Hoofdstuk 11

..

‘Tada,’ zei Ben donderdagavond om halfnegen precies. ‘Godzijdank is er één kamer klaar.’

‘Fantastisch,’ zei Raychel, terwijl ze met een kwast vol verf voor de laatste keer over de muur ging. ‘Nog maar twee kamers te gaan.’

‘Ach, dat hebben we tegen het weekend klaar. En het is het waard, vind je niet? Een maand minder huur voor een paar avonden werk?’

‘Tja, ik weet het niet. De plafonds zijn hoog. En het is veel muur om te schilderen.’

‘Het huis lijkt twee keer zo groot door deze kleur.’

‘Help me onthouden dat ik nooit een magnoliakleurige broek draag,’ zei Raychel.

‘Hou op, je hebt nauwelijks een kont,’ zei Ben.

‘“Kont”? Je begint een Yorkshire-accent te krijgen.’

‘Nee!’ riep Ben, alsof het een erger lot was dan de dood. In werkelijkheid miste hij Newcastle niet. Soms had hij het gevoel dat hij geen leven had gehad voor Raychel en hij naar Barnsley waren verhuisd en de kleine tussenwoning in de oude wijk hadden gehuurd. Hij had een goede baan en Raychel leek van haar werk te genieten. En als zij gelukkig was, was hij dat ook.

‘De vierhonderd pond die we hebben bespaard, gaan op aan de eerste hypotheekaflossing.’

Ze glimlachten naar elkaar.

‘Onze eerste hypotheek. Kun je het geloven?’

‘Ik kan niet geloven dat we elke maand vrolijk zo’n enorm bedrag moeten betalen. Hoe zielig is dat?’

‘Heel zielig.’

‘Heb je er geen problemen mee om definitief in Barnsley te gaan wonen?’ vroeg Raychel terwijl de glimlach plotseling van haar gezicht verdween.

‘Waar jij bent, ben ik,’ zei Ben terwijl hij zijn enorme armen op haar schouders liet rusten.

‘Ik vind het hier fijn. Is dat niet vreemd?’

‘Waarom is dat vreemd?’ vroeg Ben. Hij gaf een kusje op haar voorhoofd.

‘Omdat we naar zoveel plekken kunnen gaan en eindigen op de plek waar mijn ouders vandaan komen.’

‘Tja, je hebt het hier nooit gekend, dus heb je er geen slechte herinneringen aan.’

‘Dat denk ik ook,’ zei Raychel nadenkend.

‘Er is hier heel veel werk voor me, Raychel. Ik heb me nog nooit zo prettig gevoeld als hier.’ Ben trok zijn vrouw tegen zich aan. ‘Misschien worden we eindelijk volwassen.’ Hij stootte haar speels aan, maar ze glimlachte niet. Hij wist waaraan ze dacht. Het verleden was altijd in hun herinnering, als een modderige helling met weinig grip.

Hij gaf een tikje op haar billen om haar uit haar mijmering te halen. ‘Jij mag eerst in bad. Ik ga koken.’

‘Nee, laten we curry bestellen,’ zei Raychel, die probeerde te glimlachen.

‘Daar zeg ik geen nee tegen,’ zei Ben. ‘Vooruit, en ik neem het water na jou, dus plas er niet in.’

‘Hoe wil je daarachter komen?’ vroeg Raychel plagerig terwijl ze wegliep. Hij deed net of hij haar achterna wilde gaan en ze gilde.

Bens glimlach verdween toen ze de trap op was.

‘Alstublieft, God, maak dat we gelukkig zijn in onze nieuwe flat,’ fluisterde hij. Hij vroeg niet om het winnen van de loterij of het eeuwige leven, hij hoopte alleen dat God er voor hen zou zijn en hen uiteindelijk wat rust zou geven.

..

‘Wat wil je voor het diner, Calum? Rosbief of kip?’

‘Ik weet het niet, kies jij maar,’ zei Calum. Hij keek naar een natuurprogramma. Een troep leeuwen verscheurde een gazelle. De leeuw zat afzijdig te wachten en liet de leeuwinnen het werk doen. De gazelle had lange, dunne benen, net als Dawn.

‘Is er iemand in jouw familie vegetariër?’ vroeg Dawn.

‘Wat dacht je?’ vroeg Calum geamuseerd.

‘Misschien moeten we ook een vegetarische optie hebben, voor het geval dat?’

‘Geef ze de optie om vlees te eten of op te rotten.’

‘Garnalencocktail of meloen, rosbief of kip, kersentaart of zomerdessert?’

‘Wat is een zomerdessert?’ vroeg Calum.

‘Bosvruchten in gelei.’

‘Gelei? Die glibberige rotzooi?’

‘Het ziet er heel fleurig uit,’ zei Dawn.

‘Nee, dat moet ik niet.’

‘Kersentaart dan?’

‘Ik weet het niet,’ zei Calum. ‘Zeg jij het maar.’

‘We kunnen bloedworst met een gepocheerd ei als voorafje nemen, daarna kalkoen en daarna dadelcake met honingsaus.’

‘Dat klinkt goed.’

‘Maar dat kost vier pond extra per persoon.’

‘Het zal wel,’ zei Calum. ‘Vraag het mijn moeder maar, zij weet het wel.’

Die nacht droomde Dawn dat een enorme dadelcake met honingsaus al haar spaargeld opat en gaten in haar trouwjurk scheurde.