Hoofdstuk 34

..

Door de manier waarop Ben de deur opendeed, werd duidelijk dat er iemand voor stond die hij kende. Raychel hoorde dat Ben vriendelijk tegen de bezoeker praatte en daarna nam hij de man mee naar de zitkamer. De bezoeker was verscholen achter een enorme stapel lege dozen.

‘Zet ze hier maar neer,’ zei Ben.

‘Juist,’ zei de man die behoorlijk sterk moest zijn om zo’n stapel naar binnen te dragen.

‘Raychel, dit is John, mijn baas.’

‘Hallo Raychel,’ zei John terwijl hij overeind kwam. Hij keek naar haar en zijn mond viel open als die van een dode vis.

Raychel kreeg het warm, zoals altijd wanneer iemand langdurig oogcontact met haar had.

‘Het spijt me dat ik naar je staar,’ zei John, ‘maar je lijkt zoveel op... mag ik iets vragen? Kom je hier uit de buurt?’

‘Newcastle,’ antwoordde Raychel, die bevroor onder zijn doordringende blik.

‘Heb je hier familie wonen?’ vroeg John.

‘Nee, we komen allemaal daarvandaan,’ zei Raychel.

‘Wauw, dit is zo...’ Hij schudde zijn hoofd en leek geschokt door de aanblik van Raychel.

‘Wil je een kop thee, John?’ vroeg Ben.

‘Nee, dank je, kerel. Ik laat jullie verdergaan. Leuk om je ontmoet te hebben... Raychel,’ zei John terwijl hij een laatste talmende blik op de jonge vrouw wierp en zijn best deed om haar geen ongemakkelijker gevoel te geven dan ze duidelijk al had. Maar hemel, wat was het moeilijk om zijn ogen van haar af te houden.

Buiten begon hij onmiddellijk zijn thuisnummer op zijn mobiel in te toetsen, maar hij zette hem uit voordat hij verbinding had. Het meisje had gezegd dat ze geen banden met Barnsley had, waarom zou hij zijn vrouw dan van streek of opgewonden maken? Maar de gelijkenis was griezelig – er moest gewoon een band zijn. Hij moest alleen heel goed nadenken voordat hij zich in de buurt van die enorme beerput waagde.