Hoofdstuk 61

Deze keer zag Father Keller er heel officieel uit toen hij de deur van de pastorie opendeed, want hij was nog gekleed voor de ochtendmis.

Nick zag echter onmiddellijk de spierwitte neuzen van een paar Nikes onder de lange, zwarte soutane uitsteken.

‘Sheriff Morrelli, agent O’Dell. Ik had u niet verwacht.’

‘Kunnen we even binnenkomen, Father?’ Nick wreef in zijn handen van de kou. Hoewel de zon zich voor het eerst sinds dagen weer liet zien, zorgden de bergen sneeuw en de bijtende wind ervoor dat de temperatuur ver beneden het vriespunt bleef. Zelfs voor Nebraska was dit ongebruikelijk weer tijdens Halloween.

Father Keller aarzelde. Aanvankelijk dacht Nick dat hij zou protesteren, gezien de blik die hij op Maggie wierp. Toen glimlachte hij en deed een stap naar achteren, waarna hij hen voorging naar de woonkamer. Ook nu weer brandde er een vuur in de enorme open haard. Alleen hing er deze ochtend een zwakke, verschroeide geur – alsof er iets in de haard was verbrand wat daar niet voor bestemd was. Onmiddellijk vroeg Nick zich af of Keller probeerde iets te verbergen.

‘Ik weet niet wat ik nog voor u kan doen. Gisteravond –’

‘Daarvoor ben ik hier, Father Keller,’ viel Maggie hem in de rede. Ze was weer helemaal de kalme, afstandelijke FBI-agent. ‘Ik kom u mijn verontschuldigingen aanbieden voor gisteravond.’ Toen ze opkeek naar Nick, zag hij een zweem van verontwaardiging in haar ogen. ‘Ik had wat te veel gedronken en ben bang dat ik nogal agressief was. Het was beslist niet persoonlijk bedoeld. Ik hoop dat u dat begrijpt en dat u mijn verontschuldigingen wilt aanvaarden.’

‘Natuurlijk. Ik begrijp het volkomen, en ik ben blij dat het niets persoonlijks was. Tenslotte kenden we elkaar nog niet eens.’

Nick keek naar het gezicht van de geestelijke, dat duidelijk ontspande na Maggies verontschuldigingen.

‘Ik wilde net een pot thee zetten. Kan ik jullie ook een kop inschenken?’

‘We zijn hier voor een officiële kwestie, Father Keller,’ zei Nick.

‘Een officiële kwestie?’

Nick zag dat de jonge geestelijke zijn handen in de diepe zakken van zijn soutane stopte en plotseling slecht op zijn gemak leek. Toch bleef zijn stem opmerkelijk kalm. Nick kon niet nalaten zich af te vragen of dat ook op het seminarie werd onderwezen. Hij haalde het bevel tot inbeslagname uit de zak van zijn jack. ‘Gisteravond ontdekten we dat er een oude pick-up op het terrein achter de kerk staat.’

‘Een pick-up?’ Father Keller klonk verrast.

‘Ja, tussen de bomen. Hij voldoet aan de beschrijving die een getuige heeft gegeven van de pick-up waarin ze Danny Alverez heeft zien stappen op de dag van zijn verdwijning.’ Afwachtend keek Nick de pastor aan. Maggie stond zwijgend naast hem, maar hij wist dat ze elke verandering van de uitdrukking op Kellers gezicht in haar geheugen zou prenten.

‘Ik weet niet eens of dat oude ding nog wel loopt. Volgens mij gebruikt Ray hem wel eens als hij hout gaat hakken bij de rivier.’

Nick gaf Father Keller de machtiging. De geestelijke bekeek het document met enige afschuw.

‘Zoals ik gisteravond al zei,’ vervolgde Nick kalm, ‘ik probeer alleen zo veel mogelijk tips na te trekken. U weet waarschijnlijk dat het bureau van de sheriff de laatste tijd nogal zwaar onder vuur is komen te liggen. Ik wil er gewoon voor zorgen dat niemand kan zeggen dat we iets niet hebben nagetrokken. Hebt u de sleutels?’

‘De sleutels?’

‘Van de auto?’

‘Ik kan me niet voorstellen dat hij op slot zit. Laat me even een jas en laarzen aantrekken. Dan ga ik met u mee.’

‘Dank u wel. Dat waardeer ik.’ Nick zag dat de geestelijke om de haard heen liep en de rubberlaarzen aantrok die hij daar de vorige avond al had gezien. Dus ze waren van Keller. De vorige avond had hij gezegd dat hij de deur niet uit was geweest. Nick hield zich voor dat de sneeuw op de laarzen er ook op kon duiden dat Keller even naar buiten was geweest om hout voor de haard te halen.

Terwijl ze gedrieën naar de deur liepen, greep Maggie zich plotseling aan een klein tafeltje vast en legde een hand op haar maag.

‘O hemel, daar gaan we weer. Ik word weer misselijk,’ mompelde ze.

‘Maggie, is alles goed met je?’ Nick keek Keller aan. ‘Dat gaat de hele ochtend al zo,’ fluisterde hij. ‘Wat heb je in ’s hemelsnaam gedronken gisteravond?’ Dat laatste weer tegen Maggie.

‘Mag ik misschien even gebruikmaken van uw toilet?’

‘Natuurlijk.’ Keller liet zijn blik naar de vloer glijden, duidelijk bezorgd wat er met zijn spierwitte vloerbedekking zou gebeuren. ‘De gang door, tweede deur rechts,’ zei hij haastig als om haar tot spoed te manen.

‘Bedankt, ik kom zo wel achter jullie aan.’ Met haar hand op haar maag verdween ze om de hoek.

‘Kunnen we haar wel alleen laten?’ vroeg Keller bezorgd.

‘Maakt u zich geen zorgen. Daar wilt u echt niet bij zijn. Ze heeft vanochtend haar maag al boven mijn laarzen omgekeerd.’

De geestelijke vertrok zijn gezicht terwijl hij naar Nicks laarzen keek. Toen volgde hij hem naar buiten, naar de achterkant van de pastorie.

De pick-up was omringd door bergen opgewaaide sneeuw, zodat ze een pad moesten vrijmaken en de oude roestbak moesten uitgraven. Het portier klemde, maar ging ten slotte knarsend open toen Nick eraan bleef trekken. Er drong een schimmelige, muffe geur in zijn neus. De cabine zag eruit alsof hij jaren dicht had gezeten en niet was gebruikt. Een gevoel van teleurstelling maakte zich van hem meester. Weer een tip die tot niets leidde! Hij werd er zo moe van. Toch kroop hij in de cabine, gewapend met zijn zaklantaarn, zonder enig idee te hebben waarnaar hij zocht. Misschien moest hij het zoeken aan de experts overlaten, maar de tijd begon te dringen.

Hij ging op de gebarsten bekleding liggen en stak zijn hand onder de stoelen. In de beperkte ruimte was het moeilijk zich te bewegen. Het stuurwiel sneed in zijn zij, en de versnellingspook stak in zijn borst. Het deed hem denken aan toen hij nog zestien was en in de oude Chevrolet van zijn vader met vriendinnetjes vrijde.

‘Ik kan me niet voorstellen dat u daar iets vindt. Of het zouden ratten moeten zijn,’ zei Keller, die bij het portier stond.

‘Ratten?’ Nick haatte ratten. Hij trok met een ruk zijn hand terug zodat hij zijn toch al rauwe knokkels tegen een blootliggende veer stootte. Terwijl hij zijn ogen dichtkneep tegen de pijn, beet hij op zijn onderlip om niet te vloeken. Hij rukte het handschoenenkastje open en stak zijn zaklantaarn in de donkere holte.

Zorgvuldig doorzocht hij de karige inhoud: een vergeeld onderhoudsboekje, een geroest blik motorolie, verscheidene servetjes van McDonald’s, een luciferboekje van een tent die de Pink Lady heette, een opgevouwen schema met adressen en postcodes die hem niets zeiden en een kleine schroevendraaier. Hij voelde dat Father Keller naar hem keek. Zijn vingers sloten zich om het luciferboekje. Voordat hij het vakje weer dichtklapte, liet hij zijn vingers door de diepe uitsparing helemaal achter in het kastje gaan. Hij voelde iets kleins, iets ronds, haalde het tevoorschijn en liet het met het luciferboekje in de zak van zijn jack glijden, nadat hij zich ervan had overtuigd dat Father Keller het niet zag. Toen hij het handschoenenvakje dicht wilde doen, viel het hem op dat er op het adressenschema iets geschreven stond. Hij kon niet lezen wat, maar schoof het stuk papier ongezien in zijn mouw. Ten slotte gooide hij het kastje dicht.

‘Hier is niets.’ Hij hees zich overeind en liet het stuk papier in zijn zak glijden. Terwijl hij nog een laatste blik om zich heen wierp, viel het hem op dat de cabine weliswaar muf en bedompt rook, maar dat het dashboard en de bekleding er opmerkelijk schoon uitzagen.

‘Het spijt me dat u voor niets bent gekomen.’ Keller draaide zich om en begon alweer terug te lopen naar de pastorie.

‘Ik moet de laadbak nog controleren.’

De geestelijke bleef staan, aarzelde en draaide zich om. De wind rukte aan de lange soutane en deed hem klapperen. Het klonk als het slaan van een zweep. Nick las een zweem van frustratie in de blauwe ogen van de pastor – frustratie en ongeduld. Als hij geen man van de kerk was geweest, zou Nick hebben gezegd dat Father Keller er buitengewoon pissig uitzag. Wat ook de reden was, er was iets. Iets wat Nick tegelijkertijd nieuwsgierig maakte naar en angst aanjoeg voor wat hij in de laadbak van de pick-up zou aantreffen.