Hoofdstuk 41

Niemand hoefde het hem te vertellen. Timmy wist het gewoon. Matthew was dood, net als Danny Alverez. Daarom waren oom Nick en agent O’Dell de vorige avond zo plotseling vertrokken. Daarom had zijn moeder hem zo vroeg naar bed gestuurd. En daarom was ze bijna de hele nacht opgebleven om voor de krant te werken, op haar nieuwe laptop.

Hij klom vroeg uit bed om de radio aan te zetten en te horen of de scholen die dag gesloten zouden blijven. Er lag minstens vijftien centimeter sneeuw, en het sneeuwde nog steeds. Uitstekende sneeuw om met oude autobanden van de heuvel te glijden, hoewel zijn moeder hem had verboden iets anders te gebruiken dan zijn saaie, knaloranje slee.

Zijn moeder lag te slapen op de bank, onder de deken van oma Morrelli. Zo te zien was ze uitgeput, en hij liep op zijn tenen naar de keuken om haar niet wakker te maken.

Daar zette hij de radio aan. Haastig draaide hij de weeë liftmuziek weg waarnaar zijn moeder altijd luisterde. ‘Soft rock’ noemde ze dat. Soms kon ze ineens zo oud zijn. De nieuwslezer was al bezig met de schoolsluitingen, en hij zette de radio hard genoeg om alles te kunnen volgen terwijl hij met zijn ontbijt aan de slag ging.

In plaats van een stoel naar het aanrecht te slepen gebruikte hij de twee onderste laden om een kom uit de kast te pakken. Hij had er zo genoeg van dat hij zo klein was. Alle jongens – en zelfs sommige meisjes – in de klas waren groter dan hij. Oom Nick zei dat hij waarschijnlijk ineens zou gaan groeien en dan iedereen voorbij zou gaan, maar Timmy zag het voorlopig nog niet gebeuren.

Tot zijn verrassing vond hij een nog ongeopende doos Choco Flakes tussen de Cheerios en de gewone cornflakes. Blijkbaar was hij in de aanbieding geweest, of zijn moeder had zich gewoon vergist. Normaal gesproken kocht ze nooit zulke dure dingen. Hij pakte de doos, maakte hem open voordat ze de vergissing in de gaten kreeg en strooide zo veel in de kom, dat het over de rand stroomde. Hij knabbelde het teveel weg om ruimte te maken voor de melk. Terwijl hij die uit het pak schonk, zei de nieuwslezer: ‘In Platte City blijven de lagere en de middelbare scholen vandaag gesloten.’

‘Yes,’ fluisterde hij, maar hij beheerste zijn opwinding om geen melk te morsen. De volgende dag en vrijdag was er een lerarenconferentie; dus dat betekende dat hij vijf dagen vrij had. Te gek! Vijf hele dagen! Toen dacht hij aan het kampeeruitje, en het was gedaan met zijn opwinding. Zou Father Keller het uitje afzeggen vanwege de sneeuw? Hij hoopte van niet.

‘Timmy?’ Gewikkeld in de sprei van oma, kwam zijn moeder de keuken binnen sloffen. Ze zag er grappig uit, met haar haren in de war en slaap in haar ooghoeken. ‘Is de school gesloten?’

‘Ja. Vijf dagen vrij.’ Hij ging zitten en nam een hap ontbijtvlokken voordat ze de dure doos zou zien. ‘Denk je dat we nog gaan kamperen?’ vroeg hij met zijn mond vol, erop rekenend dat ze te moe was om hem op zijn manieren te wijzen.

Ze deed water in het koffiezetapparaat en rommelde wat heen en weer, waarbij ze bijna struikelde over de laden die hij open had laten staan. Ze schopte ze dicht zonder op hem te mopperen.

‘Ik weet het niet, Timmy. Het is pas oktober. Morgen kan het wel weer bloedheet zijn. Dan is de sneeuw zo gesmolten. Wat zeiden ze op de radio over het weer?’

‘Ze hebben het alleen nog maar over de schoolsluitingen gehad. Het lijkt me gaaf om te kamperen in de sneeuw.’

‘Het lijkt me erg koud en buitengewoon onverstandig.’

‘Hè, mam, heb je dan helemaal geen gevoel voor avontuur?’

‘Niet als dat betekent dat jij met een longontsteking thuiskomt. Zonder hulp van buitenaf loop je al genoeg blauwe plekken op en ben je al vaak genoeg ziek.’

Hij wilde al protesteren, maar dan zou ze misschien weer zeggen dat ze hem nooit op voetbal had moeten doen.

‘Is het goed als ik vandaag met de jongens ga sleeën?’

‘Ja, maar dan moet je je wel warm aankleden. En denk erom: alleen met je slee. Geen autobanden.’

De schoolsluitingen waren eindelijk afgelopen, en het nieuws begon. Zijn moeder zette net het geluid harder toen de nieuwslezer zei: ‘Volgens de ochtendeditie van de Omaha Journal is er gisteravond opnieuw een lichaam gevonden langs de Platte River. Het bureau van de sheriff heeft inmiddels bevestigd dat het gaat om Matthew Tanner, die sinds –’

Abrupt zette zijn moeder de radio uit, waardoor het ineens heel stil werd in de keuken. Ze stond met haar rug naar hem toe en keek quasi-geïnteresseerd uit het raam. Het koffiezetapparaat zoemde en begon toen aan zijn rituele gepruttel. Timmy’s lepel viel met luid gekletter in de kom. De koffie rook lekker, en hij moest onwillekeurig denken dat die geur echt bij de ochtend hoorde.

‘Timmy.’ Zijn moeder draaide zich om en ging tegenover hem zitten. ‘Het is waar wat die meneer op de radio zei. Gisteravond hebben ze Matthew gevonden.’

‘Dat weet ik.’ Hij bleef eten hoewel het hem ineens niet meer zo goed smaakte.

‘Hoe weet je dat?’

‘Nou, ik dacht wel dat oom Nick en agent O’Dell daarom ineens weg moesten gisteravond. En dat jij daarom de hele nacht hebt zitten werken.’

Ze reikte over de tafel en streek zijn haar uit zijn gezicht. ‘Ach, Timmy, wat word je toch al groot.’ Liefdevol streelde ze zijn wang.

In het openbaar zou hij haar hand hebben weggeduwd, maar hier kon het geen kwaad. Sterker nog, hij vond het wel prettig.

‘Hoe kom je aan die Choco Flakes?’

‘Die heb jij gekocht. Het pak stond in de kast bij de cornflakes.’ Hij vulde zijn kom opnieuw hoewel die nog niet helemaal leeg was, voor het geval dat ze de doos zou wegpakken.

‘Dat moet ik dan per ongeluk hebben gedaan.’

De koffie was klaar. Ze stond op, maar liet de sprei over de leuning van haar stoel hangen en de Choco Flakes op tafel staan.

‘Mam, hoe voelt het om dood te zijn?’

Ze morste een enorme sloot koffie op het aanrecht en greep een handdoek om te voorkomen dat het vocht over de rand liep.

‘Sorry,’ zei hij, in het besef dat ze was geschrokken van zijn vraag. Grote mensen konden soms toch zo vreemd reageren.

‘Ik weet het echt niet, Timmy. Dat lijkt me een goede vraag voor Father Keller.’