Hoofdstuk 50

..

Toen Grace thuiskwam uit de pub, voelde ze dat er iets niet in orde was. Ze was op haar hoede omdat ze precies hetzelfde gevoel had als de keer dat Gordon haar had gedwongen om mee te gaan naar Blegthorpe. Ze aten en Gordon las de Chronicle terwijl zij afwaste. Op het oog leek het een normale vrijdagavond, maar Grace voelde een vreemde onderstroom.

Na afloop van Coronation Street, normaal gesproken het moment waarop Gordon opstond om zich om te kleden voor het oud-strijderslegioen, bleef hij zitten. Hij was zo’n gewoontedier dat Grace aan hem vroeg: ‘Ga je vanavond niet weg?’

‘Nee, vanavond niet,’ antwoordde hij kalm.

‘Voel je je wel goed?’

‘Omdat ik niet wegga hoef ik nog niet ziek te zijn.’ Hij pakte de afstandsbediening en zette de televisie op Sky News. Grace ergerde zich er altijd aan als hij een andere zender opzette zonder haar te vragen of ze dat niet erg vond. Ze realiseerde zich dat ze zich daar al meer dan twintig jaar aan ergerde, maar dat ze het nog nooit tegen hem had gezegd. Die kleine handeling van een andere zender opzetten bracht een enorme kettingreactie in haar hersenen op gang.

Ze keek naar Gordon, die vreemd in beslag was genomen door het nieuws, en wist ineens dat ze dat weekend bij hem weg zou gaan. Ze had gewacht op een ingrijpende gebeurtenis die haar de energie moest geven om te vertrekken, maar uiteindelijk was het niet meer dan een knopje op de afstandsbediening van de televisie. Het maakte niet uit dat ze geen plek had om naartoe te gaan of weinig tijd om haar vertrek voor te bereiden, ze kon zijn aanwezigheid niet langer verdragen. Hij zoog alle zuurstof uit haar leven, dwong haar een richting op die ze niet wilde, maakte keuzes voor haar en verwoestte haar gezin met zijn vooroordelen en boosheid. Ze had zich eerder zo gevoeld, bijna op de grens en biddend om voldoende kracht om door te gaan, maar op de een of andere manier was dit anders. Ze wist dat ze deze keer niet van mening zou veranderen; ze was de grens overgestoken – het was voorbij. De gedachte aan de vrijheid die ze bijna had bereikt, gaf haar een gevoel van euforie. Hoe moest ze het hem vertellen? Ze was niet het type om weg te sluipen en een briefje op tafel achter te laten, zoals Anna’s verloofde Tony had gedaan. Ze zou hem ermee moeten confronteren. Het was een vooruitzicht waar ze niet naar uitkeek.

Dinsdag, besloot ze. Dinsdag zou ze op een nette, eerlijke manier weggaan. Ze zou het weekend gebruiken om het huis schoon te maken en de voorraadkast te vullen. Ze zou een koffer klaarzetten en Gordon dinsdagochtend vertellen dat hun huwelijk voorbij was. Daarna zou ze naar haar werk gaan en de volgende stap voorbereiden; verder kon ze niet denken zonder in paniek te raken. Ze keek naar Sky News, maar haar gedachten waren er niet bij omdat ze mentale ‘to do’-lijstjes maakte.

..

Toen Anna thuiskwam, lag er een in bruin papier verpakte doos op haar stoep. Hij was blijkbaar persoonlijk gebracht want er zaten geen postzegels op. Ze maakte de deur open en haalde nog voor ze haar jas had uitgetrokken de schaar uit de la. Er zat zoveel bruin plakband om het pakket dat het een kernexplosie kon overleven. Zelfs het stanleymes dat ze erbij pakte, had moeite om door de verpakking te komen. Daarna moest ze de strijd aanbinden met twaalf lagen bubbeltjesplastic en een vierkante doos van polystyreen. Verbaasd maakte Anna hem open en zag de witte achterkant van een bord met een ophangring eraan. Ze draaide het bord om en zag een foto van Tony en haar op de voorkant, met hun armen om elkaar heen geslagen terwijl Tony verwaand glimlachte. Het was de achtergrondfoto van zijn mobiel. Onder de foto stond één woord: samen. Wat had dit te betekenen? Was het een cadeautje voor de verjaardag van hun relatie? Ze voelde een golf van opwinding bij de gedachte dat hij zich de datum misschien had herinnerd. Maar waarom stuurde Tony haar een bord met een foto als ze niet bij elkaar waren? Ze waren net zo ver uit elkaar als de benen van Lynette Bottom. Of kwam hij terug? Lieve hemel – was dit zijn manier om haar te vertellen dat hij naar haar terugkwam?

..

Gordon ging zaterdag niet naar zijn tuin.

‘Iedereen zou denken dat je me weg wilt hebben!’ snauwde hij tegen Grace toen ze hem vroeg waarom.

Ze wilde zijn achterdocht niet wekken door verder te vragen. Ze verschoonde haar bed en probeerde eruit te zien als een vrouw die geïnteresseerd was in haar huis, in plaats van een vrouw die haar vertrek voorbereidde.

Ze haalde heel stil haar koffer van de klerenkast, stopte er wat ondergoed, shirts, rokken en schoenen in, en schoof hem snel onder haar bed. Daarna stofzuigde ze de overloop, waarna ze besloot dat ze frisse lucht nodig had.

‘Ik denk dat ik boodschappen ga doen,’ zei Grace met haar hoofd om de deur van de zitkamer. ‘Ik blijf niet lang weg.’

‘Ik ga mee,’ antwoordde Gordon.