Hoofdstuk 22

..

De begraafplaats van Maltstone was een serene plek voor de doden, was Raychels eerste gedachte toen ze langs de stenen kruizen en engelen over het hobbelige gras liep naar een mooi hoekje met veel heldere en vervaagde kleuren, bloemen, teddyberen en kaarten: het kinderkerkhof.

‘Wat vind je ervan?’ vroeg Raychel.

‘Ik vind het perfect,’ zei Ben. ‘Het is een prachtig plekje.’

Er stond een boom aan het eind van de begraafplaats. Raychel maakte haar handtas open en haalde er een klein kruis en een pluizige teddybeer uit. Ze duwde het gras naast de boom uit elkaar. De boshyacinten stonden in bloei en de geur hing zwaar in de lucht.

‘Hier?’

‘Ja,’ zei Ben.

Raychel drukte een kus op het kruis en hield het voor Bens gezicht zodat hij hetzelfde kon doen.

‘Vrolijk Pasen, mijn allerliefste Angel,’ zei ze. Ze bukte zich om het kruis tussen de mooie blauwe bloemen in de grond te steken. ‘Lieve God, zorg alstublieft voor haar. Amen.’

‘Amen,’ zei Ben terwijl hij Raychel overeind hielp. Hij sloeg zijn armen om haar heen terwijl de tranen in zijn ogen schoten en hij haalde zijn neus op.

‘Ik voel me goed,’ zei ze glimlachend. ‘Ik weet dat ze hier niet is. Ik weet dat ze in de hemel is, maar we moeten een mooie plek in de buurt hebben om naartoe te gaan.’

‘Je hoeft het niet uit te leggen, schat,’ zei Ben. ‘Kom, laten we naar huis gaan. We komen hier terug. Dat weet ze.’

Ze draaiden zich om en Ben blies een kusje naar de hemel en hoopte dat die bij haar terecht zou komen. De baby was gestorven voordat ze een naam had gekregen, dus hadden ze Angel voor haar bedacht. Ben en Raychel, haar oudere broer en zus, waren de enigen die zich de kleine Angel herinnerden en om haar rouwden.