Hoofdstuk 28

..

De vijf vrouwen keken allemaal erg uit naar hun avondje dineren, maar om verschillende redenen. Dawn wist dat Calum, zoals elke vrijdag, zou beloven dat hij na een paar biertjes thuiskwam, om pas lang nadat ze naar bed was gegaan thuis te komen. Het zou een verfrissende verandering zijn om zelf uit te gaan en te genieten. Anna zag er zo tegenop om alleen te zijn op haar verjaardag, dat zelfs een avond met vier betrekkelijk vreemden een cadeautje leek. Grace wilde een avond ontsnappen aan Gordons voortdurende gepraat over hun toekomstige leven in Blegthorpe. En Raychel wist dat ze veel te veel aan Ben hing. Hoewel hij het nooit zei, had ze soms het gevoel dat ze hem verstikte met haar afhankelijkheid.

Ze kwamen bij elkaar in het damestoilet op kantoor en vochten om de spiegels terwijl ze opnieuw lippenstift aanbrachten en hun haar deden. Er liep een plezierige huivering door hen allemaal.

De Rising Sun Pub lag in dezelfde straat als het hoofdkantoor van White Rose Stores, aan de rand van het industrieterrein. Ze gingen er een drankje halen om hun eetlust op te wekken voor hun etentje in het nieuwe Thaise restaurant, dat heel passend de Setting Sun was genoemd.

De Rising Sun was onlangs gerenoveerd en had de sfeer van een cowboysaloon, maar dan met comfortabeler zitplaatsen dan gammele oude houten stoelen. Aan de muren hingen zadels en cowboyaccessoires, en posters aan beide kanten van het smalle podium kondigden voor de volgende week een optreden van The Rhinestones aan. Dawn vond het jammer dat ze vanavond niet speelden; ze hield van alle soorten countrymuziek. Ze hoefde alleen de eerste noten van een nummer van Jim Reeves te horen om weer terug te zijn in haar jeugd met haar altijd zingende vader en zijn gitaar. Ze had thuis ook veel gezongen, tot Calum tegen haar had gezegd dat ze haar mond moest houden omdat hij de televisie niet kon horen.

Ze vonden een leuke tafel naast de open haard, die niet brandde. Zodra ze zaten kwam er een ober met een zilveren emmer vol ijs en een fles champagne naar hen toe. Een serveerster volgde met een blad met vijf champagneglazen.

‘Een cadeautje van James McAskill,’ legde Christie uit aan haar werkneemsters, die met open mond toekeken. Waarom had deze vrouw zoveel invloed op James McAskill? dachten ze. Maar ze maakten gebruik van zijn vriendelijkheid en hieven hun glazen. ‘Hartelijk gefeliciteerd met je veertigste verjaardag, Anna!’ riepen ze in koor.

‘Hoe komt het dat je geen vriendinnen of familie hebt om het vanavond mee te vieren?’ vroeg Dawn. Anna werd rood.

‘Meisje, wat kun jij onverwacht uit de hoek komen,’ zei Christie hoofdschuddend.

Anna wist dat Christie de anderen over het einde van haar relatie met Tony had verteld. Ze was het type niet om te roddelen, maar Christie wilde dat ze iets van Anna’s verhaal wisten zodat niemand stomme dingen zei. Maar Dawn deed dat dus toch.

‘Tja, jullie weten natuurlijk over mijn dolende partner,’ begon ze uit te leggen. ‘Mijn vader en moeder zijn gescheiden. Mijn moeder is opnieuw getrouwd en woont met haar nieuwe vriend in Ierland. Mijn vader is ook opnieuw getrouwd en woont in Cornwall, maar we hebben nooit een nauwe band gehad. Ik heb een veel jongere zus, Sally, die haar haar groen heeft geverfd, haar naam heeft veranderd in Rainbow Storm, vreemde dingen doet met kristallen en in een Franse commune woont. Ze gelooft niet in monogamie en daarom had ze me toch niet kunnen steunen. Ik heb een paar kaarten gekregen van stellen waarmee Tony en ik omgingen, maar dat zijn meer vrienden van hem dan van mij, dus zijn ze loyaal en blijven ze weg, neem ik aan. En het lijkt erop dat ik alle vriendinnen die ik had ben kwijtgeraakt toen ze gezinnen kregen. Ik denk dat ze zich ongemakkelijk voelden omdat ik zo moeilijk zwanger raakte terwijl zij aan de lopende band kinderen op de wereld zetten. Kinderen hebben en geen kinderen hebben is min of meer een grens,’ zei Anna, ‘dus had ik niemand meer behalve Tony, en nu is hij weg en daarom ben ik vandaag een zielig geval zonder vrienden.’

Grace knikte. Ze wist hoe gemakkelijk je geïsoleerd kon raken. Ze had haar leven aan haar gezin gewijd en een bestaan zonder vriendinnen geleid nadat haar beste vriendin Ellen zes weken voor Grace’ huwelijk met Gordon was gestorven. ‘Trouw alsjeblieft niet met hem, Grace,’ waren de laatste woorden geweest die ze uit de mond van haar vriendin had gehoord.

En Ben was Raychels enige gezelschap. Vriendschap buiten hun nauwe cirkel was een vreemd concept. Hoe moest ze vriendinnen hebben als ze alleen Ben vertrouwde? Ze hadden een band door de dingen die hen isoleerden van alle anderen in de wereld.

‘Vriendschap is heel belangrijk,’ zei Christie. ‘Ik vind het vreselijk dat je alleen bent en daarom ga je een fantastische avond met ons hebben. Laten we toosten op het feit dat deze dag de eerste dag van de rest van je leven is.’ Christie had veel nagedacht over haar werkneemsters en ze was dolblij dat ze samen rond deze tafel zaten. Een mens hoorde geen eiland te zijn. Ooit had ze de fout gemaakt om van iedereen afstand te nemen en in een zee van eenzaamheid rond te drijven. Ze had het geluk gehad dat ze naar de oever was teruggehaald door fantastische mensen die om haar gaven.

‘Dit is een leuke pub,’ zei Christie, waarmee ze de gevoelens van iedereen verwoordde. Glas-in-loodramen met zonnen erop wierpen stralen goud licht in de ruimte.

‘Malcolm heeft ons samen weg zien gaan,’ zei Raychel. ‘Hij vertrekt op zijn vroegst over een uur. Hij haat het als we op tijd weggaan. Je ziet hem denken dat we de kantjes ervan aflopen.’

‘Tja, dat doen we niet, dus laat hem opzouten,’ zei Christie. ‘Hij leidt de afdeling niet, maar ik. En het is vrijdagavond! Heeft hij het thuis zo slecht dat hij pas na zes uur vertrekt en in de file kan aansluiten?’

‘Misschien is zijn vrouw een heks.’

‘Ik wed dat ze opgelucht is dat hij zo lang van huis is.’

‘Ik heb gehoord dat zijn vrouw veel succes heeft en dat hij niet aan haar normen voldoet,’ begon Grace, die de champagne rechtstreeks naar haar hoofd voelde stijgen en wist dat ze roddelde maar daar tegelijkertijd van genoot. ‘Ik denk dat er van beide kanten veel wrevel bestaat omdat ze hem voorbijgestreefd is.’

‘Interessant,’ antwoordde Christie. Het klonk erg geloofwaardig. ‘Van wie heb je dat gehoord?’

‘Van iemand met wie ik heb gewerkt en die vorig jaar met pensioen is gegaan. Hij kwam bij hen over de vloer.’

‘Heeft hij kinderen?’ vroeg Anna.

‘Een, het evenbeeld van Malcolm,’ antwoordde Grace. ‘Blijkbaar hebben ze problemen met hem op school. Ik heb gehoord dat hij nogal een pestkop is.’

‘Als hij op zijn vader lijkt, grijpt hij de meisjes in zijn klas bij hun kont,’ zei Dawn, die huiverde bij de gedachte aan Malcolms hand op haar billen. ‘Hoe oud denk je dat hij is?’

‘Dat weet ik,’ zei Christie. ‘Hij is zevenenveertig, net als ik. Een perfecte leeftijd voor een midlifecrisis. Ik haal morgen mijn leren broek op nadat ik mijn driedubbele spraytan heb gehad.’

Ze lachten allemaal. Malcolms oempa loempa-kleurige huid was het gesprek van de dag op kantoor.

‘Vind je niet dat “Spatchcock” als een geslachtsziekte klinkt?’ vroeg Anna. ‘Het spijt me meneer, u hebt blijkbaar geslapen met een paar onreine vrouwen, omdat u een ernstig geval van spatchcock hebt opgelopen.’

‘En hij is nog trots op zijn naam ook,’ zei Dawn. ‘Hij denkt vast dat hij ermee klinkt als een machosuperheld.’ Ze stak haar armen uit in Superman-vliegstijl. ‘Ik ben Spatchcock, de redder van het universum, en ik groet u vanaf planeet Penis.’

Christie spuugde haar champagne bijna uit van het lachen. ‘Die moet ik aan James vertellen!’

‘Dat vindt hij vast niet grappig!’ hijgde Dawn. Ze kon zich niet voorstellen dat meneer McAskill een penisgrap leuk zou vinden; daar was hij veel te respectabel voor.

‘Geloof me, dat vindt hij wel leuk,’ lachte Christie terwijl ze haar bril opzette om het etiket op de champagnefles te lezen.

‘Hartelijk gefeliciteerd, Anna. Dit is van ons allemaal.’ Met die woorden haalde Grace een tas onder de tafel vandaan en zette die voor de verbijsterde Anna neer. Ze had helemaal geen cadeau verwacht.

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei ze ademloos.

‘Kijk gewoon wat erin zit,’ zei Christie.

Anna keek voorzichtig in de tas, waarop Dawn zei dat de inhoud haar niet zou bijten. In de tas zaten kaarten, een boek, badschuim, chocola, een fles champagne, snoep en een pen met een wiebelende veertig erop.

‘We dachten dat er in elk geval iets bij zou zitten wat je leuk vindt,’ zei Raychel. ‘We hebben geprobeerd iets te zoeken naar je smaak.’

‘Omdat we elkaar natuurlijk nauwelijks kennen,’ voegde Dawn eraan toe. ‘Trouwens, het boek gaat over een vrouw die wraak neemt op een ontrouwe klootzak; we dachten dat je dat wel leuk zou vinden. Ik heb het vanmiddag zelf uitgezocht.’

‘Heel hartelijk bedankt, allemaal,’ zei Anna. Ze was erg ontroerd. Haar collega’s hadden heel wat meer nagedacht over de cadeautjes dan haar ouders, die altijd een cheque stuurden.

‘Je hebt ons een plezier gedaan,’ zei Dawn. ‘Je hebt ons de trap onder onze kont gegeven die we nodig hadden om dit etentje te organiseren.’

‘Tja, dan is mijn betreurenswaardige liefdesleven toch nog ergens goed voor,’ zei Anna goedgehumeurd.

‘Ik wed dat je niet op kunt tegen een paar van mijn exen,’ zei Dawn verongelijkt.

‘Ik wed dat ik win,’ zei Anna. ‘Elke gemene truc in het boekje is met me uitgehaald. En sommige stonden niet eens in het boekje omdat ze te bizar waren.’

‘Vertel eens?’ vroeg Dawn, die gretig naar voren leunde.

‘Tja,’ begon Anna. Ze vroeg zich af met welke ramp ze zou beginnen. ‘Voor ik Tony ontmoette, vroeg een man met de naam Wade me mee uit en ik dacht: dit is het. Voor één keer een leuke vent. Hij had een geweldige baan, veel geld, kleedde zich fantastisch, was goedgemanierd, betaalde voor me in restaurants, hield deuren voor me open.’ Anna nam een slok champagne voordat ze verder ging. ‘En toen, op het moment dat ik dacht dat ik mister Right had gestrikt, begon hij me vieze sms’jes te sturen. Het soort dat een jong kind stuurt dat net een ondeugend woord in het woordenboek heeft gevonden. In een sms’je stond alleen sperma.’

‘Getver,’ zei Raychel terwijl ze haar neus optrok.

‘Ik dacht dat hij Gilles de la Tourette had. Hij was vijfenveertig; ik nam aan dat het iets medisch was. Maar hij bleek er erg opgewonden van te raken. De sms’jes werden steeds smeriger, hij raakte steeds opgewondener en ik voelde me steeds misselijker worden.’

‘Ik hoop dat je hem uiteindelijk hebt verteld dat hij kon opflikkeren,’ zei Dawn.

‘Dat durfde ik niet,’ zei Anna. ‘Ik was bang dat dat hem ook weer zou opwinden.’

Ze lachten allemaal. Het was een prettig geluid. Ze probeerden zich stuk voor stuk te herinneren wanneer ze voor het laatst hadden gelachen in het gezelschap van een groep vrouwen.

Toen de champagne op was, pakten ze hun jassen en tassen en liepen naar de Setting Sun, die naast de pub lag. Een prachtige Thaise serveerster in een blauwe kimono wachtte hen op bij de deur, haar handpalmen tegen elkaar gedrukt bij wijze van begroeting.

‘Een tafel voor vijf op de naam van Somers,’ zei Christie. Ze werden vlot naar een tafel op een prachtige plek in een hoek gebracht en kregen de grootste menukaarten die ze ooit hadden gezien. Oorlog en vrede was sneller uit te lezen. Nadat ze eten en drank hadden besteld, ontspanden ze in de warme sfeer die hen omringde. Dawn bedacht hoe fijn het was om een avond niet bezig te zijn met de bruiloft. Nu ze die voor een avond opzij had geschoven, realiseerde ze zich pas wat een groot deel van haar leven de voorbereidingen in beslag namen. Ze nam een flinke slok bronwater met koolzuur en voelde hoe de koelte ervan zich binnen in haar verspreidde.

Grace genoot net zo van haar glas bronwater. Ze draaide het water rond en voelde zich voor het eerst sinds dat afschuwelijke weekend aan de kust enigszins ontspannen. Er was vanochtend een brief gekomen waarin hen een extra korting van vijf procent werd geboden als ze besloten toch een grotere caravan te nemen.

Christie hief haar glas voor een toost. ‘Laten we hopen dat onze gokwinst je geluk brengt,’ zei ze vriendelijk tegen Anna.

‘Zo hoor ik het graag,’ zei Anna. ‘In feite... nee, het is niet belangrijk.’

‘Toe nou, je kunt niet aan een verhaal beginnen en dan ineens stoppen,’ zei Dawn. ‘Daar ben ik veel te nieuwsgierig voor.’

‘Goed dan,’ begon Anna. Ze moest iemand vertellen dat ze morgen naar Vladimir Darq ging, al was het maar uit veiligheidsoverwegingen. ‘Pasgeleden is me iets heel vreemds overkomen. Een man sprak me aan op het treinstation...’ Anna vertelde het hele verhaal.

‘Lieve hemel!’ zei Grace. ‘Hij woont inderdaad in Higher Hoppleton. Ik heb in de krant over hem gelezen.’

‘Is hij niet de ontwerper die eruitziet als graaf Dracula?’ vroeg Dawn.

‘Wauw! Een Transsylvanische vampier in Higher Hoppleton,’ zei Christie nadenkend.

‘Je laat het klinken als een vervolg op American Werewolf in London,’ zei Dawn terwijl ze minachtend snoof.

‘Denken jullie dat ik moet gaan?’ vroeg Anna.

‘Natuurlijk moet je gaan,’ zei Grace vastbesloten. ‘Het is een avontuur en dat is precies wat je nodig hebt. Perfecte timing van zijn kant.’

‘Maar op de televisie in mijn ondergoed? Ik weet niet zeker of ik dat kan. En ze raken je altijd aan in die shows, nietwaar?’

‘Niemand lijkt te klagen als Gok Wan hen bij hun borsten grijpt,’ zei Christie. ‘En ik waarschuw je: als die Vladimir goed is, zie je er straks totaal anders uit.’

‘Denk je?’ vroeg Anna ongelovig.

‘O ja. En je zult je uit moeten kleden en hem naar je laten kijken.’

‘Ga weg! Je neemt me in de maling.’

‘Nee, liefje,’ zei Christie geamuseerd door de uitdrukking van afgrijzen op Anna’s gezicht.

‘Doe het gewoon. Ik bedoel, wat zou je alternatieve plan voor morgenavond zijn?’ vroeg Dawn. Ze vroeg zich af of homo’s goed waren in voorspel. Calum deed daar niet aan, en seks vormde überhaupt niet zo’n groot deel van hun relatie.

‘Daar heb je een punt.’ Anna gaf zich gewonnen. Vanbinnen dacht ze echter nog steeds: jezus! Mijn kleren uittrekken voor miljoenen kijkers. Het was allemaal een beetje onwerkelijk. Vergeleken bij haar leven begon de wereld van Sponge Bob normaal te lijken.

‘Als je maar voorzichtig bent,’ zei Dawn terwijl ze haar vinger opstak. ‘Die beroemdheden zijn allemaal aan de drugs. Laat ze niets in je neus stoppen, behalve een Vicks-neusspray.’

‘Ik heb nog nooit drugs genomen en daar begin ik ook niet aan,’ antwoordde Anna kordaat.

Het Thaise eten was heerlijk en overvloedig. Als nagerecht namen ze roomijs en koffie.

‘Wat is dit een heerlijke manier om de week af te sluiten,’ zei Christie, waarna ze het laatste stuk van haar mintchocolaatje in haar mond stopte. ‘Dit moeten we vaker doen.’

‘Dat zou ik leuk vinden,’ zei Anna. ‘Ik heb een fantastische avond gehad. Dank jullie wel, allemaal.’ Ze meende het. Hun gezelschap had haar zoveel vrolijker gemaakt. Ze durfde er niet aan te denken hoe haar verjaardag zou zijn verlopen als ze alleen thuis was geweest.

‘Ik ook, ik heb het fantastisch gehad,’ zei Dawn. Het was een fijne afwisseling vergeleken met het gezelschap van de Crookes. Hun humor was zo bijtend en ze leken altijd iemand af te kraken. Dat was soms niet prettig om naar te luisteren, hoe leuk ze het ook brachten.

Yes, dacht Christie. Deze avond had hen allemaal goedgedaan.

‘Nogmaals hartelijk gefeliciteerd, Anna,’ zei Dawn terwijl ze haar koffiekopje hief. Vier andere kopjes tikten tegen dat van haar aan. ‘Misschien is deze dag het begin van betere tijden voor je.’

Anna wilde dat ze het kon geloven.