Hoofdstuk 14

..

Vrijdagnacht had Anna een absoluut geloofwaardige droom waarin Tony terugkwam en naar de badkamer liep. Ze werd de volgende ochtend wakker en lag te wachten tot hij weer in bed zou komen. Daarna ontrafelden haar hersenen de verwarring en scheidden de feiten hardhandig van de fictie. De realiteit van haar huidige situatie trof haar harder dan ooit, en de pijn in haar hart was rauw en verlammend. Nadat ze een lunch had gemaakt die ze niet at, werd ze overvallen door het verlangen om langs de kapperszaak te lopen. Ze zag Tony in de zaak staan. Haar Tony. De Tony die knipte met het gemak van een man die geen probleem had. Ze wist niet wat ze had verwacht. Een boven zijn schaar huilende Tony? Afgetobd en bleek, als een man die de grootste vergissing van de wereld had gemaakt? Niet alleen zag ze Tony, die ontegenzeggelijk donkerder leek en minder grijs en een erg kleurig overhemd droeg, maar Lynette Bottom was er ook, in een naveltruitje en een spijkerbroek die niet alleen een tatoeage boven haar bilspleet toonde, maar ook het sierlijke kant van een zwarte string.

Anna zette de televisie aan om naar de Grand National te kijken, maar ze zag het scherm nauwelijks door de tranen die haar zicht vertroebelden en vielen en vielen en vielen.

..

Dawn had de televisie aan voor de race terwijl ze een folder met huwelijksbedankjes bestudeerde die open op haar schoot lag. Bruidssuiker zag er altijd mooi uit, maar was verschrikkelijk om te eten. Er braken al stukken glazuur van haar tanden als ze er alleen maar aan dacht. Ze bedacht dat ze misschien voor iedereen een bonbon kon inpakken. Dat was een veel leuker en smakelijker alternatief en absoluut goedkoper. Ze moest ergens op bezuinigen bij de bruiloft. Ze had bijna al haar spaargeld gebruikt en nog niet eens nagedacht over bloemen of de taart of de huwelijksreis.

De paarden stonden aan de start. Ze deed de folder dicht om naar de race te kijken. Haar oren pikten de naam van een paard op: June Wedding. Ze wilde dat ze had geweten dat hij meeliep; die had ze moeten kiezen. Maar nu was het duidelijk te laat. Plotseling klonk het startsignaal. Normaal gesproken keek ze niet naar paardenraces omdat ze bang was dat er een paard viel en gewond raakte en doodgeschoten moest worden. Jeetje, wat waren die hindernissen hoog. Eén paard viel al bij de eerste hindernis, en er waren er in totaal dertig. Tegen de tijd dat de paarden bij de vijftiende hindernis waren, de ‘Chair’, leunde Dawn voorover en schreeuwde ze aanmoedigingen. De folder was van haar schoot gegleden en alle gedachten aan amandelen versus bonbons waren naar de achtergrond verdwenen. Elvis Smith had meteen de leiding genomen. Hij liep nog steeds voorop toen ze de ‘Open Ditch’ bereikten, maar bij de ‘Canal Turn’ verloor hij zijn eerste positie aan Chocolate Soldier. Elvis Smith zakte naar de derde plek achter Mayfly, maar Chocolate Soldier weigerde over de ‘Valentine’ te gaan. Royal Jelly naderde aan de binnenkant, terwijl het enthousiaste commentaar Dawns adrenalinepeil omhoog joeg. Ze had geen flauw idee waar June Wedding was. Het was echt jammer dat ze daar niet op had gewed; de jockey was zelfs in perzik gekleed, de kleur van haar bruiloft. De paarden naderden de ‘Elbow’ en Elvis Smith lag na een krankzinnige sprint weer voor. Plotseling naderde The Sun Rose aan de binnenkant, en haalde iedereen in behalve het eerste paard. De commentator schreeuwde bij de negenentwintigste hindernis dat het tussen Elvis Smith en The Sun Rose leek te gaan.

‘Kom op, jongen,’ schreeuwde Dawn naar het scherm. ‘Kom op, ik kan wel wat geld gebruiken!’

‘Elvis Smith gaat het doen,’ zei de commentator, maar op dat moment stormde The Sun Rose in de laatste nanoseconden langs Elvis Smith en passeerde als eerste de finish. Hij had met een kleine maar duidelijke voorsprong gewonnen.

‘Jezus,’ zei Dawn. Ze kon zich de laatste keer dat ze zo enthousiast was geweest niet herinneren. Haar hart ging tekeer alsof ze de race net zelf had gereden. Ze had niet meer op een paard gezeten sinds haar zeventiende. Het was te pijnlijk geweest om er zelfs maar aan te denken om zonder haar ouders door Yorkshire te galopperen. Haar vader was zo grappig geweest. Hij deed altijd alsof ze in Oklahoma waren en riep ‘yee-haa’ als een krankzinnige cowboy. Misschien zou ze, als de bruiloft achter de rug was, op een zonnige ochtend naar de manege in Maltstone gaan om een rit te maken. Misschien was het tijd om weer op de rug van een paard te gaan zitten en een paar gelukkige herinneringen opnieuw te beleven.

De tengere Ierse jockey op de elegante schimmel stak triomfantelijk zijn vuist in de lucht. Hij praatte tegen de camera in een snel, Iers dialect waarvan niemand een woord begreep, maar dat maakte niet uit. Hij had een absolute outsider naar zijn eerste overwinning van de Grand National geleid. De laatste keer dat een schimmel had gewonnen, was in 1961 geweest, vertelde de commentator. Niemand was geïnteresseerd in de nummers twee, hoewel hun namen op het scherm verschenen. Dawn had geen flauw idee hoeveel geld de afdeling had gewonnen, maar ze onderdrukte haar aanvankelijke impuls om het aan Calum te vertellen. Als hij wist dat ze geld had gewonnen, zou hij nog minder bijdragen aan de bruiloft, dus hield ze het voor zich en leefde met hem mee toen hij thuiskwam van de pub en vertelde dat hij zijn geld op Mayfly had gezet. Ze pakte de folder op en begon weer na te denken over haar dilemma: bruidssuiker of bonbons.

De volgende ochtend las ze in de krant dat June Wedding bij de eerste hindernis al was gevallen.