Hoofdstuk 85

..

Ze kwamen in actie als een goed geoliede militaire troepenmacht die jarenlang was getraind voor zulke manoeuvres.

‘Stap in de auto,’ zei Christie terwijl ze haar sleutels uit haar gele tas haalde. ‘Snel.’

Ze stapten als één man in Christies bmw, Grace voorin, de andere drie op elkaar geperst achterin. Dawns jurk was zo volumineus dat hij bijna voor nog een persoon telde. Ze deden tegelijkertijd hun veiligheidsgordels om en Christie schakelde.

‘Waar moet ik naartoe? Wijs me de weg!’ zei ze terwijl ze in haar achteruitkijkspiegel naar de pub keek. Niemand merkte dat ze vertrokken, ondanks het piepen van de banden toen Christie de bocht nam alsof ze James Bond was.

‘Is dat de juiste tijd?’ vroeg Dawn terwijl ze naar de klok op het dashboard wees.

‘Op de seconde af.’

‘O, jezus. Ik moet eerst naar huis. Sla hier links af en dan rechtdoor. Ik moet een koffer pakken en daarna neem ik de bus.’

‘Bedoel je een tourbus vol cowboys?’ vroeg Raychel.

‘Ik denk het wel.’

‘Fantastisch,’ zei Anna. ‘Hoe laat vertrekken ze?’

‘Ik heb een halfuur. O god, wat zullen de Crookes zeggen?’

Ze beseften allemaal dat ze bezorgder was over zijn familie dan over Calum zelf.

‘Donder op met zijn stomme familie. Het is tijd dat je eens een keer aan jezelf denkt,’ zei Anna.

‘Doe ik wat ik moet doen?’

‘Daar kom je wel achter,’ zei Grace. ‘Maar je bent jong genoeg om een kans te wagen, liefje. En iedereen die de afgelopen paar weken naar je gezicht heeft gekeken wist dat het een foute beslissing was om met Calum te trouwen.’

‘Ik had maanden geleden met deze bruiloft moeten stoppen,’ zei Dawn terwijl ze haar hoofd in haar handen liet vallen.

‘Tja, dat is achteraf praten,’ zei Grace. ‘Je bent er nu mee gestopt.’

‘Ik wed dat er een file staat,’ zei Dawn toen het verkeer drukker leek te worden naarmate ze dichter bij het centrum kwamen. Dat was echter niet zo. En alsof het tovenarij was, stond elk verkeerslicht op groen of werd groen als ze eraan kwamen. Christie reed veel te hard, maar ze ging ervan uit dat deze situatie het risico van een bekeuring waard was.

‘Oké, stop bij het op twee na laatste huis aan de rechterkant!’ riep Dawn.

Christie stopte met piepende banden voor Dawns voordeur. Raychel trok Dawn uit de auto omdat het door haar jurk onmogelijk was om zelf uit te stappen. Dawn trilde te veel om de sleutel in het slot te krijgen, dus pakte Grace hem af en deed de deur voor haar open.

Ze liepen achter Dawn aan de trap op. Grace haalde twee koffers van de kast, waarna Anna de lingeriela erin leegde en er kleren bovenop gooide. Raychel verzamelde schoenen. Dawns trouwjurk voelde op dit moment net zo giftig als het hemd van Hercules, maar ze had geen tijd om zich om te kleden.

‘Waar zijn je mobiel en je lader? Bankpasjes? Make-up? Sieraden?’ vroeg Grace, die terugdacht aan de belangrijke dingen die zij had meegenomen.

Dawn deed een la open en haalde alles eruit.

‘Het ligt allemaal hier,’ zei ze.

‘Je paspoort ook?’

‘Ja, alles.’

‘Je bent zo fantastisch, prachtig, ongelooflijk goed georganiseerd,’ zei Anna met een brede glimlach. Ze gaf Dawn een dikke kus op haar mond. God, wat hield ze van vrouwen. Die waren geweldig in een crisis.

‘Ik wilde dat mijn gedachten net zo georganiseerd waren,’ zei Dawn. Ze pakte haar twee gitaren en zei: ‘Dat is het. Ik heb alles wat ik nodig heb. Laten we gaan.’

Ze keek niet achterom terwijl ze wegscheurden in de richting van de Rising Sun.