Hoofdstuk 10

..

‘Goedemorgen, meiden,’ zei Christie vrolijk tegen haar vier werkneemsters. Het was maandagochtend vijf voor negen, en ze keken stuk voor stuk ongemakkelijk, alsof ze te laat waren. Ze moest erom lachen. Deze baan was precies wat ze nodig had. Ze was zo blij dat ze tegen James McAskill had gezegd dat ze op zoek was naar een fulltimebaan. Deze vrouwen intrigeerden haar, elk op haar unieke manier. Ze leken allemaal opgesloten in hun eigen kleine wereld. Neem nu Grace. Hoeveel vrouwen van in de vijftig zouden een aanbod voor vervroegd pensioen weigeren – niet één keer, maar twee keer? Waar liep ze voor weg? En Dawn was absoluut schizofreen. Soms had ze de gloed van een vrouw die verliefd was, en even later kon ze eruitzien alsof ze alle zorgen van de wereld met zich mee torste. Waar kwam dat door? Raychel was een schatje, maar heel zenuwachtig. Ze zat voortdurend met haar nagels in haar mond, en als ze geen nagels meer had, beet ze op haar nagelriemen. Anna intrigeerde haar het meest. Had ze ooit gestraald? vroeg Christie zich af. Het leek er niet op. En dat zou heel oneerlijk zijn. Elke vrouw hoorde een moment te hebben waarop ze opbloeide. Elke vrouw moest dagen hebben waarop ze terug kon kijken en waarover ze kon zeggen: in die tijd was ik op mijn mooist.

‘Goedemorgen allemaal,’ zei Malcolm, die de afdeling op kwam paraderen. De vrouwen groetten beleefd terug.

‘Goedemorgen, Christie,’ zei Malcolm terwijl hij over haar bureau leunde. Christie keek op en zag dat zijn gezicht aanzienlijk meer oranje was dan ze zich van de vrijdag daarvoor herinnerde. Het leek zelfs roodbruin. Ze had plotseling de behoefte om wat schoonmaakmiddel op hem te spuiten. Arme man, besefte hij niet hoe belachelijk hij eruitzag?

‘Ik dacht dat we misschien samen konden gaan lunchen. Dan kan ik je wat ideeën voor de afdeling geven die ik nog niet ten uitvoer heb kunnen brengen.’

‘Ja, natuurlijk,’ zei Christie. Ze hield niet van zakenlunches, maar Malcolm deed zijn best om vriendelijk te zijn en het zou heel onbeleefd zijn om hem af te wijzen. ‘Zullen we om twaalf uur in de kantine afspreken?’

‘We kunnen ook naar de italiaan om de hoek gaan,’ probeerde hij.

‘Wat mij betreft de kantine,’ zei Christie op zo’n manier dat er geen discussie mogelijk was.

‘O... eh... dan wordt het de kantine,’ zei Malcolm terwijl hij met zijn vinger naar haar wees. ‘Mooi, dan kan ik nu beter de troepen gaan inspecteren. Ik zie je straks.’ Hij klakte met zijn tong en liep met een tevreden grijns weg. Christie keek weer naar haar werk, anders had ze de gezichten gezien die haar vier werkneemsters trokken bij het idee van een lunch met Oranje Malcolm.

Om twaalf uur vond Christie Malcolm aan een kantinetafel achter een flink bord gehakt met puree en salade. Ze nam ravioli, bestrooide die met Parmezaanse kaas en liep naar zijn tafel. Hij ging beleefd staan terwijl zij ging zitten.

‘Het eten is hier niet slecht,’ zei hij. Hij was zich er niet van bewust dat er een stuk tomaat aan zijn kin hing.

‘Ja, het is heel lekker,’ zei Christie terwijl ze een hap pasta nam.

‘Meneer McAskill eet hier vaak. Dat is een goed teken.’

‘Een heel goed teken,’ beaamde ze.

‘Maar ik neem aan dat je dat al weet.’

Christie ontweek het onderwerp waarover Malcolm het duidelijk graag wilde hebben. Ze was zich ervan bewust dat mensen geïntrigeerd waren door haar relatie met James, maar ze was niet van plan om haar privéleven met vreemden te delen. Dit was een werklunch, geen gesprek tussen vriendinnen.

‘Goed, je zei dat je ideeën had,’ veranderde ze van onderwerp.

‘Inderdaad. Zoals je waarschijnlijk weet, is James McAskill erg bezig met motiveren. Ik dacht dat je hem dit misschien kunt laten zien. Ik heb een aantal fantastische promotionele cadeaus uitgezocht voor ik de leiding van de afdeling Kaas op me nam,’ zei hij alsof hij daarin een keuze had gehad. Hij zocht in zijn jaszak en haalde er een plastic gelijkbenige driehoek uit. In het midden stond het bedrijfslogo en op het breedste stuk stonden de woorden: ik sprak en white rose stores luisterde.

‘Erg indrukwekkend,’ zei Christie terwijl ze het van alle kanten bekeek. Ze probeerde vriendelijk te zijn. Het ding was afschuwelijk en ze kon zich niet voorstellen dat iemand gemotiveerd kon worden om in zijn vrije tijd over het verbeteren van het bedrijf na te denken in de hoop zo’n driehoek te krijgen.

‘Het is een presse-papier,’ zei Malcolm trots, waarna hij een hap aardappelpuree nam. ‘Ik heb dit voorbeeld zelf laten maken. Het heeft het bedrijf natuurlijk niets gekost.’

‘Het is erg licht voor een presse-papier,’ zei Christie. ‘Had het niet beter van glas kunnen zijn?’

‘Een kwestie van gezondheid en veiligheid,’ zei Malcolm. ‘Bovendien zou glas veel te duur worden. Deze worden voor een fractie van de prijs in het Verre Oosten gemaakt. En het gevoel van trots is hetzelfde, of het nu van glas of van plastic is. Je kunt ze in het groot bestellen om de kosten nog meer te drukken. Het zou heel goed van pas komen als de ideeënbus door andere afdelingen wordt overgenomen, omdat er een algemene tekst op staat. Het is niet aan de afdeling Bakkerij gebonden.’

Christie trok een gezicht waardoor Malcolm hopelijk dacht dat ze sprakeloos van bewondering was. ‘Ik zal het in gedachten houden.’

‘Ik weet zeker dat meneer McAskill dit een geweldig idee vindt en ik vind het niet erg als je hem vertelt van wie je het hebt,’ zei Malcolm met een knipoog. Christie wist dat James het van alle kanten zou bekijken en zou zeggen: ‘Wat is dit in vredesnaam?’, waarna hij het in zijn prullenbak zou smijten.

Malcolm haalde twee koppen koffie toen hun eten op was en hij meer middelmatige ideeën had geventileerd, inclusief een aantal erg ongewone broodvormen. Christie zag hoe hij iedereen bij de kassa ophield doordat hij de koffie tot op de laatste cent met klein geld betaalde.

‘Kun je een beetje overweg met die vrouwen?’ vroeg Malcolm toen hij terug was. Hij sprak de laatste twee woorden uit alsof hij bedorven melk had geroken.

‘Ik mag ze heel graag.’

‘Het zijn rare types als je het mij vraagt,’ zei Malcolm terwijl hij zo ver naar Christie toe leunde dat ze werd bedwelmd door zijn afgrijselijke aftershave. ‘Die Grace heeft het hoog in haar bol, ze denkt dat ze boven iedereen staat. Ze is vijfenvijftig en ik neem aan dat ze dacht dat zij de afdelingsmanager zou worden. Waarom zou je anders vervroegde pensionering afslaan? Het is nogal laat om ambitieus te worden, dus hou haar in de gaten! Anna is een beetje chagrijnig. Ik heb haar nog nooit zien glimlachen. En ik heb gehoord dat Dawn gaat trouwen.’

‘Is dat zo?’ vroeg Christie.

‘Ik waarschuw je, dat soort belt altijd te veel privé. Bovendien denk ik niet dat ze een van de slimsten is. Ik weet niets over dat jonge meisje, Raychel, behalve dat ik haar een beetje saai vind voor zo’n energiek project. Ze is niet bepaald miss Personality, als je begrijpt wat ik bedoel. Eerlijk gezegd verbaast het me dat meneer McAskill hen heeft uitgekozen. Ik had er in elk geval een man bij gewild.’

Christie vroeg zich af of ze naar het Guinness Book of Records moest schrijven om Malcolm voor te dragen voor een nieuw record: de meeste karaktermoorden in één minuut. Toch gaf ze mensen graag het voordeel van de twijfel. Misschien probeerde hij haar te helpen gewend te raken, hoewel hij dat op een erg onhandige manier deed.

‘Tja, ik moet zeggen dat ik ze allemaal bijzonder vriendelijk vind en dat ze hard werken,’ zei Christie opgewekt.

‘Nieuwe bezems vegen schoon,’ zei Malcolm terwijl hij zijn hand op die van Christie legde en er een kneepje in gaf. ‘Ik hoop dat je je realiseert dat ze al begonnen zijn je voor de gek te houden? Ze komen om negen uur en vertrekken om vijf uur.’

‘Maar zolang duurt hun werkdag. Waarom zouden ze in vredesnaam langer blijven?’

‘Omdat we dat nu eenmaal doen bij White Rose Stores, liefje,’ zei Malcolm met een uitermate neerbuigende glimlach.

Dat gaf Christie de perfecte ontsnappingsmogelijkheid.

‘Ik ben je absoluut dank verschuldigd voor je inzicht,’ knikte ze. ‘Maar in dat geval kan ik maar beter teruggaan om ervoor te zorgen dat ze zich gedragen.’ En met die woorden pakte ze haar blad op.

‘Inderdaad,’ zei Malcolm met een verwaande glimlach, blij dat ze zijn commentaar had geslikt. ‘Ik denk dat ik nog een stuk appeltaart neem voor ik terugga naar de afdeling Kaas. Het was prettig om met je te praten, Christie.’

‘Insgelijks, Malcolm. Erg nuttig. Erg... onthullend.’

Ze was een heel aantrekkelijke vrouw, dacht hij terwijl hij haar nakeek. Haar hartvormige billen hadden een natuurlijke ronding, net als die van Marilyn Monroe. Hij durfde zijn spaargeld erom te verwedden dat het feit dat ze die baan had gekregen iets met die billen te maken had.

..

‘Lekker geluncht?’ vroeg Grace. Ze was alleen op de afdeling. De anderen waren allemaal aan het winkelen. Apart, niet samen.

‘Dat ging wel,’ zei Christie, niet zeker hoe overtuigend ze klonk. ‘Ik ga een kop koffie halen. Wil jij ook?’

‘O eh, ja, dank je,’ zei Grace. ‘Melk, geen suiker alsjeblieft.’

‘Ik kon me ook niet voorstellen dat je suiker gebruikt met jouw figuur,’ zei Christie.

‘O eh, dank je,’ zei Grace enigszins verrast. ‘Eerlijk gezegd ben ik een vreselijke zoetekauw als ik eraan toe zou geven. Godzijdank is er yoga. Dat houdt me in vorm.’

‘Je kunt waarschijnlijk wel raden dat ik ook een zoetekauw ben,’ antwoordde Christie terwijl ze haar felblauwe mantelpakje gladstreek. Ze droeg prachtige kleren in felle kleuren. ‘Mijn broer is tandarts en hij houdt mijn tanden in conditie, maar dat geldt helaas niet voor mijn figuur. En ik denk dat mijn ruggengraat zou breken als ik de lotushouding zou proberen.’

‘Ik ben pas met yoga begonnen toen ik achter in de twintig was,’ antwoordde Grace. ‘Geloof me, het is een erg zachtaardige bewegingsvorm voor je lichaam.’

‘Ik geloof je op je woord,’ zei Christie. ‘Ik krijg de ontspanning die ik nodig heb van eclairs, af en toe een glas cognac en een pakje sigaretten.’

Ze wachtte tot Grace haar gezicht zou vertrekken bij het noemen van sigaretten. Om de een of andere reden verwachtte ze afkeuring. In plaats daarvan zei Grace: ‘Iedereen moet zich kunnen ontspannen. Ik denk dat er voor de gezondheid niets gevaarlijker is dan het onvermogen om te ontspannen.’ Daarna glimlachte ze. Christie vermoedde dat Grace zich al een hele tijd niet echt had kunnen ontspannen, niet eens met behulp van yoga.

‘Daar ben ik het helemaal mee eens,’ zei Christie. ‘Melk en geen suiker, zei je toch? Hetzelfde als ik. Het lukt me gelukkig om suiker in mijn drankjes te vermijden.’

‘Ja, graag,’ zei Grace. Een baas had nog nooit aangeboden om koffie voor haar te halen. Ze vermoedde net als de helft van het personeel dat Christie Somers heel anders was dan de anderen.

..

Dawn had cadeaus gekocht tijdens haar lunchuur. Gouden oorbellen voor haar bruidsmeisjes – Denise en Demi, de zusjes van Calum – en een dasspeld voor de getuige en beste vriend van Calum – Rod, die ‘Killer’ werd genoemd – hoewel ze zich niet kon voorstellen dat hij de dasspeld ooit zou dragen. Maar misschien kwam die van pas als hij weer eens voor de rechtbank moest verschijnen. Hij had een elektronische enkelband en een avondklok, zodat hij vroeg van het feest weg moest. Ze had bloemen voor Muriel gekocht. Calums vader Ronnie zou Dawn weggeven. Ze had gezegd dat ze zelf over het middenpad zou lopen omdat haar vader er niet was om haar weg te geven en ze geen ooms of iemand anders had aan wie ze het kon vragen, maar Muriel had gezegd dat dat onnozel was en had voorgesteld dat Ronnie het zou doen. Ronnie had niet geprotesteerd. De Crooke-mannen deden altijd wat de Crooke-vrouwen wilden. Ze vroeg zich af of Calum rekening zou houden met wat zij wilde als ze een Crooke-vrouw was.

Ze was van plan om smokings voor Ronnie en Killer te huren. Ze lag ’s nachts zwetend wakker vanwege het enorme bedrag dat ze inmiddels had uitgegeven, en ze had geen flauw idee waar de rest vandaan zou moeten komen.