Hoofdstuk 99

‘Hoe wist je dat ik in het ziekenhuis was?’ vroeg Maggie toen ze eenmaal met Greg alleen was. Ze spreidde de kleren uit die ze een paar dagen eerder zorgvuldig had ingepakt.

‘Dat wist ik niet. Tot ik vanmorgen op het bureau van de sheriff kwam. Het een of andere domme blondje in een leren rok wist het te vertellen.’

‘Het is geen dom blondje.’ Het verbijsterde Maggie dat ze het voor Lucy Burton opnam.

‘Dit onderschrijft alleen maar wat ik al eerder tegen je heb gezegd, Maggie.’

‘En dat is?’

‘Dat deze baan veel te gevaarlijk is.’

Ze rommelde in de weekendtas die hij had meegebracht, maar bleef met haar rug haar hem toe staan, zich heilig voornemend haar stijgende woede te negeren. Ze concentreerde zich op het heerlijke gevoel om haar eigen spullen terug te hebben. Misschien was het belachelijk, maar het aanraken van haar eigen ondergoed gaf haar een gevoel van zekerheid, van controle.

‘Waarom geef je het niet gewoon toe?’ drong Greg aan.

‘Wat moet ik toegeven?’

‘Dat deze baan te gevaarlijk is.’

‘Voor wie, Greg? Voor jou? Want ik heb er geen moeite mee. Ik heb altijd geweten dat er risico’s aan verbonden zouden zijn.’ Ze bleef kalm en keek naar hem over haar schouder. Hij liep te ijsberen, met zijn handen op zijn heupen alsof hij op een vonnis wachtte. ‘Toen ik je vroeg mijn spullen op te pikken op het vliegveld, bedoelde ik niet dat je ze hier moest komen afleveren.’ Ze probeerde het luchtig te houden, maar hij was blijkbaar niet van plan zich van zijn à propos te laten brengen.

‘Volgend jaar word ik medefirmant. We zijn op weg, Maggie.’

‘Op weg waarheen?’ vroeg ze, een beha met bijpassende slip tevoorschijn halend.

‘Dan hoef je niet meer al dat gevaarlijke veldwerk te doen. Jezus, Maggie. Je werkt nu al acht jaar bij dat vervloekte Bureau. Het wordt toch eindelijk eens tijd dat je wat prestige krijgt, een baan als supervisor, instructeur. Ik weet het niet. In elk geval iets anders.’

‘Ik hou van mijn werk, Greg.’ Ze begon het monsterlijke ziekenhuisschort uit te trekken, aarzelde en wierp opnieuw een blik over haar schouder.

Greg gooide zijn handen in de lucht en rolde met zijn ogen. ‘Wat is er? Wil je soms dat ik wegga?’ Zijn stem droop van het sarcasme, vermengd met woede. ‘Ja, misschien kan ik maar beter gaan, zodat je die cowboy van je weer kunt roepen.’

‘Het is mijn cowboy niet.’ Maggie voelde dat haar wangen rood werden van boosheid.

‘Is dat de reden waarom je mijn telefoontjes niet hebt beantwoord? Is er soms iets tussen jou en Mr. Macho?’

‘Doe niet zo idioot.’ Ze rukte het ziekenhuisschort over haar hoofd en trok de slip aan. Het deed pijn om te bukken en om haar armen op te tillen. Ze was blij dat er een verband op de hechtingen zat.

‘Mijn God, Maggie!’

Toen ze zich omdraaide, stond hij naar haar gewonde schouder te staren. Zijn knappe gezicht was verwrongen tot een grimas. Ze kon niet helpen dat ze zich afvroeg of het afschuw of bezorgdheid was. Zijn blik gleed over de rest van haar lichaam en bleef ten slotte rusten op het litteken onder haar borsten. Plotseling voelde ze zich naakt en ongemakkelijk, hoewel daar geen enkele reden voor was. Per slot van rekening was hij haar man. Toch pakte ze het ziekenhuisschort en drukte het tegen haar borsten.

‘Die zijn niet allemaal van gisteravond,’ zei hij, eerder woedend dan bezorgd. ‘Waarom heb je me dat nooit verteld?’

‘Waarom heb je het niet gezien?’

‘Dus het is mijn schuld?’ Weer gingen zijn handen omhoog. Het was een gebaar dat ze herkende. Hij gebruikte het als hij zijn eindpleidooien oefende. Misschien werkte het bij juryleden. Voor haar was het een loos, melodramatisch gebaar. Een eenvoudige techniek om de aandacht naar zich toe te trekken. Hoe durfde hij háár littekens zíjn zaak te maken?

‘Het heeft niets met jou te maken.’

‘Je bent mijn vrouw. Dankzij dat werk van je word je aan alle kanten opengesneden. Dan heb ik toch het volste recht om me zorgen te maken?’ Zijn lichte huid werd vuurrood van woede. De grote, frambooskleurige vlekken deden aan uitslag denken.

‘Je maakt je helemaal geen zorgen. Je bent alleen maar boos, omdat ik het je niet heb verteld.’

‘Reken maar dat ik boos ben. Waarom heb je nooit iets gezegd?’

Ze gooide het ziekenhuisschort opzij, zodat hij het volle zicht had op het litteken.

‘Dit is al meer dan een maand oud, Greg.’ Met haar vingers streek ze over het litteken dat Stucky haar had bezorgd. ‘De meeste mannen zouden het wel hebben gezien. Maar we vrijen niet eens meer. Dus hoe had je het moeten merken? Trouwens, je hebt niet eens gemerkt dat ik niet meer naast je slaap. Dat ik de meeste nachten door de kamer loop te ijsberen. Je geeft gewoon helemaal niets meer om me, Greg.’

‘Dat is belachelijk! Hoe kun je dat nu zeggen. Waarom zou ik anders willen dat je weggaat bij het Bureau?’

‘Als je echt om me gaf, zou je begrijpen hoe belangrijk mijn werk voor me is. Maar jij bent vooral bezorgd over het plaatje dat we samen maken. Daarom wil je niet dat ik dit werk doe. Je wilt tegen je vrienden en je zakenrelaties kunnen zeggen dat ik een hoge baan heb bij de FBI, met een reusachtig kantoor en een secretaresse die je in de wacht zet. Je wilt dat ik in sexy, zwarte cocktailjurkjes met je meega naar je chique advocatenfeestjes, zodat je met me kunt pronken. Mijn littekens passen niet in dat scenario. Die zijn immers veel te lelijk. Nou, zo ben ik, Greg.’ Ze zette haar handen op haar heupen. ‘Dit is wie ik ben. Misschien pas ik gewoon niet meer in dat leventje van uiterlijk vertoon en dure golfclubs.’

Hoofdschuddend keek hij haar aan, als een ongeduldige vader die bestraffend naar zijn opstandige kind kijkt.

Opnieuw pakte ze het gekreukte schort en drukte dat tegen zich aan, met het gevoel dat ze meer had blootgegeven dan haar naaktheid. ‘Bedankt dat je mijn spullen hebt gebracht,’ zei ze kalm, ‘maar ik wil dat je nu weggaat.’

‘Prima.’ Hij trok zijn regenjas aan. ‘Waarom spreken we niet af voor de lunch? Dan ben je misschien een beetje afgekoeld.’

‘Dat bedoel ik niet. Ik wil dat je naar huis gaat.’

Met een ijzige blik in zijn ogen keek hij haar aan. Zijn lippen vormden een strakke lijn.

Ze wachtte op de volgende uitbarsting, maar in plaats daarvan draaide hij zich om op zijn dure, leren hakken en liep driftig de kamer uit.

Toen liet Maggie zich op het bed vallen. De pijn in haar zij was maar zeer ten dele verantwoordelijk voor haar gevoel van uitputting. Ze hoorde amper dat er op de deur werd geklopt. Onbewust zette ze zich schrap voor de uitbarsting die alsnog zou komen. In plaats daarvan kwam Nick binnen, maar na één blik op haar draaide hij zich om.

‘Neem me niet kwalijk. Ik wist niet dat je nog niet aangekleed was.’

Nu pas besefte ze dat ze alleen een slip droeg. Het dunne ziekenhuisschort dat ze tegen haar borsten drukte, bedekte weinig. Ze keek naar hem om te zien of hij nog altijd met zijn rug naar haar toe stond. Toen trok ze haastig haar beha aan, gehinderd door de steken in haar zij.

‘Ik zou mijn verontschuldigingen moeten aanbieden.’ Ze nam het sarcasme van Greg over. ‘Blijkbaar ben ik zo afzichtelijk met al mijn littekens, dat ik alleen maar weerzin bij mannen oproep.’ Ze pakte een blouse, trok deze aan, besefte dat ze haar binnenstebuiten aanhad en trok haar weer uit.

Op dat moment keek Nick over zijn schouder, maar hij draaide zich onmiddellijk weer om. ‘Jezus, Maggie. Je zou onderhand moeten weten dat je zoiets uitgerekend tegen mij niet moet zeggen. Ik doe al dagen mijn best iets aan je te ontdekken wat me níét opwindt.’

Ze hoorde de lach in zijn stem. Er ging een lichte rilling door haar heen; haar vingers haperden bij het dichtknopen van haar blouse, en een warm gevoel nam bezit van haar. Terwijl ze naar zijn rug keek, vroeg ze zich af hoe het mogelijk was dat Nick Morrelli haar zo opwond, haar zo het gevoel gaf dat ze leefde, zonder haar zelfs maar aan te kijken.

‘Hoe dan ook, ik wilde niet zomaar komen binnenstormen,’ zei hij ten slotte, ‘maar er is een probleempje met die ondervraging van Father Keller.’

‘Ik weet het. We hebben niet genoeg bewijzen.’

‘Dat is het niet.’ Weer een haastige blik om te zien of de kust veilig was.

Hoewel Maggie haar broek bijna aan had, draaide hij zich toch weer naar de deur. Ze glimlachte. Tenslotte had hij haar in veel minder gezien. Nota bene in zijn eigen badjas.

‘Wat is dan het probleem?’ vroeg ze.

‘Ik heb de pastorie gebeld. Volgens de kok is Keller verdwenen. Evenals Ray Howard.’