Hoofdstuk 18

..

Anna kwam seconden later bij, hoewel het veel langer leek, tussen een menigte die zich om haar heen had verzameld, met de vreemde man die haar op de grond in zijn armen hield en een stomme koe die heen en weer rende en riep: ‘Help, laat iemand een ambulance bellen. Een vrouw heeft een hartaanval gehad!’

Ze herinnerde zich dat ze overeind werd geholpen en de vernedering voelde toen ze haar bewustzijn terugkreeg. Ze probeerde compos mentis te lijken, zoals iemand die straalbezopen is probeert er nuchter uit te zien, met evenveel succes. ‘Er is niets aan de hand, er is niets aan de hand,’ herhaalde ze telkens weer. Maar ze hoorde de gekke vrouw schreeuwen: ‘Jullie moeten haar laten liggen. Ze moet naar het ziekenhuis. Ik heb een ehbo-diploma. Ik weet die dingen.’

Anna’s hersenen spoelden een stukje vooruit en het volgende dat ze wist was dat ze was meegenomen naar het stationscafé door een aardige vrouw met een schort die haar een kop thee met veel suiker gaf. Opnieuw een stukje vooruit en Anna zat in een rustige hoek op een stoel, waar ze door vriendelijke handen was neergezet. De hoektandman zat tegenover haar. Ze keek nog eens en schudde haar hoofd. Dronken vampiers Yorkshire-thee, want dat deed deze namelijk, en scheurden ze een pakje met chocoladekoekjes open? Ze kon zich dat niet herinneren van de Bram Stoker-film.

‘Ben je diabeticus?’ vroeg hij met een donkere stem en een sterk accent dat deed denken aan donkere bossen en sombere kastelen in Oost-Europa, terwijl hij haar de chocoladekoekjes aanbood.

‘Nee,’ zei Anna. ‘Vanochtend in elk geval nog niet.’

‘Dan ben je dus flauwgevallen uit angst voor mij,’ zei de man. ‘Dat spijt me heel erg.’ Hij had een bleke huid en ravenzwart haar tot over zijn schouders dat in een paardenstaart was gebonden. Er zat geen zweem grijs in, maar het leek niet geverfd. Zijn baard had dezelfde kleur, en vormde een dunne lijn die over een sterke kin en een vierkante kaak liep.

‘Ik weet zeker dat het niet helemaal jouw fout is dat ik flauwgevallen ben,’ zei Anna. Ze verzweeg dat ze zich niet kon herinneren wanneer ze voor het laatst normaal had gegeten en dat ze als gevolg daarvan momenten van duizeligheid had.

‘Ik heb op je gewacht,’ ging de man verder. Hij had erg blauwe ogen, intens als lagunes, met gouden vlekken erin, heel vreemd op een aantrekkelijke manier. Ze waren omringd door dikke, zwarte wimpers waar vrouwen een moord voor zouden doen. Zijn wenkbrauwen waren zwaar en zwart, gebogen en mannelijk.

‘Waarom? Wat wil je van me?’ vroeg Anna afwerend. ‘Waarom hang je rond op treinstations?’

‘Ik hang niet rond, ik zoek,’ antwoordde hij. ‘En niet alleen op stations, maar ook in bibliotheken, supermarkten en winkels. Ik zoek een vrouw.’

Anna deed haar mond open om antwoord te geven, maar ze had geen idee wat ze moest zeggen. Behalve: viezerik.

De man zocht in zijn ruime jas en haalde er een chic visitekaartje uit dat hij aan Anna gaf.

Vladimir Darq.

Verder stond er niets op, behalve een mobiel nummer. Hoe arrogant was dat? Of uitermate zelfbewust. Alsof hij onmiddellijk herkend zou worden. Het vreemde was dat de naam haar inderdaad vaag bekend voorkwam, hoewel ze zich absoluut niet kon herinneren waar ze hem eerder had gehoord. Crimewatch?

‘Wat wil je van me, meneer Darq?’ Ze sprak het uit als ‘Dark’. Hij corrigeerde haar niet, dus nam ze aan dat het goed was.

Vladimir Darq trok zijn handschoenen uit om zijn beker thee beter vast te kunnen houden. Hij had lange, slanke handen met zwartgelakte nagels, maar vreemd genoeg droeg dat bij aan zijn mannelijkheid. Hij droeg een enorme gouden ring aan zijn linkermiddelvinger waarop de letters darq stonden. Het was zijn enige ring, zag ze.

‘Luister,’ begon hij terwijl hij zo intens met zijn blauwe ogen naar Anna staarde dat ze voelde dat ze begon te blozen. ‘Jij bent de vrouw naar wie ik op zoek ben.’

Krankzinnigenalarm.

‘Goed, dan ga ik nu naar huis,’ zei Anna, die een poging deed om op te staan, wat niet lukte.

‘Alsjeblieft, luister naar me,’ zei hij. ‘Blijf zitten en luister naar me. Vijf minuten. Dat is alles wat ik vraag.’

Anna ging weer zitten omdat ze geen keus had. Haar benen weigerden elk ondersteunend verzoek van haar hersenen en op het moment dat ze ging staan, trok het bloed uit haar hoofd weg en voelde ze zich weer draaierig worden. En ze wilde absoluut niet dat hij dat wist omdat hij er misbruik van kon maken.

‘Mijn naam is Vladimir Darq. Ik ben designer,’ begon hij.

Ja, natuurlijk, dacht Anna, nu weet ik het weer. Ze had hem in modeshows gezien. Gok Wan had een paar van zijn vrouwen in Darq-jurken gekleed. Als dit de echte Vladimir Darq was en geen zielige oplichter. Tenslotte was het treinstation in Barnsley niet bepaald de plek om Laura Ashley, Coco Chanel en andere beroemdheden tegen te komen.

‘Je kent me misschien als een ontwerper van jurken, alleen jurken, maar dat is niet meer zo.’ Hij ontdeed zich van zijn hele collectie jurken met een zwaai van zijn prachtige hand. ‘Ik ben overgestapt naar een nieuw gebied: lingerie. Ik wil niet meer ontwerpen voor de diva’s van de A-lijst. Ik wil ontwerpen voor vrouwen die zich vanbinnen willen voelen alsof ze op de A-lijst staan,’ zei hij terwijl hij op zijn borstkas sloeg, op de plek waar zijn hart zat. ‘Ik heb een vraag. Kijk je weleens naar Gok Wan?’

‘Ja,’ zei Anna voorzichtig. O god, hij ging haar vragen om naakt over het perron te lopen!

‘En kijk je naar Janes Dames?’

‘Ik vind Janes Dames geweldig,’ hijgde Anna. Het was een nieuw programma dat concurreerde met de shows van Gok; min of meer met dezelfde formule en gepresenteerd door een jonge, prachtige, nuchtere goeroe in de dop met de naam Jane Cleve-Jones.

‘Er komt een nieuwe serie van Janes Dames. Ze hebben verschillende designers benaderd – mij uiteraard ook – en we hebben allemaal een model dat we willen transformeren. Mijn terrein zal lingerie zijn. Ik heb een vrouw nodig die zich mooi wil voelen, aards – Darq noem ik het. Ik geloof dat elke vrouw een Darq-kant in zich heeft, maar helaas beseffen de meeste vrouwen dat niet. Toen ik jou zag, wist ik zonder enige twijfel dat jij het bent. Ik wil dat jij mijn model wordt, ik wil dat jij andere vrouwen inspireert om mijn lingerie te dragen. Ik wil ontwerpen voor vrouwen zoals jij.’

‘Oude, overjarige hompen spek, bedoel je?’ zei Anna met een vreugdeloos lachje.

‘Nu, helemaal niet,’ zei Vladimir Darq, terwijl hij zich over de tafel boog en met een vinger langs Anna’s kaaklijn streelde waardoor ze begon te huiveren. ‘Vrouwen van eind dertig, begin veertig die denken dat ze niet langer sexy zijn of zich misschien nooit zo gevoeld hebben. Ik zie in de manier waarop je schouders hangen dat je je niet begeerd voelt. Je hebt niet geleerd dat seks van binnenuit komt. Ik proef dat anderen er niet voor gezorgd hebben dat je een goed gevoel over jezelf hebt. Ik heb natuurlijk gelijk. Je denkt dat het leven je is vergeten.’ Hij pakte een streng van Anna’s doffe bruine haar en liet het door zijn vingers glijden.

Anna voelde de tranen in haar ogen springen en slikte ze weg.

Vladimir Darq had niet meer dan die kleine beweging nodig om te weten dat hij gelijk had met zijn veronderstelling. Niet dat hij daaraan had getwijfeld. Daarvoor had hij te veel vertrouwen in zijn intuïtie.

Anna blies haar wangen op. Was het zo duidelijk dat ze een niet geliefde, afgewezen vrouw was met net zoveel vuur als een gebruikte lucifer in een kanaal – zelfs voor een totale vreemde die aan de overkant op het perron stond? Hemel, ze moest een verschrikkelijke trol zijn.

‘Het maakt niet uit. Ik kan je veranderen,’ fluisterde Vladimir Darq. Zijn stem was als een fluwelen liefkozing. ‘Ik kan ervoor zorgen dat je je mooi voelt. Ik kan je leven in minder dan acht weken veranderen. En jij zult vrouwen zoals jij inspireren om mooi te zijn. Je zult de eerste van mijn mooie Darq-vrouwen worden.’

‘Mooi?’ vroeg Anna met een droog lachje. Het woord was nooit op haar van toepassing geweest. Niemand had ooit gezegd: Anna Brightside, je bent mooi. Of knap, of aantrekkelijk. In haar tienerjaren was ze de tel kwijtgeraakt van de keren dat ze had gepraat met knappe jongens en zich tijdens het gesprek had gerealiseerd dat ze eigenlijk in contact probeerden te komen met haar veel knappere vriendin Caroline, met haar fantastische kuiltjes en ogen als poelen stroop. Toen ze een twintiger was, kreeg ze nog minder mannelijke aandacht, als dat al mogelijk was, ondanks haar vlekkeloze huid en herfstachtige haarkleur. Toen ze een dertiger was ontmoette ze Tony, met zijn vleierige praatjes en enorme seksuele honger. Dat ze het onderwerp was van zijn hartstocht, had haar opgetild naar een soort staat van begeerlijkheid. Tot hij haar liet vallen voor miss Deinende Borsten, natuurlijk. En nu zat ze tegenover een vent die zich verkleed had als vampier en haar vertelde dat zijn magische lingerie haar mooi zou maken. Op haar negenendertigste? Nadat ze haar hele leven net zo aantrekkelijk was geweest als magnoliakleurige verf? Was hij zijn blindengeleidehond kwijt? Of was hij een hulpverlener?

‘Ik heb moeite om dit allemaal te geloven,’ begon Anna terwijl ze haar voorhoofd van verwarring fronste. ‘Ik bedoel, dit is Barnsley en ik zit in een treinstation. En jij zegt dat je Vladimir Darq bent en me in een televisieserie wilt hebben? Ik begin te denken dat ik nog steeds flauwgevallen op de grond lig en dit droom.’ Dat gevoel werd nog versterkt doordat ze telkens als zijn lippen van elkaar gingen, een zweem van zijn hoektanden zag.

‘Hoe heet je?’

‘Anna. Anna Brightside.’

‘Alsjeblieft, Anna Brightside, denk erover na,’ zei hij. ‘Googel me op internet en zie dat ik betrouwbaar ben.’ Hij boog zich nog dichter naar haar toe en zei met een stem die geen tegenspraak duldde: ‘We beginnen zaterdag negen mei met filmen. Je gaat dit samen met mij doen.’

‘O ja?’ zei Anna. Verwaande kwast.

‘Inderdaad, en ik verwacht dat je me snel belt om dat te bevestigen,’ zei Vladimir Darq. ‘Het is soarta – het lot – dat we elkaar hebben ontmoet. Soarta.’ En voor Anna nog iets kon zeggen, ging hij staan, pakte haar hand, gaf er een kus op en sloeg zijn hielen tegen elkaar alsof hij keizer Wilhelm was. Daarna vertrok hij in een draaikolk van zwarte jas.

‘Jezus,’ zei Anna. Ze kon niets bedenken wat beter paste bij dit moment.