Hoofdstuk 33

..

‘Christie, mag ik je iets vragen?’ vroeg Grace zodra ze haar cheffin zag. ‘Jij hebt toch verteld dat je broer tandarts is? En als dat zo is, heeft hij zijn praktijk hier?’

‘Ja, hij is een particuliere tandarts en ja, hij heeft zijn praktijk hier,’ zei Christie. ‘Wat is het probleem?’

Grace vertelde haar over Joe. Laura had haar vanochtend gebeld om haar eraan te herinneren omdat Joe heel slecht had geslapen.

Christie belde meteen en zei een paar minuten later tegen Grace: ‘Hij kan je kleinzoon om twaalf uur zien, is dat goed?’

‘Heel hartelijk bedankt,’ zei Grace. ‘Ik neem zo snel mogelijk contact op met Laura. Ik had niet verwacht dat je zo snel een afspraak zou kunnen regelen. Waar zit zijn praktijk?’

‘In Prince Street. Tegenover de plek waar vroeger de oude St.-Georgekerk stond.’

‘Dat ken ik.’

‘Jij kunt met hem meegaan als je dochter niet kan,’ zei Christie. ‘Dan neem je gewoon een langere pauze.’

‘Dank je,’ zei Grace. ‘Ik haal de tijd natuurlijk in.’

‘Doe niet zo belachelijk, Grace,’ antwoordde Christie zowel geamuseerd als beledigd door het aanbod.

Wat een aardige vrouw ben jij, Christie Somers, dacht Grace nadat ze Laura had gebeld om te vragen of het goed was dat ze Joe van school haalde. Ze vroeg zich af wat het verhaal van haar cheffin was. Ze was een schitterend voorbeeld van hoe een manager moest zijn: attent en flexibel, en daardoor haalde ze heel veel meer uit haar werknemers dan kleine Stalins zoals Malcolm.

..

Op het bord op de deur stond nikita koslov & robin green, naast een serie kwalificaties die er heel indrukwekkend uitzagen. Grace belde aan en ze liepen een ruime en schone receptie binnen met in het midden een tafel vol tijdschriften en stripbladen. Joe pakte een Dr. Who-tijdschrift terwijl Grace met de receptioniste praatte en een formulier invulde. Daarna ging ze naast Joe zitten tegenover een man van middelbare leeftijd die zenuwachtig met zijn voet tikte.

‘Ben je bang?’ vroeg de man toen hij oogcontact maakte met Joe, die opkeek om te zien waarom de vloer trilde.

‘Een beetje,’ antwoordde Joe verlegen.

‘Dan zit je goed bij tandarts Koslov. Nietwaar?’ zei hij tegen de receptioniste, die knikte. Hij zei niets meer omdat de telefoon ging en de receptioniste hem naar boven stuurde. Zijn voetstappen klonken zwaar op de trap; het werd stil en even later klonk er een enorme schreeuw.

Joe keek geschokt naar zijn nana.

‘Er is niets aan de hand,’ zei de receptioniste. ‘Tandarts Koslov krijgt de zenuwachtige patiënten. Hij is heel goed met ze.’ Ze liet haar stem een beetje dalen. ‘De man die net naar boven is gegaan, komt alleen voor controle en moet tot zijn knieën verdoofd worden.’

‘Het is verschrikkelijk om bang te zijn voor de tandarts,’ zei Grace terwijl ze terugdacht aan de ruwe, oude vent die zij als kind had gehad. Ze dacht aan de dikke, oude tandarts die tegen haar had gezegd dat ze van elfjes zou dromen toen hij het vreselijke gasmasker op haar gezicht plaatste. Dat was niet zo. Het gas veroorzaakte beelden van wild rondtollende mensen waardoor ze misselijk was toen ze bijkwam. Ze had zich daarna nooit meer helemaal prettig gevoeld als ze aan de genade van een tandarts was overgeleverd. Vanwege die ervaring had ze haar uiterste best gedaan om een sympathieke tandarts voor de kinderen te vinden.

Al snel was het hun beurt om naar boven te gaan via de elegante, oude, eikenhouten trap, die leidde naar een wachtruimte aan één kant en twee onderzoekkamers aan de andere. Het rook er naar poetsmiddel en bloemige luchtverfrisser in plaats van het angstaanjagende gas.

‘Hallo,’ zei een zeer luide stem die net zo rijk en intens klonk als een dure kersttaart. De eigenaar ervan liep met een uitgestoken hand naar hen toe. ‘Jij moet Joe zijn. Kom zitten, Joe. Je grote zus mag op die stoel op je wachten.’

‘Hemel,’ zei de knappe jonge tandartsassistente terwijl ze met haar ogen rolde.

‘En jij bent Grace,’ zei Niki terwijl hij Grace een stevige hand gaf.

Grace glimlachte. Door de fonkelende, blauwe ogen herkende ze de man onmiddellijk als Christies broer. Zijn haar was gedistingeerd zilvergrijs alsof het zijn pigment een hele tijd geleden was verloren, en was geknipt in een kort stekelkapsel, hoewel hij geen tekenen van kaalheid vertoonde. Hij had een volkomen andere lichaamsbouw dan zijn kleinere, rondere zus. Hij had lange armen en benen en was slank.

‘Goed dan, jongeman, ontspan je en maak een spannend ritje op deze stoel, helemaal gratis. Kun je je mond opendoen? Fantastisch! Aha, ik zie de kleine stouterd al! Ik ben bang dat hij getrokken moet worden. Maar maak je geen zorgen, Joe. Ik ben de beste tandarts ter wereld en je zult er helemaal niets van voelen.’

Hij verdoofde Joe zo voorzichtig dat de jongen geen geluid maakte. En terwijl de verdoving begon te werken, moedigde hij Joe aan zich te concentreren op de ‘zoek de verschillen’-posters die aan het plafond hingen. De kies was er in een oogwenk uit en even later spoelde Joe zijn mond en pakte een lolly uit een bak die de tandartsassistente hem voorhield, en een sticker met een leeuw waarop stond: ik ben zo moedig als een leeuw.

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei Grace. ‘Ik ben je zo ontzettend dankbaar.’

‘Helemaal no problemo,’ zei Niki. ‘Joe was fantastisch. Een sterpatiënt. En een vriendin van Christianya is een vriendin van mij.’

‘Ik wist niet dat Christie daar een afkorting van was,’ zei Grace terwijl ze dacht: wat een prachtige naam.

‘Russische voorouders,’ vertelde Niki. ‘Adel die ontsnapt is tijdens de revolutie. Wie weet, als ze waren gebleven was ik nu misschien tsaar geweest. Dat is de koning van Rusland, Joe.’

‘Echt waar?’ vroeg Joe met opengesperde ogen.

‘Absoluut,’ zei Niki terwijl hij naar hem knipoogde. Hij had een fantastische glimlach, net als Christie. Eerlijk en vriendelijk en van oor tot oor.

Hij stak zijn hand uit en Joe schudde hem krachtig.

‘Goed, Joe, ik hoop dat ik je volgende keer in minder pijnlijke en vrolijkere omstandigheden zie.’

Joe keek naar hem met een verdoofde, scheve glimlach.

‘Oké, Joe, laten we gaan betalen,’ zei Grace terwijl ze de hand van de jongen vastpakte.

‘Absoluut niet, ik wil er niet van horen!’ zei Niki.

‘Natuurlijk wel. Ik kan je dit niet gratis laten doen.’

‘Ik sta erop en in mijn praktijk ben ik de baas dus win ik de discussie,’ zei Niki terwijl hij haar met zijn vinger het zwijgen oplegde. ‘Het is een gunst aan de vriendin van mijn zus.’

‘Dat is heel aardig van je,’ zei Grace, terwijl ze bedacht dat zijn hart net zo groot leek als dat van zijn zus. Ze bedacht dat ze Christie zou vragen wat zijn favoriete drankje was. Het zat niet in haar karakter om niet te betalen.

‘Het was me een genoegen. Tot ziens, Grace,’ zei Niki glimlachend. Zijn vingers sloten om Grace’ hand. Ze waren sterk en warm. Het was heel vreemd, maar het was net of ze een zachte elektrische schok voelde.

Grace voelde dat haar hartslag onwillekeurig versnelde terwijl Christies broer hen beleefd naar de voordeur bracht.