Hoofdstuk 36

..

Raychel draaide een rondje in haar prachtige nieuwe appartement dat uitzicht bood over de hele stad. Niet precies de skyline van New York, maar het was zo licht en fris hierboven, en vooral stil. Alles was schoon; de muren waren allemaal magnolia geverfd en niemand had ooit in de keuken gekookt of vieze kleren in de wasmachine gestopt.

Hun nieuwe slaapkamer was heel gezellig. De tweede slaapkamer zou een soort werkkamer worden met hun computers en Raychels verfspullen. Het was niet nodig om er een slaapkamer van te maken; het was onwaarschijnlijk dat er ooit iemand zou slapen. En het zou beslist geen kinderkamer worden.

..

Dawn belde de volgende ochtend bij Muriel aan zoals ze hadden afgesproken. Ze zouden met Bette van de overkant over de bruidsmeisjesjurken gaan praten. Ze dronk twee koppen koffie omdat Demi nog niet wakker was en toen ze uiteindelijk beneden kwam, keek ze chagrijnig.

‘Wat heb jij in je slaap gedaan?’ lachte Denise. ‘Je haar ziet eruit als de hut van een Maori!’

‘Donder op,’ zei Demi, die een stuk van haar vaders toast pikte.

‘Dawn wacht al veertig minuten op je, lui kreng.’

‘Ik ben nu toch wakker?’ snauwde Demi tegen haar zus. Terwijl ze naar boven liep om make-up op te doen, hoorde Dawn haar mompelen: ‘Je zou bijna denken dat het een koninklijk huwelijk was!’

Vijf minuten later staken ze de straat over. Muriel kende Bette blijkbaar goed genoeg om de deur open te doen, naar binnen te gaan en te roepen dat ze er waren.

De dikste vrouw die Dawn ooit had gezien, waggelde in een armoedige zitkamer vol sigarettenrook naar hen toe. Ze had een heleboel onderkinnen en droeg zoveel gouden kettingen dat ze eruitzag als een kruising tussen een vrouwelijke burgemeester en Mr T. Vreemd genoeg had ze verfijnde, kleine handen en prachtige nagels die rood waren gelakt; de twee pinknagels waren gepiercet; er hingen bedeltjes aan.

Bette begroette Dawn hartelijk nadat ze haar sigaret had uitgedrukt in de asbak op de salontafel die vol roddelblaadjes lag. Muriel ging op de armleuning van de bank zitten terwijl de anderen zich op Bettes bank lieten vallen en de dikke vrouw op de fauteuil ging zitten die kraakte van ellende.

‘Ik heb wat patronen bij elkaar gezocht,’ zei Bette met een stem die klonk alsof ze een kaasrasp als strottenhoofd had. Ze gooide een draagtas vol patronen op de salontafel leeg. De meeste leken uit de jaren 1970 te stammen. Het was een nachtmerrie en het feit dat Demi en Denise allebei zwegen, vertelde Dawn dat zij er hetzelfde over dachten.

‘Deze is leuk,’ zei Muriel terwijl ze met haar afgebeten nagel naar een lange, ruisende jurk wees.

‘Die trek ik niet aan!’ riep Demi. ‘Dan zie ik eruit als een oude taart.’

‘Als we de ruche aan de onderkant weghalen en het decolleté iets lager maken, is hij prachtig,’ zei Bette opgewekt. ‘Ik heb hem vorig jaar in schelpenroze gemaakt voor een vrouw in Ketherwood en hij is fantastisch geworden.’

‘Vertrouw Bette maar, ze weet wat ze doet.’ Muriel stootte Dawn aan.

‘Ik denk inderdaad dat hij mooi wordt als je het decolleté lager maakt. Ik wil er niet uitzien als een pop,’ zei Demi, die over haar hoofd wreef en over vijf minuten zou instemmen met het dragen van een zwarte vuilniszak, alleen om hier weg te komen en weer naar bed te kunnen.

‘Ik vind het prima,’ zei Denise. ‘Als je die ruche weghaalt en zo.’

‘Zo, dat ging gemakkelijk,’ zei Bette terwijl ze een andere tas pakte. ‘Hier zijn de stofstalen. Jullie wilden toch perzik? Zoek maar iets uit, meiden.’

Dawn gaf de stalen perzikkleurige stof door. Ze was blij verrast toen ze een prachtige kleur zag die paste bij de roosjes op haar jurk. Ze was van plan om de kleur terug te laten komen in de uitnodigingen en de chocolade afscheidspresentjes. Daarna nam Bette met een nieuwe sigaret in haar mond de maat van Denise en Demi. Ze hijgde na afloop alsof ze een complete work-out achter de rug had.

‘Laat het maar aan mij over, meisje,’ zei Bette terwijl ze Dawn een knipoog gaf. ‘Wat Bette met een naald kan doen, is het niet waard om over te praten.’ Ze versprak zich natuurlijk, dacht Dawn. Ze hoopte heel erg dat Bette zich had versproken.