Hoofdstuk 64

..

Grace stond in de keuken van West House om het avondeten te maken voor haar tijdelijke gastheer en gastvrouw. Ze voelde zich gelukkig in een keuken, vooral in zo’n grote als deze, waarin een troostende, familiaire sfeer hing. Ze wilde de twee ongelooflijk onzelfzuchtige, vriendelijke mensen bedanken voor hun zorg en dat ze hun huis met haar deelden, dus had ze alle culinaire registers opengetrokken.

‘Kan ik helpen?’ vroeg Niki met zijn hoofd om de deur. ‘Ik ben de beste aardappelschiller aan deze kant van Leeds.’

‘Ik maak geen aardappelen, dus ga weg en laat me voor jullie koken,’ zei Grace met een glimlach. Het was op zich al een verandering om geen aardappelen te koken. Ze had jarenlang elke zaterdagavond aardappelen gekookt als bijgerecht bij Gordons varkenskarbonades. Zelfs als ze op vakantie waren. De gedachte aan Gordon maakte haar somber en haar glimlach verdween. Als ze het zichzelf toestond, maakte een te zacht deel binnen in haar zich zorgen of hij het zou redden in zijn eentje. Sarah had dat zaadje water gegeven met haar vraag wie er voor haar vader moest zorgen als hij thuiskwam. Ze had haar dochter eraan herinnerd dat hij nog maar negenenvijftig was en geen negenentachtig. Hij moest gewoon leren hoe hij zijn kleren in de wasmachine moest stoppen en ze na afloop moest strijken. Toch was het niet natuurlijk voor haar om zo onverschillig te zijn.

‘Ik heb een glas wijn voor je ingeschonken,’ zei Niki. Hij zat met Christie op de patio in de achtertuin te genieten van de warme middag.

‘Als je erop staat.’

‘Dat doe ik,’ zei Niki. ‘Een heerlijk koele, roze Pinotage Rose voor mevrouw Beamish.’ Hij gaf haar een glas met een lange, dunne steel.

‘Dank je, Niki.’

Hij staarde een hele tijd naar haar nadat hij haar de wijn had gegeven, wat haar in verwarring bracht. Plotseling realiseerde hij zich echter dat hij haar in verlegenheid bracht en hij bood zijn verontschuldigingen aan.

‘Sorry, Grace, het spijt me. Ik dacht eraan wat je allemaal hebt meegemaakt, maar als ik naar je kijk zou ik dat niet zeggen. Je bent opvallend... sterk. Ik weet niet hoe je dat doet.’

‘Vanbinnen ben ik dat niet, Niki, geloof me,’ zei Grace terwijl ze gruyère in de witte-wijnsaus raspte. ‘Ik denk de hele tijd aan dat weekend en heb dan een hele serie “stel dat”-vragen in mijn hoofd. Stel dat er niemand naar mijn huis was gekomen? Stel dat ik niet voor je zus had gewerkt en dat ze geen alarm had geslagen? Als ik geen slaaptabletten neem, houden die vragen me ’s nachts wakker en als ik in slaap val, droom ik dat ik weer bij Gordon woon en dan word ik in paniek wakker.’

Ze liet de rasp vallen en Niki bukte zich op het moment dat Grace hem wilde oppakken. Hun hoofden sloegen tegen elkaar en Niki stak zijn hand naar Grace uit en wreef troostend over haar hoofd.

‘Hemel, Grace, het spijt me zo. Is alles goed met je?’

‘Ja, hoor,’ zei Grace, die lachte ondanks de paar seconden misselijkmakende pijn. ‘Je hebt een heel hard hoofd, weet je dat?’

‘Russische genen,’ legde Niki uit. ‘Onze voorouders kregen dikke schedels toen ze slaven waren.’

Zijn troostende vingers lieten haar schedel los, maar hij ging niet achteruit.

‘Grace...’ begon hij met zijn diepe, volle stem. ‘Grace, ik vind je fantastisch. Dat is alles wat ik wilde zeggen.’

Plotseling hing er een intense spanning tussen hen en Niki voelde dat Grace daar nog niet klaar voor was, dus deed hij een stap naar achteren en praatte luchtig verder. ‘Het spijt me dat ik je schedel bijna ingeslagen heb.’

‘Ik overleef het wel,’ zei Grace die het warm had en verbaasd was maar dat verborg. ‘Ik hoop alleen dat ik me het recept kan herinneren nu ik een hersenschudding heb.’

‘Als je het niet meer weet, is er een chinees op minder dan vijf minuten rijden. Die hebben de beste loempia’s van dit halfrond. Maar goed, Na zdorov’ ya, zoals wij Russen zeggen!’ Hij hief zijn glas naar Grace. ‘Op je gezondheid. En vooral het schedelgedeelte daarvan. Ik bid tot mijn goden voor een snel herstel.’

‘Proost, Niki,’ zei Grace met haar glas in zijn richting. In zijn vriendelijke, glimlachende, knappe richting.

..

Vladimir wachtte voor Darq House op haar; een lange, ernstige man met uitzonderlijk mooie ogen die afwachtend naar de oprit staarden. Anna slikte toen hij het portier opendeed en zijn hand uitstak om haar uit de auto te helpen. Het was de hand die haar hart had aangeraakt.

‘Onze laatste filmavond, Anna,’ zei hij. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Uiteraard,’ zei ze terwijl ze bedacht hoe koel zijn huid ondanks de heerlijke, warme avond was.

‘Hallo, schat,’ riep Bruce. Mark wierp haar een kushandje toe, Chas zwaaide, Flip had een kop koffie voor haar klaarstaan, Leonid knikte naar haar, Jane omhelsde haar en Maria duwde haar op een stoel en begon haar gezicht schoon te maken. Anna voelde haar ogen nat worden en slikte de tranen weg voordat Maria haar een klap op haar benen zou geven.

Voor het eerste deel van de avond werd ze opgemaakt met natuurlijke make-up. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Mark de laptop klaarzette.

‘Alsjeblieft niet weer,’ kreunde Anna.

‘Sst,’ zei Jane lachend. ‘Je zult dit prachtig vinden.’

Ze hadden deze keer twee foto’s op het gebouw in Leeds geprojecteerd. De linkerfoto was dezelfde als de vorige keer toen ze haar afschuwelijke ondergoed had gedragen, de rechter was de foto die Leonid vorige week had genomen toen ze de Darqone-bodyshaper droeg. Niemand was verbaasder dan Anna toen ze moest toegeven dat ze er helemaal niet slecht uitzag. Er was absoluut een groot verschil tussen de twee foto’s. Op de rechter zag ze er jonger en dunner uit, alsof ze was gefotoshopt.

‘Zijn dat “voor en na”-foto’s van plastische chirurgie?’ vroeg een voorbijganger.

‘Is dat dezelfde vrouw?’

‘De linkervrouw heeft een leuk figuur, maar de rechter is adembenemend.’

‘Prachtig. De rechtse vrouw is natuurlijk de jongere zus?’

‘Ik zou zeggen dat ze 36, hooguit 37 is.’

‘Wat vind je van die reacties, Anna?’ vroeg Jane.

‘Ik ben verbaasd maar dolblij,’ antwoordde Anna met een geschokt glimlachje. ‘Ik voelde me zoveel beter over mezelf toen de tweede serie foto’s werd gemaakt, en dat is te zien. Vladimirs lingerie zorgt er echt voor dat ik me zelfbewust en vrouwelijk voel. Daar geloofde ik van tevoren niets van.’

‘Cut!’ riep Mark. ‘Dat is verdomd goed. Het wordt magisch, Anna. We gaan deze aflevering snel uitzenden als pilot, om de nieuwe serie te promoten, dus zorg dat je donderdag de negentiende voor de televisie zit.’

‘Welke maand?’

‘Deze maand.’

‘Zo snel al?’ riep Anna.

‘Het is tijd voor volledige make-up en je belangrijke laatste fotoshoot!’ Jane duwde Anna voorzichtig naar Maria’s stoel.

Terwijl Maria borstelde en depte, luisterde Anna naar Leonid en Vladimir, die in snel Roemeens met elkaar praatten. Het klonk alsof er een plaat achterstevoren werd gespeeld met gecodeerde boodschappen over de antichrist. Hemel, wat zou ze deze avonden missen. Ze zou zelfs de afstandelijke Maria missen, die haar haar omhoogtrok, het ronddraaide, liet vallen en opnieuw schikte. Anna vond het heerlijk dat er met haar haar werd gespeeld. Ze voelde zich wegglijden en haar ogen vielen dicht, maar plotseling kreeg ze een felle duw tegen haar schouder.

‘Niet in slaap vallen,’ blafte Vladimir, waardoor ze meteen weer bij de les was.

‘Dat deed ik niet!’ protesteerde ze.

Deze keer was er een scherm waarachter Anna de lingerieset in de hoogste prijsklasse kon aantrekken. Professionele modellen vonden het misschien geen probleem als fotografen en make-upartiesten hun kont zagen, maar Anna vond dat wel erg. Ze ging erachter staan en trok het fluwelen broekje aan dat hij had gemaakt en dat haar billen liefkoosde en beloofde niet omhoog te kruipen. Het duwde haar buik naar binnen terwijl ze toch kon ademhalen en bukken. De prijs maakte niet uit, deze lingerie was onbetaalbaar. Ze riep Vladimir om haar te helpen met het prachtige, rode korset, dat haar een heel koninklijk gevoel gaf. De Darqone was een fantastische creatie die het figuur van duizenden vrouwen zou transformeren en daarom elke cent waard was. Vladimirs vingers gleden langzaam en voorzichtig langs de haakjes en ze huiverde toen ze zijn adem in haar nek voelde. Er waren vanavond geen spiegels, dus zat het enige spiegelbeeld in haar hoofd. Ze hoopte dat het beeld dat ze van zichzelf had – een smal middel, ronde borsten, lange benen, lippen in sensueel scharlakenrood – niet verpest zou worden als ze zichzelf zag.

Vladimir hield haar een paar kousen voor. Ze waren zwart en ragfijn en glanzend. Ze had nog nooit mooiere kousen gezien. Tot haar afschuw bukte hij zich om haar te helpen ze aan te trekken.

‘Nee, het gaat wel, ik kan het zelf!’ riep ze haastig terwijl haar wangen begonnen te gloeien en haar hersenen een minitoneelstukje opvoerden waarin Vladimir de kousen over haar benen gladstreek en op haar dijbenen vastmaakte. De intensiteit van haar fantasie schokte haar en tegen de tijd dat Vladimir overeind was gekomen, was Anna’s gezicht net zo rood als de kleur ‘gekookte kreeft’ op een Dulux-kleurenkaart. Vladimir keek haar doordringend aan en schreeuwde over het scherm naar Maria: ‘Si-a dat cu prea mult fard de obraz!’ Ze heeft te veel rouge op.

Niemand hoefde Roemeens te verstaan om te begrijpen dat Maria op haar beurt terugschreeuwde dat ze geen trek had in zijn kritiek. Anna wapperde haar gezicht koelte toe en probeerde haar bloed te dwingen zich terug te trekken.

Vladimir hielp Anna in de simpele maar adembenemende jurk die hij voor de fotoshoot had gemaakt; hij was van rood fluweel met een fishtail-rok. Hij zweeg terwijl hij de ritssluiting omhoogtrok en de stof op haar rug gladstreek. Ze probeerde haar fantasie in te dammen voordat haar wangen weer vuurrood werden. Daarna hield Vladimir haar het hoogste paar bloedrode schoenen voor dat ze ooit had gezien. Ze zou zuurstof nodig hebben als ze die droeg. Gelukkig hoefde ze er niet ver op te lopen, alleen maar te gaan staan als een begeerlijke vrouw. Ja, natuurlijk. Hoewel, als ze eerlijk was had ze dat gevoel inderdaad in deze kleren. Haar benen leken minstens twee meter lang met deze schoenen.

‘Anna, hoe voel je je?’ vroeg Vladimir.

‘Prettig,’ antwoordde ze ademloos.

‘Prettig?’ gromde hij. ‘Prettig?’

‘Oké, ik voel me fantastisch,’ zei Anna terwijl ze met haar tong klakte over zijn verontwaardiging. ‘Mag ik in de spiegel kijken?’

‘Nu,’ antwoordde hij streng. ‘Anna, ik wil dat je dit fantastische gevoel vasthoudt.’

‘O, dat klinkt verdacht, alsof ik er niet zo goed uitzie als ik me voel.’ Anna zuchtte teleurgesteld.

‘Ik laat je je spiegel van vandaag zien,’ zei hij. Hij gebaarde dat ze achter het scherm vandaan moest komen en ze deed haar best om elegant te lopen op de torenhoge hakken.

Het vrolijke geklets van de leden van de filmcrew stopte onmiddellijk. Maria en Leonid keken op en sperden hun ogen zo ver open dat hun oogbollen er bijna uit rolden. Leonid liet zijn camera vallen en vloekte in het Roemeens: ‘La dracu!’ Bruce deed hetzelfde in het Engels: Jezus christus! Maria schudde verbijsterd haar hoofd en glimlachte zowaar. Toegegeven, het was geen brede glimlach, maar Maria zag er ook niet uit alsof ze zou schaterlachen als ze werd gekieteld door drie octopussen met plumeaus.

‘Zo, zo, zo,’ zei Mark. ‘Anna, je ziet er... ziet er... wat is het woord waarnaar ik op zoek ben?’

‘Ik weet niet zeker of dat wel bestaat,’ zei Jane glimlachend. ‘Misschien moeten we er een bedenken. Adembewonderoogverprachtig.’

Anna blies haar wangen op. Ze werd geconfronteerd met zoveel bewijs dat ze er misschien inderdaad goed uitzag, dat haar slechte zelfbeeld enigszins verminderde en een plezierige warmte zich binnen in haar verspreidde.

Leonid begon te fotograferen en zelfs Maria leek betoverd terwijl ze naar voren liep om de glans van Anna’s gezicht te halen als dat nodig was. Daarna moest Anna de jurk uittrekken en een paar verleidelijke poses aannemen in Vladimirs prachtige, luxe lingerie.

‘Wauw, Anna Brightside!’ zei Jane glimlachend met haar handen voor haar mond gevouwen. ‘Je ziet er absoluut oogverblindend uit.’

Anna trok een pruilmondje en poseerde alsof het haar werk was. Ze genoot van het gevoel dat ze sexy en weelderig en vrouwelijk was. Ze had het gevoel dat ze Johnny Depp had kunnen versieren als hij hier was geweest. Aan het eind was ze helemaal uitgeput. Iedereen begon opgetogen te klappen toen Mark verkondigde dat het erop stond.

Vladimir gaf Anna een kelk wijn.

‘Rust uit en geniet ervan,’ zei hij.

‘Ik trek eerst dit korset uit, ik wil er niet op morsen,’ antwoordde Anna.

‘Nee, ga zitten,’ hield Vladimir vol, dus ging Anna op een stoel zitten en nam Vladimir tegenover haar plaats, met zijn lange armen op zijn dijbenen. Er dansten lichtjes in zijn ogen en er speelde een vage glimlach rond zijn zachte, volle lippen.

‘En, denk je dat het allemaal goed ging?’ vroeg ze.

Vladimir staarde haar strak aan, met een rimpel in het midden van zijn voorhoofd. Toen hij zich realiseerde dat ze geen grapje maakte, gooide hij zijn hoofd achterover en lachte. Hij vertaalde in het Roemeens wat ze had gezegd en Maria en Leonid begonnen ook te lachen.

‘M-a întrebat dăca este destul de bună!’ Daarna richtte Vladimir zich weer tot haar. ‘Tu glumešti? Maak je een grapje? Het was fantastisch. Jij was fantastisch, Anna, je was een koningin. O regină! Ik had gelijk dat ik heb gewacht tot ik jou vond. Ik wist het.’

‘Hemel,’ zei Anna terwijl ze een flinke slok wijn nam. Ze was geschokt door alle complimenten; ze zou er haar hele leven op kunnen teren.

Toen de filmcrew alles had ingepakt en iedereen klaarstond om te vertrekken, besefte Anna dat ook zij zo meteen terug moest naar het normale leven. Terug naar genegeerd worden door haar minachtende kat en wachten op een verloofde die niet kon beslissen wie de mooiste borsten had – zijn verloofde of zijn tienerminnares.

Anna dronk het laatste restje wijn op en trok achter het scherm haar gewone kleren aan. Bruce stond op haar te wachten toen ze weer tevoorschijn kwam.

‘Ik heb je nog niet bedankt omdat je Jane haar verstand terug hebt gegeven,’ zei hij. ‘Je hebt haar baan gered en waarschijnlijk ook die van ons.’ Hij gaf haar een dikke kus op haar wangen. Daarna verscheen Mark met de grootste bos bloemen ter wereld. ‘Van ons allemaal,’ zei hij. ‘Bloemen voor een vrouw die voor onze ogen volledig tot bloei is gekomen.’

Anna barstte in tranen uit om allerlei verschillende redenen. Ze was totaal overweldigd door het cadeau, maar ze zou deze zaterdagen ook verschrikkelijk missen. De gedachte dat ze de vurige Roemeense gesprekken nooit meer zou horen en zich niet meer hoefde af te vragen waarover ze het hadden, bezorgde haar fysieke pijn. Maar dat verbleekte allemaal bij de gedachte dat ze Vladimir Darqs handen niet meer op haar schouders en zijn adem niet meer op haar huid zou voelen.

‘Je zult de show geweldig vinden,’ zei Jane glimlachend terwijl ze in de crewbus stapte. ‘We hebben nog wat verrassingen voor je!’

‘Dat klinkt onheilspellend,’ antwoordde Anna terwijl ze een gezicht trok.

‘Vertrouw ons maar,’ zei Jane. ‘Je hebt het fantastisch gedaan. Blijf zo prachtig.’ Ze reden zwaaiend en lachend en kushandjes gevend weg, en Anna droogde haar tranen en zwaaide tot haar arm pijn deed. Daarna gaven Leonid en Maria haar drie kussen. Ze zou Maria zelfs missen, die haar alle kanten op duwde en ruziemaakte met Vladimir. Vladimir.

De auto die haar naar huis zou brengen, kwam voorrijden. Ze wilde niet weg, maar ze moest. Het was voorbij. Vladimir Darq gaf haar een mooi, zwart koffertje.

‘Zoals ik heb beloofd,’ zei hij. ‘Een exclusieve set Vladimir Darq-lingerie speciaal voor jou ontworpen.’

‘Dank je. Ik zal het koesteren,’ antwoordde Anna in de hoop dat haar stem haar niet zou vernederen door dienst te weigeren. Ze durfde niet in zijn bleekblauwe ogen met gouden vlekken te kijken omdat ze niet wist of ze zich dan goed kon houden.

‘Anna, ik neem contact met je op,’ zei Vladimir terwijl hij het portier voor haar opende. Dat zal wel, dacht ze. Hij bukte zich en gaf een kus op haar wang. Zijn lippen waren zacht en koel, maar de plek waar hij haar had aangeraakt, brandde de hele weg naar huis.

..

Grace, Niki en Christie aten buiten. De avond was warm, maar Niki had de terraskachel aangestoken en die gaf extra warmte toen het begon af te koelen. Citronella-kaarsen hielden de insecten uit de buurt van de salade met garnalen en avocado, de kip met gruyère en paddenstoelen, en de zomerpudding met slagroom. Nadat ze Grace’ zelfgemaakte chocolademintroomtruffels met ijs hadden gegeten, liet Niki zijn zus en Grace in de tuin achter met een glas cognac. Hij verontschuldigde zich met de opmerking dat hij een typische man was en de sportuitslagen op de televisie wilde zien.

‘Hij mag je heel graag,’ zei Christie zodra haar broer buiten gehoorsafstand was. Ze had al veel meer van haar cognac gedronken dan Grace.

‘Ik mag hem ook graag,’ zei Grace.

‘Nee, ik bedoel dat hij gek op je is.’

‘Christie Somers, luister eens naar jezelf. Je klinkt alsof je op school zit en aan het koppelen bent.’

‘Hij straalt als hij in jouw buurt is. Natuurlijk piekert hij er niet over om je te versieren terwijl je een gast in ons huis bent, daar is hij veel te galant voor,’ ging Christie verder. ‘En dat kun je niet van alle mannen zeggen.’

‘Je verbeeldt je dingen.’

‘Ik ben de dochter van mijn vader en goed in psychologie, mevrouw Beamish! Ik denk dat hij veel vrouwen afschrikt omdat hij te knap en te aardig is. Ze kunnen niet geloven dat hij echt is. Vrouwen zijn vreemde wezens, vind je niet? Zelfs als we degene vinden die we willen hebben, zijn we te bang om het te geloven en rennen we voor hem weg.’

‘Dat klopt,’ zei Grace.

‘Maar ik heb dat niet gedaan. Ik was de uitzondering die de regel bevestigt,’ zei Christie. ‘Ik rende met mijn armen wijd open naar de liefde en het was prachtig. Ik kan me jullie heel goed samen voorstellen.’

‘Christie, stop daarmee.’

‘Heb je ooit van Gordon gehouden, Grace?’ vroeg Christie plotseling serieus.

‘Nee,’ antwoordde Grace na een lange en bedachtzame pauze. ‘Ik wilde het. Ik denk dat het had gekund als de situatie anders was geweest.’

‘Wat bedoel je?’

‘We hadden in feite een gearrangeerd huwelijk; je weet wel, dat je in je huwelijk naar elkaar toe moet groeien. Maar hij had... problemen... op seksueel gebied. Vanaf het begin. Met mij in elk geval.’ Grace wist dat ze gemakkelijker praatte door de wijn en de cognac, maar het kon haar niet schelen. Het was zo’n opluchting om over dingen te praten die ze zo lang had binnengehouden. ‘Het is hem maar één keer gelukt, en dat ging moeizaam. Hij zei dat het mijn schuld was omdat hij zijn eerste vrouw drie kinderen had gegeven, en ik heb een hele tijd gedacht dat hij gelijk had.’

‘O, Grace, dat is wel heel wreed.’ Christie raakte haar arm aan.

‘Ik heb een keer wat folders bij de dokter gehaald over impotentie, en toen werd hij razend. Ik mocht er nooit meer over praten. Hij heeft me nooit meer aangeraakt na die eerste paar pogingen, hij ging gewoon in een andere kamer slapen.’

Christie schoof naar voren op haar stoel. ‘Hebben jullie geen andere dingen geprobeerd?’

‘Ik weet niet of hij weinig behoefte aan seks had of dat hij het heel ver had weggestopt omdat hij zich de vernedering wilde besparen, maar nee, op dat gebied was er niets. Geen omhelzing, geen kus. Ik wist natuurlijk niet hoe zijn liefdesleven met Rita was en als ik ernaar probeerde te vragen, kwam ik niet verder dan het eerste deel van de eerste zin. Als ik alles bij elkaar optel, denk ik dat seks voor ons allebei niet hoog op de agenda stond. Ik vermoed dat hij het beschouwde als een deel van zijn mannelijke plichten en met drie kinderen kon hij de buitenwereld tonen dat hij een echte man was. Gordon was erg goed in het ontkennen van dingen die zijn ego dreigden te beschadigen.’

‘Grace, hoe heb je dat uitgehouden?’ Christie schudde haar hoofd, niet in staat om te begrijpen dat een huwelijk zo’n droge woestijn kon zijn.

‘Ik ben nooit bij Gordon weggegaan omdat ik dan het risico liep dat ik de kinderen niet meer zou zien. Ik weet zeker dat hij ze bij me had weggehouden als we ooit waren gescheiden.’

‘Maar toen ze oud genoeg waren om voor zichzelf te beslissen?’

Grace draaide haar glas cognac voorzichtig en keek erin alsof ze in een kristallen bol staarde, maar dan een die iets over haar verleden in plaats van haar toekomst kon zeggen.

‘Ik weet het niet. Na zo’n lange tijd was ik eraan gewend. Ik bleef gewoon; het verlangen om te vertrekken kwam af en toe op, maar ik had nooit voldoende moed om het door te zetten. Ik weet dat het een slecht antwoord is.’

‘Wat een verschrikkelijk verdrietig verhaal. Al die verspilde liefde.’

Grace slikte moeizaam. ‘Ik wilde van hem houden, heel veel. Ik was hem dankbaar voor de kinderen, maar ik wilde ook een echt huwelijk en een echt gezin. Hij was een erg aantrekkelijke man toen hij jonger was, ernstig en afstandelijk en volwassen, en hij intrigeerde me. We werkten voor hetzelfde bedrijf, op verschillende afdelingen. Ik had medelijden met hem toen ik hoorde dat hij zijn vrouw was verloren en jonge kinderen had. Ik kon zelf geen kinderen krijgen. Ik was nog heel jong toen ik een hysterectomie moest ondergaan. Op een dag botste hij in de gang tegen me op. We raakten in gesprek en hij vroeg me mee uit eten. Hij was erg correct en respectvol. Dat dacht ik tenminste.’ Grace lachte verbitterd. ‘Na onze tweede afspraak ontmoette ik zijn kinderen en zijn moeder, en ik was onmiddellijk verliefd op allemaal. Hij had een vrouw en gezelschap nodig en ik wilde wanhopig graag een gezin, dus trouwden we. Ik dacht dat ik alles goed kon maken.’

‘Was je nog maagd, Grace?’

‘Nee,’ zei Grace. ‘Ik heb een vriend gehad voordat ik trouwde. Een goede, zorgzame man. Maar misschien had ik beter maagd kunnen zijn, dan had ik niet geweten wat ik miste.’

‘Arme jij,’ zei Christie zachtjes.

‘Maar Christie, dat is niet het hele verhaal. De kinderen waren me alles waard. Ik hou zoveel van ze.’

Christie zuchtte. ‘Ik voelde me zo tekortgedaan toen Peter stierf. Door jou realiseer ik me dat dat niet klopt,’ zei ze uiteindelijk.

‘Denk je dat je ooit nog een keer trouwt?’

Christie haalde haar schouders op. ‘Wie weet wat de toekomst brengt? Maar het is heel moeilijk om in de voetsporen van Peter Somers te treden. Soms vervloek ik hem daarom.’

‘Waren jullie erg gelukkig?’

Christie glimlachte met ogen die glazig waren van genegenheid. ‘Hij was een fantastische man: vriendelijk, hartstochtelijk, grappig. Hij was alles voor me. Grappig genoeg heb ik Peter ook op mijn werk ontmoet. Hij was mijn getrouwde baas, en ouder dan ik. Hij had een seksloos, kinderloos, ongelukkig huwelijk en ik kreeg een verhouding met hem. Herinner je je nog dat Anna in de pub zei dat vrouwen die met getrouwde mannen rommelen verdienen wat ze over zichzelf afroepen? Ik heb een hele tijd gedacht dat ik vervloekt was omdat zijn huwelijk door mij is gestrand. Maar ik zou het opnieuw doen, want ik moest hem hebben. En op een bepaalde manier ben ik gelukkig omdat sommige mensen nooit de liefde van hun leven vinden en ik in elk geval kan zeggen dat mij dat wel is gelukt. Een tijdje. Mijn straf is dat ik nooit meer iemand zoals hij zal vinden en met minder geen genoegen neem. Uiteindelijk betalen we allemaal voor onze zonden.’

‘Konden jullie kinderen krijgen?’

‘Ik neem aan van wel, maar ik weet het niet zeker. We dachten dat we alle tijd van de wereld hadden. We waren van plan aan kinderen te beginnen als we niet meer zo vaak op reis waren, maar hij stierf voor die tijd. We hebben onze kans gemist.’

‘O, Christie.’

‘Het leven geeft geen garanties. Dat accepteer ik, ik moet wel. Bepaalde dingen, zoals kinderen en een lang leven, zijn privileges en geen rechten. Het enige dat we kunnen doen is de kaarten uitspelen die we hebben gekregen. Wil jij nog een cognac, Grace? Laten we een toost uitbrengen op onze gezondheid en ons toekomstige geluk en op een Malcolm-vrij bestaan op kantoor. Hemel, ik weet dat het slecht is, maar ik hoop dat die luie klootzak er snel uitgetrapt wordt.’ Grace schonk voor allebei nog een cognac in die ze in comfortabele stilte opdronken. Zoals alleen goede vrienden, heel goede vrienden, dat kunnen.