Hoofdstuk 88

Christine had pijn in haar nek, zoals altijd wanneer ze op de bank in slaap viel. Ze zag dat er takken door het raam staken. Had de storm een ruit gebroken? Ze had wel iets gehoord. Bovendien zat er een gat in het plafond. Sterker nog, ze kon de sterren zien. Duizenden sterren, recht boven haar huis.

Waar was de deken van oma Morrelli? Ze moest iets hebben om de tocht tegen te gaan, om een eind te maken aan de kou die om haar heen wervelde. Timmy, zet de kachel alsjeblieft wat hoger. Misschien kon ze warme chocolademelk maken. Een lekkere mok dampende, warme chocolademelk voor hen allebei. Maar het meubilair drukte op haar borst. Kon ze het maar wegduwen. En waar waren haar armen? Ze kon er één naast haar zien liggen. Waarom kon ze hem niet bewegen? Sliep hij ook, net als de rest van haar lichaam?

Ze had steken in haar hoofd door die ergerlijke koplampen. Waar zat de knop om ze uit te zetten? Ze deden de takken dansen, als een rumba in slowmotion van brekend en knarsend glas. Trouwens, het kostte haar toch te veel moeite om haar ogen open te houden. Misschien zou ze weer in slaap kunnen vallen.

Als dat raspende geluid maar ophield! Het kwam van ergens onder haar jas, in haar borst. Wat het ook was, het was irritant en… pijnlijk… Ja, dat was het. Irritant pijnlijk. En wat deed president Nixon daar, in het licht van de koplampen? Hij wuifde naar haar. Ze probeerde terug te wuiven, maar haar arm sliep nog steeds. Toen kwam hij haar woonkamer binnen, tilde het meubilair van haar af en droeg haar in zijn armen terug naar een diepe slaap.