Hoofdstuk 49

..

De muziek van The Rhinestones droeg bij aan het ontspannen gevoel dat de vrouwen die avond na het werk hadden. Het was nog maar de vierde keer dat ze samen uitgingen en toch was het al een elementair deel van het weekend. Ze voelden zich allemaal op hun gemak, en genoten van het zeldzame gevoel dat ze elkaar accepteerden en graag mochten.

Het was de eerste keer sinds afgelopen zondag dat Dawn zich ontspande. Het was moeilijk geweest om op haar werk net te doen of ze vrolijk was, terwijl een cocktail vol onaangename emoties haar vergiftigde.

Calum had zich niet gehaast om haar gitaar terug te brengen. Toen hij er dinsdagavond mee thuiskwam, was ze zo blij dat ze haar armen eromheen sloeg en er een kus op gaf. Tranen van opluchting schoten in haar ogen. Het gevoel van euforie was zo extreem dat ze Calum bijna alles vergaf. Wat natuurlijk heel vreemd was. Daar moesten ze eens een documentaire aan wijden: iemand pakt je alles af, maar je vindt hem toch helemaal geweldig omdat hij het zich verwaardigt een kruimel terug te geven. Sinds wanneer was ze zo gemakkelijk tevreden te stellen?

En nu zat ze in de pub opnieuw naar Al Holly te staren terwijl ze nadacht over zijn opmerking van afgelopen zondag dat Calum niet de juiste man voor haar was. Ze was verbaasd dat haar hoofd niet was geëxplodeerd van al het nadenken in de afgelopen week.

‘Dawn is bevriend met de band,’ zei Grace ondeugend. Dawn had verteld dat ze vorige week was gebleven om een glas cola te drinken met Al Holly, maar had achterwege gelaten dat ze hem zondag ook had gezien.

‘O ja?’ zei Anna. ‘Die achterste gitarist lijkt een kruising tussen Elvis en Chris Isaak. Hij ziet er niet verkeerd uit.’

Anna bedoelde Al, die was verdiept in een ingewikkelde rif. Dawns lichaam verraadde haar verloofde-status met een verhoogde hartslag terwijl ze naar hem keek en hoopte dat hij terugkeek. Tot nu toe had hij dat niet gedaan.

‘Vertel ons meer,’ zei Christie.

‘O, er is niets te vertellen. Ik heb gewoon gekletst met een van hen en we hebben wat gedronken.’ Dawn haalde haar schouders op.

‘En blijf je vanavond ook langer?’ vroeg Grace.

‘Met dat Chris Isaak-type?’ vroeg Anna.

‘Ja en ja,’ antwoordde Dawn zo nonchalant mogelijk.

‘Hebben jullie al een nummertje op zijn versterker gemaakt?’ vroeg Anna met een schuine glimlach.

‘Alsjeblieft zeg, ik ben een verloofde vrouw,’ zei Dawn.

‘Gaat iemand dit weekend nog iets spannends doen?’ vroeg Christie terwijl ze haar glas hief en glimlachend proost zei. Ze had de troost van rode wijn nodig nadat ze zo lang naar Malcolms grijns had moeten kijken.

‘Ik ga mezelf nog meer voor schut zetten voor het hele land,’ zei Anna zuchtend.

‘En ik ga reisbrochures doorbladeren om ideeën voor onze huwelijksreis op te doen,’ zei Dawn.

‘Ben je daar niet een beetje laat mee?’ vroeg Christie.

‘We nemen gewoon een goedkope lastminute, denk ik,’ antwoordde Dawn.

‘Waar wil je graag naartoe?’ vroeg Raychel.

‘Ik weet het niet. Waar zijn jullie naartoe geweest?’

‘We konden geen huwelijksreis betalen,’ zei Raychel. ‘We waren nog maar tieners. We zijn thuisgekomen van de burgerlijke stand en hebben bij kaarslicht vis met patat gegeten. We waren gewoon een stel straatarme kinderen.’

‘Wat romantisch,’ zei Dawn zuchtend. ‘En jij, Grace?’

‘Ik heb ook geen huwelijksreis gehad,’ zei Grace. ‘We hadden de kinderen om voor te zorgen en Gordons moeder was niet gezond.’

‘Zijn jullie later niet gegaan?’ vroeg Raychel.

Grace schudde haar hoofd. Een huwelijksreis was te romantisch geweest voor Gordon. Hun huwelijk was meer een zakelijke overeenkomst. Gordon kreeg een huishoudster en gezelschap, en zij mocht een paar kinderen lenen. Een romantische huwelijksreis paste niet in een relatie die zo koud was als die van hen.

‘Waar zou je naartoe zijn gegaan als je de kans had gehad, Grace?’ vroeg Dawn. Tot nu toe had ze geen idee wat een ideale bestemming zou zijn.

‘Ik heb altijd een cruise willen maken,’ zei Grace zonder aarzeling. ‘Dan kan ik verschillende plekken bekijken. Warme en zonnige plekken: Spanje, Italië, de stranden van Sardinië, zoiets.’

Het klonk goddelijk, als een droom. Dawn draaide zich naar Christie voor een alternatieve bestemming. Een cruise was veel te duur. Behalve als het een boottocht over het Kanaal van Manchester in een opblaasboot was. ‘Geef me een idee, baas.’

‘Wij zijn weggelopen naar Gretna Green, en daarna zijn we naar Loch Ness gegaan,’ vertelde Christie glimlachend. ‘Het was fantastisch. We zijn een hele week niet uit bed gekomen.’

Dat leek er meer op, dacht Dawn. En Calum zou er geen enkel probleem mee hebben om zo lang in bed te blijven. Helaas zou hij niet merken dat zij naast hem lag.

‘Maar goed, wat ga jij dit weekend doen, Raychel?’ vroeg Christie.

‘Een wasdroger kopen. Is dat romantisch of niet?’

‘Niet bepaald, maar ik wed dat Ben en jij ergens thee gaan drinken, waardoor het veel minder saai is,’ zei Dawn. Ze wisten inmiddels dat Ben en Raychel heel veel leuke dingen deden, zoals een autoritje maken of naar de bioscoop of de ijssalon buiten Penistone gaan; gezellige dingen die stellen samen doen. En als Ben haar naar haar werk bracht of kwam ophalen, leken ze altijd heel verliefd. Hij kneep in haar neus of hield haar hand vast en gaf haar altijd een kus. Dawn vroeg zich af of ze ook zo hartstochtelijk waren achter gesloten deuren of dat ze zo jong waren getrouwd dat het gepassioneerde deel van hun relatie was gedoofd. Maar het zou in de eerste plaats al leuk zijn om iets te kunnen laten doven, voegde ze er droogjes in zichzelf aan toe.

‘Grace?’

Grace had nauwelijks nagedacht over het Bank Holiday-weekend. Ze wilde dat het achter de rug was. Er zou geen familie langskomen om haar op te vrolijken. Het was gewoon een extra dag in Gordons sprankelende gezelschap en de post die folders bracht over Stannah-trapliften en gehoorapparaten. Ze wist niet zeker of ze haar leven met hem nog kon volhouden. Ze had het gevoel dat het einde naderde en ze moest nadenken.

‘Een verlate voorjaarsschoonmaak,’ antwoordde ze. Dat zou haar een hoop tijd geven om na te denken. Ze zuchtte, en Christie voelde een sterke vleug van verveling.

‘Ga je niets spannends doen met je man?’ vroeg Raychel, die wilde dat Grace getrouwd was met een oudere versie van Ben omdat ze zo iemand verdiende.

Dat leek Grace grappig te vinden. ‘Nee, dit weekend niet,’ was het enige dat ze zei, hoewel ze heel makkelijk meer had kunnen zeggen aan deze tafel met vrouwen die wilden luisteren.

‘Ik ga helemaal niets doen,’ verkondigde Christie opgewekt. ‘En er wordt zonnig weer voorspeld dus ben ik van plan om in de tuin te zitten, tijdschriften te lezen, Pimms te drinken en mijn grote broer een uitgebreide zondagse lunch voor me te laten koken.’

‘Bedoel je de tandarts?’ vroeg Anna. ‘Kan hij goed koken?’

‘Super,’ antwoordde Christie.

‘Hij klinkt geweldig,’ zei Anna verlangend. ‘Hij moet een homo zijn.’

‘Nee,’ lachte Christie. ‘Hij is hetero en fantastisch en frustrerend single.’

‘Jammer dat hij mijn type niet is,’ zei Anna. ‘Ik val alleen op klootzakken.’

‘Weet je wat jij nodig hebt?’ zei Christie. ‘Een verveelde getrouwde kerel die op zoek is naar een minnares om te verwennen.’

‘Wat, en zo’n arme vrouw aandoen wat Tony mij heeft aangedaan?’ reageerde Anna boos. ‘Waarom zou ik een man willen die zijn vrouw zoiets aandoet? Ik zou zo’n klootzak nog niet willen aanraken met een vaarboom van drie meter.’

‘Hallo,’ zei Grace die haar handen omhoogstak in een vredelievend gebaar. ‘Ik denk niet dat Christie het meende, Anna.’

‘Het was een grapje,’ voegde Dawn eraan toe, die wanhopig haar best deed om de kostbare harmonie te bewaren. Ze wilde niet dat de sfeer werd verpest. Ze was gek op deze vrijdagavonden met al hun gedeelde plagerijtjes.

‘Natuurlijk was het een grapje,’ zei Christie snel. ‘Het spijt me, Anna, het was een stomme opmerking. Ik wilde niet...’

‘Nee, nee, ík moet zeggen dat het me spijt,’ zei Anna. ‘Christie, het spijt me. Op dit moment ben ik te gevoelig voor mijn eigen bestwil. Het is vandaag onze verjaardag, snap je, nou ja, de verjaardag van ons eerste afspraakje. Dat vierden we altijd als een huwelijksverjaardag, met kaarten en cadeautjes, ook al waren we niet getrouwd.’ Hemel, ik ben een wrak, dacht ze.

‘O, Anna...’ zei Christie terwijl ze een troostend kneepje in haar hand gaf.

‘Je wist het niet,’ zei Anna. ‘Het is jouw schuld niet. Ik moet mezelf een beetje leren beheersen.’

‘Maar stel dat die vent was getrouwd met een overjarige kenau die nooit seks met hem wilde hebben,’ voegde Dawn eraan toe in een poging alles weer goed te maken. ‘En ze waste zich nooit van onderen en had bruine tanden,’ ging ze verder.

Anna lachte dankbaar. Ze wist wat Dawn deed en schaamde zich dat ze zo had gereageerd. Stomme Tony, hij had heel wat op zijn geweten. Hij maakte haar gek. ‘Tja, dan zou het fijn zijn om die arme man van haar te redden.’

..

Dawn bleef achter toen de anderen weggingen. Ze was meer dan opgelucht toen Al eindelijk naar haar keek en glimlachte. Ze glimlachte terug en ging aan de bar zitten wachten tot hij pauze had. Ze vroeg zich af of hij naar haar toe zou komen na zijn laatste opmerking afgelopen weekend, maar ze had zich geen zorgen hoeven te maken.

‘Hallo,’ zei hij met zijn lage, lijzige stem. ‘Heb je je gitaar gevonden?’

‘Ja, gelukkig wel,’ zei Dawn. ‘Het was zo stom van me, ik had hem veilig opgeborgen en was vergeten waar.’

‘En hoe was je week?’

‘Goed,’ zei Dawn. Ze voelde zich plotseling schuldig. Ze leefde mee met Anna, die een overspelige verloofde had, en even later voelde ze zich helemaal zweverig als ze met deze lange gitarist praatte. ‘En de jouwe?’

‘Ook goed. We hebben op veel verschillende plekken gespeeld,’ antwoordde hij. ‘Zondag kunnen we niet oefenen, anders had ik je gevraagd weer langs te komen. We vonden het allemaal heel leuk dat je erbij was.’

‘O, jammer,’ zei Dawn. Het was niet goed, maar ze had inderdaad gehoopt dat hij haar zou uitnodigen om nog een keer mee te spelen.

‘De jongens gaan wat rondkijken. Ze willen iets van Yorkshire zien.’

‘En jij gaat niet mee?’ vroeg Dawn.

‘Niet met hen,’ antwoordde hij. ‘Ik vroeg me af of jij me een paar van je favoriete plekjes wilt laten zien, Dawny. Heb je tijd om een cowboy door je land te begeleiden? Als vrienden natuurlijk.’

Binnen in haar was plotseling een strijdtoneel ontstaan. Nee, dat kun je niet maken. Dat is te intiem. Ja, ja, doe het, stommeling. Hoe kun je zo’n uitnodiging afslaan? Gevaar, gevaar! We gaan gewoon als vrienden – zijn woorden. De redenen om het niet te doen waren heel erg in de minderheid.

‘Dat zou ik heel leuk vinden,’ hoorde ze zichzelf zeggen, ook al voelde ze vanbinnen nog steeds zwakke protesten dat ze hem niet moest aanmoedigen. Ze moest een huwelijksreis uitzoeken, ze moest de uitnodigingen versturen. In plaats daarvan sprak ze af om Al zondagochtend om negen uur voor de Rising Sun op te halen en een hele dag met hem door te brengen.