Hoofdstuk 30

Maggie moest tot haar spijt toegeven dat ze The X-Files nog nooit had gezien. Er was in haar leven weinig tijd voor film of televisie. Het kon Timmy echter niet deren. Eenmaal in zijn kamer liet hij haar enthousiast alles zien, van modellen van het Starship Enterprise tot zijn collectie fossielen. Een ervan was een tand van een dinosaurus, beweerde hij met grote stelligheid.

De kleine kamer stond gezellig vol. Aan de stijl van het bed hing een honkbalhandschoen, eroverheen lag een sprei van Jurassic Park, en Maggie vermoedde dat de bult daaronder werd veroorzaakt door een bijpassende pyjama. Op een boekenplank in een hoek stond een oude microscoop, als boekensteun voor Koning Arthur, een paar Star Wars-boeken en de The Collector’s Encyclopedia Of Baseball Cards. De muren gingen schuil achter een merkwaardige verzameling posters, onder andere van The X-Files, de Nebraska Cornhuskers, Star Trek, Jurassic Park en Batman. Ze bekeek ze allemaal, niet als FBI-agent, maar als een twaalfjarige die beroofd was van dat deel van haar jeugd.

Toen moest ze weer denken aan haar gesprek met Greg. Hij had haar verweten dat ze haar moeder verwaarloosde, waarop zij hem eraan had herinnerd dat zij degene was die psychologie had gestudeerd. Het hielp allemaal niets. Hij was nog steeds boos op haar omdat ze hun trouwdag in het honderd had laten lopen, en die woede koesterde hij als een verdiend gewonnen trofee. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen?

Timmy pakte haar hand en nam haar mee naar zijn ladekast. Erbovenop lag de schaal van een krab. Trots liet hij hem aan haar zien.

‘Die heeft opa voor me meegenomen uit Florida. Mijn opa en oma zijn altijd op reis. Je mag hem wel aanraken als je wilt.’

Terwijl ze met haar vinger over de gladde schaal streek, viel haar oog op een foto achter de krab. Een stuk of vijfentwintig jongens in identieke T-shirts en korte broeken stonden in een lange kano, met daarachter een steiger. Ze herkende de jongen die helemaal voor in de kano stond en boog zich naar voren om hem beter te kunnen zien. Haar hart begon sneller te kloppen. Ze pakte de foto op, voorzichtig om de krab niet te beschadigen. De jongen was Danny Alverez.

‘Waar is deze foto gemaakt, Timmy?’

‘O, dat was van de zomer, op het kamp van de kerk. Ik moest erheen van mijn moeder. Eigenlijk dacht ik dat het stom zou zijn, maar het was hartstikke leuk.’

‘Is dit niet Danny Alverez?’ Ze wees hem aan.

Timmy bekeek de foto wat aandachtiger. ‘Ja, dat is hem.’

‘Dus je kende hem?’

‘Niet echt. Hij zat in een ander groepje hutten.’

‘Ging hij niet naar dezelfde kerk als jij?’ Nauwlettend bekeek ze de andere gezichten.

‘Nee, volgens mij ging hij naar school en naar de kerk vlak bij de basis. Wil je mijn verzameling honkbalplaatjes zien?’

Maggie wilde meer weten over het kerkkamp. ‘Hoeveel jongens waren er op dat kamp?’

‘Ik weet het niet. Een heleboel.’ Hij zette een houten kist op het bed en begon de plaatjes eruit te halen. ‘Ze komen overal vandaan, van verschillende kerken.’

‘Is het alleen voor jongens?’

‘Nee, er zijn ook meisjes, maar die zitten aan de andere kant van het meer. Ik heb hier ergens een foto van Darryl Strawberry’s eerste wedstrijd.’ Hij controleerde de stapels die hij al op zijn bed had gelegd.

Er stonden twee volwassenen op de foto. De ene was Ray Howard, de koster van St. Margaret’s. De andere was een lange, knappe man met donker, krullend haar en een jongensachtig gezicht. Zowel hij als Howard droeg een grijs T-shirt met de naam van de kerk.

‘Timmy, wie is dit?’

‘O, dat is Father Keller. Hij is te gek. Ik ben dit jaar een van zijn misdienaars. Dat worden er niet veel. Hij is heel kieskeurig.’

‘In welk opzicht?’ Ze deed haar best niet ongerust te klinken, alleen geïnteresseerd.

‘Ik weet het niet. Hij wil zeker weten dat hij kan rekenen op de jongens die hij kiest. En we krijgen een speciale behandeling, als een soort beloning omdat we ons best doen als misdienaar.’

‘Wat is dat dan voor speciale behandeling?’

‘O, aanstaande donderdag en vrijdag neemt hij ons mee. Dan gaan we kamperen. En hij voetbalt soms met ons. O, en hij ruilt honkbalplaatjes. Ik heb een Bob Gibson met hem geruild voor een Joe DiMaggio.’

Ze wilde de foto alweer terugzetten toen een ander gezicht haar aandacht trok. Deze keer liet ze het lijstje bijna uit haar handen vallen. Haar hart begon luid te bonzen. Op de steiger, gedeeltelijk verborgen achter een grotere jongen, had ze het sproetige gezichtje van Matthew Tanner ontdekt.

‘Timmy, vind je het goed als ik deze foto een paar dagen van je leen? Ik beloof dat je hem terugkrijgt.’

‘Oké. Heb je een pistool?’

‘Ja.’ Het kostte haar moeite om niet paniekerig te klinken. Zorgvuldig haalde ze de foto uit zijn lijstje. Haar stem trilde een beetje door de plotselinge adrenalinestoot in haar bloed.

‘Heb je het nu ook bij je?’

‘Ja.’

‘Mag ik het zien?’

‘Timmy!’ riep Christine. ‘We gaan eten. Ga even je handen wassen.’ Ze hield de deur voor hem open en sloeg hem met een vaatdoek naar de keuken.

Zonder dat Christine het zag, liet Maggie de foto in de zak van haar jasje glijden.