Hoofdstuk 102

Maggie herkende de verwarring op Nicks gezicht. Verwarring die grensde aan frustratie. Of misschien frustratie die grensde aan paniek.

‘Misschien is er een simpele verklaring en heeft hij Father Keller naar het vliegveld gebracht,’ zei Nick.

‘Ik neem meestal geen bagage mee als ik iemand naar het vliegveld breng,’ zei Maggie.

De grote grijs-met-zwarte plunjezak zag er zwaar uit, waardoor Howard nog manker liep dan anders. Hij droeg zijn gebruikelijke uitmonstering: een keurig geperste, bruine broek, een wit overhemd en een das. Het vest was vervangen door een marineblauwe blazer.

‘Waarom kwam hij ook alweer niet in aanmerking als verdachte?’ vroeg Nick zonder zijn ogen van Howard af te wenden.

‘Vanwege zijn manke been. De jongens zijn waarschijnlijk een eind door het bos gedragen. En Timmy heeft met grote stelligheid verklaard dat de man niet mank liep.’

Ze zagen dat Howard bleef staan voor het schema met vertrekkende vluchten, waarna hij koers zette richting de roltrappen.

‘Ik weet het niet, Maggie. Die plunjezak ziet er erg zwaar uit.’

‘Dat is zo.’ Op de voet gevolgd door Nick, begon ze haastig naar de roltrappen te lopen.

Howard aarzelde bij de roltrap naar beneden, wachtend op het juiste moment om zijn voet erop te zetten.

‘Mr. Howard!’ riep Maggie.

Howard keek over zijn schouder, pakte de reling en keek nog eens. Toen verscheen er even een blik van paniek in zijn hagedissenogen. Hij sprong op de roltrap en rende de treden af, met zijn plunjezak de weg vrijmakend en mensen opzij duwend.

‘Ik neem de trap.’ Nick rende naar de trap.

Maggie volgde Howard, trok haar revolver en hield hem met de loop omhoog. ‘FBI!’ riep ze om de weg vrij te maken.

Zijn snelheid verraste haar. Vliegensvlug baande Howard zich een weg door de menigte. Hij duwde mensen opzij, sloeg een oude dame tegen de grond en stormde dwars door een groep Japanse toeristen. Hijgend en met het zweet op zijn voorhoofd keek hij voortdurend achterom.

Ze liep op hem in, hoewel ze teleurgesteld was over haar uithoudingsvermogen. Haar ademhaling ging raspend, als een oude ventilator. Ze negeerde de stekende pijn in haar zij.

Plotseling bleef Howard staan. Hij greep het bagagekarretje van een verbijsterde stewardess en duwde dat naar Maggie toe. De koffers vielen eraf. Eén barstte open, en een stroom cosmetica, schoenen en kleren viel op de grond. Maggie gleed uit over een kanten slipje, verloor haar evenwicht en belandde in de chaos.

Met een grijnzende blik over zijn schouder zette Howard koers richting de parkeergarage. Hij was bijna bij de uitgang en drukte de plunjezak dicht tegen zich aan. Inmiddels werd hij duidelijk gehinderd door zijn manke been. Op het moment dat Nick hem in zijn kraag greep, wilde hij net de deur uit stappen. Vliegensvlug draaide Nick hem naar zich toe. Howard liet zich op zijn knieën vallen en bedekte zijn hoofd met zijn armen alsof hij verwachtte te worden geslagen.

Terwijl Maggie strompelend overeind kwam, zocht de stewardess gejaagd haar bezittingen bij elkaar. Hoewel Nick zijn handen vol had aan Howard, keek hij bezorgd naar Maggie.

‘Maak je over mij geen zorgen,’ zei Maggie voordat hij het kon vragen. Maar toen ze haar revolver weer in de holster stak, voelde ze dat haar blouse vochtig was. Haar vingers zaten onder het bloed toen haar hand weer tevoorschijn kwam.

‘Jezus, Maggie!’ Nick zag het meteen.

Howard ook. Hij grijnsde.

‘Wat doe je hier, Ray?’ vroeg Nick, zijn greep verstrakkend, zodat de grijns veranderde in een grimas.

‘Ik heb Father Keller naar het vliegveld gebracht. Hij moest een vliegtuig halen. Waarom zaten jullie achter me aan? Ik heb niets verkeerds gedaan.’

‘Waarom zette je het dan op een lopen?’

‘Omdat Eddie zei dat ik voor jullie moest oppassen.’

‘O ja? Zei Eddie dat?’

‘Wat zit er in die plunjezak?’ vroeg Maggie.

‘Ik weet het niet. Father Keller had hem niet meer nodig, zei hij. Hij heeft me gevraagd of ik hem mee terug wilde nemen.’

‘Vind je het goed als we even een kijkje nemen?’ Ze nam de plunjezak uit zijn handen. Zijn verzet tegen zijn arrestatie rechtvaardigde een fouillering. Ze zette de zware zak op een stoel die toevallig in de buurt stond.

‘Weet je zeker dat het niet jouw plunjezak is?’ vroeg ze bij het zien van het vertrouwde, bruine vest en de stapel keurig geperste, witte overhemden. Er kwam een verraste uitdrukking op Howards gezicht.

Een stapel kunstboeken verklaarde het gewicht van de tas. Maggie schoof ze opzij, meer geïnteresseerd in het kleine houten kistje tussen een stapel boxershorts. De woorden die in het deksel waren gesneden, waren in het Latijn. Ze had geen idee wat ze betekenden. De inhoud verbaasde haar niet: een witte linnen doek, een klein kruisbeeld, twee kaarsen en een flesje olie. Ze keek op naar Nick.

Die liet zijn blik eveneens over de inhoud gaan, en in zijn ogen maakte verwarring plaats voor frustratie.

Toen reikte Maggie onder de stapel krantenknipsels naar de bodem van het kistje. Het volgende moment haalde ze een jongensonderbroek tevoorschijn, die om een glimmend fileermes was gewikkeld.