Hoofdstuk 67

..

‘Ik kan niet geloven dat er alweer een week voorbij is,’ zei Christie terwijl ze de gekoelde Zinfandel in vijf glazen schonk. ‘Gaat iemand dit weekend nog iets spannends doen? Het lijkt nog maar twee minuten geleden sinds ik afgelopen vrijdag dezelfde vraag heb gesteld.’

‘Ik ga naar Calums oude tante in een bejaardentehuis,’ zei Dawn.

‘Goeie hemel, met zoveel opwinding kan ik niet wedijveren,’ zei Anna.

‘Doe niet zo gemeen,’ zei Dawn lachend. ‘Ze wil mijn jurk zien dus heb ik een foto laten maken. Ze is te zwak om naar de kerk te komen.’

‘Christie en ik ga naar het theater,’ zei Grace.

‘En mijn broer gaat ook mee,’ vulde Christie aan. ‘Hij is smoorverliefd op Grace.’

‘Ga ervoor, Grace,’ zei Anna. Paul en Laura hadden precies hetzelfde gezegd. Het was hen blijkbaar ook duidelijk dat Niki verliefd was op hun moeder. Hij was altijd bruisend vrolijk in haar buurt, en hoewel Grace haar kinderen had verteld dat hij bij iedereen zo deed omdat dat zijn karakter was, geloofden ze haar helemaal niet. Paul had haar gevraagd of ze Niki leuk genoeg vond om ‘ja’ te zeggen als hij haar uitnodigde voor een dinertje. Het idee beangstigde Grace, als ze eerlijk was. Het was angstaanjagend om aan een nieuwe relatie te beginnen, met alles wat dat met zich meebracht. En vooral met een vijfenvijftigjarig lichaam, hoewel dat nog goed in vorm was dankzij alle jaren yoga. Aan de andere kant was Niki ook vijftig. Hadden mannen dezelfde onzekerheden over hun lichaam als ze een nieuwe partner kregen?

‘Wat ga je doen nu er niet meer gefilmd wordt? Voel je je niet verloren?’ vroeg Raychel aan Anna.

‘Niet echt,’ zei Anna terwijl ze vertrouwelijk naar voren leunde. ‘Vladimir Darq stuurt zaterdagavond een auto om me op te halen. Hij zegt dat hij iets voor me heeft.’

‘Wat dan?’ vroeg Dawn terwijl haar ogen oplichtten van nieuwsgierigheid.

‘Ik heb geen flauw idee. Het duurt niet lang, zegt hij.’ Ze zuchtte bij de gedachte dat ze opnieuw afscheid van hem moest nemen.

‘Wat opwindend,’ zei Christie. ‘Ik vraag me af wat het kan zijn. Kun je wel wachten?’

Anna probeerde het opgewonden gevoel bij de gedachte dat ze hem weer zou zien, te relativeren. ‘Ik zal wel moeten.’ Ze had de afgelopen week meer keren dan ze durfde te tellen aan zijn hand op haar hart gedacht. Ze had zelfs een keer over hem gedroomd; hij was wild en somber en dreigde haar op te eten. De droom was geëindigd voor hij zijn belofte had waargemaakt en ze zou dus nooit weten of hij het letterlijk of metaforisch bedoelde. Ze vroeg zich af of ze hem in zijn ogen kon kijken na alle seksuele spanning die haar hersenen ’s nachts hadden gecreëerd. Vladimir Darq. Ze moest steeds vaker aan hem denken en dat verontrustte haar. Het had geen nut om genegenheid te voelen voor iemand zoals hij, maar ze was zich ervan bewust dat dat wel gebeurde.

‘En ik ga winkelen met mijn tante,’ zei Raychel nadat ze diep had ademgehaald.

Ze liet het grootste deel van het verhaal weg en vertelde haar collega’s dat haar tante, die ze uit het oog was verloren, contact met haar had opgenomen en toevallig in de buurt woonde.

‘Wat een wonderlijk verhaal,’ zei Christie. ‘Ik wist niet dat zulk soort dingen in het echte leven gebeuren. Je moet dolblij zijn.’

‘Het is lang en ingewikkeld,’ zei Raychel. ‘Ik heb jullie de korte versie verteld.’

‘Met een gelukkige afloop,’ zei Dawn. ‘Dat is fijn.’

Er lag een stralende glimlach op Raychels gezicht. Ze vond het zo fijn om haar collega’s een deel van haar verhaal te vertellen: het leuke deel. Ze maakten het haar heel gemakkelijk om vriendinnen met hen te zijn. Ze accepteerden haar zonder alles over haar verleden te willen weten en gaven haar het gevoel dat ze een grote, warme deken om zich heen had. Ze was tevreden, ondanks het vervelende feit dat haar moeder in haar leven was verschenen. Maar Elisabeth stond aan haar kant en daardoor voelde ze zich meer beschermd dan door haar lieve Ben.

..

Nadat de anderen waren vertrokken, ging Dawn aan de bar zitten. Ze keek naar de band.

‘Ga je weer voor ons zingen?’ vroeg de barman toen ze een drankje bestelde. ‘Je was fantastisch.’

‘Het was een eenmalige gebeurtenis,’ zei Dawn stralend.

‘De manager wil met je praten. Ik denk dat hij van plan is je te vragen of je af en toe wilt optreden.’

‘O ja?’ vroeg Dawn. Ze was gevleid, maar het trok haar niet aan om alleen op een podium te staan. Al ging terug naar Canada en ze had er nooit behoefte aan gehad om solo te zingen. ‘Bedank hem maar, en zeg maar dat ik dat niet durf,’ zei ze.

‘Jammer,’ zei de barman. ‘Je paste trouwens goed bij de groep. Misschien moet je ze vragen je mee te nemen als ze vertrekken.’

Dawn glimlachte beleefd, maar de woorden lagen te dicht bij de waarheid om prettig te zijn. Ze stelde zich voor dat ze in een tourbus zat met de band, het podium in gereedheid bracht en buiten oefende, met de Canadese bergen en een warme, oranje zonsondergang op de achtergrond.

Al Holly legde zijn arm rond haar middel. Het duurde nauwelijks een seconde, maar het was genoeg om vuurwerk naar haar hersenen te sturen.

‘Je lijkt in gedachten,’ zei hij. ‘Iets interessants?’

‘Min of meer,’ zei Dawn. ‘Hoe is het met je? Heb je een goede week gehad?’

‘Inderdaad,’ zei hij glimlachend terwijl zijn ogen glinsterden als opgepoetste bergkristallen. ‘En hoe is het met jou, Dawny Sole? Ik wilde je op het podium vragen om nog een keer met ons te zingen, maar je praatte met je vriendinnen. Ik heb je niet een keer in mijn richting zien kijken.’

Dawn voelde dat haar wangen rood werden. Hij had zo’n fantastische stem. Hij bezorgde haar meer hartkloppingen dan iemand ooit zou kunnen, met inbegrip van George Clooney.

‘Als ik naar het podium keek, keek jij naar beneden,’ antwoordde Dawn.

‘Ik heb heel vaak naar je gekeken,’ zei Al. ‘Ik weet niet goed wat ik met mijn vrijdagen moet als ik jou niet achter in de zaal zie zitten.’

‘Ik wed dat je dat tegen alle meisjes zegt,’ zei Dawn met een beverig glimlachje rond haar lippen.

‘Nee Dawny, dat doe ik niet. Ik ben geen vrouwenversierder. Mijn muziek is mijn vrouw. Maar als...’

De zaal versmolt tot een grote, vage vlek. Er bestond niets meer, behalve Al Holly en zij, en ze wilde wanhopig graag dat hij zijn zin afmaakte. Dat deed hij echter niet. ‘Wat wil je, cola of bier?’ vroeg hij in plaats daarvan.

Dawn had hem kunnen slaan, maar het was niet goed dat hij met haar flirtte. Het had geen zin om alles ingewikkeld te maken, alsof het nog niet ingewikkeld genoeg was. Een heel groot deel van haar wilde zich niet fatsoenlijk en eerzaam gedragen. Dat deel wilde dat Al Holly zich naar haar toe boog en haar hard op haar lippen zoende en haar liet proeven waarnaar hij smaakte. Ze wilden dingen met hem doen waardoor het liefdesleven van Paris Hilton op dat van moeder Teresa leek.

‘Een cola light, graag. Een kleine.’

‘Twee kleine cola light, graag,’ zei Al tegen de barman, waarna hij zich weer naar Dawn draaide. ‘Hoe staat het trouwens met de voorbereidingen voor je bruiloft?’ vroeg hij.

Dawn wilde daar helemaal niet over praten. Ze negeerde zijn vraag en stelde er zelf een.

‘Schrijf je ook nummers?’

‘Soms wel. Ik heb er van de week toevallig een geschreven.’

‘Wat is de titel?’

‘Het is nog niet af. Ik hoop het volgende week klaar te hebben,’ zei hij. ‘We... eh... moeten vanavond op een privéfeest spelen. Ik kan maar vijf minuten blijven.’

‘Dat hindert niet,’ zei Dawn.

‘Je mag mee, de jongens vinden het niet erg. We kunnen net doen of je een roadie bent. Dan leen je gewoon mijn hoed.’

‘Dank je wel,’ zei Dawn glimlachend. ‘Maar dat kan ik beter niet doen, ik moet naar huis.’

‘Ik ga liever niet naar dat feest. Ik wil hier samen met jou bier drinken en praten over muziek en gitaren of waar je maar over wilt praten.’

‘Dat kan niet, ik moet rijden.’

‘Ik kan je sleutels afpakken.’

‘En waar moet ik dan slapen?’

De vraag bleef in de stilte tussen hen in hangen en ze wisten allebei wat zijn antwoord zou zijn geweest als hij dat had uitgesproken.

Dawn had het zo warm dat haar hersenen dreigden te exploderen.

‘Waar is het feest?’ vroeg ze.

‘In Maltstone Lodge. Ken je het?’

‘Ja, dat is niet ver weg.’ Dawn nam een slok en zag dat Al zijn cola al op had.

‘Je moet gaan,’ zei ze.

‘Inderdaad.’ Hij bewoog echter niet. En Dawn ook niet.

‘Ik...’

‘Dawny...’

Ze begonnen tegelijkertijd te praten. Al stak zijn hand uit. Zijn vingers hadden haar gezicht nauwelijks aangeraakt toen er een mannenstem door de bar riep.

‘Al, we kunnen vertrekken. O, hallo, Dawny. Hoe is het met je?’

Al zuchtte. ‘Samuels timing is nooit goed geweest.’

‘Misschien is zijn timing te goed,’ antwoordde Dawn. Samuel had haar van god weet wat gered, omdat ze niet wist welke bommen er binnen in haar zouden exploderen als ze Al Holly zou kussen.

Al stopte zijn hand in de achterzak van zijn spijkerbroek en haalde er een stukje papier uit.

‘Dit is het nummer van mijn mobiel. Voor het geval je het nodig hebt. Voor het geval je wilt praten. Als vrienden.’

Dawn pakte het aan. Ze zou niet bellen, ze kon niet bellen, maar het was fijn om het te hebben.

‘Ik weet dat je niet belt,’ zei hij alsof hij haar gedachten kon lezen, ‘maar toch hoop ik dat je het wel doet.’

‘Dank je. En als ik niet bel, ben je hier volgende week dan?’

‘Natuurlijk.’

‘Dag.’

‘Dag.’

Hij raakte het puntje van haar neus aan. Een klein gebaar waardoor ze volledig van slag was. Ze begon stapelverliefd te worden op een countrygitarist, en voordat hij voor altijd vertrok wilde ze zijn lippen op de hare voelen. Al was het maar een keer.

..

Toen Anna thuiskwam lag er een klein pakje op de stoep. Ze zuchtte, maakte het open en haalde er een zwarte string uit. Ze deed de deur open en gooide de string op de wandtafel in de hal.