren allebei erg bezig met groter, beter en duurder dan de rest. Grace had er geen flauw idee van waar die karaktertrek van Sarah vandaan kwam: Paul en Laura waren helemaal niet materialistisch.

‘Ze vliegen overdag, dus ik hoop dat Sable niet lastig wordt.’

‘Sable is een vervelend kind,’ zei Laura. ‘Ze maakt natuurlijk een scène en ergert iedereen in het vliegtuig, maar Sarah beschouwt dat als een natuurlijke expressie van haar gevoelens en zal haar dochter erom prijzen.’

Grace knikte. Ze voelde zich schuldig bij de gedachte, maar Sable was een moeilijk kind om van te houden. Ze was verwend, net als Sarah, maar dat was Grace’ eigen schuld.

Sarah was niet oud genoeg geweest om zich haar echte moeder te herinneren, en Grace had geprobeerd dat goed te maken door veel toe te geven. Als je de zelfingenomenheid die Sarah had ontwikkeld sinds ze was getrouwd met de duffe, arrogante, workaholische directeur Hugo erbij optelde, was ze verschrikkelijk geworden. Grace hield van al haar kinderen, maar ze had in toenemende mate het gevoel dat Sarah op haar neerkeek, en dat deed pijn.

Laura nam een slok thee. ‘Heb je Paul de laatste tijd nog gezien?’

‘Ja,’ zei Grace. ‘En zaterdag zie ik hem weer.’

‘Heeft hij iets tegen je gezegd?’ vroeg Laura geheimzinnig.

‘Waarover, liefje?’

‘O, niets bijzonders,’ zei Laura. ‘Gewoon, iets.’

‘Hij heeft me alles over Rose Manor verteld,’ zei Grace.

‘Heb je de foto’s gezien? Prachtig, vind je niet?’

‘Ja, dat is het of dat wordt het als al het werk achter de rug is.’ Grace twijfelde niet aan het vermogen van haar zoon om de ruïne in een prachtig gebouw om te toveren. Hij was een perfectionist, een harde werker met een visie. Ze had zich geen betere zoon kunnen wensen, ook niet als ze hem zelf had gebaard. Ze was nog maar eenentwintig geweest toen een infectie aan haar baarmoeder had geresulteerd in een hysterectomie. Door een wrede speling van het lot had Laura vlak na de geboorte van Joe hetzelfde moeten ondergaan. Maar in elk geval vond haar dochter een beetje troost in haar herinneringen aan het kind dat in haar lichaam was gegroeid.

Ze dronken hun thee, keken naar Gordon en de kinderen en dachten allebei hetzelfde.

‘Die toestand tussen Paul en papa is belachelijk, vind je niet?’ zei Laura mistroostig.

‘Ik kan er niets aan doen,’ zei Grace. ‘Ik wilde dat ik dat kon. Ik kan er niet eens over beginnen. Hij loopt gewoon de kamer uit.’

Joe viel plotseling op de grond terwijl hij zijn hoofd vasthield en hard begon te huilen, wat helemaal niets voor hem was. Hij was een geharde knul en huilde niet snel. Laura rende naar buiten.

‘Wat is er aan de hand, liefje?’ riep Grace een paar stappen achter haar dochter terwijl Joe in zijn moeders armen kroop.

‘Er is niets aan de hand,’ zei Gordon. Hij pakte de arm van de jongen vast. ‘Kom op, Joe, spelen.’

‘Gordon, wat is er gebeurd?’ vroeg Grace.

Joe worstelde zich los uit de greep van zijn opa.

‘Het is niets,’ zei Gordon met zijn ‘maak toch niet zo’n drukte’-stem.

‘Hij bloedt, pap. Wat is er gebeurd, schat?’

‘Sable heeft een steen naar me gegooid,’ zei Joe.

‘Niet waar,’ zei Sable, waarna ze haar tong uitstak. Met haar blonde pijpenkrullen en waterige blauwe ogen leek ze precies op Sarah toen die klein was. Een perfect plaatje van onschuld.

‘Kom voetballen en doe niet zo slap,’ zei Gordon, die probeerde Joe uit zijn moeders armen te trekken.

‘Laat hem met rust, pap, hij heeft pijn,’ zei Laura.

‘Zoveel pijn heeft hij niet,’ blafte Gordon. ‘Hij gaat verder met voetballen. Stop met huilen, Joe. Hier, schop de bal.’

In plaats daarvan rende Joe terug naar zijn moeders armen.

Gordon snauwde onvriendelijk. ‘In hemelsnaam, stop met dat bemoederen. Er is niets aan de hand. Joe, kom hier en schop de bal.’

‘Ik wil niet meer voetballen,’ zei Joe.

‘Schop die verdomde bal!’ schreeuwde Gordon terwijl hij voor zich naar de grond wees. Laura voelde haar zoon ineenkrimpen en hield hem nog steviger vast.

‘Laat hem met rust, Gordon,’ zei Grace. ‘De jongen heeft pijn. Kijk naar zijn hoofd. Sable, ik ga tegen je moeder zeggen wat je hebt gedaan als ze terugkomt.’

Sable begon te huilen. Gordon leek het geen probleem te vinden dat zij huilde. Kleine meisjes huilden, kleine jongens niet.

‘Jullie maken een watje van hem!’ snauwde Gordon met een donkerrood gezicht van woede. ‘Hij zou net zo goed een meisje kunnen zijn. Hij wordt net als die andere. Is dat wat je wilt? Een flikker? Nog een homo in de familie? Alsof een niet genoeg is? Dat zou jullie wel trots maken, nietwaar?’

Gordon wrong zich ruw langs Grace terwijl Joe in zijn moeders armen huilde. Laura keek naar haar vaders rug en Grace zag dat ze met een onmiskenbaar afgrijzen haar hoofd schudde. Grace realiseerde zich dat het de eerste keer was dat ze haar echtgenoot door de ogen van haar dochter zag.