Hoofdstuk 52

‘Die vent zet je volkomen te kakken,’ zei Antonio Morrelli tegen zijn zoon. Hij had zich comfortabel geïnstalleerd achter diens bureau en draaide heen en weer in de leren stoel die ooit van hem was geweest. Het was het enige meubelstuk dat Nick had gehouden toen hij het luxueus ingerichte kantoor van zijn vader had overgenomen.

‘Je moet je een beetje met die mensen van de televisie bezighouden,’ vervolgde zijn vader. ‘Ze ervan overtuigen dat je weet wat je doet. Peter Jennings, van ABC, praatte gisteravond over je alsof je de eerste de beste boerenkinkel was. Verdomme, Nick. Jennings! Die klootzak van een Jennings!’

Nick keek uit het raam naar de besneeuwde straten en naar de donkere horizon achter de straatlantaarns. Een oranje maan gluurde tussen de wolken door.

‘Is mam met je meegekomen?’ vroeg hij zonder zijn vader aan te kijken en zonder op diens beledigingen in te gaan. Het was het oude spel dat ze speelden. Zijn vader bestookte hem met beledigingen en instructies, en Nick hield zijn mond en deed alsof hij luisterde. Meestal volgde hij de instructies vervolgens op. Dat was de gemakkelijkste weg, want dat was wat er van hem werd verwacht.

‘Ze is bij de camper gebleven en bij tante Minni in Houston,’ antwoordde zijn vader, maar de uitdrukking op zijn gezicht verried dat hij zich niet zou laten afleiden. ‘Om te beginnen moet je een stelletje verdachten opbrengen. Je weet wel, het gebruikelijke uitschot. Breng ze op voor ondervraging. Wek de indruk dat je er bovenop zit.’

‘Ik heb wel paar verdachten,’ zei Nick, die zich ineens herinnerde dat hij inderdáád verdachten had.

‘Geweldig, laten we ze opbrengen. Murphy kan waarschijnlijk morgenochtend al een huiszoekingsbevel regelen. Wie zijn je verdachten?’

Nick vroeg zich af of het met Jeffreys ook zo gemakkelijk was gegaan. Of de rechter laat op de avond voor een huiszoekingsbevel had gezorgd, nadat de bewijzen in Jeffreys’ kofferbak waren gelegd.

‘Wie zijn je verdachten, zoon?’ herhaalde hij.

Misschien deed hij het om zijn vader te choqueren, want als hij verstandig was geweest, had hij zijn mond gehouden. In plaats daarvan wendde hij zich van het raam af en zei hij: ‘Onder andere Father Michael Keller.’ Hij zag dat zijn vader ophield met draaien.

Op het gezicht van de oudere man tekende zich verrassing af. Toen schudde hij zijn hoofd en verschenen er rimpels van ergernis in zijn getaande voorhoofd. ‘Waar ben je in vredesnaam mee bezig, Nick? Een pastor, verdomme! De media zullen je aan het kruis nagelen. Is dat jouw idee of van dat knappe FBI-vrouwtje over wie de jongens het hadden?’

De jongens. Zijn jongens. Nick kon zich voorstellen hoe ze hadden gelachen en grappen hadden gemaakt over Maggie en hem.

‘Father Keller past in het profiel van agent O’Dell.’

‘Nick, hoe vaak moet ik het je nu nog vertellen? Je moet je beslissingen zelf nemen! Dat kun je niet door een ander laten doen.’

‘Dat doe ik ook niet.’ Nicks gezicht begon te gloeien. Hij keerde zich weer naar het raam en deed alsof hij naar buiten keek, maar in zijn woede zag hij helemaal niets.

‘O’Dell ziet er goed uit, en ze maakt ongetwijfeld een goed ontbijt na een wilde nacht, maar dat betekent nog niet dat je naar haar moet luisteren.’

Om zijn woede in bedwang te houden, legde Nick zijn hand op zijn mond. Hij slikte krampachtig, telde tot tien en keerde zich toen weer naar zijn vader.

‘Dit is mijn onderzoek, mijn beslissing, en ik laat Father Keller opbrengen voor ondervraging.’

‘Prima!’ Zijn vader hief in overgave zijn handen op. ‘Zet jezelf maar te kakken!’ Hij stond op en begon naar de deur te lopen. ‘Ondertussen zal ik eens zien of Gillick en Benjamin een paar echte verdachten kunnen opbrengen.’

Nick wachtte tot zijn vader de deur uit was en de gang uit was gelopen. Toen draaide hij zich om en beukte met zijn vuist tegen de muur. Het ruwe pleisterwerk scheurde zijn knokkels open. Pijn schoot door zijn arm omhoog. Hij probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen, terwijl hij wachtte tot zijn woede wegebde, tot zijn gevoel van frustratie en vernedering werd verdrongen door de pijn. Toen veegde hij met de mouw van zijn witte overhemd het bloed van de muur. Hij moest al een glazen deur vervangen, dus hij kon het zich niet permitteren om ook het kantoor te laten overschilderen.