Hoofdstuk 42

..

Anna had vrijdagavond geen tijd om zich eenzaam te voelen. Ze moest het huis schoonmaken. Oké, het zag er niet heel slecht uit, maar had een beetje aandacht nodig, vooral van een liefhebbende stofdoek.

De filmploeg arriveerde om halfnegen zonder Maria, die blijkbaar met Vladimir in Milaan was. Jane leek normaal gesproken niet ’s ochtends te werken want ze had dikke ogen en was niet bepaald opgewekt. Het kostte het make-upmeisje Chas flink wat tijd en veel Touche Éclat om haar toonbaar te maken.

Anna’s kleding werd volkomen afgeserveerd, zoals ze had verwacht. Jane had wat kleding meegenomen waarvan ze dacht dat het Anna goed zou staan, met inbegrip van V-halzen die Anna nooit droeg.

‘Waarom niet? Daarmee accentueer je je borsten op een perfecte manier en maak je je nek langer!’ zei Jane enthousiast. ‘Er zijn vrouwen die een moord doen voor jouw borsten.’

Ze kleedden Anna in rode, donkerblauwe en paarse outfits met bijpassende torenhoge hakken. Maar Anna wilde niet toegeven dat haar spiegelbeeld een plezier voor het oog was. Haar zelfvertrouwen was te zeer beschadigd om complimenten te kunnen aanvaarden.

Mark zette een laptop klaar op de plek waar ze hun koffiepauze hielden.

‘Vind je het erg als ik je vraag of alles goed met je is?’ vroeg Anna aan Jane, die op een andere planeet leek terwijl ze haar koffie dronk.

Jane draaide zich naar Anna om, zei dat ze zich fantastisch voelde en barstte prompt in huilen uit. Anna was meteen bij haar met een troostende omhelzing en een zakdoek. Ze had stapels zakdoeken in huis. Ze had er een enorme hoeveelheid van gekocht toen ze na Tony’s vertrek voor het eerst ging winkelen.

‘Het spijt me,’ zei Jane, waarna ze haar neus snoot. ‘Het is niets. O god, ik verpest mijn make-up helemaal.’

‘Trek je niets aan van die make-up, wat is er aan de hand?’ Anna haalde nog een paar zakdoekjes uit de doos; het leek erop dat Jane ze nodig zou hebben.

‘Dit is mijn laatste serie. Ze denken erover om met Elaine Massey verder te gaan.’

Anna fronste haar voorhoofd. ‘Elaine Massey? Dat kind uit die voormalige meidengroep die zo slecht is dat ik me de naam niet eens kan herinneren? Dat kan niet waar zijn; die is niet ouder dan twaalf.’

Jane schonk haar een betraande glimlach. ‘Nee, ze is tweeëntwintig, ik ben achtentwintig. Zes is veel in televisiejaren,’ snikte ze verdrietig. ‘Ze is zo prachtig en jong...’

Anna kon haar oren niet geloven. ‘Hallo,’ viel ze Jane in de rede. ‘Jij bent achtentwintig. Wat is dat als het niet jong is? En je bent veel knapper dan zij!’

Jane glimlachte. ‘Je bent lief, maar er wordt tegenwoordig alleen naar fris gevraagd en ik ben bijna dertig. Dinsdag is er een vergadering waarin ze besluiten wie de volgende serie gaat presenteren.’ Er rolden opnieuw tranen over haar wangen.

Anna boog zich naar haar toe.

‘Dan zul je ze ervan moeten overtuigen dat ze niet hoeven te repareren wat niet gebroken is, nietwaar?’

‘Ik wilde dat ik dat kon,’ kreunde Jane. Het had geen zin meer om haar make-up bij te werken; die moest opnieuw worden aangebracht.

Anna haalde diep adem. ‘Weet je, een van de redenen waarom ik nooit tot bloei ben gekomen is dat ik mijn jeugd niet heb gewaardeerd. Ik beschouwde alle frisheid en energie als vanzelfsprekend. Toen ik twintig was, keek ik terug naar mijn tienerjaren en wilde ik dat ik nog op school zat. Toen ik dertig was, wilde ik mijn gladde huidje van toen ik twintig was terug en een buik die niet lubberde als ik een paar kilo was afgevallen. En nu ben ik veertig en wil ik dat ik had gewaardeerd wat ik had toen ik dertig was. Ik heb altijd spijt gehad van dingen. Ik was als tiener best knap, maar op dat moment realiseerde ik het me niet en ik wil nu dat ik dat wel had gedaan.’ Ze legde haar handen op Janes armen en trok haar voor zich.

‘Je bent een twintiger en ik zeg nu tegen je dat je moet waarderen hoe prachtig en slim en fantastisch je bent, en hoe populair bij het publiek. Daar moet je nu van genieten, in plaats van er pas over tien jaar op terug te kijken. Ga ervoor!’

Anna zag dat haar woorden wortel schoten in Janes hersenen. Ze zag activiteit achter haar prachtige blauwe ogen en Jane knikte langzaam.

‘Mijn god, je hebt gelijk,’ zei ze met iets meer kracht in haar stem. ‘Dat is precies wat ik moet doen. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ik nog maar achtentwintig ben.’

‘Precies – je bent nog máár achtentwintig.’

Jane begon breed te glimlachen. ‘Anna, ik ga op mijn strepen staan, zoals je hebt gezegd.’

‘Goed van je,’ zei Anna met een knipoog.

‘Meisjes, we zijn klaar voor deel twee,’ onderbrak Mark hen. ‘Anna, je mag achter deze laptop gaan zitten. We gaan je iets fantastisch laten zien.’

Het was helemaal niet fantastisch. In werkelijkheid was het afschuwelijk en Bruce filmde elke blijk van afgrijzen op Anna’s gezicht terwijl ze keek naar een enorme foto van zichzelf in slonzig ondergoed die was geprojecteerd op de zijkant van een groot gebouw in Leeds. Jane kwam in beeld om voorbijgangers te vragen wat ze vonden van Anna’s halfnaakte figuur.

Anna keek tussen haar vingers door en wachtte op het commentaar van het publiek.

Wat een blubberkont heeft die vrouw!

Ik ben blij dat ik er niet zo uitzie als die lelijke heks!

Jezus christus – wie is dat? Is Hattie Jacques uit de dood opgestaan?

Verbeelding is een krachtig zelfmoordwapen. Eigenlijk zeiden de mensen in Leeds heel andere dingen:

‘Mooie volle borsten, die zou ik ook wel willen.’

‘Haar ondergoed doet niets voor haar.’

‘Mooi vrouwelijk figuur, zo moet een vrouw eruitzien.’

‘Een mooie vrouw. Ik denk dat ze een jaar of vijfenveertig is.’

‘Oké,’ begon Anna. ‘Laat me nu het gemene commentaar dat jullie eruit hebben gesneden maar horen, bijvoorbeeld over mijn buik.’

‘Niemand heeft iets over je buik gezegd, en dat is niet zo vreemd omdat je die nauwelijks hebt,’ antwoordde Jane. ‘Het meest negatieve was dat je ouder zou zijn dan je bent en dat je ondergoed verkeerd is, en dat vind ik geen kritiek.’

‘O!’ Anna was geschokt. Er woonden blijkbaar heel veel blinde mensen in Leeds.

‘Goed, laten we er voor vandaag mee stoppen,’ zei Mark. ‘Volgende week filmen we weer bij Vlad, Anna. We beginnen om zeven uur ’s avonds.’ Hij schudde zijn hoofd bij het idee dat hij ’s avonds moest filmen. ‘Stomme vampiers!’

‘Bedankt voor je opbeurende praatje,’ glimlachte Jane. ‘Ik voel me heel veel beter en ik ga mijn uiterste best doen tijdens de vergadering.’ Ze omhelsde Anna en stapte in het crewbusje.

Anna wuifde hen na en wilde dat iemand haar had ingewijd in het grote geheim dat ze op het moment zelf van haar jeugd had moeten genieten. Ze vroeg zich af welke wending haar leven had genomen als ze dat had gedaan.

..

Anna gaf zaterdag toe aan de verleiding en reed langs de kapsalon toen ze op weg was naar de drogisterij om haarverf te kopen. Tony en Lynette stonden allebei heel opgewekt te knippen. Waarom was hij de ellendeling en was alles in zijn wereld toch goed? Zelfs haar kat bekeek Anna alsof ze iets was wat ze net in haar kattenbak had gedeponeerd. Ze haatte verleidelijke vrouwen, zoals Lynette met haar deinende borsten of Edna de weduwe, die zalm kocht voor Vlinder. Vrouwen zouden elkaar moeten steunen, in plaats van mannen te verleiden die bij iemand anders hoorden.

Ze stormde gekwetst en boos haar huis in, maar realiseerde zich dat ze voor het eerst niet in huilen was uitgebarsten nadat ze haar ex had gezien. Het was een piepkleine stap vooruit, maar ze ging in elk geval in de goede richting. Ze vermande zich en bereidde de haarverf voor. Toen ze die uit haar haar had gespoeld, zag ze er vijf jaar jonger uit.

..

Grace paste op Sable terwijl Sarah naar Meadowhall was om spullen voor de nieuwe baby te kopen. Gordon vertrok naar zijn tuin en Grace deed de was terwijl Sable met de oude Fuzzy Felt van Paul speelde.

Toen Grace de wasmand leeggooide, zag ze dat er een scheur in het voorpand van haar nieuwe jurk zat. Dat vond ze erg omdat ze hem echt mooi had gevonden. Ze vroeg zich af waarom ze het niet had gemerkt toen ze de jurk gisteravond had uitgetrokken en in de wasmand had gestopt, en schudde haar hoofd toen ze zich realiseerde dat hij waarschijnlijk niet gemaakt kon worden. Ze moest hem weggooien. Wat jammer, dacht ze. Ze snapte niet wat ermee was gebeurd.

..

Dawn had Calum naar het huis van Muriel gereden omdat er nog meer dvd’s waren aangekomen die uitgezocht moesten worden.

‘Nog meer? Begin je een winkel?’ had Dawn gevraagd.

‘Hou jij je daar maar buiten,’ had hij geantwoord terwijl hij speels in haar neus kneep.

Ze zat op de bank met de luie hazewindhond terwijl haar verloofde boven bezig was.

‘Bette heeft me de jurken laten zien. Ze worden prachtig,’ zei Muriel. ‘Het duurt niet lang meer voordat je mevrouw Crooke bent, net als ik.’

‘Nee,’ glimlachte Dawn, maar het was een glimlach die haar mondhoeken met moeite bereikte. Wat was er verdorie met haar aan de hand? Nog niet zo lang geleden had ze verlangend gezucht bij de gedachte hun naam te dragen. Ze had de laatste tijd haar nieuwe handtekening niet eens geoefend. Haar hoofd zat vol muziek in plaats van trouwplannen.

De deurbel ging.

‘Doe jij even open, liefje?’ vroeg Muriel, die op zoek was naar haar sigaretten en ze onder de hazewindhond vond, waarop ze tegen hem begon te vloeken.

‘Ik wil met Calum Crooke praten over een aantal dvd’s,’ zei een officieel uitziende man op de stoep. ‘Is meneer Crooke aanwezig?’

O god, een politieagent! Dawn verstijfde. Ze had vanaf het begin het vermoeden gehad dat de dvd’s die Calum van Killer kreeg niet helemaal zuiver waren, ondanks het verhaal over de huisopruiming. Er stond een angstaanjagend grote hoeveelheid dozen met verdacht nieuw lijkende dvd’s in zijn oude slaapkamer in Muriels huis.

Dawn werd bleek. Wat moest ze doen? Ze deed haar mond open om iets belachelijks te zeggen als: Wie? En ze barstte van opluchting bijna in tranen uit toen Calum ineens naast haar stond.

‘Calum Crooke?’

‘Yep, dat ben ik.’

‘Ik begrijp dat je een levering dvd’s hebt gehad.’

‘Is dat zo?’ vroeg Calum koel. Dawn had een visioen dat hij naar het politiebureau werd meegenomen. Haar hart sloeg angstaanjagend snel.

‘Ik snap het,’ zei de man streng. ‘Calum Crooke... heb je een Kung Fu Panda voor me? De kinderen willen die dolgraag zien.’

..

Een halfuur later lachten ze nog steeds om Dawn, die nog altijd trilde.

‘Gav is een prima vent. Hij koopt altijd dvd’s van me,’ zei Calum. ‘Kalmeer een beetje. Hij deed dat om je te stangen.’

‘Ik dacht dat hij van de politie was.’

‘Politie? Hij is verdomme een sigarettensmokkelaar.’

‘Ik wist niet dat je illegale dvd’s verkocht.’

‘En cd’s, vergeet de cd’s niet,’ zei Calum met een glimlach vol leedvermaak.

‘Ik wist ook niet dat je die verkocht.’ Dawn haalde diep adem. Kon het nog erger worden?

‘Waarom zou ik je dat vertellen? Dan heb je weer iets om over te zeuren,’ zei Calum. ‘Alsof je al niet genoeg hebt. Je moet je gewoon niet met mijn zaken bemoeien.’

‘Je zult van dat voetstuk van je af moeten springen als je een deel van deze familie wilt worden,’ zei Muriel. Ze lachte, maar er klonk een hardheid in haar stem die Dawn de laatste tijd steeds vaker hoorde.

Dawn vond het erg wat Muriel over het voetstuk had gezegd, ook al zei ze het niet. Zo was ze helemaal niet. Ze had gewoon een hekel aan oplichting. Haar vader en moeder waren hardwerkende, eerlijke, betrouwbare mensen geweest. Ze hadden nog geen week van een uitkering geleefd en altijd overal voor betaald. En ze zouden het niet in hun hoofd hebben gehaald om een illegale cd te kopen en daarmee een medemusicus te bestelen. Ze was gewoon geen oplichter en zou dat ook nooit worden. Misschien betekende dat ook dat ze geen Crooke kon zijn?