Hoofdstuk 32

..

Grace zat aan tafel voor de zondagse lunch. Ze haatte het dat ze niet met haar hele gezin aan tafel zat. Laura was er met Joe, en Sarah was met haar man Hugo en Sable gekomen. Gordon zat aan het hoofd van de tafel en nam het snijden van het vlees zoals altijd bijzonder serieus. Paul had hier moeten zijn; de laatste tijd merkte ze dat ze dat tegen Gordon wilde schreeuwen. Maar Grace was er niet aan gewend om tegen iemand uit te varen, en al helemaal niet tegen Gordon.

‘Hoe gaat het op je werk, mama?’ vroeg Sarah. ‘Ik hoop dat je nieuwe cheffin geen enorme bitch is?’

‘Het gaat heel goed en de nieuwe cheffin is ontzettend aardig, dank je, liefje,’ zei Grace. Ze vermoedde dat Sarah een bijbedoeling had.

‘Je hebt mama gisteren doodsbang gemaakt, Sarah, door te zeggen dat je weeën had,’ zei Laura onschuldig.

‘Dat was ook zo,’ antwoordde Sarah. ‘Ik was erg bezorgd, daarom heb ik papa gebeld om Sable op te halen. Gelukkig verdween de pijn net voordat ik naar het ziekenhuis zou gaan.’

‘Ja, dat was een geluk,’ zei Laura met meer dan een zweem sarcasme. ‘En ruim op tijd voordat de winkels dichtgingen,’ mompelde ze tegen zichzelf.

‘Maar goed, je vertelde over je baan,’ zei Sarah, die haar zus verder negeerde.

‘Zijn de mensen daar aardig, nana?’ vroeg Joe.

‘Ze zijn allemaal heel aardig, Joe,’ zei Grace.

‘Zijn ze van jouw leeftijd?’ vroeg Sarah terwijl ze de juskom pakte.

‘Nee, Raychel is een twintiger, Dawn een dertiger, Anna is afgelopen week veertig geworden en mijn cheffin is achter in de veertig.’

‘Dus je hebt geen competitie als het gaat om vroegtijdige pensionering?’ vroeg Sarah.

‘Dat kan niet lang meer duren,’ zei Gordon. ‘Ik heb eigenlijk zin om te gaan vragen wat er aan de hand is.’

Grace keek geschokt naar hem. ‘Dat kun je niet maken!’

‘Wat is het ergste dat ze kunnen doen?’

‘Het zou van invloed kunnen zijn op het bedrag dat ik meekrijg,’ improviseerde Grace. ‘Als ze denken dat ik wanhopig graag weg wil, betalen ze me niet zoveel.’ Poeh! Daar ontsnapte ze ternauwernood!

‘Een heel goed punt,’ zei Hugo, waarna hij een enorm stuk gebakken aardappel in zijn mond schoof en er slordig op begon te kauwen.

Gelukkig leek Gordon tevreden met Hugo’s bevestiging. Daarmee was dat onderwerp gelukkig van de baan. In elk geval vanmiddag.

‘Ik hoef geen toetje, mam,’ zei Laura. ‘Joe en ik gaan een wandeling maken. Het zou betekenen dat ik nog meer calorieën moet verbranden.’

‘We nemen een hond mee,’ zei Joe opgewonden.

‘Je hebt je bord niet leeggegeten, Joe, dus je had toch geen toetje gekregen,’ zei Gordon. Zelfs tegen Joe werd hij onvriendelijker, dacht Grace, maar ze gaf geen commentaar.

‘Hij heeft aldoor kiespijn. Ik denk niet dat hij een toetje had gewild,’ antwoordde Laura stijfjes toen ze het gezicht van haar zoon zag.

‘Ga dan met hem naar de tandarts,’ zei Gordon.

‘Die van mij is op vakantie en niemand wil voor vrijdag naar zijn gebit kijken. Ik had moeten liegen en zeggen dat het een noodgeval was.’

‘Ik zal het aan mijn cheffin vragen,’ zei Grace. ‘Ik weet zeker dat ze heeft gezegd dat haar broer tandarts is. Misschien kan hij helpen.’

‘Wat zei je over een hond? Jullie hebben toch geen hond gekocht?’ vroeg Hugo.

‘Nee, hij is van mijn vriend Charles,’ zei Laura.

‘O, heb je weer een relatie?’ vroeg Sarah. ‘Kennen we hem?’

‘Nee, je kent hem niet,’ antwoordde Laura.

‘En wat doet hij voor de kost?’ drong Sarah aan.

‘Hij is architect,’ kwam Joe trots tussenbeide.

‘Echt waar?’ vroeg Sarah, duidelijk onder de indruk.

‘Hij kan elk moment hier zijn om ons op te halen. Joe, trek je schoenen aan, schat.’

‘Vraag hem binnen,’ stelde Grace voor.

‘Absoluut niet!’ lachte Laura. ‘Dat is veel te eng voor hem. Misschien over een paar weken.’

Joe had zijn eerste schoen nauwelijks aan toen er buiten een auto toeterde.

‘Ik denk dat hij er is, liefje,’ zei Grace die haar dochter een afscheidskus gaf voordat ze zich bukte om Joe met zijn tweede schoen te helpen.

‘Ik wil hem zien.’ Sarah rende naar het raam. ‘Jammer, je kunt niet veel van hem zien! Hij staat verkeerd om geparkeerd.’

‘Wat jammer nou,’ zei Laura met een pruilmondje. ‘Dan zul je gewoon moeten wachten.’

‘Veel plezier,’ zei Grace. Ze gaf Joe een kus op zijn wang. Ze wist dat ze een heerlijke middag zouden hebben omdat Laura verliefd was en Joe gek was op honden.

Nadat ze afscheid hadden genomen, liepen ze over het tuinpad naar de wachtende auto. Gordon liep naar het raam terwijl Sarah ging zitten.

‘Dat werd weer eens tijd, nietwaar?’ zei ze.

Grace vroeg zich af wat Gordon buiten zag waardoor zijn rug verstijfde en zijn ogen zich vastzogen als een rottweiler voordat hij aanviel.