Hoofdstuk 40

..

John Silkstone probeerde de juiste woorden te vinden terwijl Ben en hij muren pleisterden. Hij kon Raychel niet uit zijn hoofd krijgen, maar moest meer weten voordat hij zijn vrouw over haar vertelde.

‘Is het hier heel anders dan in Londen?’ begon hij bij wijze van opening.

‘Inderdaad. Het is hier veel rustiger.’

‘En hoe is het nieuwe appartement?’

‘Prachtig. Hoewel het tijd zal kosten om er een eigen stempel op te drukken. Op het moment is het allemaal te schoon.’

‘Geniet er maar van dat het schoon is voordat er kinderen komen.’ John lachte. Voor een kleine jongen kon zijn zoontje enorm veel rotzooi maken.

Hij zag Ben lichtelijk ineenkrimpen, alsof Johns woorden een blootliggende zenuw hadden geraakt. Hij pleisterde een tijdje door voordat hij verder praatte.

‘Dus je vrouw komt uit Newcastle?’

‘Dat klopt,’ zei Ben na een veelzeggende pauze.

‘Woont jullie familie daar nog?’

‘We hebben geen familie. Ray en ik zijn alleen.’

‘Hoe oud is je vrouw?’

Ben liep naar John toe. Hij had zijn troffel zo stevig vast dat zijn knokkels wit werden. ‘Waarom stel je al die vragen over mijn vrouw, John?’

‘Ik probeer gewoon een gesprek te voeren,’ zei John, die zijn handen omhoogstak in een gebaar van vrede. Gekalmeerd begon Ben weer te pleisteren.

‘Goed, ik heb gelogen,’ biechtte John op. ‘Het gaat om Raychel. Ze lijkt sprekend op mijn vrouw, en mijn vrouw is op zoek naar haar zus Bev Collier, die van huis is weggelopen toen ze zwanger was. Dat kind zou nu ongeveer achtentwintig zijn. Snap je waar ik naartoe wil?’

Ben bleef met zijn rug naar John staan terwijl hij doorwerkte. Zijn stem was kalm toen hij antwoord gaf. Te kalm, te weloverwogen: ‘Inderdaad, ik snap wat je bedoelt. Maar het is Raychel niet.’

John had geen andere keus dan het onderwerp te laten rusten. Hij wilde niet te veel en te snel aandringen. Maar hij voelde Bens spanning aan de andere kant van de kamer en wist dat de jongen meer wist dan hij vertelde.