Hoofdstuk 57

..

Toen Grace de afdeling op kwam lopen, werd ze meteen omringd door haar collega’s. ‘Wat doe je hier in vredesnaam?’ vroegen ze. Het was echter een retorische vraag. Ze hoefden het antwoord niet te horen, en zetten haar op haar stoel met een kop koffie, een grote schaal koekjes en een doos zakdoekjes, omdat de tranen in Grace’ ogen sprongen door hun bezorgdheid.

‘Hoe voel je je, of is dat een heel stomme vraag?’ vroeg Dawn toen ze tijdens de koffiepauze naar Grace toe kwam. ‘Hoewel ik natuurlijk nooit stomme dingen zeg,’ voegde ze er met een glimlach vol zelfkennis aan toe.

‘Ik voel me goed,’ antwoordde Grace kalm, en vreemd genoeg was dat ook zo. Ze voelde zich opmerkelijk onverschillig over de gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen. Ze was niet eens in paniek geraakt door het stukje in de Evening Star over de vrouw in Penistone die gevangen werd gehouden door haar echtgenoot en was bevrijd door de politie. ‘Een onbekende man wordt vastgehouden in verband met het incident.’ Er stond niet bij dat de onbekende man was opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, zoals de politie aan de familie had verteld.

Grace wist dat het allemaal te veel was om te bevatten en dat haar hersenen haar beschermden door de verschrikking op een armlengte afstand te houden tot ze sterk genoeg was om ermee om te gaan. De kalmte die ze overdag voelde was een tijdelijk voordeel. ’s Nachts had ze echter slaappillen nodig om maar een beetje te kunnen slapen.

‘Ga je morgen met ons mee naar de pub?’ vroeg Anna terwijl ze Grace een vriendschappelijk duwtje gaf. Van dichtbij waren de blauwe plekken onder Grace’ make-up zichtbaar, maar daar zei ze niets van. ‘Ik begrijp het natuurlijk als je niet wilt, maar het zou niet hetzelfde zijn zonder jou.’

‘Ik ga graag mee,’ antwoordde Grace.

‘Fantastisch,’ zei Dawn. Ze schaamde zich stiekem dat het voor haar niet snel genoeg vrijdagavond kon zijn.

..

Tot Dawns verbijstering was het podium leeg toen ze de volgende avond met z’n vijven de Rising Sun binnen liepen.

‘Speelt de band vanavond niet?’ vroeg ze aan een passerende serveerster toen ze bij de bar stond.

‘Dat zal wel niet,’ antwoordde ze terwijl ze met een mandje brood voor een paar eters wegrende.

Dawn wist niet wat ze ervan moest denken. Had Al Holly daarom afgelopen zondag met haar door willen brengen? Was dat zijn manier geweest om afscheid te nemen? Was dit de verrassing waarover hij het had gehad?

‘Het spijt me,’ zei de serveerster bij haar schouder. ‘Ze staan op de snelweg in de file. Ze komen zo meteen.’

Dawns humeur verbeterde onmiddellijk. Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze Al straks zag. Sinds afgelopen zondag waren de dagen voorbij gekropen als een schildpad met reumatische knieën.

‘Wat is er sinds dinsdag met Gordon gebeurd?’ vroeg Anna aarzelend aan Grace. ‘Je hoeft er natuurlijk niet over te praten als je dat niet wilt.’

‘Hij is in het ziekenhuis,’ zei Grace met een emotieloze stem. ‘Hij staat onder psychiatrische observatie.’ Ze kon zich voorstellen dat Gordon daar woedend over was.

‘Je gaat toch niet... ik bedoel, ga je naar hem terug?’ vroeg Raychel voorzichtig.

‘Nee,’ zei Grace zonder een zweem van aarzeling. Ze zou Gordon zijn obsessieve en gevaarlijke egoïsme nooit vergeven. Ze was nog maar een paar dagen bij hem weg, maar ze had al een heel ander perspectief. Ze besefte dat ze zijn gedrag heel lang als normaal had geaccepteerd terwijl het dat helemaal niet was. Ze voelde zich bevrijd sinds ze uit Powderham Crescent weg was.

Dawn kwam naar de tafel met een blad met glazen en een fles merlot, en mengde zich in het gesprek.

‘Is hij eerder gewelddadig geweest?’ vroeg ze.

‘Nee,’ antwoordde Grace. ‘Hij is altijd nogal opvliegend geweest, maar ik had nooit verwacht dat hij tot zoiets in staat zou zijn.’

‘Het is angstaanjagend, vind je niet?’ Dawn huiverde. ‘Herinneren jullie je die man in Schotland nog, die helemaal flipte en al die kinderen heeft doodgeschoten? Hoe kan het dat iemand zo instort?’

‘Ik neem aan dat het in veel gevallen een erg lange, langzaam brandende lont naar een paar staven dynamiet is,’ zei Christie. Ze vroeg zich af wat voor huwelijk Grace had gehad als haar man naar haar werk kwam om te informeren naar haar kansen op vervroegd pensioen. Alleen al daardoor leek hij erg overheersend. Zo iemand brak eerder onder druk dan dat hij boog.

Grace nam een slok wijn, die warm in haar keel voelde. Bijna net zo warm als de gedachte dat ze vanavond naar West House zou gaan en niet naar het huis waar ze met Gordon had gewoond, hoewel ze daar binnenkort toch weer naartoe zou moeten.

‘Gordon kennende zegt hij waarschijnlijk tegen zichzelf dat het een hoop drukte om een eenvoudige huiselijke ruzie is. Het zal me niet verbazen als hij verwacht dat ik zijn eten op tafel heb staan als hij thuiskomt, en hij er niets meer over zegt.’

‘Je maakt een grapje!’ riep Raychel, maar meteen daarna herinnerde ze zich hoe snel Nathan Lunn altijd herstelde van zijn aanvallen van razernij en doorging waarmee hij bezig was geweest op het moment dat hij woedend was geworden.

Grace wist dat ze niet ver naast de waarheid zat. Ze had niet zoveel psychologische kennis als Christie, maar ze kende haar man, die wat haar betreft zo snel als het menselijk mogelijk was haar ex-man zou zijn. Ze wist dat Gordon het haar zo moeilijk mogelijk zou maken. Hij zou vinden dat ze overdreef en zich onzinnig gedroeg. Hij zou niet begrijpen dat hij iets had gedaan wat niet door de beugel kon. Hij zorgde er gewoon voor dat er orde heerste, wat paste bij zijn rol als hoofd van een respectabele huishouding. Gordon had Paul en Laura niet meer willen zien en was woedend geworden op Joe. Gedrag dat in zijn ogen volkomen acceptabel was. Grace haalde diep adem om het geheim te vertellen dat ze nog met niemand had gedeeld.

‘Ik stond op het punt bij hem weg te gaan.’

‘Wist hij dat?’ vroeg Anna.

‘Nee, maar ik denk dat hij een vermoeden had en niet wist wat hij moest doen. Hij beschuldigde me er min of meer van dat ik een verhouding op mijn werk had.’

‘Wat? Met wie dan?’ snoof Dawn.

‘Niemand in het bijzonder. Het was een excuus voor zijn gedrag.’

Christie knikte. ‘Afwijzing kan een enorme hoeveelheid geweld veroorzaken.’ Ze zag dat het Grace duizelde en stootte haar zachtjes aan. ‘Je bent veilig,’ fluisterde ze.

‘Dat klopt,’ antwoordde Grace. ‘En ik wil heel graag zeggen dat ik jullie allemaal als mijn vriendinnen beschouw. Ik kan niet... ik kan niet onder woorden brengen hoeveel jullie in die korte tijd voor me zijn gaan betekenen.’ Ze haalde diep adem om haar emoties de baas te blijven.

‘Hoe ver heb je vooruitgedacht?’ vroeg Anna zachtjes. ‘Het moet verschrikkelijk zijn. Ik zou niet weten waar ik moest beginnen.’

‘Eén dag,’ viel Christie haar in de rede. ‘Ik denk niet dat je langer dan één dag vooruitdenkt als je je in zo’n situatie bevindt.’

‘Ik zal snel moeten beginnen met plannen maken,’ zei Grace. ‘Ik kan niet eeuwig bij jou blijven.’

‘In vredesnaam, Grace, het huis is enorm groot. Ik weet zeker dat er mensen bij ons wonen die we nog nooit hebben gezien,’ zei Christie glimlachend. ‘Bovendien vindt Niki het heel leuk om zijn culinaire talenten aan iemand te laten zien. Ik ben helaas nogal blasé geworden. Vanavond eten we kip, paddenstoelen en risotto met aspergekoppen, een van zijn dertig beroemde gerechten.’

Anna dacht met een pijnscheut terug aan de culinaire kwaliteiten van Tony. Hij was bijzonder extravagant in de keuken: Laurence Llewelyn-Bowen ontmoet Jean-Christophe Novelli. Ze vond het fijn als een man van koken hield, en hij was zo goed dat het op een voorspel leek. Maar de keuken was de enige plek geweest waar ze dat had gekregen. Het was een enorme verspilling want ze betwijfelde of het gehemelte van Lynette Bottom iets anders dan kipnuggets kon waarderen.

‘Dat moet fantastisch zijn!’ zei Dawn vrolijk. ‘Calum heeft een keer een broodje patat voor me gemaakt. Uit de magnetron. Avontuurlijker dan dat wordt hij niet.’ Ze bedacht ineens dat ze de man afviel met wie ze over een maand zou gaan trouwen, en probeerde er een draai aan te geven. ‘Maar hij heeft er veel werk van gemaakt. Hij heeft tot aan de randen boter op het brood gesmeerd.’ Ergens in haar hoofd hoorde ze twee handen langzaam applaudisseren. Wauw.

‘Calums talenten liggen vast op een ander vlak.’ Christie glimlachte vriendelijk. Ze was niet de enige die zich afvroeg waarom Dawn trouwde met iemand die ze haar hele leven een trap onder zijn kont zou moeten geven.

‘Zeg dat wel,’ antwoordde Dawn. Ze lachte een beetje te hard en het lukte haar niet om over te brengen dat Calum een beest in bed was. Ze hoopte maar dat ze haar geen details zouden vragen omdat ze niet in staat was die te geven. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Samuel het podium op kwam en haastig apparatuur klaarzette, gevolgd door de anderen.

‘Wat is er met jou aan de hand?’ vroeg Anna. ‘Je straalt helemaal.’

‘Ik?’ vroeg Dawn, die probeerde haar hartslag in bedwang te houden.

‘Volgens mij is het een van die gitaristen,’ zei Raychel met een plagerige glimlach. ‘Je vindt hem leuk.’

‘Niet waar!’ protesteerde Dawn.

‘Waarom bloos je dan?’

‘Dat doe ik niet,’ zei Dawn met een vuurrood hoofd. ‘Ik vind het gewoon leuke jongens, dat is alles. Ik ben gek op hun muziek.’

‘Het spijt me dat we laat zijn, mensen,’ klonk Samuels stem door de microfoon. ‘We hebben vastgezeten in jullie fantastische Engelse verkeer, maar we zijn hier nu en we beginnen met dit nummer.’ Ze zetten moeiteloos het eerste nummer in.

‘Heb je ze voor je bruiloft geboekt?’ vroeg Anna.

‘Nee, ze vertrekken op die dag.’

‘O, dat is jammer.’

‘Ja,’ zei Dawn. Ze wilde er niet aan denken. ‘Zal ik wat chips gaan halen? Ik heb een beetje honger.’ Ze moest van de anderen weg omdat ze het gevoel had dat ze drie vragen verwijderd was van het moment dat haar stem zou breken.

Het was drukker bij de bar dan anders. Dawn had net een paar zakken cheese-onion-chips besteld toen het eerste nummer voorbij was.

‘Het volgende nummer is speciaal,’ zei Samuel met zijn lijzige stem. ‘Het heet “I Took My Chance With You” en we hebben een gastzangeres die het gaat zingen. Ik wil graag een warm welkom voor miss... Dawny... Sole!’

Afwezig begon Dawn met iedereen mee te klappen. Het kostte haar drie seconden voordat ze het besefte. Ze draaide haar hoofd in de richting van het podium en zag dat de bandleden naar haar gebaarden.

Nee, nee, nee, nee, nee! dacht ze. Dit kon niet gebeuren. Ze zocht koortsachtig naar een manier om te ontsnappen, maar ze was omringd door mensen die opzij gingen om haar door te laten. Haar benen, die onafhankelijk van haar paniekerige hersenen reageerden, verraadden haar door naar het podium te lopen. ‘Ik kan het niet, ik kan het niet,’ fluisterde ze tegen de bandleden. Ze negeerden haar volledig en trokken haar op het podium. Het was alsof ze in een nachtmerrie was beland. Het was alleen nog erger geweest als ze ook nog naakt op het podium had gestaan.

Al hing zijn gitaar om haar nek en pakte er een die achter hem stond.

‘Ga ervoor, meisje,’ fluisterde hij in haar oor. Zijn adem kriebelde in haar nek en wakkerde de vlammen in haar hart aan.

De intro begon. Dawn keek naar de zee van gezichten die naar haar staarden. Haar enige optie was haar mond opendoen en zingen om het achter de rug te hebben, en daarna het podium af te lopen en in een hoekje te sterven. Op de achtergrond zag ze dat Christie, Raychel, Anna en Grace waren gaan staan om naar haar te kijken.

Dawn deed haar mond open en hoorde de eerste beverige zinnen uit haar mond komen. Ineens besefte ze dat ze in een band zong, een echte band, en dat ze zich moest beheersen en zo goed mogelijk moest zingen, omdat ze anders in het bijzijn van heel veel mensen ongelooflijk af zou gaan. Ze dacht aan het feit dat haar vader en moeder met dit nummer hadden opgetreden, en dat haar vader en moeder nu, op dit moment, naar haar keken. Haar stem werd krachtiger en ze zag mensen in het publiek glimlachen en afwezig knikken met hun hoofd. Haar stemgeluid stroomde over hen heen naar de muren en ze zag dat Anna haar duim opstak. Ze was zich ervan bewust dat haar vingers in perfecte harmonie met de rest van de band over de snaren bewogen en het voelde allemaal heel goed. En toen Al de laatste rif speelde en het applaus en gejuich begon, stond Dawn te glimlachen, waarna ze zich omdraaide naar Al en vocht tegen de golf van euforie waardoor ze haar armen om hem heen wilde slaan. Hij knipoogde en zei: ‘Je vergooit je talent, liefje. Wacht op me.’ Een moment wist ze niet wat hij daarmee bedoelde: wachten als haar vriendinnen weg waren of voor altijd?

‘Wat een stem, wie had dat kunnen denken,’ zei Anna bewonderend toen Dawn bij de tafel terugkwam. ‘We krijgen een fles wijn van het huis omdat je zo mooi hebt gezongen. En jij zei tegen ons dat je niet zo goed was?’

‘Dat was zo mooi,’ zei Grace. ‘Je was helemaal in je element op het podium. Hoe kun je dat talent zo verstoppen?’

‘O, hou op,’ zei Dawn terwijl ze tegelijkertijd bloosde en straalde.

‘Je hebt echt talent.’ Christie klopte op haar arm. ‘Het was prachtig, Dawn. Je stem is perfect voor dit soort muziek.’

‘Echt, je zag eruit alsof je op een podium bent geboren,’ voegde Raychel eraan toe. ‘Het was duidelijk te zien dat je het fantastisch vond om te doen.’

‘Dat kan niet! Ik deed het in mijn broek,’ zei Dawn.

‘Alsjeblieft niet, dat is niet goed voor je imago,’ zei Anna lachend.

..

Dawn besloot dat ze maar één drankje zou drinken met Al Holly. Ze liep serieus gevaar om stapelverliefd op hem te worden en als hij probeerde om verder te gaan waar ze afgelopen zondag waren gebleven, wist ze niet of ze daar weerstand aan kon bieden. Deze keer zou er geen kleine jongen met een strandbal zijn om de kus die al een tijdje in de lucht hing, te voorkomen.

Al verraste haar echter. Hij praatte over banale dingen als files op de snelweg en chauffeurscafés. Hij vroeg niet of ze zondag kwam oefenen en Dawn begon er ook niet over. Ze gingen die avond uit elkaar als vrienden die al snel hun eigen weg zouden gaan, en alleen een paar colaatjes deelden. Zo moest het zijn, zei Dawn tegen zichzelf; het was goed zo. Maar toen Al naar het podium terugkeerde en zij naar haar auto liep, waren haar passen zwaar van teleurstelling en vertelde haar hart haar iets heel anders.

..

Anna merkte dat er de hele weg naar huis een glimlach op haar gezicht lag. Het was een heerlijke avond geweest, ook omdat Grace mee was gegaan. En dan dacht Anna dat haar relatie waardeloos was! Tony had in elk geval niet één gewelddadig vezeltje of zelfs bot in zijn lichaam. Eigenlijk had hij helemaal geen botten in zijn lichaam, hij was een lopende berg gelei. Ze zag een geleiachtige Tony voor zich die over straat wiebelde en moest lachen. Ze dacht terug aan de keer dat hij haar per ongeluk een kopstoot had gegeven tijdens het vrijen en hoe erg hij van slag was geweest omdat hij haar pijn had gedaan. Ze was even trots op zijn onvermogen om iemand expres pijn te doen – in elk geval fysiek. Daarna voelde ze een scherpe pijn in haar hart en ze zuchtte diep.

Ze stak vanaf het treinstation de straat over. Haar kleine, eenzame huis kwam in zicht. Er was vanavond een film op de televisie die ze graag wilde zien, en ze had ineens zin om een Tandoori Butter Chicken te laten bezorgen en ervan te genieten met een paar glazen riesling die gekoeld in haar koelkast lag. Ze haalde haar sleutel uit haar tas en trapte bijna op een nieuw cadeau van Tony – er lag een rode roos op haar stoep.