Hoofdstuk 47

..

Op donderdagavond keek Gordon over de rand van zijn krant naar Grace. ‘Je ziet er moe uit,’ zei hij met een vreemde, vriendelijke klank in zijn stem. ‘Heb je een zware week gehad?’

‘Er is niets met me aan de hand,’ snauwde Grace bij wijze van antwoord. Dat was niet waar. Ze had niet goed geslapen omdat de gebeurtenissen van de afgelopen weken door haar hoofd spookten en haar hersenen geen rust gunden. Paul en Laura belden niet naar huis voor het geval Gordon opnam, en haar mobiel stond op stil zodat Gordon niet wist dat ze sms’jes stuurde. Sarah was de enige die belde, maar alleen als ze een babysitter nodig had. Als Grace haar belde om te vragen hoe het met haar zwangerschap ging, kreeg ze steevast het antwoordapparaat. Sarah had niet over haar broer en zus gepraat met Grace, en Laura en Paul verwachtten ook niet dat Sarah zou bellen om hen haar steun aan te bieden. Grace begreep nog steeds niet waarom ze zoveel kouder was dan haar broer en zus. Ze had in elk geval vaker haar zin gekregen en was meer in de watten gelegd.

‘Je moet een keer vroeg naar bed gaan,’ zei Gordon. ‘Hup, ga naar boven, naar bed.’

Grace hield het antwoord binnen dat op haar lippen lag. Hemel, het was halfnegen. Waarom zou ze om halfnegen naar bed gaan?

‘Misschien zie ik er moe uit, maar ik voel me goed,’ zei Grace met een strak glimlachje.

‘Waarom ga je niet parttime werken?’ vroeg Gordon terwijl hij de sportpagina in een leesbare vorm vouwde.

‘Misschien later,’ antwoordde Grace. ‘Ik geniet van mijn baan en ik wil niet meteen met eisen komen.’ Haar werk was de enige plek waar ze af en toe lachte en een adempauze kreeg. Sinds Laura, Paul en Joe niet meer welkom waren, was er geen ontsnapping mogelijk van Gordons verstikkende aanwezigheid. Ze had nachtmerries waarin ze samen met hem in een kleine, benauwde caravan zat. Er waren geen deuren of ramen en ze kon zich niet bewegen zonder hem aan te raken.

‘Ik ga een beker warme chocolademelk voor ons maken,’ verkondigde Gordon.

Grace protesteerde niet. Het was gemakkelijker om hem te laten doen wat hij wilde. Zo was het altijd geweest, en nu was hij tenminste vijf minuten uit haar buurt en stopte hij misschien met doorzeuren over hoe moe ze eruitzag.

‘Drink dit, dat zal je helpen ontspannen,’ zei hij terwijl hij Grace een beker gaf. Ze had de chocolademelk nog maar half opgedronken toen ze begon te gapen en zich heel slaperig voelde worden. Misschien had Gordon voor een keer gelijk, dacht ze nadat ze hem welterusten had gezegd. Misschien was ze vermoeider dan ze dacht.