Hoofdstuk 75

..

Anna werd de volgende ochtend om halfacht wakker gemaakt door een lange, in leer geklede man op een motorfiets. Het was een koerier die een klein vierkant pakketje aan haar gaf. Ze wist dat het niet van Tony kwam omdat het logo van Corona Productions erop stond. Nieuwsgierig maakte ze het open en vond een dvd-hoes en een opgevouwen briefje.

..

Lieve Anna, hier zijn wat opnamen speciaal voor jou. Geniet ervan!

Veel liefs,

Jane, Bruce, Flip, Chas en Mark xxx

..

Ze deed de dvd in de speler en wachtte op het begin.

Na het logo van Corona Productions vulde het lichaam van Vladimir Darq het scherm en ze voelde dat ze begon te smelten, ook al ijsbeerde hij heen en weer en zei hij: ‘Ze maakt me stapelgek.’

Daarna zoemde de camera op hem in terwijl hij blauwe kralen op het korset naaide.

‘Dit is een afscheidscadeau voor Anna,’ legde hij uit.

‘Dat is heel veel werk,’ klonk de stem van Jane.

‘Desigur. Natuurlijk. Maar ze is het waard.’

Daarna was Vladimir weer zijn hartstochtelijke zelf. Hij praatte in het Roemeens met Leonid, en Leonid keek in de camera en vroeg in het Engels of ze aan het filmen waren. Waarom hebben ze dit gestuurd? dacht Anna. Mijn Roemeens gaat niet verder dan ‘nee’ en ‘natuurlijk’ en een paar vloeken dankzij Maria.

Even later zei Flip tegen Jane: ‘Ik dacht dat we een dood zaadje hadden, maar het blijkt een bloem te zijn.’

‘Een heel mooie, heerlijk ruikende bloem,’ antwoordde Jane met een verrukte glimlach. ‘Het is pure magie. En ik vind haar heel aardig, dus ik wil dat ze er fantastisch uitziet.’

Flip filmde Bruce en Mark, die met elkaar in gesprek waren.

‘Denk je echt dat hij een vampier is?’ fluisterde Mark.

‘Voordat ik hier kwam, zou ik gezegd hebben dat je niet zo belachelijk moet doen, maar nu weet ik het niet zeker,’ antwoordde Bruce. ‘Heb je zijn ogen gezien? Angstaanjagend.’

‘En die hoektanden zijn ook echt.’

Bruce deed ongezien een paar valse hoektanden in en stortte zich op Mark, die deed alsof hij doodsbang was. Ze begonnen te giechelen als twee ondeugende schooljongetjes.

De volgende opname was weer van Vladimir, die het korset van Anna vastmaakte terwijl zijn ogen zich vastzogen aan Anna’s nek. Hij inhaleerde de geur van haar huid en bevochtigde zijn lippen met zijn tong. Hij zag eruit alsof hij haar elk moment wilde verslinden.

Daarna ging Vladimir tekeer tegen Mark.

‘Ik wil alle vrouwen zoals Anna Brightside in een groep zetten en met hun hoofden tegen elkaar slaan. Ze maakt me stapelgek!’

Er volgde een opname van Leonid, die glimlachend toekeek hoe Anna door Jane werd geïnterviewd. Hij praatte zachtjes tegen Mark.

‘Vladimir had geen perfecter model kunnen vinden. Ze is adembenemend. Zijn lingerielijn wordt door haar een doorslaand succes. Perfect.’

Het was afgelopen.

Anna had een onnozele glimlach op haar gezicht. Het was lief van Leonid, vooral omdat hij niet wist dat hij werd gefilmd. En de manier waarop Vladimir naar haar nek had gekeken, was angstaanjagend en opwindend en iets om voor altijd te onthouden. Ooit had hij echt naar haar verlangd, al was het maar voor een paar minuten. Al was het maar voor een maaltijd.

Anna stopte de dvd terug in de hoes en daarna het briefje. Ineens zag ze dat het aan twee kanten was beschreven. Ze draaide het om en begon de andere kant te lezen.

..

PS. Een van onze zendermanagers is een Roemeen, dus hieronder volgt een vertaling van het gesprek tussen Leonid en Vladimir. Ga ervoor, meisje!

..

Leonid: Vriend van me, waarom heb je zo’n afschuwelijk humeur?

Vladimir: Ik weet het niet, het is heel vreemd. Ze maakt me stapelgek.

Leonid: Ik vroeg me al af of dat het probleem was.

Vladimir: Ik stuur haar naar huis naar een man die borden voor haar koopt. Ik heb haar week na week zien opbloeien en dat allemaal voor hem – de bordenman.

Leonid: (begint te lachen) Misschien in het begin, maar nu niet meer. Heb je niet gezien hoe ze naar je kijkt, stommeling?

Vladimir: Negeer me maar, Leonid, ik heb te veel gezegd. En nu over de kleuren die we voor de Darqone hebben geselecteerd...

..

Anna’s handen trilden. Ze haalde diep adem en probeerde kalm te blijven. Oké, laten we dit in perspectief zien, zei ze tegen zichzelf. Acteurs vielen altijd voor elkaar tijdens het filmen. De grenzen tussen het echte leven en de scripts vervaagden. Ze leefden in een droomwereld, werden smoorverliefd en zodra de film klaar was gingen ze uit elkaar. Ze moest denken aan wat Vladimir over het korset had gezegd: het was een afscheidscadeau. Het sleutelwoord was ‘afscheid’. Ze moest haar opwinding bedwingen voor die met haar op de loop ging. Hij had zelf toegegeven dat ze hem stapelgek maakte. Morgenochtend zou ze nog slechts een herinnering voor hem zijn, over een paar weken misschien zelfs dat niet meer.

Om vijf uur ’s middags legde Anna het korset voorzichtig op haar bed. Het was adembenemend. Ze had er bijna voortdurend naar gekeken sinds ze het had gekregen. De honderden glinsterende donkerblauwe kraaltjes, die Vladimir er stuk voor stuk op had genaaid, intrigeerden haar. Waarom? Nu ze de dvd had gezien wist ze het. Ze was het waard, zei een stem in haar hoofd – een diepe, Oost-Europese stem met een ongeduldige ondertoon. Ze huiverde van verlangen, hoewel ze wist dat ze hem na vanavond niet meer zou zien. Maar ze kon de kraaltjes niet uit haar hoofd krijgen.

Er werd aangebeld. Dat gebeurde op dit tijdstip alleen wanneer de onnozele pizzabezorger haar huis met nummer 2 weer eens met 2a verwisselde. Ze rukte de deur open, klaar om hem opnieuw te vertellen dat hij de Supremo met extra mozzarella bij de buren moest afleveren.

Ze had het mis. Op haar stoep vond ze het pièce de résistance van Tony: Tony zelf. Stralend, met zijn armen wijd gespreid en een rode roos in zijn mond.

‘Schatje!’ riep hij tussen zijn opeengeklemde tanden door. Hij pakte de roos uit zijn mond en hield hem onder Anna’s neus. Ze zweeg verbijsterd.

De afgelopen maanden had ze zich dit moment heel vaak voorgesteld. Ze zou zich dankbaar in zijn armen storten en zijn leugenachtige, ontrouwe gezicht bedekken met vergevende kussen terwijl ze hem over de drempel trok. Nu dat moment echter was aangebroken, wilde ze dat helemaal niet doen – en niemand was daar verbaasder over dan zij. Ze stond erbij als een standbeeld, terwijl hij de roos ongemakkelijk dicht bij haar linkerneusgat hield.

Toen ze eindelijk begon te praten omdat het nogal belachelijk was om er voor het oog van pizzaetende en kattenstelende buren bij te staan als een schilderij, kwam alleen zijn naam uit haar mond.

‘Tony.’

‘Yep, ik ben het, schat. Ik heb je gemist.’

Hij stak zijn armen naar haar uit en ze viel bijna achterover door de kracht van zijn omhelzing. Zijn vertrouwde aftershave, waarvoor ze altijd was gesmolten als een Solero-ijsje in de magnetron, omringde haar. Het effect ervan was deze keer echter anders; ze kreeg geen trillende knieën. Aan de walm te oordelen was hij er nogal kwistig mee geweest en ze was bang dat ze moest niezen. Hij kirde in haar haar als een verliefde duif. Daarna duwde hij haar een stukje naar achteren en keek naar haar alsof ze terug was van een lange reis – met een rugzak door Australië trekken misschien – en hij opgelucht was dat ze heelhuids thuis was.

‘Wauw, je ziet er fantastisch uit, schat,’ zei hij. ‘Wat heb je gedaan? Heb je plastische chirurgie gehad?’

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Anna, nog steeds geschokt.

‘Ik ben terug, schat,’ zei hij. ‘Ik ben een idioot geweest. Laat me erin.’

Hij probeerde haar achteruit te duwen.

‘Wacht even, Tony, langzaam aan,’ zei ze terwijl ze zich van hem losmaakte. Het kon haar niet meer schelen of er mensen gluurden. Als Tony eenmaal binnen was, kreeg ze hem er niet meer uit, en dit was Vladimirs grote avond. Ze kon hem niet in de steek laten. Tony had misschien een goede babbel, maar zijn timing was verschrikkelijk slecht.

Tony trok zijn wenkbrauwen op. Hij had duidelijk verwacht dat ze vijf seconden nadat hij had aangebeld in bed zouden liggen. Een paar weken geleden was dat misschien ook zo gegaan. Ze had gehuild en te veel gedronken om te kunnen slapen terwijl ze het scenario van zijn terugkomst en alle omhelzingen en kussen voortdurend in haar hoofd afspeelde, maar nu hij op haar stoep stond en die dingen deed, voelde ze alleen afstandelijkheid. Nee, ze zou zich niet zo gemakkelijk in zijn armen storten. Ze was een vrouw die het waard was om kleine kraaltjes voor op een korset te naaien. Tony zou haar moeten waarderen.

‘Het spijt me, maar ik heb vanavond een feest.’

‘Een feest? Van wie?’

‘Van een vriend.’

‘Je maakt een grapje,’ zei hij terwijl zijn lip teleurgesteld omhoog krulde. ‘Zeg het af. Mijn leven is zonder jou niet hetzelfde, liefje.’

Haar gekwetste ego had een zelfvoldaan moment: hij wil mij liever dan Lynette Bottom. Dat gevoel werd echter al snel onderdrukt door de sterkere behoefte om Vladimir Darq terug te zien.

Tony duwde zich weer tegen haar aan en wilde haar kussen, maar ze hield hem met een vastberaden hand op zijn borstkas op afstand.

‘Nee, ik kan niet,’ zei ze.

‘Ja, je kunt wel.’

‘Misschien is dat waar, maar ik doe het niet.’

Tony stopte met zijn poging haar te kussen.

‘Waarom is die vriend zo belangrijk voor je?’ vroeg hij achterdochtig.

‘Hij is een ontwerper. Ik heb voor hem geposeerd. Hij geeft vanavond een feest.’

De uitdrukking op Tony’s gezicht maakte duidelijk dat hij twijfelde of hij haar moest geloven.

‘Poseren? Jij?’ vroeg hij uiteindelijk.

‘Ja, ik,’ zei Anna, waarna ze snoof. ‘En ik kan je nog iets vertellen, Tony Parker: ik ben er niet eens slecht in.’

‘Wat, naakt poseren? Voor artiesten?’

‘Nee,’ zei ze terwijl ze geïrriteerd dacht: typisch. Ze wilde hem de details niet geven. Wat ze ook zei, hij nam haar toch niet serieus. Hij zou niet geloven dat ze het gezicht was van de ‘elke vrouw heeft een Darq-kant’-campagne.

‘Ik heb je zo gemist, schat,’ zei hij. ‘Heb je mijn cadeaus gekregen?’

‘Ja,’ zei Anna. ‘Ik begon me al af te vragen waarom het zo lang duurde.’

Tony glimlachte zijn scheve, brutale glimlach. ‘Ik dacht dat je me nog steeds zou willen als ik ze niet vernield terugvond op de plek waar ik ze had neergelegd.’

Christie had gelijk gehad: hij had zich ingedekt.

Anna wreef over haar voorhoofd.

‘Tony, ik kan hier nu niet over nadenken.’

‘Zal ik later terugkomen? Na je feestje?’

Feestje?

‘Als je dat tenminste wilt...’ voegde hij er slinks aan toe.

‘Ja,’ zei Anna met een stem die afkomstig was van het laatste restje ‘oude verlaten eenzame Anna’, maar ze wist niet of ze het echt wilde of dat het een automatisch antwoord was.

‘Goed, dan doe ik dat,’ antwoordde hij glimlachend.

Ze zou hier later over nadenken, nu moest ze zich klaarmaken voor het feest. Ze wilde de tijd ervoor nemen om perfect te zijn voor Vladimir.

‘Ik weet niet hoe laat ik terug ben,’ zei ze.

‘Ik ben hier om twaalf uur. Als je er nog niet bent, wacht ik gewoon.’

Anna keek naar hem. Hij staarde haar aan zoals hij altijd had gedaan, alsof zijn hart vol liefde voor haar was. In die ‘liefdesblikken’ was hij altijd heel goed geweest. Ze moest haar ogen afwenden, anders zou ze misschien toegeven aan een basisbehoefte; dan zou ze hem haar huis in trekken, waarna hij haar genezen ego opnieuw kon vertrappen.

‘Dan ga ik maar,’ zei hij terwijl hij zich langzaam omdraaide om haar de maximale kans te geven zich te bedenken.

‘Tot vanavond,’ zei Anna.

‘Assepoester krijgt haar prins om middernacht terug,’ zei hij grinnikend.

Anna deed de deur dicht en dacht: je hebt gewonnen, meid! Tony komt naar huis.

Waarom was ze dan niet dolblij?

..

Een halfuur later staarde ze naar haar spiegelbeeld en vloekte hartgrondig.

Ze zag eruit alsof ze haar make-up had aangebracht in een botsautootje. Als Maria het deed leek het zo gemakkelijk, maar Anna zag eruit alsof een grote kerel haar twee blauwe ogen had geslagen. En het hielp niet bepaald dat haar hand heel erg trilde toen ze haar eyeliner aanbracht. Het was net of ze zich opmaakte voor een gekostumeerd feest waar ze naartoe zou gaan als pandabeer met een gothicfascinatie. Ze zuchtte en pakte een watje en oogmake-upremover om opnieuw te beginnen. Waarom moest Tony uitgerekend vandaag haar leven op zijn kop zetten?

De deurbel ging toen ze net weer met de eyeliner wilde beginnen, en haar hart bleef bijna stilstaan van schrik. Alsjeblieft, laat het Tony niet zijn. Laat het alsjeblieft een verkeerd bezorgde pizza zijn.

Ze deed open en zag de glimlachende, heerlijk vertrouwde gezichten van haar vriendinnen.

‘We dachten dat je misschien wel wat hulp kon gebruiken,’ zei Christie. ‘En aan de staat van je ogen te zien denk ik dat we gelijk hebben.’

..

Dawn was ook helemaal opgedirkt. Ze kon maar een uur blijven omdat ze naar haar vrijgezellenavond moest, maar Anna helpen met aankleden was absoluut beter dan thuis zitten wachten tot ze werd weggevoerd naar Blegthorpe. Het was haar idee geweest om naar Anna toe te gaan. Als ze geen hulp nodig had konden ze haar in elk geval in haar jurk zien. Ze wilden Anna allemaal dolgraag als prinses bewonderen.

Dawn, weer helemaal de kapster, krulde Anna’s haar en stak het prachtig op met een paar losse lokken rond haar gezicht. Als zij het deed leek het zo gemakkelijk, ze was er zelfs beter in dan Maria. De anderen wisten niet dat Dawn blij was dat ze zich kon concentreren op iets wat niet met bruiloften of gitaren of enorme opblaaspiemels te maken had. Zich volledig concentreren op Anna’s haar was precies wat ze nodig had.

‘Ik was helemaal zenuwachtig toen ik begon, en daarna kwam Tony en die maakte het nog erger,’ zei Anna. Ze vertelde de details van het bezoek.

‘Weet je al wat je gaat doen?’ vroeg Raychel.

‘Ik probeer er niet aan te denken,’ zei Anna. ‘Ik moet me eerst op het bal van Vladimir concentreren. Als ik thuiskom, krijgt Tony wat ruimte in mijn hoofd.’

‘Dat is erg verstandig,’ zei Grace. ‘Dit is een belangrijke avond voor je en je verdient het om ervan te genieten.’

Terwijl Grace theewater opzette, maakte Christie Anna’s gezicht op. Raychel nam het over toen ze aan haar ogen toe was. Zij had de stabiele hand die nodig was voor de dramatische vleugels die ze Anna ging geven. Toen ze klaar was deed ze een stap naar achteren en begon te stralen. ‘Wauw!’ riep ze trots.

‘Laat me kijken,’ smeekte Anna.

‘Even wachten, ongeduldig mens,’ zei Raychel. ‘Eerst je lippen.’

‘Ik heb nog vijf minuten,’ zei Dawn terwijl Raychel scharlakenrode lippenstift aanbracht. ‘Trek alsjeblieft je jurk aan en laat me je bewonderen.’

‘Heb je hem al aangepast?’ vroeg Christie.

‘Vladimir zei dat dat niet hoefde. Hij beweerde dat de jurk zou passen.’ Anna begon te fluisteren alsof Vladimir op gehoorsafstand was: ‘Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar ik dacht dat hij het zou merken als ik het wel deed.’

‘Oké, en nu allemaal duimen,’ zei Christie. Grace bracht de jurk binnen, die inderdaad een prachtige kleur blauw had, als een schemerlucht in de zomer.

‘Je haakjes en oogjes zitten allemaal scheef,’ zei Christie toen Anna haar jurk uittrok en het korset onthulde dat Vlad voor haar had gemaakt. ‘Hoe moet je dat in vredesnaam in je eentje doen?’

‘Ik weet het, ik ben waardeloos,’ zei Anna.

‘Nee, dat ben je niet. Je bent gewoon zenuwachtig,’ zei Dawn. ‘Dat zou ik ook zijn, als iedereen de hele avond naar me zou kijken. Ik wed dat er bergen professionele modellen zijn die je geen blik waardig gunnen.’

‘Dawn, hou alsjeblieft je mond,’ zei Raychel.

‘Goed, dat is geregeld,’ zei Christie met een triomfantelijke klank in haar stem. ‘Hemel, hoeveel tijd heeft het hem gekost om al die kraaltjes erop te naaien?’ Ze glimlachte naar Anna en Anna straalde. Christie wist ook waarom Vladimir zo hard aan het korset had gewerkt.

‘Het is zó Assepoester, vinden jullie niet?’ zei Raychel, die opgewonden in haar handen klapte.

‘Ik weet het niet,’ snoof Anna. ‘Dan is het wel een verdraaide versie: Christie en Vladimir zijn de goede feeën en er is geen prins. Of die was er wel, maar hij is ervandoor gegaan met het lelijke tienerzusje met de magere kont.’

Ze lachten allemaal om de manier waarop Anna het zei. Daarna stapte ze in de jurk die Grace en Christie omhoogtrokken. Hij gleed over haar heupen en rustte perfect op haar borsten nadat ze haar armen in de mouwen had gestoken.

‘Jezus,’ zei Dawn met opengesperde ogen. ‘Ik neem mijn woorden terug. Die modellen hebben geen tijd om je geen blik waardig te gunnen, ze hebben het te druk met groen zien van jaloezie.’

Er werd buiten getoeterd en Dawns opgetogen glimlach verdween. Ze stond op. ‘Dat is mijn taxi om me naar het busstation te brengen. Kan ik mijn spullen hier laten?’

‘Natuurlijk. Ga maar gauw en zorg dat je een geweldige avond hebt,’ zei Anna.

‘Die van jou wordt beter,’ antwoordde Dawn. ‘Je ziet er beeldschoon uit, Anna. Je bent een heel andere vrouw dan voor je verjaardag. Je bent net een knop die is uitgegroeid tot de mooiste bloem van het boeket.’

‘Hemel,’ zei Christie, ‘het is je gelukt om voor één keer iets goed te zeggen.’

Dawn gaf Anna een kusje op haar wang. Het was een verdrietig kusje, dacht Anna.

‘Nu mag je in de spiegel kijken,’ zei Grace.

Anna verraste hen allemaal. Hoe verleidelijk het ook was, ze herinnerde zich de laatste fotoshoot in Darq House, toen Leonid en Maria zo verbijsterd waren geweest.

‘Nee, ik wil mezelf niet zien,’ zei ze.

‘Maar je ziet er adembenemend uit, Anna,’ zei Grace.

‘Je voelt je adembenemend, nietwaar?’ zei Christie met een wetende glimlach. Ze gaf haar de blauwe tas die het cadeau van haar geliefde Peter was geweest toen zijn hart nog sterk was en klopte. ‘En volgens mij geniet je van dat gevoel.’

‘Ja, Christie,’ knikte Anna. ‘Ik kan er onmogelijk zo goed uitzien als ik me op dit moment voel.’ Het was zo heerlijk om begrepen te worden. Door vriendinnen.

‘Hier zijn je schoenen,’ zei Raychel, die Anna’s tenen erin stopte. ‘Je bent zo prachtig, Anna. Dawn heeft gelijk: je bent voor onze ogen opgebloeid.’

Voor een keer wimpelde Anna het compliment niet af; ze accepteerde het en bedankte. Ze was Anna niet meer, de saaie huismus uit Barnsley. Ze was een gouden, prachtige feniks, herrezen uit de as van haar vroegere waardeloze zelfrespect.

‘Shit, ik ben doodsbang!’

‘Zeg dat vanavond niet in beroemd gezelschap,’ zei Christie terwijl ze de make-up opruimde. Hun taak zat erop en het was tijd dat Anna werd opgehaald door haar pompoenkoets.

‘Ik hoop dat ik geen stomme dingen doe,’ zei Anna terwijl ze Grace’ warme hand vastpakte.

‘Maak je geen zorgen, dat doe je niet,’ zei Grace. ‘Denk eraan dat jij bent uitgekozen om je innerlijke sirene te laten zien. Dus laat haar eruit, meisje. O, en we willen maandag natuurlijk alle details horen.’

‘We houden een spoedvergadering in de kantine,’ zei Christie. ‘Laat Malcolm het maar overbrieven, James kan zijn bloed wel drinken. Tot maandag, lieve Anna. Heel veel plezier vanavond.’