Hoofdstuk 4

..

Christie Somers bestudeerde zichzelf in de enorme halspiegel, streek het rode mantelpakje glad over haar heupen en draaide sierlijk in het rond.

‘Niki, kan ik er zo mee door? Wat denk je? Is het te kleurig?’

‘Wanneer draag jij geen primaire kleuren?’ vroeg haar broer terwijl hij zijn hoofd zogenaamd geërgerd schudde. ‘Vertel me niet dat je zenuwachtig bent en jezelf wilt verstoppen in een zwart mantelpakje.’

‘Ik heb geen zwarte kleren, dus dat is een belachelijke opmerking,’ zei Christie, waarna ze vrolijk snoof. ‘En je weet dat ik niet aan zenuwachtigheid doe.’

‘Ja, dat weet ik, en ik weet ook dat jij de enige vrouw ter wereld moet zijn zonder zwarte kleren.’ Niki grinnikte naar zijn jongere zus.

‘Waarschijnlijk wel,’ zei Christie. ‘Maar ik heb alleen vrouwen op mijn afdeling en ik wil ze niet tegen me in het harnas jagen door ze te laten denken dat ik een kreng in een powersuit ben.’

‘Dat je altijd zulke kleurige kleren draagt, wil niet zeggen dat je een kreng bent. Maar dat ben je natuurlijk wel,’ zei Niki, waarna hij zich bukte om een kus op haar voorhoofd te drukken. Christie had een totaal andere lichaamsbouw dan hij. Ze had een zandloperfiguur en was klein van stuk, terwijl hij lang en slank was, maar met hun brede glimlach, uitgesproken jukbeenderen en heldere blauwe ogen waren ze duidelijk broer en zus.

‘Het zal leuk zijn om na zo’n lange tijd weer te werken,’ zei Christie terwijl ze weer in de spiegel keek. Misschien was kersenrood een te agressieve kleur voor een kennismaking.

‘James weet wat hij doet,’ zei Niki. ‘Hij zou je deze baan niet aangeboden hebben als hij dacht dat je het niet kon. Hij is in eerste instantie een zakenman en pas in tweede instantie een zachtaardige vent. Het komt helemaal goed en het zal je goeddoen. Je bent heel lang in winterslaap geweest, afgezonderd van de wereld. Ik heb alle vertrouwen in je en wat belangrijker is, James heeft alle vertrouwen in je.’

‘Dank je, Niki,’ zei Christie terwijl ze hem liefhebbend aankeek.

‘Graag gedaan, zus,’ zei Niki. Hij salueerde en liep de voordeur uit.

‘Goed,’ zei Christie tegen haar spiegelbeeld. Ze klapte in haar handen en pakte haar rode tas. ‘Laten we ervoor gaan’.