Hoofdstuk 73

..

‘Je hebt een prachtig huis, Christie,’ zei Dawn na de laatste hap pasta. ‘Ik wil niet nieuwsgierig zijn en de hele tijd rondkijken, maar ik kan mijn ogen er gewoon niet van afhouden.’

‘Mijn vader had het geluk dat de vorige eigenaars alle originele details hebben bewaard. Veel oude huizen zijn hun originele details kwijt door modegrillen.’

‘Woon je hier al lang?’

‘Het grootste deel van mijn leven,’ antwoordde Christie. ‘Niki en ik zijn hier opgegroeid. Natuurlijk ben ik uit huis gegaan toen ik trouwde, maar ik ben teruggekomen toen ik een weduwe was.’

‘Het is fijn dat je zo goed met je broer kunt opschieten,’ zei Anna. ‘Mijn zus is stapelgek. Ik heb helemaal niets met haar. Ze denkt dat egels goden zijn en ze rookt wiet.’

‘Niki kan met iedereen overweg,’ zei Christie liefdevol. ‘Hij is de meest relaxte, geduldige man die ik ooit ben tegengekomen. Hij is zelfs geduldiger dan Peter was, en die was al extreem kalm.’

‘Hij kan ook heerlijk koken,’ zei Anna terwijl ze naar zijn culinaire bijdrage aan de avond keek, die in een grote schaal stond te wachten om opgeschept te worden. Hij had trifle voor hen gemaakt, met erg veel drank, erg veel chocola en erg veel calorieën.

‘Zullen we koffiedrinken nadat ik schoenen voor Anna heb gevonden?’ stelde Christie met een stralende glimlach voor. ‘Ze ziet er zo zenuwachtig uit. Ze vertrouwt mijn bewering dat ik haar outfit kan completeren niet.’

‘Ik ben in Barnsley en in Meadowhall geweest, en ik heb niet één paar gevonden dat erbij past,’ snoof Anna.

‘Een beetje vertrouwen, Anna,’ zei Christie terwijl ze opstond en naar de deur liep.

Anna liep snel achter haar aan. Ze wilde wanhopig graag zien wat Christie voor schoenen had, hoewel ze betwijfelde dat ze een geschikt paar voor haar had. Ze had tenslotte nooit geluk. Christie gebaarde dat de anderen ook mee moesten gaan. Christies slaapkamer was net de zitkamer van een herenhuis, met eikenhouten panelen aan de muren en een groot hemelbed met fluwelen draperieën die in de hoeken waren samengebonden. Christie liep naar een deur naast de enorme kledingkast, deed hem open en onthulde nog een kamer, die was gevuld met rijen kleren – moderne en vintage – in alle kleuren van de regenboog. Er waren kasten vol tassen en portemonnees, sjaals en stola’s, en rekken met schoenen.

‘Ik geloof mijn ogen niet,’ hijgde Anna.

Christie lachte. ‘Ik ben altijd gek op kleding geweest. Ik heb veel gekregen van een tante die een winkel had, de rest heb ik bij elkaar gespaard.’

‘Lieve hemel,’ zei Grace terwijl ze naar een glanzende, zilverkleurige avondjurk in een vitrine keek. ‘Draag jij dat soort jurken?’

‘Vroeger wel,’ vertelde Christie. ‘Toen Peter nog leefde. We gingen vaak naar feesten en hebben veel van de wereld gezien. Dat ga ik weer doen als ik er klaar voor ben.’

Als ik er klaar voor ben? dacht Grace. Peter Somers moet een enorm gat achtergelaten hebben, dat het zo lang duurde voordat Christie hersteld was.

‘Grote goedheid, dit geloof ik niet!’ riep Anna, die naar een paar blauwe pumps liep op een rek met minstens twaalf andere paren in donkerblauw. ‘Ze kunnen niet dezelfde kleur hebben, dat zou eng zijn.’ Ze haalde het stukje stof tevoorschijn dat Vladimir bij de jurk had gevoegd, waarschijnlijk om er accessoires bij te zoeken, en hield het bij de schoen.

‘Het is dezelfde kleur. Ik geloof dit niet!’

‘Niet helemaal,’ zei Christie, ‘maar je moet onder een gloeilamp van duizend watt gaan staan om het verschil te zien.’

Het was te mooi om waar te zijn. ‘Knijp me eens, Raychel,’ zei Anna hoofdschuddend. Ze produceerde een hysterisch lachje. ‘Je bent wonderbaarlijk, Christie Somers. Gewoon wonderbaarlijk.’

‘Denk je dat ze passen?’ vroeg Christie.

‘Dat kan me niet schelen!’ zei Anna. ‘Al moet ik mijn tenen afknippen of papier in de neuzen stoppen. Ze passen.’

‘Probeer ze eens,’ zei Raychel.

Anna deed haar schoenen uit en trok de blauwe pump aan. Hij paste precies.

‘Nee, dat kan gewoon niet,’ hijgde Anna. ‘Mag ik ze lenen, Christie?’

‘Zeg nee, Christie, dat zou pas echt grappig zijn,’ giechelde Dawn.

‘Natuurlijk mag je ze lenen, gekke meid. Ik heb er ook een tas bij. Ik koop nooit schoenen zonder een bijpassende tas. Kijk, deze.’

‘Hier is er nog een!’ riep Raychel, die een tweede tas had gevonden in de donkerblauwe kleur van de schoenen, met een sluiting die was bezet met blauwe fonkelende stenen. Het leer was enigszins stoffig, dus wreef ze ermee over haar knie.

Anna pakte hem eerbiedig aan en maakte hem open. ‘Christie, weet je het zeker? Hij is nog nooit gebruikt. Kijk, het prijskaartje zit er nog in. O nee, wacht even, het is geen prijskaartje. Er staat...’ Haar stem brak af.

Christie pakte de tas langzaam aan en las het met de hand geschreven kaartje.

voor mijn allerliefste schat.

‘Is alles goed met je?’ vroeg Grace, die zag dat Christie wit wegtrok.

‘Ja, ik...’ Christie leunde ineengekrompen tegen de muur en Grace rende naar haar toe.

‘Christie, wat is er aan de hand?’

‘Niets, er is niets.’

‘Er is wel iets!’ zei Anna, die Christie aan haar andere kant ondersteunde. ‘Dawn, pak die stoel.’

Dawn zette de stoel achter Christie en een fractie van een seconde later liet ze zich erop vallen. Ze keek wezenloos omhoog naar de vier vrouwen die haar met bezorgde verwarring aankeken, en barstte in tranen uit.

Anna rende naar Christies badkamer en pakte genoeg toiletpapier om een meute labradorpuppy’s met een tissuefetisj tevreden te stellen; Raychel ging haastig een glas water halen; Dawn ging op zoek naar een washandje dat ze nat wilde maken met warm water, hoewel ze geen flauw idee had waarom. Grace bleef met haar armen om Christie heen staan die haar op dezelfde manier had getroost toen zij dat nodig had gehad, en Christie huilde op haar schouder. Plotseling, als een zomerbui die een blauwe hemel verduistert en net zo onverwacht ophoudt als hij begonnen is, stopte Christie. Ze keek op en zag de vier lieve vrouwen van wie ze in zo’n korte tijd zoveel van was gaan houden.

‘Het spijt me,’ zei Christie. ‘Hij heeft me zoveel cadeautjes gegeven. Het spijt me, het was de schok van het kaartje. Ik heb nooit geweten dat hij die tas voor me had gekocht. Ik heb hem nog nooit gezien.’

‘Wat een fantastisch gebaar,’ zei Dawn zachtjes. ‘Hij klinkt als een geweldige man.’

‘Ik mis hem verschrikkelijk. Het heeft me jaren gekost om een paar stappen verder te komen. Ik zal nooit meer een man zoals hij vinden. Ook al denken veel mensen dat James McAskill mijn bed verwarmt.’

‘Dan zijn ze stom,’ zei Dawn gedecideerd. ‘Wij denken dat niet.’ Ze wist dat ze voor hen allemaal sprak. ‘Hoewel het duidelijk is dat hij je graag mag. Dat zien de mensen en dat verdraaien ze.’

‘James McAskill en ik kennen elkaar al veertig jaar. Hij was mijn buurjongen,’ begon Christie. ‘Ik heb nog nooit mensen ontmoet die zo koud waren als zijn ouders: zo negatief, zo kritisch. Als hij op school een negen haalde, vroegen ze waarom het geen tien was. Hij speelde altijd met Niki en mij toen we klein waren. Hij vond veel liefde en warmte in dit huis. Hij was, is en zal altijd een van mijn liefste vrienden zijn. Hij en Diana natuurlijk, van wie ik hou als een zus. Zo eenvoudig is de waarheid. Het zijn fantastische mensen. Toen Peter stierf waren James en Diana – en Niki natuurlijk – degenen die ervoor hebben gezorgd dat ik er niet aan onderdoor ben gegaan. Maar ik wil dat jullie weten dat ik pas sinds ik met jullie samenwerk het gevoel heb dat ik weer bij de echte wereld hoor.’

Grace keek om zich heen naar de honderden jurken. Ze vroeg zich af of Christie Somers het gat dat Peter had achtergelaten met winkelen vulde. Zo’n hoeveelheid kleding en accessoires wees eerder op een obsessie dan een hobby.

‘Ik weet wat je denkt, Grace. Ja, ik was gek van verdriet. En dit is inderdaad een ontsnapping voor me geweest.’

‘Ik vind je helemaal niet gek,’ zei Raychel. Ze klonk veel verstandiger dan haar leeftijd toen ze verder ging: ‘Je doet wat je moet doen om sterk te blijven en door te gaan.’

Christie knikte instemmend. ‘Ik heb altijd gehoopt dat Peter me een teken zou geven, maar dat is nooit gebeurd. Ik was ervan overtuigd dat hij dat zou doen, dat hij me zou laten weten dat zijn geest nog leeft. Dat zou me geholpen hebben.’

‘Ik weet wat je bedoelt. Ik had hetzelfde gevoel. Maar ik geloof dat er leven na de dood is. Ik...’ Dawn stopte plotseling met praten.

‘Ga door, liefje, wat wilde je zeggen?’ vroeg Christie.

Dawn twijfelde even of ze het zou vertellen. Ze keek naar de vier vrouwen en wist dat ze haar niet belachelijk zouden maken of afkraken, hoe onhandig ze het ook uitlegde.

‘Ik heb dit niet aan jullie verteld omdat jullie dan misschien zouden denken dat ik nog geschifter was dan ik al ben,’ begon Dawn. ‘Toen ik bij Calums tante Charlotte in het bejaardenhuis was, pakte ze mijn hand plotseling vast en zei: “We willen dat je gelukkig wordt, Dee Dee”. Het klonk helemaal niet als haar stem. En het verbijsterde me omdat... mijn vader en moeder noemden me altijd Dee Dee, snappen jullie? Het was hun koosnaampje voor me. Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar het was alsof ze me een boodschap stuurden. Ik kan het niet uitleggen, maar ik weet dat zij het waren.’

‘Dat moet een hele troost voor je zijn,’ zei Christie met een warme glimlach.

Dawn knikte. Ze vertelde er niet bij dat de stem die uit tante Charlotte was gekomen ook nog had gezegd: ‘Waar ben je mee bezig?’

‘Ik heb nooit geloofd dat de dood het einde van alles is. Ik heb er geen bewijs voor, maar ik geloof het gewoon niet. Ik geloof dat mijn vader en moeder in de hemel een boerderij hebben, en dat mijn vader op zijn Strat speelt en mijn moeder op haar piano en dat ik op een dag weer bij ze ben.’ Dawn verdrong haar tranen. ‘Misschien is die tas het teken waarop je hebt gewacht, Christie.’

‘Jullie zijn allemaal geweldig,’ zei Christie. ‘Bedankt dat jullie zo lief zijn. De band die ik met de McAskills heb, is onbreekbaar en waardevol. Daar kunnen mensen zoals Malcolm Spatchcock geen deuk in krijgen. Het is onvergeeflijk dat hij heeft geprobeerd een smet op onze relatie te werpen.’

‘Die klootzak met zijn oranje kop,’ snoof Anna.

‘Diana geloofde het natuurlijk geen moment. Ze kwam me waarschuwen dat er gekletst werd. Ze dacht dat het geroddel zou stoppen als iedereen ons samen zag. Natuurlijk is er geen bewijs dat Malcolm die brief heeft gestuurd, daarom kan James hem niet ontslaan. Hij is veel te eerlijk om dat te doen.’

‘Hij krijgt zijn verdiende loon nog wel,’ zei Dawn.

‘Was dat maar waar, maar helaas gaat het zo niet in het leven,’ zei Grace.

..

Christie zette een grote pot koffie en de vijf vrouwen gingen in de zitkamer zitten en telden de seconden af tot Janes Dames begon. Anna klampte zich vast aan een tas waarin de schoenen en de tas zaten, alsof dat haar steun gaf.

‘Zenuwachtig?’ vroeg Dawn.

‘Ik zou op het toilet in plaats van op een bank moeten zitten,’ antwoordde Anna toen op de televisie werd meegedeeld dat Janes Dames werd gesponsord door Treffé-chocolade.

Anna riep: ‘O mijn god!’ Dawn pakte Anna’s rechter- en Grace haar linkerhand.

‘Goedenavond, ik ben Jane Cleve-Jones van Janes Dames en vanavond ga ik naar het zonnige Barnsley in Zuid-Yorkshire om de veertigjarige kantoormedewerkster Anna Brightside te ontmoeten, die denkt dat haar spiegelbeeld haar vijand is. We hebben vijf weken om haar innerlijke magische kracht te lokaliseren en op beeldmateriaal te vangen, zodat we haar kunnen bewijzen dat die bestaat.’

Er verscheen een foto van een glimlachende Anna in haar sjofele, behaaglijke sweater met ronde hals. Die ging onmiddellijk in de vuilnisbak als ze thuis was.

‘Anna voelt zich dik, slonzig en vergeten. Kan de internationale lingerieontwerper Vladimir Darq ervoor zorgen dat Anna zich frivool, sexy en fantastisch voelt?’

‘Ik durf niet te kijken!’ riep Anna.

‘Jawel, doe je ogen open, lafaard,’ zei Grace.

‘O mijn god, ik realiseerde me niet dat ik werd gefilmd.’ Anna wilde haar ogen bedekken, maar haar handen werden stevig vastgehouden. Ze zat in een badjas te praten met Jane terwijl Maria haar make-up verwijderde.

‘Toen mijn verloofde me in de steek liet, stortte ik in. Ik voelde me zo oud en wankel en ik had de energie niet om er iets aan te doen. Sorry.’ Anna barstte op het scherm in tranen uit. Haar collega’s knepen meelevend in haar handen.

Er volgde een biografie van Vladimir en foto’s waarop hij erg somber keek en omringd was door zijn lingeriecollectie.

‘Anna is een klassiek geval van een dame in nood en ik ben hier om haar, en vrouwen zoals zij, te redden. Wanneer leren vrouwen dat ze op hun veertigste mooi zijn en moeten blaken van zelfvertrouwen? Ze verbergen zich in stomme kleren en de ultieme moderamp – Minimizer-bh’s. Maar met de juiste lingerie kan elke vrouw er fantastisch uitzien.’

Er werd een foto van Anna in de rode fluwelen jurk getoond.

‘Wauw!’ hoorde ze aan twee kanten naast zich.

‘Maar laten we eerst eens kijken wat Anna zo erg aan zichzelf vindt.’

‘Aargh!’ Anna gilde toen ze zag hoe ze zich uitkleedde en in haar ondergoed voor de spiegel ging staan om te vertellen dat haar borsten te groot waren, haar buik niet plat genoeg, haar heupen te breed, haar benen niet lang genoeg, enzovoort enzovoort.

‘Kijk je naar een ander lichaam dan de rest van de wereld?’ mopperde Christie.

Anna bestudeerde zichzelf en hoewel de camera je altijd dikker maakte, zag ze er helemaal niet zo slecht uit als ze had gedacht. Alleen haar ondergoed, dat Vladimir op het scherm afkraakte, was verschrikkelijk.

‘Deze bh is te strak en geeft helemaal geen steun.’

‘Hij zit lekker,’ antwoordde Anna.

‘Hoe kan dat?’ vroeg Vladimir streng. ‘Hij maakt striemen in je schouders. En deze onderbroek. La naiba! Trek uit en gooi weg. Goede lingerie kan meer voor een figuur doen dan plastische chirurgie.’

Daarna stond Anna in haar slaapkamer terwijl de voice-over van Vladimir Darq klonk.

‘Anna is een prachtige, sensuele vrouw en ik wilde dat ze zichzelf door mijn ogen kon zien.’

Vier paar wenkbrauwen werden opgetrokken.

‘Vrouwen zonder eigenwaarde zijn te bezorgd om wat andere mensen van hen denken. Ik wil dat Anna zich sexy voelt omdat ze sexy is. Kijk naar haar mooie, gladde huid, haar ogen, haar haar, haar jukbeenderen, haar fantastische borsten, terwijl het enige dat ze zelf ziet haar buik is.’

Vlak voor de pauze probeerde Vladimir Anna rechtop te laten staan. Hij snauwde tegen haar in het Roemeens. Telkens als hij haar losliet, zakte ze in. Hij zag eruit alsof hij van frustratie met zijn hoofd tegen de muur wilde bonken.

Het reclameblok begon. Christie duwde een glas cognac in Anna’s trillende handen toen Grace en Dawn haar loslieten.

‘Dank je, dat heb ik nodig,’ zei ze terwijl ze een slok nam en de vloeistof in haar keel voelde branden.

‘Ik zou niet weten waarom. Zelfs in dat verschrikkelijke ondergoed en zonder make-up zie je er fantastisch uit,’ zei Dawn. ‘Je moet alleen andere kleren dragen. Ik kan niet wachten om je straks in die rode jurk te zien.’

‘Die is niets vergeleken bij de blauwe die hij heeft gemaakt.’ Anna dronk het laatste restje cognac. ‘Ik heb er geen flauw idee van hoe ik mijn handen stil genoeg moet houden om zaterdag mijn eigen make-up te doen.’

‘Sst, het begint weer!’ Dawn maakte het zich gemakkelijk op de grote, zachte kussens.

‘Wat Anna niet weet, is dat we een enorme foto van haar op een gebouw in Leeds hebben geprojecteerd en aan passanten hebben gevraagd wat ze van de vrouw op de foto vinden.’

‘Kijk die man die naar de camera loopt – die lijkt op Gok Wan,’ wees Raychel.

‘En, verrassing, verrassing, een zeker iemand die verderop in de straat aan het filmen is, komt toevallig langs.’

‘Jezus, het ís Gok Wan!’ hijgde Anna. ‘Dat hebben ze niet verteld.’

‘En, Gok, wat vind je van onze prachtige roos uit Yorkshire?’

‘Ze is fan-tas-tisch! Dat vrouwelijke figuur en dat haar! Ik moet zeggen dat Vladimir Darq een van mijn favoriete ontwerpers is, en hij is absoluut de man die ervoor kan zorgen dat deze prachtige vrouw zich een prachtige vrouw voelt.’

Anna verstijfde toen Gok Wan vanaf het televisiescherm een kusje naar haar blies.

Daarna was ze terug in Vladimirs huis waar hij probeerde een korset vast te maken dat aan de voorkant sloot. Anna wilde het zelf doen, maar hij sloeg haar hand weg.

‘Jullie zijn net een oud, getrouwd stel,’ gniffelde Dawn.

Was dat maar zo, dacht Anna. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om met iemand als Vladimir Darq getrouwd te zijn. Hoe brachten beroemdheden als hij hun dagen door? Streken ze hun kleren en keken ze naar Coronation Street zoals gewone mensen? Of renden ze van de New York Fashion Week naar het filmfestival in Venetië, na een drankje in café Florian? Ze kon zich niet voorstellen dat ze in zo’n leven zou passen. En iemand zoals Vladimir Darq was natuurlijk nooit geïnteresseerd in iemand zoals zij.

‘Anna’s vriendinnen – Christie, Grace, Dawn en Raychel – hopen ook dat Vladimirs magie werkt.’

Anna keek verbijsterd naar haar collega’s op het televisiescherm.

‘Anna is volkomen blind voor haar schoonheid,’ zei Christie. ‘Ze is een fantastische vrouw die niet het beste uit zichzelf haalt.’

‘We vinden Anna geweldig en willen dat ze meer zelfvertrouwen krijgt,’ knikte Raychel naar de camera.

‘Ze moet zich realiseren dat ze nog maar veertig is. Ze is nog steeds een baby,’ glimlachte Grace.

‘Wanneer is dat in vredesnaam gebeurd?’ vroeg Anna met open mond.

‘O, een keer na het werk,’ antwoordde Christie stralend.

‘Toen ik naar Boots moest om een folder te halen, misschien?’

‘Dat zou kunnen,’ zei Christie met een knipoog.

Vladimir stond nu bij Anna, die de Darqone droeg. Het scherm was in tweeën gedeeld, zodat ze tegelijkertijd in haar sjofele ondergoed te zien was. Even later droeg ze een simpel T-shirt met een V-hals over de goede en de slechte lingerie.

Vladimir en Jane bespraken de prijsklasse waarin zijn ontwerpen vielen, terwijl Maria de make-up op Anna’s gezicht bijwerkte.

‘Wie is dat? Ze ziet er angstaanjagend uit.’ Raychel wees naar de kleine vrouw met het sneeuwwitte haar en de boze gezichtsuitdrukking.

‘Maria, de Roemeense visagiste. Ze is verschrikkelijk angstaanjagend, maar Vlad wil met niemand anders werken.’

Daarna werd Anna’s haar gedaan en even later kreeg ze een duw tegen haar schouder. Vladimir zei tegen Anna dat ze niet in slaap mocht vallen.

Dawn giechelde. ‘Dit is zo grappig, Anna. Ik vraag me af of Tony kijkt.’

Christie gaf Dawn een por met haar elleboog.

Even later stond Anna met haar handen op haar heupen in een prachtig rood korset en kousen. Het beeld vloeide over in een beeld van Anna in de rode jurk. Ze had een waanzinnig zandloperfiguur en het uiterlijk van een filmster uit de jaren 1950. Leonid maakte foto’s en Anna straalde van binnenuit.

‘Wauw, Anna!’ Raychel hield haar handen tegen elkaar alsof ze aan het bidden was. ‘Je ziet er adembenemend uit.’

Anna zei niets. Van Vladimir had ze zichzelf niet mogen zien en ze had er geen flauw idee van gehad dat ze er zo uitzag. Dat was zij niet, dat kon zij niet zijn. Die vrouw was seks op twee benen. Die vrouw was iemand voor wie honderden kraaltjes op een blauw korset werden genaaid.

‘Darq Side-lingerie is vanaf negentien juni verkrijgbaar in de winkels. Tenslotte, Vladimir, wil je nog iets zeggen tegen Anna en alle vergeten vrouwen?’

Vladimir glimlachte naar de camera, waardoor zijn hoektanden zichtbaar werden.

‘Er zijn geen vergeten vrouwen omdat Vladimir aan jullie denkt. En Anna, ik hoop dat je op dit moment met een glas rode wijn in je hand bij je vriendinnen zit en tegen jezelf zegt: “Darq had gelijk, ik ben inderdaad sexy.”’

De eindtune en de aftiteling volgden.

Anna ademde zo diep uit alsof ze haar adem tijdens het programma voortdurend had ingehouden.

‘Dat was fantastisch, dame!’ Christie gaf haar een stevige omhelzing.

‘Ik kan niet geloven dat jullie dat achter mijn rug hebben gedaan,’ zei Anna. Ze was ontroerd. Mochten ze haar zo graag? Ze kreeg plotseling tranen in haar ogen, maar Dawn maakte haar meteen aan het lachen.

‘Ik heb hartstikke veel gezegd,’ zei Dawn. ‘Ze hebben al mijn stukken eruit geknipt.’

‘Ik vraag me af waarom dat is?’ Christie stootte haar liefhebbend aan.

‘Ik weet niet of ik morgen de straat op durf,’ zei Anna, terwijl ze het aanbod van koffie met nog een glas cognac aannam.

‘Met hoog opgeheven hoofd, meisje,’ zei Christie lachend.