Hoofdstuk 74

..

Toen Anna de volgende ochtend over het perron liep, had ze het gevoel dat ze met een fluorescerende highlighter was bewerkt. Was het altijd zo druk? Staarde de vrouw met de grote borsten en de zwarte jas echt naar haar? Ze had het gevoel dat haar wangen vuurrood waren. En natuurlijk had die stomme trein vertraging. Moest ze de grote Jackie O-zonnebril opzetten die ze had meegenomen om anoniem te blijven of zou ze daarmee nog meer aandacht trekken? Ze pakte een Metro, sloeg hem open en hield hem voor haar gezicht.

‘Mag ik iets vragen?’ zei de vrouw in de zwarte jas. ‘Heb ik jou gisteravond in Janes Dames gezien?’

Anna wilde dat ze het een beetje zachter had gezegd. Een paar mensen draaiden zich om en keken naar haar.

‘Eh... ja, dat was ik,’ zei Anna verlegen.

De vrouw in de zwarte jas glimlachte breed. ‘Dat dacht ik al. Ik herkende je meteen. Ik wil alleen zeggen dat ik je fantastisch vond. Ik ga in mijn lunchpauze een van die bodyshapers kopen.’

‘Bedankt voor het compliment,’ zei Anna verbaasd. Ze voelde dat er mensen naar haar staarden en vocht tegen haar oude neiging om in elkaar te krimpen. Ze stelde zich voor dat Vladimir Darq achter haar stond en haar schouders naar achteren trok. Ze stak haar borsten vooruit, hief haar kin en glimlachte.

..

‘En, kijk je uit naar je vrijgezellenavond?’ vroeg Raychel in de Rising Sun. Aan de uitdrukking van afgrijzen op Dawns gezicht te zien was dat niet het geval.

Niemand geloofde haar dus toen ze zei: ‘Ja, ik ben inmiddels gewend aan het idee. Het wordt vast leuk.’

‘Waar ga je ook alweer naartoe?’

‘Blegthorpe-on-Sea. Zijn jullie daar weleens geweest?’

Niemand was er geweest, behalve Grace. Zij schudde echter net als de anderen haar hoofd. Het zou heel moeilijk zijn om Dawn ervan te overtuigen dat ze een geweldige avond voor de boeg had in dat godvergeten gat.

‘Ik zie dat de gitarist zoals altijd naar je staart,’ zei Christie terwijl ze wijn inschonk.

Dawn voelde dat ze begon te blozen.

‘We zijn gewoon vrienden.’

‘Ja, en ik ben Sponge Bob,’ zei Anna. ‘Ga je met hem zoenen voordat hij naar huis gaat?’

‘Anna!’ riep Dawn met maagdelijke verontwaardiging. ‘Ik dacht niet dat jij zoiets zou zeggen.’

Dat dacht Anna ook niet, maar ze was tegenwoordig niet meer in een positie om op haar zeepkist te klimmen, nu ze heen en weer werd geslingerd tussen de eventuele terugkeer van haar ontrouwe verloofde en een vampierachtige lingerieontwerper over wie ze erotische dromen had. Ze maakte zich zorgen om Dawn. Het was overduidelijk dat Calum niet de juiste man voor haar was. Soms als Dawn ’s ochtends de afdeling op liep, zag ze eruit alsof het gewicht van de hele wereld op haar schouders rustte. Ze leek helemaal niet op een opgewonden aanstaande bruid. Maar op vrijdag was ze een andere persoon. Dan duwde ze hen met een glimlach op haar gezicht naar buiten en in de richting van de pub. En niet omdat ze zo verschrikkelijk veel zin had in een glas Shiraz.

‘Dawn, de seksuele aantrekkingskracht tussen jullie tweeën kun je zelfs met een kettingzaag niet verbreken,’ zei Christie. ‘We hebben het allemaal wekenlang zien groeien. Jij staart naar hem, hij staart naar jou. Wat is er tussen jullie?’

‘Niets. Echt niet. Dat zou ik niet kunnen.’ Dawn haalde haar schouders op. ‘Het zou niet juist zijn, hoe graag ik ook...’ Ze stopte abrupt met praten. Ze klonk zo verdrietig dat niemand haar probeerde te plagen met de onafgemaakte zin.

‘Ben kan heel goed zoenen,’ zei Raychel uiteindelijk.

‘Ik ben al heel lang niet meer gezoend,’ zei Grace met een zacht lachje.

‘Misschien wordt het dan eens tijd?’ vroeg Christie met een ondeugende blik in haar ogen. Grace kneep haar ogen tot spleetjes en schudde geërgerd haar hoofd.

Anna liet haar adem luid ontsnappen. ‘Het schijnt allemaal heel leuk en romantisch te zijn, maar ik heb zoenen nooit zo geweldig gevonden. Tony is geen zoener.’ Soms gaf hij haar een zoen bij wijze van voorspel, maar daarna was hij er niet meer in geïnteresseerd.

‘Ik denk dat een zoen meer dan iets anders in staat is om duidelijkheid te scheppen,’ zei Christie. ‘Jij’ – ze keek naar Anna – ‘bent duidelijk gezoend door de verkeerde mannen. En jij’ – ze wees met haar vinger naar Dawn – ‘moet luisteren naar wat je hart je ingeeft. Dat is het enige dat ik over het onderwerp kwijt wil.’

..

Toen de anderen vertrokken waren, bleef Dawn wachten bij de bar. Al Holly keek op en glimlachte naar haar. Het was alsof de zon zo intens op haar straalde dat ze smolt. Ze dacht aan Als lippen op de hare, en hoewel het helemaal verkeerd was, vocht ze niet tegen haar fantasie. Wat had Christie gezegd over luisteren naar haar hart? Ze kon niet anders, omdat het naar haar schreeuwde en haar bang maakte.

Al kwam zoals gewoonlijk meteen naar haar toe toen de band klaar was.

‘Hallo,’ zei hij.

‘Hallo,’ zei Dawn. Hij zou volgende week vertrekken. Zij zou met Calum trouwen en een Crooke worden, en er zou een andere band op het podium staan. Het besef kwam hard aan.

‘Heb je een fijne week gehad?’ vroeg hij.

‘Dat ging wel. En jij?’

‘Ik vroeg me af of je zou bellen.’

‘Om wat te zeggen?’

‘Hallo, misschien.’ Zijn groenbruine ogen keken naar haar alsof ze heel blij waren met wat ze zagen. Het was bijna pijnlijk om te zien.

‘Dat kan toch niet? Dat ik jou bel terwijl ik...’ Volgende week met iemand anders trouw. Ze wilde de woorden niet uitspreken.

‘Dawny, wil je even met me meegaan? Ik wil iets laten zien,’ zei Al plotseling dringend.

‘Natuurlijk,’ zei Dawn. Ze volgde hem terwijl hij doelbewust tussen het publiek door naar de achterdeur liep. Hij bewoog zo snel dat ze hem nauwelijks kon bijhouden. Ze liepen langs de tafels waaraan groepen of stelletjes zaten en bereikten de plek waar het licht van de pub niet meer reikte en de heuvel afdaalde naar het bos in de verte.

‘Kijk!’ zei hij.

‘Waarnaartoe?’ vroeg Dawn, die alleen heel veel bomen en gras zag.

‘De maan,’ zei hij.

Dawn keek omhoog. Ze wist dat het volle maan was omdat Anna morgen naar het volle-maanbal ging. Ze was enorm, als een perfect gat in de hemel, een portaal naar een andere wereld waar alles helder verlicht en ongecompliceerd was. Maar het was elke maand volle maan en Al gedroeg zich alsof hij minstens dertig jaar in een kast had gezeten en er nooit een had gezien.

‘Prachtig,’ zei ze. Ze had het gevoel dat ze iets moest zeggen omdat hij zo verwachtingsvol naar haar keek. ‘Je houdt dus van de maan?’

‘Dawny.’ Hij schudde zijn hoofd en leek een inwendige strijd met zichzelf te voeren. Ineens vermande hij zich en begon halsoverkop aan een duidelijk niet voorbereide speech.

‘Ik weet dat ik dit niet moet doen. Ik heb je hier niet mee naartoe genomen om de maan te zien. Ik heb je hier mee naartoe genomen om je onder de maan te kussen. Maar één keer.’

Verdomme! ‘O, is dat zo?’

‘Inderdaad, mevrouw,’ zei Al, en hoewel elke zenuw in Dawny Soles lichaam haar vertelde dat ze weg moest lopen, bleef ze onbeweeglijk staan terwijl Al zijn armen om haar heen sloeg, haar hoofd achterover boog en langzaam, heel langzaam zijn lippen op die van haar drukte. Het was net zo heerlijk als in haar fantasie.

Toen hij stopte om adem te halen, was ze van plan om hem weg te duwen, maar in plaats daarvan vulde ze haar longen met zuurstof en liet zich weer zoenen. Zijn lichaam was warm en sterk, en zijn armen hielden haar vast alsof ze heel waardevol en speciaal was. Ze inhaleerde zijn geur van kruidige aftershave en huid en een zweem pepermunt. En na de kus maakten de woorden die uit zijn mond kwamen dat ze naar adem hapte als een zalm die uit een rivier op een blok beton was gesprongen.

‘Dawny Sole, jij en ik weten allebei dat je alleen met mij zou moeten trouwen.’

‘Zeg het niet.’

‘Ik zeg het wel.’ Al nam haar gezicht tussen zijn handen en dwong haar hem aan te kijken. ‘Ik kan je niet uit mijn hoofd krijgen. De week kan me niet vlug genoeg gaan zodat ik je weer zie. Ik wil je mee naar huis nemen en van je houden.’

‘Al...’

‘Ik wilde je een keer kussen om te zien of jij hetzelfde voelt, en dat is zo. Ik weet dat het zo is.’

Dawns knieën begonnen te knikken.

‘Al, ik vind jou ook geweldig, echt waar,’ begon ze terwijl ze de woorden die ze eigenlijk wilde zeggen probeerde terug te dringen: ‘ik hou ook van jou, ik heb zo hard geprobeerd om het niet te doen, maar ik hou van je. Toch mag ik niet vergeten dat dit voor jou een vakantieliefde is. Je bent me vergeten zodra je op het vliegveld staat...’

‘Natuurlijk niet!’

‘Alsjeblieft.’ Ze legde haar vinger op zijn lippen. ‘We kennen elkaar nauwelijks.’

‘Ga dan met me mee en laat me alles over je ontdekken.’

‘Ik kan niet alles opgeven wat ik heb,’ zei Dawn.

‘Wat heb je dan? Je gaat trouwen met een man van wie je niet houdt, die niets om je muziek geeft, die geen glimlach op je lippen tovert, en dat alleen maar omdat je bij een familie wilt horen. Ik ken je veel beter dan je denkt, Dawny Sole. Je zit in mijn hart, meisje. Ik zal dit nooit meer voor iemand voelen. Het heeft me compleet verrast en ik heb geprobeerd het te negeren, maar ik kan het niet en ik wil het ook niet.’

Dawns ademhaling bleef in haar keel steken. Ik hou van Calum. Ze had het de afgelopen weken als een mantra herhaald. Ze had het gevoel dat het moest.

Al Holly legde zijn sterke handen op Dawns schouders.

‘Je denkt dat je niet speciaal bent, nietwaar?’ zei hij. ‘Ik zie het in je ogen. Je denkt dat niemand zulke sterke gevoelens voor je kan hebben.’

‘Ik ben ook helemaal niet speciaal,’ zei Dawn. ‘Ik doe mijn mond open op de verkeerde momenten, ik kom niet voor mezelf op, ik heb helemaal geen algemene kennis...’ Dawn Sole, je rad draait nog maar de hamster is helaas dood, had een leraar op school ooit tegen haar gezegd.

‘Ik wed dat je vader en moeder je heel speciaal vonden.’

‘Ja, maar die zijn er niet meer, weet je nog?’ antwoordde Dawn bravoure-achtig.

‘Waar ze ook zijn, ze willen dat je gelukkig bent.’

Hij kwam te dicht bij de waarheid. Alweer.

‘Zeg alsjeblieft niets meer.’ Ze moest weg, maar haar voeten hadden wortel geschoten en bewogen niet.

‘Nog een ding, en dan laat ik je gaan,’ zei hij. ‘Denk na over wat ik heb gezegd. Je bent een heel speciale vrouw. Je bent mooi en grappig en je hebt de stem van een rokende engel. Ik heb ertegen gevochten, maar ik kan het niet meer. Ik moet je vertellen wat ik op mijn hart heb: ik wil je, Dawny Sole, meer dan ik ooit in mijn leven iets heb gewild.’

Dawn keek van hem weg. Als ze vrij zou zijn, was alles zo anders geweest. Dat was ze echter niet en dit was helemaal verkeerd, maar waarom voelde het dan zo goed om zijn lichaam tegen het hare te voelen?

Al haalde zijn handen van haar schouders en deed een stap naar achteren.

‘Je hebt nog zevenenhalve dag voordat ik naar Londen vertrek. Zevenenhalve dag om een koffer te vullen, je gitaar te pakken en met me mee te gaan om het leven te leiden waarvan ik weet dat je het wilt. Het is absoluut geen luxe leven, maar je zult zingen en gelukkig zijn en er zal veel meer van je gehouden worden dan wanneer je hier blijft.’

‘Al...’

‘Zevenenhalve dag,’ onderbrak hij haar. ‘Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Dit doe ik anders niet, Dawny. Ik ben een fatsoenlijke man, maar ik hou van je en als je niet komt, dan is dat mijn straf omdat ik heb geprobeerd de vrouw van een andere man te versieren.’

Al boog zich voorover en kuste Dawn onder de volle maan op haar mond. Daarna liep hij weg en liet haar trillend als een blaadje in een tornado achter.