Hoofdstuk 43

..

Calum sliep nog toen Dawn om negen uur ’s ochtends zonder haar Gibson naar de Rising Sun reed. Ze kon hem nergens vinden. Calum had hem blijkbaar ergens anders neergezet. Ze wist in elk geval zeker dat zij de gitaar niet had aangeraakt. Ze had niet genoeg tijd om ernaar te zoeken en als ze Calum wakker maakte zou hij haar ervan beschuldigen dat ze zeurde, en bovendien wilde ze niet dat hij vroeg waar ze naartoe ging. Ze nam haar oude akoestische gitaar mee.

Wat ben ik aan het doen? vroeg ze zich af terwijl ze voor de pub stopte. Het leek plotseling niet meer zo onschuldig. Ze moest de chemie tussen haar en die cowboy echt stoppen. Het was niet eerlijk. Ze zou Al vandaag definitief vertellen dat ze ging trouwen, besloot ze. Aan de andere kant kon ze zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst zo opgewonden was geweest als nu bij het vooruitzicht dat ze samen zouden spelen. Het voelde zowel goed als verkeerd.

De bandleden waren al aan het oefenen toen ze binnenkwam. Het geluid van de gitaren gaf haar het vreemde gevoel dat ze verlangde naar iets wat ver verwijderd was van de wereld waarin ze op dit moment leefde.

Al zwaaide naar haar en de muziek stopte.

‘Jongens, ik wil jullie voorstellen aan Dawny Sole. Dawny, dit zijn Kirk, Samuel en Mac.’

Ze zeiden allemaal heel vriendelijk gedag en Dawn zag dat ze al een stoel voor haar hadden neergezet. Ze haalde haar gitaar uit haar oude versleten koffer.

‘Ik moest deze meenemen,’ zei ze. ‘Ik weet even niet waar mijn Gibson is.’ Ze was zich ervan bewust dat ze de kans niet aangreep om te zeggen dat haar vriend hem ergens anders neergelegd moest hebben. Ze had die kans doelbewust laten liggen.

De akoestische gitaar was nog steeds een mooi instrument en ze stemde de snaren terwijl de bandleden haar vragen stelden over haar vader en zijn band, en Samuel een kop koffie voor haar ging halen. Het was duidelijk dat Al hun heel wat details had verteld. Ze tokkelden wat op hun gitaren en plotseling begon Samuel een nummer te spelen dat Dawn herkende omdat haar vader het altijd speelde en haar moeder er altijd bij zong. ‘I Took My Chance With You’. En zoals alle paarden tijdens de Grand National tegelijk waren gestart, speelden de bandleden en Dawn plotseling allemaal samen. Samuel begon te zingen en Dawns stem begeleidde hem en haar hart steeg op uit haar schoenen naar de plek waar het hoorde te zitten. Ze was in jaren niet zo gelukkig geweest. Ze had het gevoel dat ze in de zon stond en dat de rest van haar leven in de donkere schaduw was verdwenen.

‘Je hebt een mooie stem, Dawny Sole,’ zei Samuel. ‘Wat voor nummers ken je nog meer?’

‘Hemel, zoveel. Van Tammy Wynette tot Chris Isaak.’

‘We zijn tijdens een optreden van Chris een keer de openingsact geweest,’ zei Al.

‘Echt waar?’ vroeg Dawn, die een zwak voor Chris Isaak had. Om dezelfde reden had ze een beetje een zwak voor Al Holly: ze kwamen uit dezelfde mal, op fysiek en muzikaal gebied. ‘Ik wilde dat ik het me kon veroorloven om hem op mijn bruiloft te laten spelen.’ Het was eruit voordat ze er erg in had en ze had zichzelf wel kunnen slaan. Ze zei altijd zulke stomme dingen. Al reageerde nauwelijks, maar ze had de kleine beweging van zijn hoofd toch gezien. Ze kon niet anders meer dan het vertellen.

‘Ik ga eind juni trouwen en ik vraag me af of jullie op mijn bruiloft willen spelen. Ik betaal jullie natuurlijk. Ik heb jullie liever dan Chris Isaak. Het is op zaterdag de zevenentwintigste.’

‘Dan vertrekken we naar Londen. Heel jammer. Het spijt me, Dawny, maar er is niets aan te doen,’ zei Samuel.

‘O, dat hindert niet, het was gewoon een idee,’ zei Dawn. Ze probeerde niet te laten merken hoe teleurgesteld ze was. Ze zou niet aan karaoke ontsnappen. Aan de andere kant, wilde ze echt dat Al speelde terwijl zij met Calum over de dansvloer draaide?

‘Wat denk je van dit nummer?’ vroeg Al. Hij begon aan een repeterend, meeslepend intro van Chris. Dawn speelde op de achtergrond zachtjes mee, maar ze voelde dat ze niet meer op dezelfde golflengte als Al zat. Soms had ze het gevoel dat het leven zijn eigen duivelse spelletje met haar speelde.

..

De zondagse lunch verliep gespannen. Deze week waren Grace en Gordon met z’n tweeën. Grace had geen zin gehad om haar heerlijke bloemkool met kaas en mosterd of prei in roomsaus te maken. Gordon zou het moeten doen met eenvoudige aardappelpuree, eenvoudige worteltjes, eenvoudige bloemkool en broccoli. Ze had zelfs geen zin gehad om uien te snijden voor in de jus.

Ze aten in stilte. Als gewoonlijk begon Gordon met zijn Yorkshire-pudding. Als gewoonlijk sneed hij het vlees en schepte Grace de rest op. Sarah en Hugo waren lunchen met vrienden. Paul lunchte met Laura, Charles en Joe. Grace keek naar het eten dat ze net op Gordons bord had geschept en voelde een enorme behoefte om erop te spugen. Wat hij met haar familie had gedaan, was onvergeeflijk. Maar Gordon zou nooit zijn excuses aanbieden, ook al wist hij dat hij fout zat. Dat zou hij nooit toegeven. Hij had ze allemaal uit zijn leven gebannen, behalve Sarah. Haar familie stond op verschillende oevers en de brug leek onherstelbaar beschadigd.

..

Dawns glimlach kon niet breder zijn toen ze na de oefensessie afscheid nam van de bandleden. Ze kon zich de laatste keer niet herinneren dat ze zo’n leuke, heerlijke, fantastische, geweldige ochtend had meegemaakt, in elk geval niet als volwassene. Het was zo’n ochtend waarvan ze wist dat ze er de hele dag aan zou terugdenken. Hoewel het leuker was geweest als ze haar mond dicht had gehouden over haar bruiloft.

Ze liep naar de deur met Al, die haar gitaar droeg. Bij de voordeur bleek het te stortregenen en Al trok haar terug toen ze naar buiten wilde lopen.

‘Je wordt doornat,’ zei hij.

‘Ik woon in Engeland,’ lachte Dawn. ‘Daar zijn we aan gewend.’

Maar de kans om naast Al Holly te staan en met hem te praten was te verleidelijk. En hoewel ze wist dat ze afstand moest houden, deed ze geen tweede poging om naar haar auto te rennen.

‘Hebben... hebben jullie in Canada ook zulke regenbuien?’ vroeg Dawn in een poging de stilte te verdrijven. Meteen daarna zei ze: ‘Het spijt me, dat was zo’n beetje de allerstomste vraag ter wereld.’

‘Ik weet het niet,’ zei Al op zijn langzame, kalme, droge manier. ‘Ik denk dat het vergelijken van regenbuien op de verschillende continenten heel interessant kan zijn.’

‘Meen je dat?’ vroeg Dawn. Was hij nu eerlijk of sarcastisch? Al trok zijn wenkbrauwen een heel klein stukje op om haar duidelijk te maken dat hij het vergelijken van regenbuien op de verschillende continenten absoluut niet interessant vond, en ze begon hard te lachen.

‘Je gaat dus trouwen, Dawny Sole,’ zei Al. Ze werd meteen weer serieus.

‘Ja,’ antwoordde Dawn. Natuurlijk was het goed dat ze het had verteld, maar toch voelde ze zich teleurgesteld omdat hun geflirt nu voorbij was.

Al knikte langzaam alsof er allerlei dingen door zijn hoofd spookten. Ze wilde dat ze wist wat die waren.

‘Speelt je verloofde in een band?’ vroeg Al uiteindelijk op zo’n manier dat het antwoord uiterst belangrijk was.

‘Nee,’ antwoordde Dawn. Ze wilde erom lachen. Het beeld van Calum op een podium in cowboykleding terwijl hij gitaar speelde was grappig. De woorden ‘vis’ en ‘op het droge’ kwamen in haar op.

De regen stopte zo plotseling dat het leek alsof er een kraan in de hemel werd dichtgedraaid. Ze liepen naast elkaar naar het parkeerterrein.

Toen ze bij Dawns auto waren en ze in haar tas naar haar sleutels zocht, vroeg Al: ‘Houdt hij van muziek?’

‘Hemel, nee, hij houdt helemaal niet van muziek.’

Al gaf Dawn haar gitaar en zei: ‘Dan is hij niets voor jou. Elke idioot kan dat zien. Ik wens je een fijne week, Dawny Sole. Ik hoop dat ik je vrijdag weer zie.’ Met die woorden draaide Al Holly zich om en liep weer naar binnen. Hij liet Dawn verdoofd en sprakeloos achter, met het gevoel dat ze een precies gemikte klap in haar gezicht had gekregen om haar wakker te schudden.