Hoofdstuk 55

..

‘Is alles goed met je?’ vroeg Christie terwijl ze zich naar Grace omdraaide toen ze aan het eind van de oprit was gestopt, waarna ze zichzelf onmiddellijk een standje gaf. ‘Nee, natuurlijk is het niet goed met je. Wat een ongelooflijk stomme vraag.’

‘Je bent erg lief,’ zei Grace met een glimlach. ‘Ik wilde niet in het ziekenhuis slapen, Christie.’ Haar gezicht deed pijn, haar schouders deden pijn, haar hele lichaam deed pijn. Ze wilde zich tot haar neus in een warm bad laten zakken en de herinnering aan Gordon die haar onhandig probeerde schoon te maken, wegwassen. Ze voelde zich onteerd en ze betwijfelde of er voldoende zeep in de wereld was om het gevoel van Gordons handen op haar lichaam kwijt te raken.

Christie hielp Grace uit de auto, gaf haar een arm en nam haar voorzichtig mee naar het prachtige oude huis. Toen Christies vader het jaren geleden had gekocht, werd het een ‘herenhuis’ genoemd, en er was geen betere omschrijving voor. Het stond op een enorme lap eigen grond en bood een prachtig uitzicht over het omringende landschap. West House had een kalme, ontspannen sfeer. Zodra Grace binnenkwam, voelde ze zich beschermd door de grote, veilige muren.

Christie duwde Grace voorzichtig in een grote, zachte stoel bij de openslaande deuren.

‘Jij blijft lekker zitten, dan maak ik een kop thee voor ons.’

Grace liet de rust op zich inwerken. Drie dagen geleden was haar wereld volkomen anders geweest, en nu logeerde ze in een vreemd huis en zat haar echtgenoot in de gevangenis. Ze voelde geen sympathie als ze eraan dacht dat Gordon was doorgedraaid. Hij was geen zieke man die zichzelf niet onder controle had. Door zijn egoïsme had hij haar familie verscheurd. Hij had hen allemaal beschouwd als een verlengstuk van zichzelf, zonder recht op een eigen wil. Ze had lang geleden bij hem weg moeten gaan, toen de kinderen uit huis gingen, dan had ze hen deze pijn en verwarring bespaard. Ze had moeten weggaan toen ze hem een vervelende oude zeurpiet vond, dan hadden ze nooit hoeven meemaken dat hij zo’n monster was geworden.

Christie kwam binnen met een ouderwets theeblad met een mooie theepot en porseleinen kopjes en een schaaltje met chocoladebiscuitjes. Een kop thee die was gezet om te troosten.

‘Je kunt uit vier logeerkamers kiezen, maar ik denk dat de Rozenkamer de mooiste is. Hij is en suite, zodat je je eigen plekje hebt, en hij ligt aan de achterkant van het huis, dus is het er heerlijk rustig. Ik weet zeker dat je een lekker schuimbad wilt nemen. Er ligt een stapel heerlijk zachte handdoeken op het bed op je te wachten.’

Er kwam een geluid als van een gewond dier uit Grace’ keel en toen Christie naar haar toe was gelopen om haar te troosten, klampte Grace zich aan haar vast en huilde en huilde en huilde.