Hoofdstuk 53

..

Grace draaide haar hoofd en probeerde op de klok te kijken. Ze had er alles voor over gehad om haar armen terug te kunnen trekken, maar dat was onmogelijk omdat haar handen met een riem aan de tafelpoot waren vastgebonden. Ze probeerde te bedenken wat er met haar was gebeurd en zocht naar haar laatste herinnering. Ze was aan het strijken geweest terwijl er een Bond-film op de televisie was, dus was het maandagmiddag, Bank Holiday, geweest. Gordon had een beker warme chocolademelk voor haar gemaakt en daar had ze van gedronken terwijl ze zijn overhemden streek, ook al had hij er te veel poeder in gedaan waardoor het veel te zoet was – te zoet om het helemaal op te drinken. Ze wilde hem achterlaten in een schoon huis en zonder vuile was. Ze herinnerde zich dat ze medelijden met hem had terwijl ze zijn overhemden op kleerhangers hing. Zou hij het redden zonder haar? Ze hoopte dat ze op een geciviliseerde manier uit elkaar konden gaan. Daarna herinnerde ze zich niets meer.

Ze was ervan overtuigd dat hij haar had gedrogeerd. Ineens realiseerde ze zich dat hij dat de keer daarvoor ook had gedaan en de warme chocolademelk had gebruikt om het te maskeren. Daarom had ze zo lang geslapen en was ze op haar werk zo moe geweest. Probeerde hij uit hoeveel hij moest gebruiken om haar buiten bewustzijn te brengen? Het was lachwekkend ongelooflijk, iets wat in het echte leven niet gebeurde met een stel van in de vijftig in een buitenwijk. Maar ze lachte niet en het was wel degelijk gebeurd, omdat ze vastgebonden aan een tafelpoot op de vloer lag en Gordon op een stoel sliep met zijn hoofd op de tafel. Ze zag dat de stekker van de telefoon eruit was getrokken. Ze probeerde de tafelpoot op te tillen zodat ze de riem eronderdoor kon trekken, maar die was te zwaar. Bovendien zag ze terwijl ze met de riem worstelde, dat Gordon hem met een spijker aan de houten poot had vastgemaakt. Hoelang lig ik hier al? Hoe laat is het? Welke dag?

Grace probeerde na te denken, maar kon zich geen details voor de geest halen. Ze besefte alleen dat ze kalm moest blijven. Gordon gedroeg zich niet langer als een verwend kind dat zijn zin niet kreeg; dit gedrag was van een ander niveau. Hij was helemaal doorgedraaid. Ze wist niet waartoe hij in deze toestand in staat was. Ze had maar de helft van de chocolade gehad. Stel dat ze de beker leeg had gedronken? Het had haar dood kunnen zijn.

Ze wist niet of het de juiste tactiek was, maar ze moest proberen een stukje controle terug te krijgen. En ze moest hier weg zien te komen.

‘Gordon,’ riep ze zachtjes, hoewel haar keel nog droger was dan de vorige keer. ‘Gordon, lieverd.’ Het tweede woord bleef in haar keel steken. Ze voelde helemaal geen genegenheid voor de man die in de stoel zat te slapen. Ze had hem nooit eerder in zijn slaap bestudeerd. Hij zag er vredig en zorgeloos uit, hoewel hij daar helemaal geen recht op had.

‘Gordon,’ riep ze telkens weer, tot hij uiteindelijk snoof, zijn ogen opendeed en overeind ging zitten alsof hij niet wist waar hij was of wat hij had gedaan. Plotseling kwam hij bij zijn positieven en Grace zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij precies wist in welke situatie ze zich bevonden.

‘Gordon, ik moet naar het toilet,’ zei Grace.

‘Je zult het hier moeten doen,’ zei hij terwijl hij zich uitrekte.

‘Gordon, dat kan ik niet. Help me alsjeblieft overeind.’

Gordon wreef over zijn slapen terwijl hij vermoeid zuchtte. ‘Ik weet niet wat ik met je aan moet, Grace, ik weet het echt niet.’

‘Wat bedoel je ermee...’ Haar stem werd schril en ze moest zich dwingen om kalm te klinken. ‘... dat je niet weet wat je met me aan moet?’

Hij keek naar haar alsof ze moest weten wat hij bedoelde. Ineens stond hij op en begon tegen haar te schreeuwen.

‘Je hebt tegen me gelogen, Grace. Je hebt tegen me gelogen!’

‘Gordon, ik weet niet wat je bedoelt.’ Grace kromp ineen terwijl hij zijn handen tot vuisten balde, maar hij sloeg alleen op het tafelblad, waardoor de vibraties in de tafelpoot door haar armen trokken.

‘Je hebt geen excuus meer. Je stopt met werken, pensioen of geen pensioen, het is afgelopen.’

‘We kunnen de afkoopsom niet missen, lieverd,’ zei Grace terwijl haar stem begon te trillen. ‘Het duurt niet lang meer. Ik heb gehoord dat er binnenkort een nieuwe ronde komt.’

‘Je hebt er twee afgewezen, leugenachtig kreng!’ Deze keer sloeg Gordon met de rug van zijn hand in Grace’ gezicht. Ze schrok zo dat ze haar urine niet langer kon ophouden.

‘O god,’ was het enige dat ze kon uitbrengen. Hij wist het. Hoe was hij daarachter gekomen?

‘Ik ben naar je werk gegaan en heb met iemand een interessant gesprek over je gevoerd.’ Hij zei het op een afschuwelijke, alwetende manier.

‘Wie?’

‘Het maakt niet uit wie het was,’ zei Gordon. ‘Hij heeft me verteld dat je de kans hebt gekregen om met vervroegd pensioen te gaan, niet een keer maar twee keer, en dat je dat niet wilde. Je hebt het aanbod afgewezen en een promotie geaccepteerd.’

Grace wist dat Gordon niet blufte. Hij kon niet raden dat ze het aanbod twee keer had afgewezen. Maar Personeelszaken gaf dat soort details niet aan derden. Hij heeft het me verteld, had Gordon gezegd. Hij. Dat zou Malcolm toch niet geweest zijn?

Grace kreunde. Ze was bang en had pijn en van haar waardigheid was niets meer over.

‘Gordon, ik heb pijn. Alsjeblieft!’

‘En waarom ga je plotseling op vrijdagavond naar de pub? Vertel me niet dat je met de vrouwen van je afdeling gaat. Je denkt zeker dat ik niet goed bij mijn hoofd ben.’

‘Het ís met de vrouwen van mijn afdeling!’

‘Je koopt geen nieuwe jurk om met vrouwen naar de pub te gaan!’

Gordon maakte opnieuw een slaande beweging met zijn hand. Grace kromp in elkaar en wachtte op de klap, maar zijn hand bleef trillend van opwinding een paar centimeter boven haar gezicht hangen.

‘Kijk eens wat je me laat doen!’ schreeuwde hij, waarna hij in tranen uitbarstte. Ze liepen tussen zijn vingers door, die zijn ogen bedekten. Hij stopte net zo plotseling als hij begonnen was en spuugde naar haar. ‘Je verpest alles! Je gaat niet bij me weg, Grace. Ik laat het niet toe.’

Grace werd overspoeld door een golf van bittere haat. Gordon verdraaide alles. Hij dacht dat ze hem bedroog met iemand op het werk terwijl hij in feite degene was die haar had bedrogen. Hij had haar bedrogen in hun huwelijk. Hij had nooit geprobeerd om haar gelukkig te maken, hoewel hij dat in hun verkeringstijd had beloofd. Toen de ring eenmaal rond haar vinger zat, was hij teruggekomen op zijn belofte om zijn best te doen een hecht gezin te vormen. Door haar verlangen naar kinderen was ze opgesloten in een liefdeloze, seksloze relatie.

Grace deed haar uiterste best om geen antwoord te geven. Ze was niet in een positie om de situatie nog verder te laten escaleren, maar als ze niet vastgebonden was geweest, wist ze dat ze hem zou zijn aangevlogen. In plaats daarvan dwong ze zichzelf zo roerloos mogelijk te blijven liggen, om hem te laten denken dat ze weer buiten bewustzijn was. Hij wreef ruw met zijn handen over zijn ogen en vermande zich.

‘Ja, natuurlijk krijg je een handdoek en een washandje,’ zei hij alsof ze daarom had gevraagd. ‘Ik ben zo terug, lieverd.’