Hoofdstuk 66

..

In West House hadden ze inmiddels een routine ontwikkeld. Het was alsof het nooit anders was geweest. Niki sneed groenten in de keuken toen Grace thuiskwam. Hij had een fles wijn geopend en er stonden drie glazen naast de fles te wachten.

‘Hallo, Gracie,’ zei Niki. ‘Waar is mijn zus?’

‘Christie is nog even de stad in gegaan. Ze heeft schoenen nodig.’

‘Nee, dat heeft ze niet, ze wil schoenen,’ zei Niki met zijn aanstekelijke lach, waardoor Grace moest glimlachen. Dit huis had zo’n andere sfeer dan haar vroegere huis. Ondanks de leeftijd van de muren had het een jonge en levendige uitstraling. Lily Allen speelde op Niki’s iPod-dockstation. Gordon zou hooguit luisteren naar een morbide radioprogramma dat klonk alsof het tijdens de oorlog was uitgezonden. Ze vroeg zich af waar Gordon was en wat er op dit moment door zijn hoofd ging, maar verdrong de gedachte toen Niki een groot glas chablis in haar hand duwde.

‘Probeer deze eens,’ zei hij uitnodigend. ‘Ik vind hem goddelijk.’

‘Kan ik je helpen?’ vroeg Grace.

‘Nee,’ zei Niki. ‘Koken ontspant me. En dat kan ik wel gebruiken, want ik had vandaag de meest zenuwachtige patiënt van alle zenuwachtige patiënten in mijn stoel. Een achtenvijftigjarige bedrijfsmanager die doodsbang is voor naalden.’

‘Hoe kalmeer je zo iemand?’ vroeg Grace.

‘Met acupunctuur,’ zei Niki.

‘Nee!’ riep Grace.

‘Grapje,’ antwoordde Niki terwijl hij met zijn tong klakte. ‘Ik heb je te pakken, Grace!’ Hun ogen ontmoetten elkaar en Grace wist dat Christie niet had overdreven toen ze suggereerde dat haar broer gek op haar was. Zijn volgende woorden bevestigden dat.

‘Ik... we vinden het allebei heel fijn dat je hier bent,’ zei hij met zijn diepe, mooie stem.

‘Dank je, Niki. Ik ben jullie heel dankbaar. Ik zal proberen niet te lang te blijven.’

‘Je kunt onmogelijk te lang blijven, Gracie,’ zei Niki. Daarna leidde hij haar af met een operalied voor falset omdat Grace een gast was en hij haar niet in verlegenheid wilde brengen. Niet na wat ze had meegemaakt. Hij wist dat ze nog niet alles op een rijtje had en het laatste waaraan ze behoefte zou hebben was een vrijgezelle tandarts die haar zijn liefde verklaarde.

Ze was echter een vrouw die het waard was om op te wachten. En Nikita Koslov bedacht dat hij dat misschien zijn hele leven al had gedaan.