Hoofdstuk 76

..

Toen de auto arriveerde en Anna naar buiten liep, zag ze dat de gewoonlijk zo onverstoorbare chauffeur een tweede en een derde keer naar haar keek terwijl hij het portier voor haar openhield om haar in te laten stappen. Het gaf haar een gevoel van macht dat meneer Ondoorgrondelijk zo van zijn stuk was gebracht. Ze glimlachte in zichzelf toen ze hem nog een paar keer in de achteruitkijkspiegel zag kijken. Hij glimlachte natuurlijk niet naar haar, dat zou ook te bizar zijn geweest.

Haar pas ontdekte zelfvertrouwen verdween heel even toen ze de oprit naar Darq House op reden en ze een rij chique auto’s zag staan: Rolls Royces, Porsches, Bentleys, limo’s... Ze verwachtte half ook een helikopter te zien landen.

Toen de Mercedes bij het afzetpunt was gestopt, keek Anna naar de superslanke vrouwen die uit de andere auto’s stapten. Ze waren bijna onzichtbaar als ze zich opzij draaiden. Anna wist dat hun oogverblindende jurken creaties van bekende ontwerpers waren, hoewel ze die in geen duizend jaar zou herkennen aan een bepaald soort knoop die was gebruikt, zoals op de televisie gebeurde. Een klein deel van haar wilde bijna tegen de chauffeur zeggen haar naar huis te brengen; het werd plotseling allemaal heel echt. Ineens zag ze Vladimir staan, in een exclusief zwart kostuum en een sneeuwwit overhemd met een extravagant geknoopte, witte stropdas rond zijn nek. Zijn haar hing los, waardoor hij vampierachtiger en ongetemder en romantischer leek dan ooit. Wachtte hij op haar? Ze wist het niet, maar dat bleek inderdaad zo te zijn, omdat hij naar de auto liep en het portier opende en zijn hand naar haar uitstak. Ze dacht eraan hoe die op haar borst had gelegen, boven haar hart.

‘Anna,’ zei hij, ‘goedenavond. Je ziet er... adembenemend uit.’

Vind je? wilde ze zeggen, tot een strenge stem in haar hoofd de woorden tegenhield. ‘Eh, ja, jij ook.’ Ze mocht hem niet beledigen door te suggereren dat ze er in zijn creatie minder dan adembenemend uitzag. ‘Ik voel me fantastisch,’ zei ze. ‘Het past allemaal als een handschoen.’

‘Natuurlijk,’ zei Vladimir hooghartig. ‘Hoe kun je minder van me verwachten? Ik zie dat je een bijpassende tas hebt gevonden.’

‘En schoenen,’ zei Anna. ‘Ik was echt bang dat het niet zou lukken.’

‘Je geeft dus voldoende om jezelf om het te proberen,’ zei hij met een knikje, terwijl er een geamuseerde glimlach rond zijn lippen speelde. ‘Dat hoopte ik al.’

Hij nam haar mee naar binnen alsof hij een kroonprins was en zij zijn bruid. Ze merkte dat de aanwezigen naar haar staarden en over haar praatten, en ze probeerde niet te blozen om haar foundation niet te laten uitlopen. Toen ze om zich heen keek, realiseerde ze zich waarom ze zoveel aandacht trok. Behalve dat ze werd geëscorteerd door Vladimir in eigen persoon, hing er een enorme poster van haar aan de galerij. Het was een korrelige, film noir-achtige opname. De foto was zwart-wit, maar het korset was rood, en onder de foto stond de tekst: elke vrouw heeft een darq-kant. Het was prachtig.

‘Wat vind je ervan?’ vroeg Vladimir.

‘Ik... eh... ik ben ademloos,’ zei Anna zachtjes.

‘Dat komt omdat de foto adembenemend is,’ zei hij. Hij draaide zich naar haar toe en richtte zijn met goud gevlekte ogen op haar alsof het gloeilampen van duizend watt waren. ‘Esti ametitoare. Jíj bent adembenemend, Anna.’

Leonid kwam naar hen toe met twee glazen champagne en gaf Anna een kus op haar wangen.

‘Esti o regina! Mijn god, je bent een koningin!’ riep hij uit, wat uit zijn mond heel grappig klonk.

Iemand vroeg Vladimirs aandacht en hij klakte zijn hielen op militaire manier tegen elkaar om zich te verontschuldigen.

‘En, wat vind je van de poster?’ vroeg Leonid.

‘Ik vind hem... hij is...’ Anna worstelde om het juiste woord te vinden. Zou het verwaand zijn om het eerste woord te zeggen wat er in haar opkwam? Wat kon het haar schelen? Ze deed het gewoon: ‘De poster is oogverblindend, Leonid.’

‘Vladimir wil je showen. Als Pygmalion.’

‘Dat heeft hij al gedaan.’

Anna keek om zich heen. Ze zag een vrouw in een goudkleurige jurk die minder woog dan Anna’s linkeroorlelletje. Iedereen zag er prachtig uit, en ze was verbaasd omdat ze zich één van hen voelde.

‘Anna Brightside,’ begon Leonid met een zachtheid in zijn stem die ze nog niet eerder had gehoord, ‘ik ben heel trots op je. Je bent een echte vrouw. Een dame. Vladimir zal het succes van de Darqone aan jou te danken hebben.’

‘Ik hoop voor hem dat het een succes wordt,’ glimlachte Anna. ‘Maar het succes is alleen te danken aan zijn ontwerp. Dat is fabelachtig.’

‘Ja, zijn orderboeken zitten vol, ik denk dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. Maar jij bagatelliseert jouw aandeel.’

Anna’s aandacht werd afgeleid door de rug van een vrouw wier schouderbladen verder uitstaken dan haar billen, en die het blad met toastjes dat haar werd voorgehouden, wegwuifde. Ze kreeg per dag waarschijnlijk niet meer calorieën binnen dan er in een bruschetta zaten. Tony hield niet van ultradunne vrouwen. Hij had gezegd dat echte mannen ze misschien mooi vonden op foto’s in tijdschriften, maar dat het niet leuk was om borsten te voelen die kleiner waren dan je eigen borsten. Tony. Over minder dan drie uur zou hij voor haar huis op haar wachten. En zij zou deze jurk uittrekken, haar make-up verwijderen, van haar wolk af stappen en naar de aarde terugkeren, waar ze haar best zou moeten doen om weer een normaal leven te leiden. Hoewel ze een beetje het gevoel had dat haar nieuwe gewone leven anders zou worden dan haar oude gewone leven – met of zonder Tony.

Een spichtige vrouw op de hoogste hakken die Anna ooit had gezien, liep aanstellerig naar Leonid toe en gaf hem drie kussen op zijn wangen. Anna herkende haar onmiddellijk uit tijdschriften, maar wist haar naam niet.

‘Leonid, wat verrukkelijk om je te zien,’ zei de ultradunne vrouw glimlachend, waarbij ze een serie witte tanden onthulde waarvan een krokodil groen van jaloezie zou worden.

‘Dit is Oona Quince,’ vertelde Leonid.

‘Ik weet het,’ zei Anna. ‘Wauw.’

Het supermodel knikte alsof het normaal was om zulke flatterende kreten te horen, en dat was waarschijnlijk ook zo. Anna voelde zich verplicht te zeggen dat ze heel mooi was, wat ze opnieuw leek te verwachten.

‘Willen jullie me alsjeblieft verontschuldigen,’ zei Leonid terwijl hij naar iemand zwaaide en verdween. Anna zag hem naar een man in een zilverkleurige smoking lopen die mensen erg uitbundig begroette. Toen ze zich naar Oona omdraaide, zag ze een veel koudere uitdrukking op haar gezicht dan toen ze zich twee minuten eerder op Leonid had gestort.

‘Dus jij bent Vlads kleine troetelproject,’ zei Oona hatelijk terwijl ze een slok champagne nam. Het was duidelijk niet haar eerste van die avond.

‘Wat bedoel je?’ vroeg Anna, nog steeds beleefd glimlachend. Ze wist niet zeker of Oona het een beetje onhandig bracht of dat ze gewoon een enorme bitch was. Ze zou haar het voordeel van de twijfel geven. Ze had echter geen moeite hoeven te doen om aardig te zijn. Miauw.

‘Jij bent Vlads tijdelijke obsessie. Zijn plat du jour.’

‘O ja?’ vroeg Anna, die probeerde niet in het aas te bijten. Als Oona zo bitcherig bleef doen, zou ze haar met een flinke duw van haar hakken gooien. Grappig, ze zag er fantastisch uit op foto’s, maar van dichtbij vertoonde haar gezicht onder alle make-up meer puisten dan een dalmatiër vlekken had.

‘Geniet ervan zo lang dat kan,’ zei Oona met ogen die kwaadaardig glinsterden. ‘Hij zuigt je leeg en dan dankt hij je af als een gebruikte luier. Binnen de kortste keren ben je weer aan het schoonmaken.’

Na die woorden draaide Oona zich op haar enorme hakken om, zette haar charmantste barracudaglimlach op en riep ‘darling’ tegen iemand aan de andere kant van de zaal.

Anna deed haar opengevallen mond dicht en begon te giechelen. Wauw, er waren inderdaad mensen groen van jaloezie! Stel je voor, Oona Quince deed bitcherig tegen haar! Hoe geweldig was dat? Anna nam nog een slok champagne. Ze moest het langzaam aan doen, want ze was het aan Vladimir verplicht om nuchter en waardig te blijven. Bovendien kon ze op die manier veel meer zien. Dit was absoluut dé plek om naar mensen te kijken.

Uit de zaal naast de grote ontvangsthal dreunde discomuziek. Een band produceerde elfduizend decibel. Leonid was in gesprek met de man in de zilverkleurige smoking, en Vladimir praatte vrolijk met een paar gasten. Ze zag dat hij naar haar keek en zwaaide naar hem. Hij maakte een gebaar waarvan ze wist dat het betekende: is alles goed met je? Ze knikte vriendelijk naar hem, pakte een toastje om iets te doen te hebben en at terwijl ze rondkeek. Ze zag een paar bekende mensen; van sommigen wist ze de naam en van anderen niet. Er waren veel lange, adembenemende vrouwen, die eruitzagen alsof ze zo van de cover van een glossy tijdschrift waren gestapt, en mannen met strakke, gebotoxte gezichten en geverfd haar dat te donker was voor hun huidskleur. Ze zag ook een paar mensen die zo oranje waren, dat Malcolm vergeleken bij hen een albino leek. Er waren ook bloedmooie mannen, met klassieke adelaarsneuzen en Kirk Douglas-kinnen. Geen van hen had echter het effect op Anna’s knieën dat Vladimir Darq had als ze hem zag. Ze moest zoveel moeite doen om niet de hele tijd naar hem te kijken, dat ze zich afvroeg of ze behekst was.

Oona hing met een nieuw glas champagne in haar hand om hem heen terwijl ze probeerde niet te wankelen. Ze wilde zijn exclusieve aandacht en hij had daar blijkbaar geen behoefte aan. Ze stak haar onderlip pruilend naar buiten omdat hij duidelijk niet hoorde bij de ‘is Oona niet geweldig?’-brigade. Dat verklaarde een aantal dingen, dacht Anna met een droog glimlachje.

..

Tegen de tijd dat Dawn in Blegthorpe uit de minibus stapte in een T-shirt met de tekst laatste kans om me te neuken – ik ben de bruid, dat ze over haar nieuwe jurk had moeten aantrekken, was ze als enige van de dertien vrouwen nuchter. Demi, Denise en hun vriendinnen verkeerden in verschillende stadia van dronkenschap, tussen aangeschoten en straalbezopen. Morgenmiddag om een uur was de repetitie in de kerk. Dawn durfde er niet aan te denken hoe het dan gesteld zou zijn met haar toekomstige schoonzussen.

Demi’s beste vriendin, Sherideen, was er het ergst aan toe. Ze had al gekotst over haar kippetje zoekt haan-T-shirt. Gelukkig had Demi een paar extra shirts meegenomen. Ze kende haar vriendinnen blijkbaar heel goed. Sherideen legde met een dubbele tong aan Dawn uit dat ze had gedronken op een lege maag en vanuit de bus naar de dichtstbijzijnde snackbar zou gaan om een ondergrond te kweken voordat ze de cafés in Blegthorpe onveilig ging maken. Dawn keek op haar horloge. Als ze moest kiezen tussen deze avond en een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving die werd uitgevoerd door een blinde tandarts, zou ze voor de laatste kiezen.

Ze waren niet het enige vrijgezellenfeest. Er liepen verschillende groepen vrouwen door het stadje, die T-shirts met onzinnige teksten droegen of sluiers op hadden die van vitrage leken gemaakt. Dawn probeerde vrolijk te kijken, want ze wilde niet dat Denise of Demi haar belachelijk maakten omdat ze het niet naar haar zin had, maar ze kon betere manieren bedenken om het naar haar zin te hebben dan met een enorme opblaasbare penis rond te lopen op een plek waar niets aan was en met mensen die ze niet kende.

Bette en Muriel droegen zomerjurken waarin hun hangarmen op hun voordeligst uitkwamen. Blijkbaar had Empty Head geen T-shirts die groot genoeg voor hen waren. Dawn wilde niet eens weten hoe Bette eruit zou zien in een wit T-shirt. Waarschijnlijk werden er lawinewaarschuwingen afgegeven als ze daarin de heuvel af liep naar de cafés. Vanwege haar buik kon Bette niet lang staan, dus zochten Muriel en zij een gezellig hoekje met hun pullen bier. Gelukkig waren de meesten van de groep al zo ver heen dat ze zich Dawns bestaan niet eens herinnerden, iets waar ze in elk geval dankbaar voor was. Dawn kon op de achtergrond blijven en naar haar kippetjes kijken die op de tafels dansten en flirtten met haantjes. Ze duwde haar vingernagel hard in de opblaasbare piemel en hoorde de lucht eruit lopen. Naast haar werd gejuicht en toen ze omkeek zag ze dat Demi haar T-shirt had uitgetrokken en met zwaaiende borsten op en neer sprong. De uitsmijter was op weg naar haar toe om te zeggen dat ze haar shirt weer aan moest trekken, maar kwam verdacht langzaam vooruit in de menigte, terwijl hij toch een enorme, vadsige vent was.

Twee van de vrouwen waren om halfdrie bewusteloos en Denise vroeg Dawn of ze het erg vond als ze de chauffeur belde om hen nu op te halen in plaats van om vijf uur. Dawn vond het helemaal niet erg: eigenlijk was ze dolblij. Ze zei echter heel vaak ‘Wat jammer!’, klom met de anderen in de bus en zei heel overtuigend dat ze een fantastische avond had gehad terwijl ze deed alsof ze aangeschoten was. Zelfs Bette en Muriel waren te dronken om te merken dat Dawn helemaal nuchter was en een toneelstukje opvoerde.

Demi viel tijdens de kebabmaaltijd in de bus in slaap. Het vlees hing aan haar lippen, waardoor ze de indruk wekte dat ze het net van de rug van een beest had gescheurd. Eerlijk gezegd was Dawn bang voor Demi. Ze dacht aan de komende jaren waarin ze om haar heen zou moeten sluipen, bang om haar te irriteren tijdens familiebijeenkomsten. Daarna moest ze aan Al Holly en zijn aanzoek denken. Ze kon haar hele leven toch niet achterlaten om een droom na te jagen? Stel dat het op niets uitliep? Dan kon ze nooit meer naar huis omdat ze altijd over haar schouder moest kijken of er geen angstaanjagende Crooke-zus achter haar liep. Mensen zoals zij staken de Atlantische Oceaan niet over met alleen een gitaar, een schone spijkerbroek en een man met wie ze een paar gesprekken over Gibsons en Stratocasters had gevoerd. Mensen zoals zij hadden een baan van negen tot vijf en trouwden met mannen die hun vuile wasgoed nooit in de wasmand stopten en maakten zich zorgen over de rekeningen en hadden op zaterdagavond oppervlakkige seks en droomden van een leven waarvoor ze niet dapper genoeg waren om dat na te jagen.

Dawn wilde dat ze toch dronken was geworden. Volslagen en wezenloos dronken, zodat de kater alle gedachten aan gitaren en bruiloften en trouwjurken en oude hallucinerende vrouwen uit haar hoofd verwijderde. Ze was moe, heel, heel erg moe.

..

Anna was ook helemaal nuchter. Ze had een paar keer gezien dat Vladimir naar haar toe wilde komen, maar hij werd telkens tegengehouden. Hij was het slachtoffer van zijn eigen succes, deze avond meer dan ooit. In elk geval had ze de grote hond, Luno, als gezelschap. Hij was naar haar toe gekomen toen ze een Yorkshirepuddinkje aan hem liet zien. Verrassend genoeg ging hij met zijn grote kop op zijn ruwharige poten naast haar liggen toen hij het op had.

Anna’s poster trok veel aandacht, maar zij was overtollig. Ze was niet meer dan een verlengstuk van Vladimir en die was zelf in de zaal, dus waarom zou iemand haar willen? Ze was tenslotte niet meer dan een kleerhanger.

‘Jij bent toch de vrouw op de poster?’ dreunde een schorre stem in haar oor. Ze draaide zich om en zag een van de presentatoren van de Morning Coffee-ontbijtshow staan. Hij viel in als Drusilla Durham en haar echtgenoot Gerald ‘The Man’ de show niet presenteerden. Hoe heette hij ook alweer?

‘Tony Barrett,’ zei hij precies op het juiste moment terwijl hij een dikke, vlezige hand uitstak.

Natuurlijk, Tony. Hoe kon ze dat vergeten?

‘Ik móést naar je toe komen. Ik vind dat je er verrukkelijk uitziet.’

‘Dank je wel,’ zei Anna, die opgelucht was omdat ze met iemand kon praten, al was het maar een paar minuten.

‘En je bent in het echt nog mooier.’ Hij haalde voortdurend zijn neus op en zijn ogen stonden glazig. ‘Ik denk niet dat Vlad een geschikter iemand had kunnen kiezen,’ zei Tony, die een beetje te dichtbij stond en in haar decolleté staarde. Hij leek hetzelfde charmeoffensief te gebruiken als de andere Tony. Hij ging waarschijnlijk recht op zijn doel af en zou haar in zijn volgende zin vragen om met hem naar bed te gaan.

‘Dat is erg aardig van je,’ zei Anna, die een stap naar achteren deed om wat persoonlijke ruimte te creëren.

‘Ik wil je graag in mijn show. Wat denk je daarvan?’

‘Dat klinkt interessant,’ zei Anna met een glimlach. Tony viel naar voren en morste het restant van haar drankje over haar jurk. Gelukkig zat er niet veel meer in haar glas en vlekte champagne niet, maar het gaf hem het excuus om zijn hand verontschuldigend over het lijfje te halen. Anna deed nog een stap naar achteren, buiten het bereik van zijn hand.

‘Het hindert niet,’ zei ze. ‘Maak je geen zorgen.’

‘Laten we dansen,’ zei Tony terwijl hij haar arm vastpakte.

‘Misschien later,’ zei Anna. Haar glimlach verstrakte.

‘Nee, ga mee, dan kunnen we over de show praten. Ik heb macht, weet je. Ik kan je veel zendtijd bezorgen.’

‘Anna, ga je mee, ik heb je nodig,’ zei een stem naast haar die bijzonder gelegen kwam. Het was Leonid. ‘Tony, ga weg. Ze heeft geen tijd om te dansen, ze moet met mij mee.’

Tony haalde zijn schouders op, liep weg en botste tegen een serveerster met een blad vol hapjes aan, waardoor een paar miniquiches voor Luno op de grond vielen.

‘Hij is aan de coke,’ zei Leonid. ‘Ik wilde je redden. Hij is een verschrikkelijke vent. Hij probeert iedereen in bed te krijgen.’

‘Dat is erg vleiend,’ mompelde Anna.

‘Vladimir heeft me gestuurd om tegen je te zeggen dat hij het heel vervelend vindt dat je zoveel alleen bent. Je bent een groot succes.’

‘Nee, hij is het succes,’ zei Anna. ‘Ik ben de paspop maar.’

‘Hij komt zo naar je toe,’ zei Leonid, die niet blij leek over de manier waarop Anna zichzelf naar beneden haalde en een tikje op haar billen gaf. ‘Blijf hier wachten.’

Hij verving het lege glas in haar hand voor een vol dat hij behendig van het blad van een langslopende ober pakte en verdween.

Ze keek op haar horloge. Het was elf uur. Tony zou over een uur bij haar huis staan. Ze overdacht hoe graag ze hem terug had gewild, maar nu voelde ze niets bij het vooruitzicht van zijn terugkomst. Was ze verdoofd door de schok dat het uiteindelijk echt ging gebeuren?

Ze keek weer naar Vladimir in zijn prachtige kostuum en witte overhemd, en er gebeurde iets in haar hart wat helemaal niet mocht gebeuren. Vladimir was druk in gesprek met een corpulente oudere actrice uit Emmerdale. Hij was zo charmant en op zijn gemak in dit gezelschap. Dit was zijn wereld, en niet die van haar. Hij was glitter en glamour en Mercedessen met chauffeur; zij was een vrouw uit Barnsley en voordat ze Vladimir Darq ontmoette, was haar idee van opwindende mode de uitverkoop bij Dorothy Perkins geweest. Ze was zijn fait accompli. Ze moest weer denken aan de woorden van die vermicellidunne Oona: bitcherig, maar waar. Vladimir had ervoor gezorgd dat ze zich mooi voelde, zoals hij van tevoren had beloofd. Hij had haar een korset gegeven dat bedekt was met kleine kraaltjes en dat ze trots droeg. Zij, Anna Brightside, veertig jaar en van Courtyard Lane, was de inspanning, de tijd en de moeite waard. En overal ter wereld zouden vrouwen in aanraking komen met hun eigen Darq-kant omdat deze inspirerende man vond dat ze net zoveel waard waren, en zelfs meer, dan zijn A-lijst-cliënten.

Haar taak zat erop. Ze hoorde in de gewone wereld thuis en daar kon ze maar beter zo snel mogelijk naar terugkeren omdat er complicaties dreigden. Ze stond op het punt om verliefd te worden op Vladimirs gevoelige manier van doen en zijn bewondering voor haar, en ze kon alleen gekwetst worden. Ja, hij had haar innerlijke sirene gewekt. Het probleem was dat die sirene hem wilde. Hij had haar zo hoog opgetild dat ze niet zeker wist of een normaal leven nog mogelijk was voor haar.

Het was tijd om naar huis te gaan en Tony onder ogen te komen. Ze zou luisteren naar wat hij te zeggen had en dan besluiten wat ze wilde. Wat zíj wilde.

Ze keek een laatste keer rond in de prachtige zaal die was gedecoreerd met enorme manen en sterren tegen zwartfluwelen draperieën. Ze hief haar glas in Vladimir Darqs richting en nam een flinke slok champagne. Veel geluk, Vladimir, ik wens je alles toe wat je gelukkig maakt.

Anna klopte op de grote kop van Luno en glipte door de voordeur naar buiten, waar de gratis taxi’s stonden te wachten. Ze dacht dat niemand in de gaten had dat ze vertrok.

..

De taxichauffeur nam een verkeerde afslag. Hij tikte woedend op zijn navigatiesysteem en verontschuldigde zich met de opmerking dat hij het werk nog maar een week deed. Het was geen grote omweg, maar toen ze de hoek omsloegen naar Courtyard Lane, zag Anna dat Vladimir Darq bij haar voordeur stond. Hij was zo bleek in het maanlicht dat hij op een bezoeker uit een andere wereld leek.

‘Hoe... hoe ben je hier zo snel gekomen?’ was haar eerste ademloze vraag toen ze uit de taxi was gestapt, gevolgd door een tweede: ‘Waarom heb je een blauwe stiletto in je hand?’

Hij stak de schoen naar haar uit.

‘Je hebt deze laten vallen toen je van mijn bal wegrende, Assepoester.’

Ze tilde haar jurk op zodat Vladimir haar voeten kon zien, aan beide zat een schoen.

‘Niet dus,’ zei ze.

‘Lieve hemel,’ zei hij terwijl hij over zijn voorhoofd wreef. ‘Ik vond hem bij de auto’s. Ik nam aan... iemand is waarschijnlijk heel boos op me.’

‘Verschrikkelijk boos,’ zei Anna met een glimlach.

‘Waarom ben je weggegaan, Anna?’ Hij sprak haar naam uit zoals hij altijd deed, meer Ah-na dan Anna. Als een fluistering.

‘Vladimir, wat denk je?’ zei Anna met een diepe zucht. ‘Kijk naar me. Kijk naar waar ik woon.’ Ze wees naar het kleine huis. ‘Een tussenwoning midden in Barnsley. Ik werk op een kantoor. Ik vlieg niet naar Milaan. Ik heb geen vrienden die popster zijn. Je hebt me een geweldig gevoel gegeven en nu moet ik geweldig zijn in mijn eigen wereld.’ Als ik dat kan, na de manier waarop je mijn wereld zo hebt veranderd dat ik niet meer weet waar ik thuishoor, gemene vampier.

‘Jij kunt ook naar Milaan en met popsterren omgaan.’

‘Ja, natuurlijk kan...’

Ze kreeg geen kans om haar zin af te maken, omdat Vladimir Darq de afstand tussen hen in een nanoseconde overbrugde, haar in zijn armen trok en haar woorden met zijn lippen verstikte.

Lieve hemel, zeiden haar hersenen in plaats van haar mond, die ergens anders mee bezig was. Zijn ene arm lag rond haar middel, met zijn andere trok hij haar haar naar achteren en strekte zo haar keel. Ze zagen eruit als een Mills and Boon-cover met de titel: Verslind me.

Jezus, hij gaat me vermoorden! dacht ze, meteen gevolgd door: en het kan me niet schelen. Zijn lippen gleden langs haar keel en ontstaken een sluimerend vuurwerk in haar binnenste. Een enorm vuurwerk met prachtige explosies aan de hemel. Ze zag zijn zwarte haar, proefde hem op haar lippen, rook de heerlijk mannelijke aftershave die hij droeg, hoorde zijn ademhaling en voelde zijn sterke lichaam tegen het hare duwen. Ze wilde dat ze veel meer zintuigen had om hem te ervaren, omdat vijf niet genoeg leek. Ze had zich afgevraagd, vaker dan ze wilde toegeven, hoe het zou zijn om hem te kussen, maar ze had zich in haar wildste dromen niet kunnen voorstellen dat het zo heerlijk zou zijn. Het was een ervaring die alleen werd overtroefd door zijn stem die tegen haar keel vibreerde en zei: ‘Anna, je hebt me stapelgek gemaakt toen ik je ontmoette en je maakt me nu stapelgek om heel andere redenen. Ik wil je zo graag. Je hoort bij mijn wereld. Je hoort bij mij.’

Dit kon natuurlijk niet gebeuren. Ze had te veel champagne gedronken en hallucineerde. Maar kon je hallucineren van twee glazen? Misschien had iemand iets in haar drankje gedaan? In werkelijkheid was Vladimir in Darq House, waar hij praatte met dat lange, magere, bitcherige secreet en stond zij alleen in het maanlicht, waar ze de beste dagdroom van haar leven meemaakte.

Ze hallucineerde echter niet, dit gebeurde echt. Vladimir zei die dingen echt en zij hijgde echt omdat zijn mond over haar keel heen en weer gleed alsof hij een langzaam bluesnummer op een mondharmonica speelde.

Hij trok haar rechtop, hield haar voor zich en keek diep in haar ogen.

‘Ik heb gasten, ik moet terug. Morgenochtend kom ik om elf uur naar je toe. Dan laat ik je de echte wereld van Vladimir Darq zien.’ Hij pakte haar hand, kuste die en drukte daarna opnieuw een lange, sensuele kus op haar lippen. Daarna liet hij haar tergend langzaam los. Ze was bang om haar ogen open te doen en hem te zien vertrekken.

Toen ze ze eindelijk opendeed, was hij er niet meer. Ze had het gevoel alsof ze net tien ronden in de ring had gestaan met een verliefde Rocky Marciano. Ze was zo licht in haar hoofd dat ze zeker wist dat ze als een heliumballon zou opstijgen naar de grote, volle maan zodra ze haar blauwe clutch bag losliet.

Ze leunde tegen de deur op zoek naar steun, strekte haar hals en bood hem aan een denkbeeldige Vladimir aan voor meer van hetzelfde. Wat bedoelt hij met ‘zijn echte wereld’? vroeg ze zich af. Zou hij haar zijn ‘hij en zij’-doodskisten laten zien? De flessen met maagdenbloed in zijn kelder? De maan verlichtte haar met een zacht, zilveren licht. De hemel was bezaaid met sterren. Het waren net kleine kraaltjes die op fluweel waren genaaid.

Ze zuchtte en bedacht net dat ze vanavond niet kon slapen, in geen duizend jaar, toen ze het lage geronk van een naderende auto hoorde die even later de straat in reed. Het was Tony. Ze was hem helemaal vergeten. Ze was hem echt vergeten. Een halfuur geleden was ze bereid geweest om naar zijn excuses te luisteren, maar na Vladimirs kus was er geen enkele kans dat dat ging gebeuren. Hij grijnsde zelfverzekerd naar haar terwijl hij remde, fronste verward zijn voorhoofd, waarna de glimlach breder dan ooit terugkwam.

‘Anna! Wauw! Ik herkende je niet eens. Ik dacht dat je iemand anders was. Je ziet er adembenemend uit – als een model. Ben jij het echt? Wauw!’

Hij sprong uit de auto en ze zag de koffers op de achterbank onmiddellijk.

‘Ik ben vroeg, schat,’ zei hij. ‘En jij ook. Je kon zeker niet wachten, hè? Ik ook niet. Die jurk staat je fantastisch, maar ik kan niet wachten tot hij op de slaapkamervloer ligt. Kom hier, ik heb je zo gemist.’ Hij liep met gespreide armen naar haar toe om haar te omhelzen, maar ze stak haar hand op om hem tegen te houden.

‘Tony,’ zei ze met een vastberaden stem. Daarna wist ze niets anders te bedenken dan: ‘Nee.’

Hij bevroor in zijn beweging, zijn armen nog steeds gespreid. ‘Nee?’ vroeg hij uiteindelijk. ‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Ik heb nagedacht. Ik wil je niet terug.’

‘Toe nou,’ zei hij nog steeds met een glimlach. ‘Je weet dat je me wilt. Daarom heb je tegen me gezegd dat ik om middernacht terug moest komen.’

‘Dat heb ik niet gezegd, dat heb jij aangeboden,’ corrigeerde Anna.

‘Dat maakt toch geen verschil.’

‘Tony, over daarstraks... je stond op een lastig moment voor de deur. Ik was in de war, maar dat ben ik nu niet meer.’

‘Je maakt een grapje,’ zei hij en hij begon opgelucht te glimlachen. ‘O, ik begrijp het al: je speelt dat je moeilijk te krijgen bent.’

‘Nee. Je moet teruggaan naar Lynette.’

‘Dat kan niet,’ zei Tony. ‘Ik bedoel: dat wil ik niet. Ik wil jou, niet haar.’

‘Tony, ik wil jou niet.’

‘Natuurlijk wel. Hoe vaak ben je niet langs de kapsalon gelopen om naar me te kijken?’

Wat een ingebeelde rotzak, dacht Anna. Hij had haar gezien en had het ongetwijfeld prachtig gevonden. Daardoor had hij geloofd dat haar deur voor hem openstond op het moment dat hij het zich verwaardigde om terug te komen.

‘Laten we naar binnen gaan om erover te praten,’ zei hij.

‘Nee,’ zei Anna terwijl ze haar hand opnieuw opstak. ‘Ik wil niet dat je binnenkomt. Ik wil je niet meer, Tony. Het is voorbij.’

Hij glimlachte nog steeds alsof hij haar niet geloofde. Dat was een moment later over toen het geluid van een tweede auto met piepende banden door de nachtlucht sneed en een verroeste roze Fiat Punto op een centimeter afstand van Tony’s bumper tot stilstand kwam.

‘Ik wist dat je hier zou zijn, ontrouwe idioot,’ riep de erg boze Lynette Bottom met een donkerrood gezicht terwijl ze de stoep op sprong. In de slaapkamer van de katten stelende weduwe werd een gordijn opzijgeschoven. Lynette keek naar de glamoureuze vrouw in de blauwe jurk en haar gezicht vertrok van verwarring en verlegenheid. Ze keek nog eens goed en realiseerde zich dat het inderdaad Tony’s ex-verloofde was. Hemel! Ze trok haar vest om zich heen met het gevoel dat ze er vergeleken met haar erg saai en armoedig uitzag.

‘Je mag hem hebben,’ zei Lynette terwijl de hete, boze tranen over haar wangen liepen. ‘Hij is waardeloos met alles waar geen schaar en kam aan te pas komen. Zoals in bed, bijvoorbeeld.’

‘Oei,’ zei Tony.

‘Hij haalt de woorden “kwaliteit” en “kwantiteit” door elkaar,’ ging Lynette nijdig verder. ‘Hij denkt dat je niet merkt hoe waardeloos het is als hij het drie keer doet.’

‘Lynette...’

‘Heeft hij je verteld dat ik afgelopen maand dacht dat ik zwanger was?’

Tony bedekte zijn ogen met zijn handen. Dat deden kinderen ook als ze onzichtbaar wilden zijn.

Anna’s ademhaling bleef in haar keel steken. ‘Nee, dat heeft hij niet verteld.’

‘Je bent niet zwanger,’ zei Tony, die tussen zijn vingers door keek.

‘Nee, maar ik dacht het en ik heb tegen je gezegd dat het misschien zo was,’ zei Lynette terwijl ze zich naar hem omdraaide. ‘En waar was jij terwijl ik bij de dokter was? Je sloop hier rond, nietwaar? Gemeen... onderkruipsel.’ Ze wees met haar vinger naar Anna, maar liet hem meteen weer zakken omdat ze erg armoedig was vergeleken met deze vrouw in de lange jurk. ‘Je mag hem hebben. Die rotzak heeft een briefje achtergelaten waarop stond: “ik heb een pauze nodig, er is niemand anders”. Daarna is hij vertrokken in de veronderstelling dat ik het niet zou merken. Maar ik heb gezien dat hij zijn koffers in de auto legde omdat zijn vertrektechniek net zo beroerd is als zijn voorspel. Ik wist gewoon dat hij naar jou terug zou gaan. Je mag hem hebben, hij is van jou.’

‘Bedankt voor je gulle aanbod, Lynette, maar ik moet het helaas afwijzen,’ zei Anna met meer zelfbeheersing dan ze voor mogelijk had gehouden. ‘Tot ziens allebei. Tony, ik neem contact met je op over de verdeling van de inboedel.’ Na die woorden ging ze haar huis in en deed de deur dicht.

Even later hoorde Anna een auto met piepende banden wegrijden en daarna een tweede die veel langzamer, alsof hij zijn staart tussen zijn benen had, wegreed. Ze wist niet of ze dezelfde kant op gingen en ze realiseerde zich opgelucht dat het haar niets kon schelen.

Ze liep de donkere keuken in om thee te zetten en hoorde ontevreden gekrijs toen ze op iets zachts trapte. Het bleek dat ook Vlinder deze avond had uitgekozen om naar huis terug te komen. Op een typisch mannelijke manier: met zijn staart tussen zijn benen.