Hoofdstuk 16

..

‘We hebben het zaterdag goed gedaan, vinden jullie niet?’ zei Dawn terwijl ze haar jas de volgende maandagochtend losknoopte.

‘Dat hebben we zeker,’ antwoordde Christie. ‘The Sun Rose is geëindigd met vijfenvijftig tegen één. Schimmels zijn altijd complete outsiders, wat ons geluk was.’

‘Inderdaad,’ zei Anna. ‘We hebben veel geld gewonnen.’

‘Vergeet niet de veertig pond erbij op te tellen die James heeft gedoneerd. Ik wed dat hij nu wilde dat hij het zelf had ingezet. Maar goed, het was niet slecht voor een middagje werk,’ voegde Christie er met een knipoog aan toe.

‘Het is ongelooflijk!’ Het was het eerste goede nieuws dat Anna in tijden had gehad. Nu kon ze een schommelstoel en een levenslange voorraad Horlicks kopen. Ze vermoedde dat oude taarten die de negenendertig waren gepasseerd, daar hun geld aan uitgaven.

‘Hebben we gewonnen?’ vroeg Raychel, die klokslag negen uur binnen kwam rennen.

‘Heb je de uitslag niet gehoord? Waar ben je in vredesnaam het hele weekend geweest?’ vroeg Anna goedgehumeurd.

‘We zijn voor het huis bezig geweest,’ zei Raychel. ‘Ik denk dat we zaterdag minstens vier uur in Ikea zijn geweest. Het spijt me dat ik laat ben, Christie. Ik stond in de file.’

‘Ik had het niet eens gemerkt,’ zei Christie. God verhoede dat ze ooit het soort baas zou worden dat een probleem maakte van een paar minuten.

‘Dat klinkt leuk,’ zei Anna terwijl ze terugdacht aan het moment waarop ze met Tony naar haar huidige woning verhuisde. Ze waren zich helemaal te buiten gegaan in Ikea, en hadden drie keer moeten rijden om alles thuis te krijgen. Daarna hadden ze het bed in elkaar gezet en Tony had erop gestaan het meteen in te wijden.

‘Gelukkig is Ben heel sterk. Hij zou aan De sterkste man van Engeland mee kunnen doen. Iedereen keek vol bewondering toen hij de spullen naar het busje droeg. Hij heeft alles binnen de kortste keren in elkaar gezet en het enige dat ik heb gedaan is veel thee zetten.’

Ben leek een fijne vent, dacht Anna. Waarom kreeg zij er nooit zo een. Hoe kwam het dat zij eindigde met de ontrouwe klootzakken? Ze was nooit gelukkig geweest in de liefde.

‘Over een paar dagen heb ik het geld voor jullie,’ beloofde Christie.

‘We moeten er wat van bewaren om samen uit eten te gaan of zo, om het te vieren,’ stelde Dawn voor. Ze wist dat als ze het in haar zak had, Calum het van haar zou lenen en haar niet terug zou betalen. En het lukte haar nooit om nee tegen hem te zeggen.

‘Dat is een goed idee,’ antwoordde Christie. ‘Zijn er hier in de buurt leuke pubs of restaurants?’

‘Wat denken jullie van het nieuwe Thaise restaurant naast de Rising Sun Pub verderop in de straat?’ vroeg Dawn. ‘Dat is maar vijf minuten lopen.’

‘Ik vind het goed klinken. Is iedereen het ermee eens? Zullen we afspreken om na Pasen te gaan?’

Iedereen knikte of mompelde instemmend, en Christie was opgetogen omdat ze het kon beschouwen als een definitief ja.

..

Toen Christie woensdag de goedgevulde bruine enveloppen met de gokwinst verdeelde, klonk er vrolijk geroezemoes. Ze had haar broer gevraagd met haar mee te gaan omdat ze het geen prettig idee vond om in haar eentje met zo’n groot bedrag rond te lopen. Ze deden allemaal dertig pond in een envelop voor hun etentje. Christie fantaseerde erover wat de anderen met de rest zouden doen. Zij zou meer schoenen kopen en had al een paar in gedachten. Ze durfde te wedden dat Dawns geld naar haar bruiloft ging en dat van Raychel naar haar huis, maar het was moeilijker te raden wat Grace en Anna ermee zouden doen.

Christie zou er ook een fles champagne van kopen en een glas heffen op haar overleden echtgenoot. Ze dweepte met Pasen. Ze was niet uitgesproken religieus, maar ze dacht in deze tijd van het jaar veel na over de dag waarop ze weduwe was geworden. Ze wilde dat Peter in de herfst of de winter was gestorven, en niet op het moment dat de natuur wakker werd en tot leven kwam en de boshyacinten waarvan hij zoveel hield begonnen te groeien; het leek heel oneerlijk. Ze zorgde ervoor dat ze voor hen allebei van deze tijd van het jaar genoot.

Grace had een koffierooster opgesteld en Christie had geëist ook op de lijst te staan; ze zei dat ze ook koffie dronk en niet veel waard was als ze het niet zou halen als het haar beurt was. Na Malcolm als afdelingshoofd, was Christie Somers als een koud glas water voor een dorstige keel.

Christie genoot van de glimlachjes die de vrouwen begonnen uit te wisselen. Het maakte hen niet minder efficiënt als ze af en toe even praatten over de kleur bloes die Grace met haar teint zo goed kon hebben, of dat ze vroegen wat er gisteravond de laatste vijf minuten in Corry was gebeurd, omdat de telefoon ging en ze het hadden gemist. Christie wist zeker dat als er een thermometer op de afdeling hing, ze zou zien dat die elke dag een graad meer aangaf.

..

Die avond stond de trein naar Dartley er al toen Anna het perron op kwam. Ze had haar gewone trein gemist omdat ze bij Iceland eten was gaan kopen. Terwijl ze naar de trein rende, zag ze de man in zwart op het tegenoverliggende perron weer. Toen hij haar zag, leek hij dolblij. Wat haar het meest opviel was dat hij niet alleen naar haar staarde, maar haar ook leek te bestuderen, zoals Albert Pierrepoint een veroordeelde zou bestuderen om vast te stellen hoeveel touw hij nodig had. Tot Anna’s afschuw wees hij naar haar en gebaarde. Alsof ze naar hem toe zou gaan. Anna’s hart begon sneller te slaan. Ze sprong in de trein en probeerde het feit te negeren dat de man nog steeds haar aandacht probeerde te trekken en nu ook naar haar zwaaide. Ze riskeerde een rechtstreekse blik terwijl de trein begon te rijden. De man was verdwenen. Plotseling zag ze hem de laatste trede aan haar kant van het perron af lopen. Hoe was hij daar zo snel gekomen? Hij moest over de voetgangersbrug boven de rails gevlogen zijn.

Ach, dacht ze somber, wat maakte het uit als hij een seriemoordenaar was? Haar leven was toch voorbij. Het enige dat ze in het vooruitzicht had was haar tijd kwijlend en naar urine stinkend in een bejaardentehuis doorbrengen. Veertig worden was de eerste stap op een glibberige heuvel. Als hij haar uiteindelijk te pakken zou krijgen, hoopte ze dat zijn methode snel en pijnloos was.