Hoofdstuk 23

..

Anna las op internet dat Vladimir Darq een tweeënveertigjarige Roemeen was. Hij had heel veel succes gehad als ontwerper van exclusieve gothic jurken en trouwjurken voor A-lijst-klanten, voordat hij een jaar lang van de aardbodem verdween. Pasgeleden was hij in Milaan opgedoken met een adembenemend voorproefje van zijn weelderige lingerie. Volgens een artikel in de Observer wilde hij niet langer exclusief ontwerpen voor de erg rijke mensen die al mooi waren. Zijn nieuwe markt zou de vergeten vrouw zijn, de vrouw die dacht dat ze gewoon was en die zich op de achtergrond van het leven bevond. Het prijsniveau zou bij haar portemonnee passen. Vladimir Darq beweerde dat het mogelijk was om elke vrouw een seksueel machtig gevoel te geven met de juiste lingerie onder haar kleren – zijn lingerie. Hij had een bodyshaper ontworpen waarvan geen vrouw het zich kon permitteren om die niet te dragen, beweerde hij vol zelfvertrouwen.

Er waren nogal wat sites aan hem gewijd. Ze vond zelfs een online fanclub en forums die informatie over hem probeerden te achterhalen, hoewel niemand veel meer leek te weten dan wat er in de kranten was vermeld. Het leek erop dat hij een heel mysterieuze man was. En was hij wel een man? Op een aantal gothic sites werd flink gespeculeerd over de mogelijkheid dat hij een vampier was. Het werd begeleid door duidelijk gefotoshopte foto’s van Darq, met lichtgouden ogen, een bleke huid en overdreven hoektanden. Hij gaf er de voorkeur aan om ’s avonds te werken omdat hij de zon haatte, wat olie op het vuur was. Allemaal roddelbladonzin, natuurlijk.

Hij was niet getrouwd en had geen kinderen, en hij was gefotografeerd naast een aantal prachtige modellen en met zijn arm rond zijn vriend, de fotograaf Leonid Szabo. Anna had kunnen weten dat Vladimir Darq homo was. Ze moest het onder ogen zien: een man die in haar was geïnteresseerd, kon absoluut geen hetero zijn.

..

Anna keek de rest van de paaszondag naar een film over Jezus en ze dronk te veel wijn. Ze kreeg een enorme huilbui toen Jezus aan het kruis werd genageld en toen de sluisdeuren eenmaal openstonden, huilde ze om Tony en het grote, pijnlijke gat dat hij in haar hart had achtergelaten. Ze huilde om haar kat, die haar in de steek had gelaten voor een andere vrouw, de weduwe Edna, die hem met gerookte zalm had verleid. Ze huilde hard en onbeschaamd omdat niemand in de hele wereld van haar hield en er niemand naar haar begrafenis zou komen als ze doodging. Er zou geen grafsteen zijn, gras en lelijk onkruid zouden weelderig op haar graf groeien en honden zouden erop poepen. Ze zou in de dood nog meer vergeten zijn dan in haar leven.

Ze zag haar gezicht in de spiegel terwijl ze naar de wasbak strompelde nadat ze in het toilet had overgegeven. Tijdens een moment van helderheid in haar door alcohol benevelde brein besefte ze dat ze zo niet door kon gaan. Ze zag eruit alsof ze was gestorven, was begraven, weer was opgegraven en daarbij door de graafmachine van de grafdelver was geraakt. Er moest meer voor haar zijn dan dit. Ze was echt de vergeten vrouw waar Vladimir Darq het over had gehad. Ze viel in slaap met zijn visitekaartje in haar hand geklemd.