Hoofdstuk 37

..

De Mercedes stopte precies op tijd voor Anna’s huis. Leonid deed de deur weer open en trok haar opgewonden de gewelfde kamer in, die nu vol stond met de filmcrew. Ze kwamen naar haar toe om zich voor te stellen: Mark, de directeur, die erg armoedige kleren droeg en met zijn lange, magere gezicht en baard een geweldige Jezus zou zijn in een toneelstuk; een jonge assistente met ellenlange benen die Flip heette (een afkorting van Philippa, legde ze op een erg vertrouwelijke maar vrolijke toon uit); een punkachtige cameraman met een witte hanenkam die zich voorstelde als Bruce, en een mooie make-upassistente die Chas werd genoemd. Vladimir stond achter in de kamer met een kleine vrouw met grijs haar en een streng gezicht die een jaar of zestig was, en de lange, slanke Jane Cleve-Jones, die in het echt nog mooier was dan op de televisie. Ze kwamen naar haar toe en Vladimir knikte ter verwelkoming. Jane stelde zich voor met twee luchtkussen op Anna’s wangen. Iedereen leek heel aardig. Zelfs de hond kwam uit zijn mand en liep langzaam met een kwispelende staart naar haar toe, duwde zijn kop in Anna’s hand en snuffelde aan haar.

‘Hoe heet hij?’ vroeg Anna.

‘Luno.’

‘Ik heb een kat. Dat ruikt hij waarschijnlijk,’ zei Anna.

‘Misschien is hij deze keer niet bang voor de overdadige hoeveelheid knoflook,’ zei Vladimir terwijl hij snoof. Anna blies haar wangen op van verlegenheid, maar hij negeerde haar en stelde de streng kijkende vrouw met het witte haar aan haar voor. ‘Anna, dit is je visagiste. Mag ik je voorstellen aan Maria Shaposhnikova?’

De kleine vrouw stak haar hand uit en schudde die van Anna met de kracht van een wwf-worstelaar. Van dichtbij leek Maria op een sneeuwkabouter met een gerimpeld gezicht vol agressie.

‘Maria is een ster. Ik werk met niemand anders,’ zei Vladimir, waarna hij aan Maria vertaalde wat hij net had gezegd. Ze knikte zonder te glimlachen over het compliment.

‘Wil je iets drinken?’ vroeg Leonid terwijl hij naar Anna’s trillende handen keek. ‘Een glas wijn misschien?’

Hij hield een lange, kristallen karaf met een donkerrode vloeistof omhoog.

‘Misschien een klein glas,’ zei Anna, waarna ze de kelk aanpakte die hij haar voorhield. Het was vreemd uit iets te drinken wat smaak van zichzelf had. Maar het was een heerlijke, vurige wijn.

‘Lekker,’ zei Anna. ‘Wat is het voor wijn?’

‘Het is een plaatselijke wijn uit het deel van Roemenië waar ik vandaan kom. Sânge de virgina,’ zei Vladimir.

‘Wat betekent dat?’ vroeg Anna.

‘De vertaling die er het dichtst bij komt zou “maagdenbloed” zijn,’ zei Vladimir met een twinkeling in zijn ogen, terwijl Anna een hoestbui kreeg en daarna probeerde uit te leggen dat de wijn in haar verkeerde keelgat was geschoten.

‘We hebben een paar opnamen in het huis gemaakt,’ zei Jane terwijl ze haar lange haar met karamelkleurige highlights over haar schouder gooide. ‘Het wordt absoluut fantastisch. Ik vind het een prachtig huis. En het wordt een geweldig programma. Vladimir vertelde me dat hij je op een treinstation heeft ontdekt.’

Ze zei ‘ontdekt’ alsof Anna een topmodel was, zoals Twiggy was ontdekt in een kapsalon. Anna moest haar best doen om niet te giechelen.

Het was al laat en de filmcrew had veel te doen, dus werd Anna in een stoel geduwd en Maria verwijderde haar make-up met veel wattenbollen.

‘Aarrgh, ik heb geen make-up op. Haal jullie kruisbeelden tevoorschijn!’ riep Anna lachend, waarna ze haar hand voor haar mond sloeg. Het was niet de meest geslaagde grap op deze plek.

De camera was angstaanjagend, bedacht Anna toen de grote lens op haar werd gericht voor de eerste opname. Iedereen zweeg en Anna deed wat haar werd gezegd. Dat was niet moeilijk omdat ze alleen hoefde te staan terwijl Jane en Vladimir over haar praatten.

‘Waarom heb je Anna uitgekozen als het gezicht van je “elke vrouw heeft een Darq kant”-project, Vladimir?’

‘Ik zag onmiddellijk dat Anna zich veel ouder voelt dan ze is en daarom geen zelfvertrouwen heeft. Ik ga vrouwen laten zien dat er altijd een godin in hen schuilt, die erop wacht tevoorschijn te komen, ongeacht hun leeftijd of maat.’

‘Cut!’ riep Mark.

Er volgde een aaneenschakeling van opnamen. Het was heel fascinerend om deel uit te maken van een televisieprogramma, maar lang niet zo glamourachtig als ze zich had voorgesteld.

Anna voelde zich redelijk ontspannen tot het moment waarop Mark vroeg of ze zich uit wilde kleden. Ze had plotseling een verschrikkelijk visioen dat Malcolm haar borsten op de televisie zou zien.

‘Je mag je ondergoed aanhouden, Anna. We gaan Vlad vragen waarom hij het zo rampzalig vindt.’

Anna haalde diep adem en trok haar shirt en rok uit. Ze had het gevoel dat iedereen in lachen zou uitbarsten of zou gaan overgeven. Wat ze zich tot nu niet had gerealiseerd maar al snel merkte, was dat ze te maken had met vakmensen die in hun werk waarschijnlijk meer borsten en beha’s en ruggen hadden gezien dan pornokoning Ron Jeremy.

Leonid maakte een aantal foto’s van Anna met een erg grote en zware camera. Ze hebben ook statische beelden nodig, legde hij uit.

Daarna werd er weer gefilmd.

‘Vertel, Vladimir,’ begon Jane. ‘Wat is er mis met Anna’s ondergoed?’

‘Wat is er goed aan?’ Vladimir lachte humorloos. ‘De beha is te klein, ze draagt absoluut de verkeerde maat, en haar borsten krijgen helemaal geen ondersteuning.’

‘Maar hij is mooi,’ antwoordde Jane.

‘Hij is afschuwelijk. Kijk eens hoe de bandjes een groef in haar schouders maken,’ ging hij verder terwijl hij een van de bandjes optilde en de camera de afdruk filmde die achterbleef. ‘En haar onderbroek...’ Hij maakte een wanhopig geluid.

‘Cut!’ riep Mark. ‘Fantastisch. Anna, er staat een scherm in de hoek; kun je daar je andere lingeriesetjes aantrekken, dan doen we hetzelfde.’

Het leek alsof Vladimir geen Engelse woorden kon vinden die erg genoeg waren om haar tweede en derde setje lingerie te beschrijven. Hij wist echter wel een heleboel Roemeense woorden. Daarna hield Jane verschillende gekleurde sjaals tegen Anna’s gezicht en besprak welke kleuren goed zouden staan bij haar teint. Dat was interessant. Blijkbaar was zwart goed, wat een geluk was omdat dat min of meer de enige kleur was die Anna in haar kledingkast had. Vladimir wuifde de kleurentheorie weg. Hij zei dat als een vrouw innerlijk zelfvertrouwen had, ze de meest onmogelijke kleuren kon dragen en er nog steeds fantastisch zou uitzien. Anna probeerde zich voor te stellen dat ze kleren in heldere kleuren droeg, zoals Christie deed. Ze kwam tot de conclusie dat het niet zou werken.

Daarna stond Anna voor de spiegel en moest ze Jane vertellen wat haar opviel aan haar spiegelbeeld. Ze wist absoluut niet waar ze moest beginnen.

‘Mijn borsten zijn te groot, mijn middel is niet dun genoeg, mijn heupen zijn te breed...’ De lijst werd langer en langer. Tegen de tijd dat ze was aangekomen bij haar knieën die eruitzagen als crêpepapier, blonken er tranen in haar ogen. Ze probeerde ze te verdringen, maar dat mislukte. Ze rolden langs haar wangen terwijl ze toegaf dat ze zich heel erg waardeloos en afschrikwekkend en oud voelde. Ze was zo verdiept in het afkraken van zichzelf dat ze vergat dat de camera liep.

‘Cut!’ riep Mark. ‘Ik denk dat we genoeg hebben voor vandaag, jongens en meisjes. Laten we onze spullen bij elkaar pakken en vertrekken.’

‘Sorry,’ zei Anna terwijl Jane een zakdoek uit haar zak haalde en aan haar gaf.

‘Je was fantastisch en heel natuurlijk,’ zei Jane bemoedigend terwijl ze over Anna’s schouder wreef. ‘De vrouwen zullen zich met je identificeren.’

‘Anna, wil je dit aantrekken voordat je weggaat?’ vroeg Vladimir. Hij hield haar een stijf, donkerrood korset voor. Zelfs als Anna niet naar haar borsten keek, voelde ze dat ze veel groter leken met het korset aan. Vladimir leunde van achteren over haar heen en ze rook zijn aftershave. Het was een geur die ze niet kende: exotisch en kruidig, maar op hetzelfde moment fris als een kerstboom in het bos.

Hij maakte het korset op haar rug dicht en deed een stap naar achteren om naar haar te kijken, liep meteen weer naar voren en trok haar schouders recht.

‘La naiba! Zodra ik naar je kijk, krimp je in elkaar. Je draagt een exclusieve Vladimir Darq, hoe kun je ineenzakken als een dode bloem?’ zei hij tegen haar. Hij liep naar achteren, maar kwam onmiddellijk weer naar voren. ‘Stop daarmee, je maakt me stapelgek!’ zei hij.

Na dit standje trok Anna haar buik in en duwde ze haar borsten naar voren. Hij knikte goedkeurend. Anna nam tenminste aan dat het goedkeurend bedoeld was. Hij leek iets goed te keuren als hij niet afkeurend was.

‘Ben je getrouwd?’ vroeg hij.

‘Nee,’ zei Anna. ‘Ik ben verloofd.’

‘Ik wist niet of je ongelukkig bent in je relatie of dat je ongelukkig bent omdat je geen relatie hebt.’

‘Beide,’ zei Anna terwijl ze haar handen in haar taille legde, die veel smaller leek. Waar waren al haar kwabben gebleven? Ze zaten ongetwijfeld onder de stof geperst, maar dat voelde ze niet.

‘Wat betekent dat?’

‘Mijn partner is in februari bij me weggegaan.’

‘Voor een andere vrouw?’

‘Ja. Hou je vooral niet in.’

Vladimir negeerde de hatelijke opmerking.

‘Dat verklaart de zakkende schouders.’ Hij trok het lint op haar rug aan waardoor ze naar adem hapte.

‘Au! Zijn schouders zakken niet in.’

‘Nee, hij paradeert rond als een pauw, nietwaar?’

‘Yep,’ dat was Tony ten voeten uit. Een pauw.

‘Mannen kunnen verschrikkelijke monsters zijn,’ zei Vladimir verrassend zachtmoedig. Wat naar haar smaak nogal brutaal was van een man die zijn voedingsstoffen uit mensenbloed haalde. ‘Goed, dat is genoeg voor vandaag.’ Hij begon het korset los te maken. Anna had niet in de gaten gehad dat de camera nog draaide. Bruce glimlachte. Hij zou een flink aantal pluspunten krijgen als Mark de film zag.

..

De volgende dag waste Grace de borden af van de zondagse lunch toen er op de achterdeur werd geklopt. Ze deed open en zag een glimlachende Charles in een mooi lichtblauw overhemd en spijkerbroek staan. Hij was echt een heel knappe man.

‘Kom binnen, Charles, Laura is bijna klaar. Wil je een kop thee?’

‘Nee, dank je,’ zei hij. ‘Hallo, meneer Beamish...’ Gordon kwam de keuken in lopen. Hij staarde naar Charles’ uitgestoken hand, daarna gingen zijn ogen naar het gezicht van Charles.

‘Wie ben jij?’ vroeg Gordon kil.

‘Ik ben Charles, Charles Ojanole. Ik ben een vriend van Laura, en natuurlijk van Joe,’ antwoordde hij beleefd. Hij had zijn hand nog steeds uitgestoken, maar nu verlegen, omdat Gordon niet naar voren stapte om het gebaar te beantwoorden. Er viel een ongemakkelijke stilte waarin Charles uiteindelijk zijn hand liet zakken. Gordons kaak was gespannen en hij begon te praten met een zachte stem, die echter vol dreiging was. ‘Ik denk dat je beter mijn huis uit kunt gaan, knul.’

Charles’ ogen schoten heen en weer terwijl zijn hersenen probeerden te begrijpen wat hij in vredesnaam had gedaan om zo’n reactie op zijn vrolijke begroeting te krijgen. Het was echter pijnlijk duidelijk, want de uitdrukking op Gordons gezicht was niet mis te verstaan. Zwijgend draaide Charles zich om en liep naar de deur. Grace, die het gesprek had gevolgd, was sprakeloos door Gordons grofheid tegenover hun gast.

‘Gordon, wat is er in vredesnaam...’

Laura kwam met Joe achter zich aan en zijn tas in haar hand naar beneden. Grace slikte in wat ze had willen zeggen.

‘Was dat Charles?’ vroeg ze terwijl ze de sfeer voelde die in de keuken hing. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Er stond een nikker in mijn huis, dat is er aan de hand!’ snauwde Gordon, die het blijkbaar niet kon schelen dat Joe erbij was.

‘In vredesnaam, Gordon!’ Grace was geschokt door de woorden die uit zijn mond kwamen, en het gevloek dat daarop volgde.

‘Joe, ga bij Charles in de auto zitten,’ zei Laura snel terwijl ze haar zoon de deur uit duwde. Ze beefde toen ze terugkwam en Gordon begon meteen tegen haar uit te varen.

‘Ik wil jou hier ook niet, als je met zoiets naar bed gaat!’ Hij wees met zijn vinger in de richting waarin Charles was verdwenen.

Laura keek van Grace naar haar vader, niet in staat om helemaal te begrijpen waarom hij zich zo gedroeg en waar deze haat plotseling vandaan kwam. Twee minuten geleden was er niets aan de hand geweest.

‘Pap, wat is er met je aan de hand?’

Gordon lachte alsof iedereen in huis stapelgek was geworden. ‘Tja,’ zei hij tegen zijn dochter. ‘Het enige dat ik kan zeggen is dat je godzijdank geen kinderen meer kunt krijgen.’

‘Gordon!’ riep Grace geschokt uit.

Laura barstte in huilen uit. Het was meer dan wreed en Grace rende naar haar dochter toe.

‘Ik hoop dat die opmerking je wordt vergeven, Gord...’

Maar Gordon was niet in de stemming om te luisteren. Hij greep de arm van zijn dochter ruw vast.

‘Jij. Eruit!’ brulde hij. Grace deed een stap naar voren om tussen vader en dochter in te gaan staan en werd hardhandig tegen de tafel geduwd, waardoor een beker omviel en de koude thee van haar rok droop.

‘Mam, heb je je bezeerd?’ vroeg Laura die naar haar toe kwam om haar te helpen.

‘Laura, schat, ga,’ zei Grace terwijl ze Laura het huis uit duwde. ‘Alles is goed met me.’ Dat was niet waar, want ze beefde van alle emoties, maar het was haar prioriteit om haar dochter weg te krijgen van deze verschrikkelijke sfeer en hatelijke, kwetsende woorden.

Grace deed de deur dicht en draaide zich om naar haar echtgenoot, die angstaanjagend stil stond en zwaar ademhaalde. Hij zag eruit als een bom die elk moment kon ontploffen, een gevaarlijke, schadelijke bom vol spijkers en brandende suiker, bedoeld om zoveel mogelijk schade aan te richten.

‘Wist je dat? Wist je dat hij een roetmop was?’

‘Hou op, Gordon. Stop met die taal!’

Gordon schudde ongelovig zijn hoofd en staarde naar Grace alsof ze krankzinnig was. ‘De wereld is stapelgek geworden.’

Hij marcheerde naar buiten, naar de troostende rust van zijn tuin, en liet Grace geschokt achter, met een bonkend hart en trillende ledematen. Ze kende deze man niet, die vloekte en haatte als iemand uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten in de jaren 1920.

Ze had meerdere keren woede-uitbarstingen van hem meegemaakt, maar niet in deze mate. Nu waren twee van haar kinderen thuis niet meer welkom. Wat zou het volgende zijn? dacht ze terwijl ze nog steeds trillend de scherven van de beker opveegde – een cadeau van Sarah waarop stond: de liefste vader van de wereld.