Hoofdstuk 17

..

Vladimir Darq zag de trein het station uit rijden voordat hij de kans kreeg erin te springen. Verdomme. Hij had degene naar wie hij zocht eindelijk gevonden, en nu kon hij haar niet bereiken. De eerste keer dat hij de vrouw met het lange kastanjebruine haar had gezien, had zijn innerlijke radar hem verteld dat ze een zekere deelneemster was. Hij was die avond niet in staat geweest om haar uit zijn hoofd te zetten en wist de volgende ochtend dat geen andere vrouw zou voldoen. Elke avond had hij in het treinstation op haar gewacht en nu ze er was, had hij haar gemist. Hij dacht aan alle boodschappen die ze bij zich had gehad en dat ze gewoonlijk misschien een trein eerder nam. De volgende keer zou het hem lukken. Hij zou haar niet nog eens mislopen.

..

Het gebouw had op donderdag een vrolijke ‘laatste dag voor een lang weekend’-sfeer. Dawn zou nog meer dingen voor haar bruiloft regelen en was daar helemaal enthousiast over; Raychel kletste vrolijk over de voorbereidingen voor haar verhuizing en hoewel Anna niet zo bruiste als de anderen, hoopte Christie dat ze uitkeek naar een paar rustige dagen met haar man en haar kat. Grace straalde echter kilte uit. Christie zag dat ze een paar keer voor zich uit zat te staren.

‘Is alles in orde?’ vroeg ze, waardoor Grace in het hier en nu terugkwam.

‘Absoluut,’ zei ze, waarmee ze geen van beiden overtuigde, maar Christie drong niet aan en Grace vertelde niet over haar afschuwelijke voorgevoel. Het had te maken met Gordon, hoewel hij niets deed waar ze haar vinger op kon leggen. Toch was het een irritant gevoel dat niet wegging.

De paasdagen doemden op voor Grace. Godzijdank had ze een heerlijke zaterdagmiddag met Paul om naar uit te kijken en Joe’s gezicht om van te genieten als hij zag hoeveel eieren de paashaas voor hem had achtergelaten in het huis van zijn opa en oma; als Gordons stomme grijns de paashaas niet op de vlucht joeg.

Paul was de laatste van haar kinderen geweest die meer dan drie jaar geleden uit huis was gegaan. Pas toen ze allemaal waren vertrokken, realiseerde ze zich hoe vrolijk ze haar hadden gehouden. Na hun vertrek kreeg ze steeds meer het gevoel dat ze in haar huis moest worstelen om adem te kunnen halen.

Om vijf uur wenste Christie haar werkneemsters prettige paasdagen. De afdeling zou tot dinsdag gesloten zijn. Het leek erop dat vooral Grace een rustpauze kon gebruiken, dacht Christie.

..

Gordon had aangeboden om Grace naar haar werk te brengen en haar die avond op te halen. In feite had hij erop gestaan. Hij had gezegd dat hij haar auto naar de garage wilde brengen omdat hij een rateltje hoorde. Grace had niets gehoord, maar ze had geen reden om hem niet te geloven. Ze hadden niet veel met elkaar gepraat sinds het incident met Joe, afgelopen zondag. Grace was er niet over begonnen toen Laura naar huis was gegaan, want wat had het voor nut? Als Gordon ergens niet over wilde praten, dan deed hij dat ook niet.

Hij stond al op het parkeerterrein te wachten toen ze naar buiten kwam. De auto was gewassen en gepoetst en vanbinnen schoongemaakt, zag ze toen ze instapte. Ze mompelden hallo naar elkaar en Grace deed haar veiligheidsgordel om.

‘Heb je het rateltje laten maken?’ vroeg ze.

‘Rateltje?’ zei hij afwezig. ‘O, nee, dat was er niet meer. Ik moet het me verbeeld hebben.’

Op dat moment wist Grace dat hij haar auto niet naar de garage had gebracht. Hij voerde iets in zijn schild en het bleek dat haar instinct juist was toen ze rechts afsloegen in plaats van linksaf in de richting van hun huis.

‘Waar gaan we naartoe?’

‘Gewoon een klein uitstapje,’ zei hij.

Grace was deze week moe geweest. Moe van het feit dat ze nog meer breuken in haar familie zag aankomen, moe van het opletten op wat ze zei om Gordon niet kwaad te maken. Ze wilde genieten van een weekend zonder op Sable te hoeven passen. Ze was van plan geweest om een uitgebreid bad te nemen, een paar lekkere glazen wijn te drinken en een paar uur ongestoord te lezen. Ze voelde dat haar batterijen nodig opgeladen moesten worden. ‘Gordon, waar gaan we naartoe?’ vroeg ze opnieuw vermoeid.

‘Maak je geen zorgen,’ zei Gordon met dat ontzettend irritante lachje.

‘Gordon?’

Gordon zei niets en zette zijn rechterrichtingaanwijzer aan toen hij de rotonde naderde. Grace wist dat ze de snelweg naar het zuiden zouden nemen.

..

Anna stond met een bonkend hart op het perron. Die rare vent in het zwart was er gelukkig niet, maar misschien was het wel beter om de dreigende aanval maar achter de rug te hebben. Ze stelde zich een ontroerende ziekenhuisscène voor, waarin Tony het deel van haar schedel dat de vreemdeling met een bijl had ingeslagen, voorzichtig streelde. Hij zou zijn eeuwige liefde betuigen en terugkomen om voor haar te zorgen en haar te kussen en haar gezicht te deppen met koele doeken. De slagbomen gingen naar beneden, de trein kwam eraan en Anna liet het nieuwe aanrandingsalarm in haar jas los. Ze voelde een koele bries in haar nek, draaide zich om en zag de man in het zwart achter haar staan. Zijn blik boorde zich in die van haar. Ze zag heel duidelijk hoektanden. De Chronicle zou een artikel aan haar wijden als de eerste vrouw in Barnsley die een ondode was geworden, bedacht ze. Daarna begon alles te draaien en werd de wereld zwart. Hij stak zijn gehandschoende handen uit en ving haar op toen ze flauwviel.