Hoofdstuk 71

..

Toen Anna twee dagen later haar computer uitzette omdat de werkdag erop zat, schoot haar iets te binnen wat met de snelheid en het geluid van een Concorde uit haar mond stroomde: ‘Shit, ik heb geen schoenen!’

‘Ben je je ervan bewust dat je dat hardop hebt gezegd?’ vroeg Dawn.

‘Ik heb geen schoenen voor zaterdag! Ik heb een jurk maar geen schoenen! O god! Hoe heb ik kunnen vergeten dat ik schoenen moet kopen?’

‘Welke maat heb je?’ vroeg Christie.

‘Achtendertig. O mijn god! Waar haal ik passende schoenen vandaan? Het is een donkerblauwe jurk en ik heb alleen zwarte pumps!’

‘Dat ziet toch niemand als het een lange jurk is,’ zei Raychel.

‘Er komen allemaal chique mensen, die zien dat vast. Vladimir zal het zien. En ik zal het zien. Je kunt je niet voorstellen hoe prachtig die jurk is, dus ik wil er geen schoenen bij dragen die niet passen. Ik wil me van top tot teen fantastisch voelen en ik wil hem niet teleurstellen! Jezus! Ik zal naar Meadowhall moeten maar ik weet nu al dat ik daar niets vind. Dat is altijd zo als je wanhopig bent.’

Christie bleef ijzig kalm en haalde haar sleutels uit haar tas.

‘Ik heb ook maat achtendertig. Als je met me mee naar huis gaat, zoek ik schoenen voor je uit. Ik heb ze in alle denkbare kleuren. In feite...’ Ze dacht even na en knikte. ‘Waarom komen jullie morgen niet naar mijn huis voor een gezellige meidenavond? Dan kunnen we samen met jou naar Janes Dames kijken, Anna.’

‘Dat klinkt fantastisch,’ zei Raychel verlangend. Ze keek er nu al naar uit.

‘Ik weet niet of ik ernaar durf te kijken met iemand die ik ken.’ Anna sloeg haar handen voor haar gezicht en mompelde een serie verwensingen.

‘Doe niet zo stom.’ Grace gaf een speels tikje op haar arm. ‘We zijn razend benieuwd.’

‘Ik ga nu in elk geval naar Meadowhall,’ zei Anna zuchtend. ‘Bedankt voor het aanbod, Christie, maar ik kan het risico niet lopen dat je niets hebt.’

‘Je maakt je te veel zorgen,’ antwoordde Christie.

‘O god, ik zit diep in de problemen, dat weet ik!’ kreunde Anna.

‘Beschouw mij maar als je goede fee,’ glimlacht Christie. ‘Vertrouw me.’

..

Raychel deed de deur open voor Elisabeth, John en Ellis, en liet hen binnen. Ben was stapelgek op de kleine jongen. Hij was fantastisch met kinderen en Raychel vond het heerlijk om ‘tante Ray’ genoemd te worden. Ze probeerde er niet aan te denken dat ze zelf nooit kinderen zou krijgen.

‘Misschien krijg je nog een brief van je moeder,’ vertelde Elisabeth, die achter Raychel aan naar de keuken liep terwijl Ben hinnikend over de grond kroop met Ellis op zijn rug. ‘Het is niets om je zorgen over te maken,’ verzekerde Elisabeth. ‘Ik heb haar een brief geschreven en gedaan alsof hij van jou afkomstig is. Ik heb haar gevraagd of ik – jij – volgende week zondag om twaalf uur bij haar op bezoek kan komen. Als er een brief terugkomt, kun je hem meteen aan mij geven.’

‘Dank je wel,’ was het enige dat Raychel zei en het enige dat ze hoefde te zeggen.

..

Meneer Williamson, Anna’s buurman met grauwe staar, stond vijf minuten nadat ze uit Meadowhall thuis was gekomen met een pakje voor haar deur. Zoals ze al had verwacht, had ze nergens blauwe schoenen gevonden. De kleur bleek op het moment niet in te zijn. Tot ontwerpers zoals Vladimir Darq er het nieuwe zwart van maakten.

‘Dit is vanmiddag gebracht door een man,’ zei meneer Williamson. ‘Ik heb gezegd dat ik het aan jou zou geven.’

Tony? Anna vermoedde dat het weer een van zijn gebaren was, die eerlijk gezegd irritant begonnen te worden. Maar zodra meneer Williamson de doos uit zijn oude-mannenboodschappentas had gehaald, wist ze dat hij van niemand anders dan Vladimir Darq kon zijn. Prachtig verpakt in zilverkleurig vloeipapier vond ze een adembenemend mooi korset in dezelfde kleur als haar jurk, met een bijpassend broekje en ragfijne blauwe kousen. Het korset was bezaaid met blauwe kraaltjes, die er allemaal met de hand waren opgenaaid. Waarom deed hij zoveel moeite als niemand het zou zien? Er was meer werk verricht aan het korset dan aan de jurk, en er was veel werk verricht aan de jurk. Haar hart begon te bonken, wat het niet had gedaan voor Tony’s roos, zijn bord, zijn Ferrero Rocher en zijn string.