Hoofdstuk 38

..

‘Kom hier, je bent hopeloos,’ zei Elisabeth Silkstone terwijl ze haar handen uitstak om de knoop in de stropdas van haar echtgenoot recht te trekken. Ze stonden op het punt om naar de kerk te gaan. John Silkstone was een grote man en een kostuum stond hem goed. Elisabeths knieën begonnen nog steeds te knikken als ze hem in zijn pak zag. Ze was zich ervan bewust dat hij intens naar haar staarde terwijl ze zijn onhandige poging losmaakte en opnieuw begon.

‘Waarom staar je zo?’ vroeg ze ongeduldig.

‘Dat doe ik niet,’ loog hij. Als ze op dat moment niets had gezegd, had hij haar verteld over zijn vermoeden dat Raychel Love, de vrouw van zijn nieuwste werknemer Ben, familie van haar was – waarschijnlijk het kind van haar zus dat dertig jaar geleden vermist was geraakt. Hij moest grote moeite doen om niets te zeggen, maar het zou vandaag niet eerlijk zijn. Ze werden over een halfuur verwacht bij het huwelijk van hun vriendin Helen, die met een advocaat ging trouwen.

Wat John te zeggen had, moest wachten. Er was voor alles een tijd en een plek, en dit was geen van beide.