Hoofdstuk 7

..

Geen van hen begon erover, maar de vrouwen voelden de volgende dag allemaal de veranderde sfeer toen ze de afdeling op liepen. Het was alsof iemand de lucht had gezuiverd waardoor alles lichter en frisser was. Christie zat achter haar bureau en begroette hen met een hartelijk ‘goedemorgen’. Brian had ’s ochtends alleen geglimlacht en Malcolm deelde lijsten met taken uit nog voordat ze hun jas uit hadden.

De eerste dagen werd Christie aan veel mensen voorgesteld. Ze was zich er uitstekend van bewust dat veel afdelingsmanagers nieuwsgierig waren naar haar relatie met James McAskill. Ze wisten echter ook dat hij niet gek was en niemand zou aannemen die voor zo’n belangrijke afdeling niet geschikt zou zijn. Het werd iedereen die een gesprek met Christie had duidelijk dat ze ervaren was.

Christie was op haar beurt onder de indruk van haar team. James had de juiste mensen uitgekozen. Ze wisten hoe ze een telefoon moesten opnemen en waren efficiënt. Dawn was van nature een regelaar. Het enige dat Christie ongerust maakte, was het feit dat er geen interactie tussen de vrouwen was.

Na haar vierde dag besprak ze het met Niki.

‘Misschien heeft het met het leeftijdsverschil te maken,’ opperde hij.

‘Nee, dat is het niet.’ Christie schudde haar hoofd. ‘Het is net of ze allemaal eilanden zijn.’

‘Eilanden?’ zei Niki lachend. ‘Wat bedoel je daar in vredesnaam mee?’

‘Ik bedoel, ik bedoel...’ Christie worstelde om het onder woorden te brengen. ‘Er is geen band tussen hen, terwijl ze toch al een tijd samenwerken.’

‘Maar dat is niet ongewoon,’ zei Niki. ‘Herinner je je die tandartsassistente die ik een paar jaar geleden heb gehad? Ik kan me haar naam niet eens meer herinneren en dat is gedeeltelijk mijn punt. Ze heeft drie jaar voor ons gewerkt en niemand wist dat ze trouwde toen ze een jaar bij ons was, tot ze vertelde dat haar naam veranderd was. En Julie zag dat ze in verwachting was voordat ze het vertelde. Vijf maanden zwanger en ze had er geen woord over gezegd.’

‘Ja, ik weet het nog,’ zei Christie. ‘Maar zij was een koude vis. Mijn werkneemsters zijn dat niet, die zijn erg vriendelijk. Niet dat ik verwacht dat ze arm in arm naar het koffieapparaat lopen, maar je zou denken dat ze... een beetje meer een band hadden opgebouwd. Dit is onnatuurlijk, vooral voor vrouwen.’

‘Christie, Christie, Christie.’ Niki zuchtte geduldig. ‘Misschien vinden ze het prettig zo. Niet iedereen beschouwt werk als een sociale gebeurtenis.’

‘Dat is waar,’ zei Christie. Maar ze vroeg zich toch af wat er aan de hand was in hun levens, dat ze zo op zichzelf waren.

..

Malcolm wachtte tot het eind van de week voordat hij naar Christies bureau paradeerde, zijn hand op het scherm legde dat Onderhoud over een uur zou weghalen, en zichzelf voorstelde. Hij had gezien hoe McAskill haar had binnengehaald en hij was geen idioot. Hij besefte dat Christie Somers belangrijk was.

‘Leuk om je te ontmoeten.’ Hij glimlachte, liet zijn blik snel over haar borsten glijden terwijl hij dacht dat ze het niet in de gaten had en stak vol zelfvertrouwen zijn hand uit. ‘Malcolm Spatchcock.’

‘Christie Somers,’ antwoordde ze met een brede glimlach. Ze gaf hem een stevige, vriendelijke hand.

‘Tja, ik wilde eigenlijk alleen zeggen dat je niet moet aarzelen om het me te vragen als je iets wilt weten over Bakkerij. Tot voor kort leidde ik de afdeling.’ Malcolm begon te fluisteren. ‘Tussen jou en mij gezegd: de vorige afdelingsmanager was niet meer geïnteresseerd toen hij eenmaal wist wanneer hij met pensioen zou gaan. Daar heeft de afdeling onder geleden. Ik heb de boel drijvend gehouden.’

‘Dank je wel dan. Je hebt goed werk geleverd.’

‘Heb je al eerder op de afdeling Bakkerij gewerkt?’ vroeg hij.

‘Nee,’ antwoordde Christie zonder verdere uitleg.

Fantastisch, dacht Malcolm. Ze hebben de positie niet alleen aan een vreemde gegeven, maar ook nog eens aan iemand die geen enkele ervaring had. Heel vreemd. Heel verdacht.

De andere vrouwen probeerden te werken, maar de verleiding om Christie en Malcolm af te luisteren was te groot.

‘Waar kom je vandaan? Morrisons? Handi-Save?’

‘Geen van tweeën,’ antwoordde Christie. Mijn hemel, wat was hij nieuwsgierig. Als zijn hoofd doorzichtig was geweest, zou ze beslist een rij vragen hebben gezien. Ze hoopte dat hij niet het type was dat haar probeerde onderuit te halen zodra hij daar de kans voor kreeg, want dan stond hem een verrassing te wachten. Ze was dol op confrontaties en ze was er goed in. Het verhoogde haar adrenalinepeil in plaats van haar zelfvertrouwen te beschadigen.

Malcolm leunde verder over het scherm. Christie rook een zweem overvloedig aangebrachte aftershave.

‘Misschien moeten we een keer gaan lunchen. Ik heb een aantal goede ideeën voor de afdeling die ik nog niet heb kunnen doorvoeren. Het zou jammer zijn als ze verloren gaan.’

‘Ja, natuurlijk, dat zou leuk zijn. Iedereen is zo vriendelijk en behulpzaam,’ zei Christie terwijl ze opstond.

‘Mooi, laten we snel iets afspreken,’ zei Malcolm met een knipoog voordat hij terugliep naar Kaas, in de veronderstelling dat hij een erg succesvolle eerste ontmoeting had gehad met iemand die een sleutelfiguur bij White Rose Stores kon worden.

Christie dacht even na. Malcolm leek vriendelijk, op een enigszins agressieve manier. Maar misschien was zijn vrijpostigheid een overcompensatie voor zijn zenuwen. Daarna werden haar gedachten in beslag genomen door de klok. Het was vijf uur ’s middags en niemand maakte aanstalten om zijn jas aan te trekken.

‘Hebben jullie de tijd gezien, dames?’ vroeg Christie.

Ze knikten allemaal.

‘En?’ Christie ging op de rand van Anna’s bureau zitten.

‘We stoppen gewoonlijk niet voor halfzes,’ zei Raychel.

‘Waarom? Zijn jullie verslaafd aan je werk?’

‘Nee, maar...’ begon Dawn aarzelend.

‘Ga door,’ drong Christie aan.

‘Tja, Malcolm stond er altijd op dat we langer werkten.’

‘Wat een flauwekul!’ riep Christie. ‘Ik weet toevallig dat James zo vaak mogelijk voor zes uur vertrekt, en hij is de eigenaar. Maar goed, ik ben nu het hoofd van deze afdeling en ik doe niet mee aan die onzin. Als mensen hun werk niet kunnen doen in een week van vijfendertig uur, moeten we extra personeel aannemen of kijken waar dat door komt.’

‘Het werk is helemaal bij,’ zei Grace.

‘Zie je wel. En nu vertrekken jullie allemaal. Ik zie jullie maandag om negen uur en geen seconde eerder. Het is vrijdagavond. Hebben jullie geen mannen en sociale levens om naartoe te gaan?’

Ze stonden zenuwachtig op en begonnen langzaam hun jassen aan te trekken, niet in staat om het gevoel van zich af te schudden dat ze iets deden wat niet mocht en dat er zo een paar sterke kerels naar binnen zouden stormen die hen terugdrongen naar hun plaats.

Christie keek hen glimlachend na. Wat een geweldig stel vrouwen. Ze hoopte dat ze allemaal een fijn weekend zouden hebben. Het leven was te kort om het ellendig te slijten – zoals zij maar al te goed wist.

Malcolm zag zijn vroegere werkneemsters achter elkaar naar buiten lopen. Hij was nooit voor zessen van zijn bureau opgestaan en hij zag niet in waarom een ander dat wel zou doen; hoewel zijn extra toewijding niet bepaald beloond was. En eigenlijk had het niet zozeer met toewijding te maken, maar met het feit dat hij niet naar huis wilde omdat zijn vrouw daar voortdurend aan zijn hoofd zeurde.

In elk geval had Christie een enorme invloed op de grote baas. Hij zou niet rusten voordat hij had uitgevonden waarom dat was.