Hoofdstuk 23

Het kantoor was een kleine, eenvoudig ingerichte ruimte met een grijs metalen bureau en dito ladekast. Op de planken aan de muur prijkte een variëteit aan trofeeën – allemaal afkomstig van footballkampioenschappen. Aan de muur achter het bureau hing een reeks foto’s.

Maggie liet zich in de zachte leren stoel vallen, de enige luxe in het voor het overige sobere kantoor. Terwijl ze de wand met foto’s aan een nader onderzoek onderwierp, pakte ze de telefoon.

Er waren diverse foto’s van jonge mannen in rood-witte footballtenues. Op een van de foto’s stond een jonge Morrelli, bezweet en onder het zand, trots naast een oudere man, die – te oordelen naar de handtekening op de foto – Osborne heette, blijkbaar een beroemde coach.

In de hoek, bijna verscholen achter een archiefkast, hingen twee ingelijste universiteitsbullen, onder het stof. De ene van de University of Nebraska. De andere van…

Bijna liet Maggie de telefoon uit haar hand vallen. De andere was van de juridische faculteit van Harvard University! Ze stond op om hem nog beter te kunnen bekijken en ging toen weer zitten, een beetje gegeneerd dat ze – al was het maar even – had gedacht dat het namaak was, een geintje. De bul was echter maar al te echt.

Nogmaals keek ze naar de footballfoto. Sheriff Nicholas Morrelli was een man vol verrassingen. Hoe meer ze over hem te weten kwam, des te nieuwsgieriger werd ze. Wat het allemaal nog erger maakte, was dat er een ongezonde dosis erotische spanning tussen hen leek te bestaan. Bij Nick maakte dat ongetwijfeld deel uit van zijn persoonlijkheid, maar bij haar niet, en ze vond het irritant.

Greg en zij hadden altijd een plezierige, rustige relatie gehad. Zelfs in het begin was het niet zozeer spanning of erotiek geweest wat hen bij elkaar had gebracht. Het was veel meer een gevoel van vriendschap geweest, een streven naar dezelfde doelen. Doelen die in de loop der jaren wel waren veranderd. En een vriendschap die was gesleten tot een soort gezapigheid. De laatste tijd vroeg ze zich steeds vaker af of ze uit elkaar waren gegroeid of gewoon nooit echt een hechte relatie hadden gehad.

Het deed er niet toe. Een huwelijk was iets waaraan je moest blijven werken. Daar geloofde ze heilig in. Zonder dat geloof zou ze het niet zover hebben gebracht. Gelukkig had Greg haar nu gebeld om als eerste een verzoenend gebaar te maken. Dat kon niet anders dan een goed teken zijn.

Ze draaide het nummer van zijn kantoor en wachtte geduldig terwijl de telefoon vier, vijf, zes keer overging.

‘Goedemiddag, u spreekt met Brackman, Harvey en Lowe.’

‘Kan ik Greg Stewart spreken?’

‘Mr. Stewart is in bespreking. Kan ik misschien een boodschap doorgeven?’

‘Wilt u even kijken of u hem kunt storen? U spreekt met zijn vrouw. Hij heeft de hele ochtend geprobeerd me te bereiken.’

Het bleef even stil terwijl de telefoniste nadacht over de redelijkheid van het verzoek. ‘Een ogenblik, alstublieft.’

Het ene ogenblik werden er twee, toen drie. Uiteindelijk klonk na vijf minuten Gregs stem. ‘Maggie! Goddank dat ik je te pakken heb gekregen.’

Zijn stem klonk alsof er iets dringends aan de hand was, maar ze hoorde er geen berouw in. In plaats van verontrust voelde ze zich teleurgesteld.

‘Waarom staat je mobiele telefoon niet aan?’ vroeg hij kortaf.

Hoe dringend de boodschap ook was, hij kon het niet laten haar meteen weer verwijten te maken.

‘Ik ben vergeten hem op te laden. Vanavond heb ik hem weer.’

‘Nou ja, het doet er ook niet toe.’ Hij klonk geërgerd, alsof zij degene was die het onderwerp ter sprake had gebracht. ‘Het gaat om je moeder.’ Zijn stem kreeg op slag de medelevende toon die hij gebruikte tegen cliënten die net hun zaak hadden verloren. Ze begroef haar nagels in de leren armleuning. ‘Ze ligt in het ziekenhuis.’

Maggie legde haar hoofd tegen de rugleuning van de stoel, sloot haar ogen en slikte krampachtig. ‘Wat heeft ze nu weer gedaan?’

‘Ik ben bang dat het deze keer wel eens ernstig zou kunnen zijn, Maggie. Ze heeft een scheermes gebruikt.’