Epiloog

Een week later

Chíuchín, Chili

Hij kon nog altijd niet geloven hoe verrukkelijk het was om de zon op zijn huid te voelen. Op blote voeten liep hij voorzichtig over de rotsachtige kust. Af en toe een snee en een schram was een prijs die hij graag betaalde voor het gevoel van de warme golven die aan zijn voeten likten.

De Grote Oceaan strekte zich eindeloos voor hem uit. Het zilte, bruisende water verjongde hem; de kracht die ervan uitging was haast overweldigend.

Achter hem omsloten de bergen van Chili dit paradijs, waar arme, zwoegende boeren even wanhopig snakten naar aandacht als naar redding. De kleine parochie telde minder dan vijftig gezinnen. Het was volmaakt. Sinds zijn aankomst had hij nauwelijks meer last gehad van het bonzen in zijn hoofd.

Misschien was het deze keer voorgoed verdwenen. Een groep donkere jongetjes in korte broek, hun gebruinde bovenlijfjes naakt, kwam op hem af gerend, fanatiek achter een bal aan jagend. Twee van hen herkenden hem van de ochtendmis. Ze zwaaiden en riepen naar hem.

Hij schoot onwillekeurig in de lach om de manier waarop ze zijn naam uitspraken. En terwijl ze zich om hem heen verzamelden, deelde hij vriendschappelijke klopjes op hun glanzende zwarte hoofden uit en keek glimlachend op hen neer. Eén joch, met de gescheurde, blauwe korte broek en grote verdrietige ogen, deed hem denken aan hemzelf.

‘Ik heet Father Keller,’ zei hij nadrukkelijk. ‘Niet Father Killer.’