Hoofdstuk 30

..

Het was verbazingwekkend wat er allemaal door je hoofd spookte als je in een pseudo-Transsylvanisch kasteel stond en twee mannen je borsten van korte afstand bestudeerden, dacht Anna. Ze vroeg zich af wat Tony ervan zou denken als hij wist waar ze mee bezig was. Zou hij haar beschuldigen van overspel, ook al waren de mannen in kwestie homo?

Leonid Szabo was klein van stuk en maakte erg verwijfde gebaren. In zijn overhemd met ruches en de lange jas zag hij eruit als Adam Ant in zijn struikroversperiode. Vladimir Darq vormde een sterk contrast met hem. Hij zag er bijzonder mannelijk uit in zijn slank gesneden zwarte broek en het witste overhemd dat Anna ooit had gezien. Ze had zich niet gerealiseerd hoe lang hij was. Niet overdreven lang, en absoluut niet dik, eerder stevig gebouwd, met brede schouders en een brede borstkas. Hij zou niet eens wankelen in een orkaan, dat was zeker. Van dichtbij was hij niet klassiek knap met zijn bleke huid, zijn vierkante kaak en dunne, nauwkeurige streep baardhaar, maar er was iets buitengewoon mannelijks aan hem. Wat heel ironisch was, met het oog op zijn seksuele geaardheid.

Zijn ogen waren zijn op één na mooiste gelaatstrek: ijsblauw met gouden tijgervlekken in de iris. Waarschijnlijk droeg hij contactlenzen, besloot ze, omdat zijn ogen veel te vreemd waren om natuurlijk te kunnen zijn. En wat haar betreft kreeg hij de eerste prijs voor zijn hoektanden, waar ze af en toe een glimp van opving als hij glimlachte. Ze waren niet opvallend groot, zoals de tanden die in feestwinkels werden verkocht, maar absoluut langer dan de rest van zijn gebit. En hoewel een paardenstaart niet op haar lijst van meest aantrekkelijke mannelijke must-haves stond omdat ze meestal dun waren en alleen bedoeld om de aandacht af te leiden van een snel terugtrekkende haargrens, leek zijn weelderige, golvende, zwarte paardenstaart bij de prins op het witte paard te horen. Het hoorde natuurlijk allemaal bij zijn parodie op een romantische vampier.

Ze was bij Vladimirs huis gearriveerd in een zwarte Mercedes die op het moment dat haar grootmoedersklok in de zitkamer zeven uur sloeg, voor kwam rijden. De Roemeense chauffeur was chagrijnig en weinig spraakzaam, maar later bleek dat hij nauwelijks Engels sprak. Ze reden door zwarte elektronische hekken en over een lange oprijlaan naar het huis, en stopten voor de grootste deur die Anna ooit had gezien. Die ging piepend open, in de stijl van de Addams Family. Anna verwachtte half dat Lurch in de hal zou staan, maar het was een veel kleinere man met een kaal hoofd en eyeliner die ze onmiddellijk van het internet herkende als Leonid Szabo, de vriend van Vladimir Darq. De deur gaf toegang tot een enorme gewelfde kamer. Darq House was gebouwd met de bedoeling het te laten lijken op een gebouw uit de middeleeuwen. Met een combinatie van knappe architectuur en met trompe-l’oeil beschilderde muren, leek het griezelig veel op een vijftiende-eeuws kasteel.

‘Jij moet Anna zijn, kom binnen,’ zei Leonid met een sterk accent. Hij hielp Anna uit haar jas, waarna hij haar keurde zoals ze zelf de stukken vlees in de vleeskraam van Baxter op de markt in Barnsley keurde. Daarna maakte de grote baas zijn entree, gaf haar beleefd een hand en kwam meteen ter zake.

‘Anna, we moeten naar je kijken. Ga rechtop staan en sta stil.’

Beide mannen liepen om haar heen en bekeken haar alledaagse lichaam van alle kanten. Anna voelde zich verrassend afstandelijk. Het was allemaal heel medisch, en de intense inspectie gaf haar niet meer dan anders het gevoel dat ze afstotelijk was. Het enige waaraan ze kon denken was dat hier staan terwijl twee homoseksuele mannen voornamelijk naar haar borsten staarden, een gezondere manier was om een eenzame avond door te brengen dan naar Casualty kijken en een doos papieren zakdoekjes leeg huilen.

De twee mannen praatten tegen elkaar in hun moedertaal. Anna kon alleen maar raden wat ze zeiden, maar het klonk niet bepaald alsof ze haar met Cindy Crawford vergeleken.

‘Laten we hiermee beginnen,’ zei Leonid terwijl hij een klein, gedetailleerd beschilderd blikje uit zijn zak haalde. Hij maakte het open en hield het Anna voor. Het zat vol kleine witte pillen.

‘Ik gebruik geen drugs, dank je,’ zei Anna stijfjes.

‘Het is pepermunt,’ zei Leonid terwijl hij met zijn hand zwaaide. ‘Dat helpt tegen de overdaad aan knoflook.’

‘O.’ Anna kuchte. ‘Sorry.’

Goed, het was misschien belachelijk, maar ze had flink wat knoflook in de chili gestopt die ze vanavond voor zichzelf had gemaakt. Het was eerlijk gezegd genoeg geweest om haar oude wiskundeleraar bewusteloos om te laten vallen, en hij kon niet ruiken. Ze vroeg zich af of het slim of onnozel was om wat voorzorgsmaatregelen te nemen. Onnozel, besloot ze nu.

Vladimir draaide zich snel om, maar Anna wist zeker dat hij lachte. Ze voelde dat ze rood werd. Het moest overduidelijk voor hen zijn waarom ze zoveel knoflook had gegeten. Ze nam een paar pepermuntjes en bedankte onderdanig.

Leonid stopte het blikje weer in zijn zak.

‘Ze is perfect,’ zei Vladimir alsof Anna er niet bij was. ‘Haar ondergoed is natuurlijk verschrikkelijk, dat is duidelijk. Het doet helemaal niets voor haar.’

‘Mogen we het zien?’ vroeg Leonid.

‘Wat? Willen jullie dat ik me uitkleed?’ vroeg Anna.

‘Je mag je ondergoed aanhouden,’ zei Vladimir.

Anna haalde diep adem en begon haar kleren uit te trekken. Ze voelde zich minder verlegen dan ze had gedacht. Maar de volgende week zou ze hier staan met deze twee mannen en een filmcrew, met inbegrip van de uitzonderlijk mooie, slanke, cellulitisloze Jane Cleve-Jones. Dat was een veel angstaanjagender gedachte.

‘Deze beha is niet goedkoop, dat zie ik. Maar hij is bagger. Waarom kopen vrouwen zulke bagger?’ vroeg Vladimir vertwijfeld.

‘Ik hoef me toch niet helemaal uit te kleden?’ vroeg Anna. ‘Ik denk niet dat ik dat kan.’

‘Niet voor de camera’s,’ antwoordde Leonid. Anna wist niet zeker wat hij daarmee bedoelde.

‘Wat voor behamaat heb je?’ vroeg Vladimir terwijl hij een stap achteruit deed om Anna’s borsten te bestuderen.

‘80 C.’

‘Nu!’ gromde hij. ‘Dat klopt niet.’

‘Wel waar!’ zei Anna. ‘Ik zal het bewijzen. Heb je een meetlint?’

‘Ik vertrouw meetlinten niet,’ zei Vladimir met de gezichtsuitdrukking van iemand die iets smerigs heeft geroken. ‘Ga alsjeblieft rechtop staan.’ Hij ging achter haar staan, pakte haar schouders en trok ze naar achteren. Haar borsten kwamen een heel stuk omhoog.

‘Dat is beter. Houding is alles,’ zei Leonid.

‘Houding en zelfvertrouwen gaan hand in hand,’ zei Vladimir, ‘en Anna heeft duidelijk geen zelfvertrouwen, dus ook geen goede houding.’

Vladimir streelde de huid van haar nek naar haar schouders alsof ze klei was die hij gladstreek. Het voorzichtige ontzag waarmee hij haar lichaam behandelde, vertelde haar dat hij honderd procent homoseksueel was. Ze kon zich de laatste keer dat Tony zo zachtaardig en attent was geweest, niet herinneren. Strelen en zachtheid stonden tijdens de seks niet op het menu. Ze verdreef de gedachte aan Tony en amuseerde zich met rondkijken terwijl er in vloeiend Roemeens over haar werd gepraat.

Het was echt een slim gebouwd huis. Aan de muren, die leken te zijn opgebouwd uit oude stenen, hingen enorme ijzeren toortsen. Een niet aangestoken open haard wachtte op koudere maanden en in een mand ernaast lag een enorme zwarte hond die deels Great Dane was en deels op de hond van Dracula leek. Hij had Anna vluchtig aangekeken toen ze binnenkwam, maar vond haar blijkbaar niet interessant genoeg om op te staan en aan haar te snuffelen. Dat verbaasde haar niet. Ze was niet echt de lieveling van het dierenrijk, zoals Vlinder met haar ontrouwe natuur kon bevestigen.

De grote, brede trap in het midden van de kamer splitste zich in tweeën op weg naar boven, waar Vladimir Darqs hemelbed-doodskist ongetwijfeld stond. Alles was heel groot: de tafel, de banken, de kandelaars. En haar borsten blijkbaar ook, omdat Vladimir tegen Leonid zei dat ze op zijn minst 80 D had.

Toen het gesprek tussen hen nog verhitter werd, stormde Vladimir Darq weg, om minuten later terug te komen met een handvol korsetten en bodyshapers waaraan lange, nog niet afgeknipte draden hingen. Hij klikte ongeduldig met zijn vingers naar Anna. Ze moest haar armen uitstrekken en in de bodyshaper stappen die hij haar voorhield. Toen hij hem over haar ondergoed omhoog had getrokken, haakte hij tot haar verrassing haar bh los met het behendige gemak van een goochelaar die een tafelkleed onder een stapel serviesgoed uit trekt. Ze hapte naar adem, maar hij merkte niet dat ze schrok omdat hij het veel te druk had met het dichtmaken van de haakjes. Toen hij daarmee klaar was, stopte hij zijn handen in het lijfje en plaatste Anna’s borsten precies in de cups, alsof hij een schilder was die een schaal fruit opmaakte. Anna stond erbij en liet hem begaan omdat ze te verbijsterd was om een beweging te maken. Ze snapte niet hoe het hem lukte een onverwachte acupunctuurbehandeling te vermijden terwijl hij aan het materiaal trok en er spelden in stak alsof hij krankzinnig was.

‘Zie je?’ zei hij tegen Leonid. ‘Ik zag door naar haar te kijken dat het helemaal verkeerd was. Dit is veel beter. Kijk! Je kunt het verschil al zien dat goed passende lingerie bij haar kan maken,’ zei Vladimir op vrolijke toon.

‘Mag ik het zien?’ vroeg Anna voorzichtig.

‘Nu,’ antwoordde Leonid in plaats van Vladimir.

‘Anna, er wordt vijf zaterdagen gefilmd om je vooruitgang vast te leggen. Nu ik je vorm in mijn hoofd heb, kan ik meer maken voor de show. Het wordt heel mooi. Je bent een perfecte keus om andere vrouwen te demonstreren dat je geen twintig jaar met een maatje nul hoeft te zijn om een vamp te worden. Ik laat je zien hoe dat moet. De lingerie die ik voor je maak, mag je houden. Het productiebedrijf betaalt geen salaris, alleen een eventuele onkostenvergoeding. Zijn die voorwaarden acceptabel voor je?’

Anna knikte. Als ze maar één stuk mocht houden dat Vladimir Darq voor haar had gemaakt, was dat genoeg. Hij begon de bodyshaper los te spelden zodat Anna eruit kon stappen. Haar eigen beha voelde slonzig en slap toen ze hem weer aantrok.

‘Probeer zoveel mogelijk het gewicht te houden dat je nu hebt, Anna,’ zei Vladimir. ‘Trek volgende week precies dezelfde kleren aan als vanavond en neem je andere lingerie in een tas mee – misschien willen ze dat zien.’

‘Wanneer wordt het programma uitgezonden?’

‘Ik weet het niet, maar ze hopen snel. Volgende week zaterdag staat er om kwart voor zeven een auto voor je klaar.’

‘Zo laat?’

‘Ik werk overdag niet,’ zei hij alsof dat logisch was.

‘Nee, dat zal wel niet,’ antwoordde Anna. Hemel, dacht ze, hij zou toch niet echt een vampier zijn? Die bestonden niet. Aan de andere kant geloofde ze ook min of meer in het monster van Loch Ness en in geesten. En in een leven na de dood, omdat Derek Acorah te overtuigend was om dat niet te geloven.

‘Wil je iets drinken voordat je vertrekt?’ vroeg Leonid, die een donkerrode vloeistof uit een karaf in een lange kelk schonk.

‘Eh, nee, dank je,’ zei Anna. ‘Ik hoef niets.’

Leonid hielp haar met haar sjofele jas. Ze was opnieuw een gewone vrouw van middelbare leeftijd uit Barnsley, die niet eens zou opvallen als ze haar haar groen en haar gezicht oranje verfde en torenhoge hakken droeg.

De Mercedes zette haar thuis af en reed weg in de nacht, haar achterlatend met een licht opgewonden gevoel. Vreemd. Voor een keer strekte de zaterdagavond zich niet martelend lang en leeg voor haar uit.