Hoofdstuk 78

..

Vladimir Darq was een man die zichzelf als gezegend beschouwde. Hij was geboren in Tiresti, een dorp aan de voet van de Transsylvanische Alpen, op de oever van de mooie rivier de Mures, uit zachtaardige en liefhebbende ouders. Maar iets had het gezin altijd onderscheiden van de rest van het dorp. Er circuleerden verhalen dat ze afstamden van een oude bloedlijn van nachtwezens die werden vereerd, gevreesd en boven alles gerespecteerd. De gevoeligheid voor zonlicht waardoor de mannelijke lijn van generatie op generatie werd geplaagd, onderstreepte de geruchten, en hun lange hoektanden deden daar niets aan af. Vladimir senior wilde meer dan een leven in de mijn voor zijn zoon, die een uitzonderlijk artistiek talent had en het heerlijk vond om samen met zijn moeder kleding te naaien. Helaas hadden zijn ouders niet lang genoeg geleefd om hun zoon als een raket naar de A-lijst van de modewereld te zien schieten. Hij had zijn succes deels aan zijn ongelooflijke prestaties en deels aan zijn mysterieuze vampierachtige uitstraling te danken.

De mensen in het stadje waar hij nu woonde waren vriendelijk, eerlijk en rechtdoorzee – de Engelse versie van de Roemeense dorpelingen met wie hij was opgegroeid. Ze begonnen zelfs trots op hem te worden, naarmate ze meer te weten kwamen over hem en zijn prestaties. Hij had huizen in Italië, Parijs en Londen, maar Darq House was zijn thuis.

Vladimir was de mysterieuze lieveling onder de ontwerpers. De paparazzi adoreerden hem, verslaggevers vleiden hem en modellen probeerden met hem naar bed te gaan. Hij was ’s ochtends vaak wakker geworden met een mooie vrouw naast zich. Voor de buitenwereld had Vladimir Darq alles. Bijna. Want in zijn hart was hij nog steeds een eenvoudige jongen uit Roemenië, die hunkerde naar de liefde en de warmte die helaas ontbrak in zijn dynamische carrière.

Toen hij Anna die avond op het perron had gezien, was er iets in hem ontbrand. Hij kon niet uitleggen waarom de aanblik van de verdrietige vrouw met het lange, kastanjebruine haar dat effect op hem had gehad. Hij zag haar potentieel als hét model voor zijn beoogde project, maar het was meer dan dat geweest. Iets in hem herkende in haar zijn tweelingziel. Een medemens die liefde nodig had en moest liefhebben. Hij had haar kwetsbaarheid gezien en zijn hart had antwoord gegeven.

Week na week zag hij Anna opbloeien, en de geur van haar huid maakte hem gek van begeerte. Het kostte hem al zijn zelfbeheersing om haar niet te kussen.

Tijdens het volle-maanbal had hij gewild dat de gasten vroeg zouden vertrekken zodat hij alleen met Anna achterbleef. Hij was van plan geweest haar mee te nemen naar zijn balkon en met haar te dansen in het maanlicht. Hij had een fantastische, romantische sfeer willen creëren. Hij had haar onder de sterren willen vertellen dat hij verliefd op haar was. En hij had gewild dat zij hem zou vertellen dat ze hetzelfde voor hem voelde.

Hij was naar haar huis gevlogen toen hij ontdekte dat ze weg was. En hij had die kus niet minder kunnen tegenhouden dan het water van de rivier Mures toen die tijdens een zomer in zijn jeugd buiten haar oevers trad. Maar was het voor haar gewoon een kus geweest?

Hij trilde van de zenuwen toen hij de volgende ochtend in zijn auto stapte om Anna op te halen zoals hij had beloofd.

..

De repetitie voor de bruiloft vond na de zondagochtenddienst plaats. Er was een klein oponthoud doordat de twee bruidsmeisjes op het kerkhof hadden gebraakt en de getuige in een naburige winkel paracetamol en Red Bull moest kopen. De bruidegom had maar één wenkbrauw. De andere was afgeschoren terwijl hij naakt was vastgebonden aan een lantaarnpaal in het centrum van Wakefield. Hij was uitermate stil, gedroeg zich voorbeeldig en deed niet mee aan het belachelijk maken van de slissende dominee.

Terwijl hij naar zijn toekomstige bruid keek, realiseerde Calum Crooke zich wat een geweldige vrouw Dawn was. Hij was die ochtend wakker geworden naast Mandy Clamp: zijn laatste pleziertje, dat was geregeld door Killer en Empty Head, maar nu voelde hij zich als iemand die op dieet is en net een hele Schwarzwalder-taart naar binnen heeft geschrokt: beschaamd, berouwvol, misselijk en zich ervan bewust dat het vooruitzicht op zo’n traktatie veel meer beloofde dan de realiteit waarmaakte. Mandy Clamp was een enorme slet en het risico om Dawn te verliezen niet waard. Dat besef was hard bij hem aangekomen toen Mandy had gezegd dat een trouwring voor haar geen verschil maakte en dat hij altijd welkom was in haar bed. Hij had altijd relaties gehad met sletten die het niet zo nauw namen, en hoewel Dawn anders was en hem nooit zou aandoen wat hij haar vannacht had aangedaan, had hij haar met even weinig respect behandeld als de Mandy Clamps van deze wereld. Hij keek naar Dawn, die er elegant uitzag in haar zomerjurk, haar lange rode haar uit haar gezicht gebonden en mooi opgemaakt, en vergeleek haar met zijn zussen, die wit als een zombie rondstrompelden in spijkerbroeken en namaakdesignertops. Zijn moeder, op haar eeuwige slippers, duwde ze op de juiste plek en schold ze fluisterend uit. Hij bedacht dat het geen wonder was dat hij voor Mandy Clamp-achtige vrouwen ging, omdat hij niet anders gewend was geweest tot Dawn in zijn leven was gekomen. Demi en Denise hadden alle vrouwen met wie hij een relatie had gehad achter hun rug om afgekraakt, wat nogal brutaal was omdat zij net zo erg waren; vooral Demi, die al zijn kameraden al hadden gehad. De laatste tijd, als ze Dawn weer eens uitlachten omdat ze graag bijpassende linten voor haar chocolaatjes wilde hebben, begon hem dat te irriteren. De volgende keer zou hij iets terugzeggen zodat ze hun mond hielden. Ze had zo hard gewerkt en hij had nergens mee geholpen. Hij had het geld van tante Charlotte geleend en was helemaal niet van plan geweest om het terug te betalen of bij de bruiloft te leggen. Nu hij in de kerk stond, schaamde hij zich voor het feit dat hij het stoer had gevonden om haar te bedriegen. Als ze getrouwd waren, zou hij zijn uiterste best doen om niet meer vreemd te gaan.

..

Vladimir keek erg grimmig en streng toen hij voor haar huis stopte, en Anna verwachtte half dat hij haar kwam vertellen dat hij gisteravond een beetje dronken was geweest en dat het niet de bedoeling was geweest om haar te zoenen. Als dat zo was kon hij opdonderen. Ze had de afgelopen vierentwintig uur al een slappe vent de laan uit gestuurd, en ze zou het weer doen als dat nodig was. Ze rechtte haar rug en was klaar voor de confrontatie. Vladimir stapte uit de auto, trok haar meteen in zijn armen en gaf haar een hartstochtelijke kus.

‘Het is overdag,’ zei ze buiten adem. ‘Verander je niet in stof?’

‘God bewaar ons voor de verhalenvertellers,’ zei Vladimir. ‘Stap in de auto.’

Ze deed vrolijk wat haar was gezegd en hij reed haar naar Darq House, dat door een leger schoonmakers op wonderbaarlijke wijze was teruggebracht tot zijn originele staat en gothic glorie. Hij liet Anna zijn huis zien, zijn wereld. Hij nam haar mee naar de extravagant grote koelkast in de keuken met een Marks & Spencer-vleespastei, een pot Hellman’s mayonaise, een fles Crystal-champagne en Italiaanse witte truffels. Ze liepen naar de ruime zitkamer met een enorme televisie, ontelbare dvd’s en cd’s in kasten langs de muren, en de grootste, zachtste bank die ze ooit had gezien. Hij liet haar de badkamer, zijn kantoor, een voorraadkast vol hondenvoedsel en kamers vol stoffen en naaimachines zien. Ze zag geen doodskisten, geen flessen met maagdenbloed, geen zwarte altaren.

Daarna nam Vladimir Darq Anna mee naar zijn weelderige gothic slaapkamer, waar hij haar op zijn hemelbed gooide, haar als een kruisbeeld vastpinde en allerlei verdorven dingen met haar deed.